Nowy, wspaniały świat

To musiało tak się skończyć. Legia poinformowała na swojej stronie internetowej, że na biurko Wojewody Mazowieckiego Jacka Kozłowskiego trafiło pismo, w którym Policja wnioskuje o zamknięcie Trybuny Północnej stadionu Legii do końca rundy jesiennej. Policja uzasadnia swoje stanowisko obecnością pirotechniki, opraw uniemożliwiających identyfikację osób naruszających regulamin stadionowy oraz... przerywaniem meczów przez serpentyny lądujące na płycie boiska.

Wygląda na to, że od wymiany korespondencji na linii Komenda Stołeczna - KP Legia, omawianej niedawno na naszej stronie, sytuacja zdążyła się jeszcze grubo zaognić. W grze toczącej się obecnie wokół Legii uczestniczy jednak więcej niż tylko dwóch wyżej wymienionych graczy, przydaje to całemu zagadnieniu komplikacji, zwłaszcza jeżeli przyjąć, że to nie podmiot w całym zamieszaniu teoretycznie najistotniejszy - Klub - rozdaje tu karty.

Rozpocznijmy od gracza pierwszego. Motywy działań Policji, nie od dziś mającej 'na pieńku' ze światkiem kibicowskim, wydają się z pozoru jasne, jednak niezależnie od interpretacji ich genezy, wypada przede wszystkim zastanowić się, na ile zasadne są działania podejmowane przez stołecznych komendantów. Być może jest bowiem tak, że drakońskie środki, brutalnie godzące w kibiców i kluby piłkarskie, za takie z pewnością należy uznać zamykanie trybun, w perspektywie (czyżby równie nieuniknionej?) całych stadionów, to faktycznie metody mogące doprowadzić do wyeliminowania z trybun wszelkich nagannych zachowań uważanych przez komendantów Policji za bezprawne i szkodliwe, a jakiekolwiek podejrzenia, że są to środki służące realizacji osobistych ambicji, a może i określonych celów politycznych, bez względu na towarzyszące im skutki uboczne, są wyłącznie wymysłem jednostek z partykularnych względów Policji nieżyczliwych.

Niestety znalezienie odpowiedzi na powyższe pytania jest rzeczą trudną, tak jak trudna, o ile w ogóle wykonalna, jest publiczna debata z Policją, instytucją w potężny sposób górującą nad szarym obywatelem. Przedstawiciele Policji mogą stosunkowo łatwo każdą podjętą decyzję sprowadzić do tzw. 'względów bezpieczeństwa', stawiając tym samym adwersarzy w pozycji zwolenników działań rzeczone bezpieczeństwo naruszających, siewców rozmaitych zagrożeń, praktycznie rzecz biorąc - potencjalnych przestępców.

Skoro już jesteśmy przy bezpieczeństwie, musi jednakowoż nieco dziwić, że dla Policji nie ma najwyraźniej większego znaczenia, że przez kilkanaście lat istnienia w Polsce kultury kibicowania, której istotnym elementem są oprawy i pirotechnika, praktycznie nie zdarzały się takie incydenty sprowokowane przez właśnie te środki kibicowskiej ekspresji, które skutkowałyby rzeczywistym zagrożeniem dla obywatela. Doświadczeni stadionowi bywalcy, pamiętający czasy krwawych bitew na kamienie, regularnych wtargnięć na boisko, rac dymnych hurtowo wręcz lądujących na zielonej murawie, muszą unieść brwi ze zdumienia na wieść, że akurat w tym momencie na naszych stadionach zrobiło się na tyle niebezpiecznie, że Policja poczuła się zmuszona do tego, by stanowczymi krokami zaprowadzić porządek.

Cóż, tak się niestety składa, że klubowi kibice piłkarscy są w Polsce bardzo łatwym celem. Na skutek wieloletniej medialnej polityki zaciekłego eksponowania wszystkiego, co życiu polskich stadionów było i nadal jest złe, kibice zostali w oczach opinii publicznej uśrednieni do osoby tzw. 'kibola', przedstawiciela społecznego marginesu, osobnika pozbawionego praw obywatelskich, mąciciela i wichrzyciela. Walka z kibicami to jak strzelanie do bezbronnych kaczek, przy czym, w przeciwieństwie do prób zmniejszenia populacji cyranek w naszym kraju, zmagania z 'kibolami' zapewniają 'myśliwemu' doskonałą opinię u przełożonych i wizerunek szeryfa, niezłomnie walczącego ze stadionową zarazą. Nie oszukujmy się - taka sposobność aż prosi się o to, żeby ją wykorzystać. Być może byłoby nieco inaczej, gdyby media z pasją równą wyszukiwaniu stadionowych incydentów przystąpiły do prześwietlenia działań godzących w kibiców (obywateli?) oraz konsekwentnie domagały się od politycznych i administracyjnych decydentów publicznego przedstawienia przekonywujących powodów podejmowanych decyzji. Tylko czy w dzisiejszym świecie pogoni za łatwym i chwytliwym newsem, takie dziennikarstwo może się odpowiednio sprzedać? Wypada wątpić.

Być może wkrótce doczekamy się zamykania parków z powodu psich kup straszących na trawnikach, likwidacji kin z powodu hałasu, brudu i smrodku wytwarzanego przez namiętnych pożeraczy popcornu, wyłączania stacji kolejowych za przyczyną bezdomnych zalegających na peronach. Być może ktoś za moment dojdzie do ze wszech miar logicznego wniosku, że stadiony należy pozamykać również z powodu zbyt wysokich bądź nadmiernie niskich temperatur, podczas których nierzadko rozgrywane są mecze piłkarskie (o ileż jest to bardziej niebezpieczne od rac!), czy wręcz w ogóle podważona zostanie zasadność uprawiania piłki nożnej jako sportu permanentnie generującego boiskowe kontuzje, agresję oraz wulgaryzmy. To będzie nowy, wspaniały świat.

Na tym w zasadzie mógłbym zakończyć, ale czuję się obowiązku dodać, że jest również i drugi gracz, druga strona barykady, po niej kibice, którzy nijak nie potrafią poradzić sobie z sytuacją, w której to oni mają być tymi mądrzejszymi. Niby trudno się temu dziwić, kibicowski tłum to taki niesubordynowany byt, na który wszelkie narzucane z zewnątrz ograniczenia działają jak płachta na byka, a kibicowskie masy składają się w znacznej mierze z jednostek bezkrytycznie podatnych na hasła chwytliwie jednoczące grupę wokół przejrzystych reguł kibicowskiej solidarności oraz tradycyjnie definiowanych kibicowskich swobód, nawet jeżeli część z tych tradycyjnie pojmowanych swobód spotyka się obecnie z brakiem społecznej akceptacji, a ich manifestowanie niesie ze sobą zagrożenie dla pozostałych kibiców, klubów, w ogóle piłki nożnej. Przyszłość piro była dyskusyjna od momentu wprowadzenia zadaszonych stadionów, od chwili, kiedy związki piłkarskie zaczęły nakładać na kluby potężne kary finansowe, kluby zakazy stadionowe, od kiedy w to wszystko wmieszała się Policja. Wydawało się, że najwyższy czas przewartościować priorytety, tymczasem nadal istnieją ludzie, którym wydaje się, że odpalając strobo czy achtunga, walczą o coś cholernie istotnego.

Kopiemy się z koniem, drodzy moi, a Legia oczywiście jak zawsze w awangardzie. Przypomnijmy sobie czwartkowy mecz z Rosenborgiem i oprawę z drugiej połowy - rzucenie na boisko serpentyn w trakcie trwania meczu i jednoczesne odpalenie rac na Północnej. W kontekście wszelkich podawanych do publicznej wiadomości informacji na temat stosunków między Legią a Policją, zaprezentowanie takiej oprawy miało znamiona klasycznej prowokacji, wspartej ideologią z gatunku 'nie oddamy ani guzika'. Tylko czy na pewno jest za co umierać i czy na pewno to my trzymamy wszystkie argumenty w garści?...

Jest wreszcie trzeci gracz. Klub, który jednocześnie i stwarza kibicom problemy na bramkach, i zatrudnia szefa bezpieczeństwa, który jest przez kibiców, mówiąc oględnie, niezbyt poważany, i pobrzękuje szabelką w piśmie wysłanym do Policji, i negocjuje z SKLW, i godzi się na oprawy meczowe, i nawet chwali się nimi, entuzjastycznie eksponując na oficjalnym facebookowym profilu. Z jednej strony podziwu godny dyplomatyczny slalom, z drugiej koncepcyjny chaos, który zmierza donikąd.

Nic nie idzie ku lepszemu, nic a nic. Zbyt wiele jest osób, którym na tym nie zależy, a spośród tych, którym zależy, zbyt wiele jest takich, które nie mają pojęcia co robić.