Lechia - Legia 0-1: Zdjęta klątwa

Legia odniosła szóste kolejne ligowe zwycięstwo, pokonując Lechię w Gdańsku 1:0. Sobotni mecz nie był wielkim widowiskiem. Podopiecznym Henninga Berga z trudem przychodziło konstruowanie akcji ofensywnych. Legionistom brakowało płynności i dokładności w grze. Naszym celem było jednak zdobycie trzech punktów na trudnym terenie – i ten cel został zrealizowany. Zwycięską bramkę zdobył Ondrej Duda.

Mecz w Gdańsku doskonale pasuje do dyskusji o wyższości satysfakcji ze zwycięstw ukochanej drużyny nad wrażeniami estetycznymi mającymi towarzyszyć oglądaniu meczu piłki nożnej. Legia rozegrała w Gdańsku mecz co najwyżej przeciętny, wdając się w chaotyczną szamotaninę z Lechią. Nie stwarzaliśmy sytuacji strzeleckich pod bramką Mateusza Bąka, nie byliśmy w stanie przetrzymać piłki na połowie przeciwnika, do 72. minuty meczu zanosiło się na to, że spotkanie zakończy się sprawiedliwym remisem, najpewniej bezbramkowym.

A jednak Legia wreszcie wbiła gola, po czym dowiozła zwycięstwo do końcowego gwizdka, unikając po drodze dramatycznych chwil pod bramką Dusana Kuciaka. Ten fakt spycha dyskusję o stylu na dalszy plan. Zwycięstwo w Gdańsku musi ogromnie cieszyć - przecież właśnie takimi meczami skutecznie uszczupla się wiarę konkurencji w możliwość dogonienia Legii, takimi nieefektownymi wygranymi buduje się kapitał niezbędny do wywalczenia mistrzostwa kraju.

Lechia zgodnie z oczekiwaniami okazała się rywalem dla Legii niewygodnym. Gospodarze sobotniego meczu dużo biegali, szybko i odważnie doskakiwali do naszych zawodników w środku pola, skutecznie wybijali Legię z uderzenia. Lechii brakowało jednak argumentów w ataku. Słabo zagrali Piotr Grzelczak i Maciej Makuszewski, nic godnego uwagi nie pokazał Patryk Tuszyński. Swoje zalety w postaci dużej waleczności i umiejętności gry tyłem do bramki zademonstrował Zaur Sadajew, nie zapomniał jednak również o głównej wadzie - mizernej boiskowej efektywności. Gospodarzy stać było w zasadzie tylko na strzały z dystansu, które bądź mijały bramkę Kuciaka w bezpiecznej odległości, bądź padały łupem naszego bramkarza.

Nie da się ukryć, w zdobyciu gola Legii trochę pomógł błąd asystenta, który nie dostrzegł spalonego w pierwszej fazie akcji bramkowej, kiedy piłkę przejął Bartosz Bereszyński. W momencie błędu sytuacja była jeszcze dość niewinna, Bereś ją jednak błyskawicznie zdynamizował, przedzierając się prawym skrzydłem i dośrodkowując w pole karne, gdzie piłkę do siatki mógł skierować Henrik Ojamaa. Heńkowi nie dopisało szczęście, piłka odbiła się od słupka, dopadł do niej jednak Miro Radović, oddał Tomaszowi Brzyskiemu, który precyzyjnie zacentrował na głowę Ondreja Dudy – tym sposobem wyszliśmy na prowadzenie.

Każdy z zawodników zaangażowany w zdobycie gola, dał się zapamiętać praktycznie tylko z tej akcji. To świadczy o tym, jak ciężko szło Legii w sobotę, jak niewiele rzeczy udawało się naszym zawodnikom na boisku.

Patrząc na wyjściowy skład Legii, w oczy rzucały się trzy zagadki. Pierwszą z nich był występ Bartosza Bereszyńskiego kosztem Łukasza Brozia. Wydawało się, że Broź dobrze wykorzystał szansę, jaką stworzyła mu wiosenna kontuzja Bereszyńskiego, z kolei niełatwo było dostrzec, żeby Bereś wykorzystał sposobność do odwrócenia ról w meczu z Zawiszą. A jednak Broź znów pojawił się na ławce, a Bereszyński w pierwszej jedenastce Legii.

Drugą zagadką była obecność Helio Pinto na prawym skrzydle w miejsce Michała Żyro. Przyznam, że wiele obiecywałem sobie po tym występie, licząc na to, że doświadczony, doskonale wyszkolony technicznie Portugalczyk będzie stwarzał podobne zagrożenie dla przeciwnika co Żyro, schodząc do środka pola, szachując uderzeniem z lewej nogi i uczestnicząc w rozegraniu ataku pozycyjnego. Niestety gra Helio nie wyglądała zbyt dobrze. Wprawdzie z prawego skrzydła uciekał faktycznie dość ochoczo, ale był to bodaj jedyny element łączący go z Żyrką. Swój kunszt Pinto pokazał w pierwszej połowie w akcji, w której jednym podaniem znalazł wbiegającego na wolne pole Ivicę Vrdoljaka, ale to nader skromny dorobek jak na ponad godzinę gry.

Trzecią zagadką był występ Daniela Łukasika w miejsce Tomasza Jodłowca. Czy Henning Berg oszczędzał Jodłowca z przyczyn taktycznych (żółte kartki) lub zdrowotnych? Czy prezentujący się słabiej niż jesienią Jodła podpadł Bergowi meczem z Zawiszą, w którym, mimo asysty, irytował stratami i chaotyczną grą? Czy może norweski szkoleniowiec uznał, że na przeciwnika grającego w stylu Lechii, bardziej odpowiedni będzie Łukasik, zawodnik inaczej ustawiający się w grze defensywnej niż Jodłowiec, szukający rozegrania podaniem, umiejący rozciągnąć grę, w zasadzie nie podłączający się do ataków prowadzonych przez Legię.

W naszej drużynie trzeba wyróżnić niezwykle solidnych Dossę Juniora i Ivicę Vrdoljaka. Dossa skutecznie przerywał ataki przeciwników, stanowiąc zaporę nie do przebycia dla lechistów. Vrdoljak nie tylko tradycyjnie dobrze prezentował się w destrukcji, ale i usiłował inicjować ataki Legii w środku pola, z różnym skutkiem walcząc ze środkowymi pomocnikami Lechii. Dossie dopisało szczęście w sytuacji, w której piłka odbiła się od jego ręki w polu karnym Legii, ale i sam mógł narzekać na pecha, kiedy nacierając na bramkę Bąka, został przewrócony przez zawodnika Lechii.

Meczu w Gdańsku nie będziemy wspominać latami. Stanowi on zapewne dobry materiał do analizy dla naszych trenerów, którzy muszą odpowiedzieć sobie na pytanie dlaczego tak bardzo nie kleiła nam się w sobotę gra ofensywna. Ten mecz to jednak przede wszystkim kolejny kroczek wykonany w stronę obrony mistrzowskiego tytułu. Na następny przyjdzie czas już w najbliższy piątek, kiedy na Łazienkowską zawita Wisła Kraków.