Prawie jak święto

Drugi kolejny raz nie udało nam się pokonać Polonii w meczu rozgrywanym na Łazienkowskiej. Tym razem derby zakończyły się remisem 1:1. Gości na prowadzenie wyprowadził Władimir Dwaliszwili, kilka minut później w polu karnym Polonii sfaulowany został Jakub Kosecki, a 'jedenastkę' na bramkę zamienił Danijel Ljuboja.

Tak się dziś zacząłem zastanawiać, co bym sobie pomyślał ponad dwanaście lat temu, oglądając z trybun naszego starego stadionu Wojska Polskiego klęskę z Polonią 0:3, gdyby ktoś wtedy powiedział mi, że za dekadę z niewielkim okładem będę mógł w towarzystwie dwudziestu kilku tysięcy ludzi podziwiać Legię grającą na przepięknym, komfortowym obiekcie, takim obiekcie, o jakim przez długie lata mogliśmy tylko śnić? Legię będącą instytucją zarządzającą potężnymi pieniędzmi, zbudowaną na fundamentach wzniesionych nie przez jakiegoś cwanego dorobkiewicza, lecz przez korporację stojącą choćby za telewizją TVN? Legię, w składzie której będą występować ściągnięty z Zachodu były reprezentant Serbii Danijel Ljuboja, wielokrotni reprezentanci Polski Michał Żewłakow i Marek Saganowski, czy syn mojego idola z lat dziecięcych, Jakub Kosecki? Pewnie wyśmiałbym taką idealistyczną wizję, kwitując: 'fantastyka piętro wyżej'. Taki scenariusz zupełnie nie przystawał przecież do tamtej przaśnej futbolowej rzeczywistości, tak kolosalny skok organizacyjny dokonany przez Legię nie pomieściłby mi się w głowie.

Gdybym jednak jakimś cudem uwierzył w tę wizję, widziałbym mecz taki jak z Polonią jako święto futbolu, niezwykłe wydarzenie, takie które ogląda się w telewizji w transmisjach z Ligi Mistrzów czy Gran Derbi. Jako dzień, na który czeka się z wypiekami na twarzy przez długie tygodnie, walczy o bilet w wielometrowej kolejce, biegnie na stadion niczym na skrzydłach i chłonie atmosferę trybun, zapach murawy, wszystkie otaczające człowieka kolory i dźwięki. Tak, byłbym absolutnie, stuprocentowo pewny, że byłoby cudownie, pięknie, niepowtarzalnie. Wtedy za ziszczenie podobnej wizji oddałbym pewnie kawałek życia...

Minęło dwanaście lat, przyszedł mecz z Polonią i co? Zgadza się wszystko, a zarazem nic.

Oglądanie meczu zdominowanego przez oczekiwanie na nastąpienie jakiegoś horroru na trybunie po prostu boli, tak fizycznie. Czy to wszystko ma jeszcze jakiś sens, jakikolwiek?

Wielu obserwatorów wydarzeń na linii wojewoda mazowiecki - KP Legia - kibice Legii spodziewało się podczas meczu z Polonią istnego armageddonu, prawdziwej eskalacji przemocy. Armageddonu nie było, nie było takich wydarzeń, które mogłyby dożywotnio zapisać się na czarnych kartach kibicowskiej historii w sposób taki, w jaki zapisał się choćby 'płonący stadion' z 1997 roku czy stosunkowo niedawno Wilno. Było za to zwykłe, prostackie i prymitywne chamstwo. Przygnębiająca przemoc i żenujący wandalizm. Aż przypomina się cytat z Thomasa Eliota, który zapadł mi w pamięć wiele lat temu, podczas lektury depresjogennego 'Ostatniego Brzegu': "Tak właśnie umiera świat, nie z hukiem, ale ze skowytem".

Nie ma to większego znaczenia, że wśród kibiców Legii, także tych zasiadających na Żylecie, jest z całą pewnością mnóstwo takich, który dzisiejszy mecz chcieli na trybunie przeprowadzić w sposób, w jaki miałem nadzieję, że zostanie przeprowadzony - mądry. Żeby kibic pokazał swoją wyższość nad systemem, żeby opór przybrał postać inteligentną, prześmiewczą, nie inwazyjną.

Nie ma to większego znaczenia, że z absolutnym przekonaniem wierzę, że polskim stadionom proponuje się lekarstwo gorsze od choroby, lekarstwo, które uwalnia najgorsze ludzkie instynkty, które umożliwia urwanie się ze smyczy tym, którzy tylko czekają na taką okazję - a tacy, gwarantuję, są po każdej stronie barykady.

Nie ma to większego znaczenia, że gdyby nie niedawna policyjna histeria, obejrzelibyśmy pewnie kolejny mecz taki sam jak naście poprzednich, po którym zażarcie dyskutowalibyśmy co najwyżej na temat tego, czy oprawa była aby na pewno wystarczająco mocno związana z Legią, a serpentyny koniecznie musiały wylądować na murawie boiska akurat w 61. minucie meczu, podczas obiecującego natarcia Legii.

Nie ma to większego znaczenia, że wiele lat na stadionach, za różnych kibicowsko czasów, nauczyło mnie bardzo prostej zależności - im więcej policji, tym gorzej. Tym mniej bezpiecznie. A jeżeli ktoś wchodzi w tłum z gazem, to nie jest ani odrobinę mądrzejszy od tego, który za chwilę rzuci w niego kamieniem.

Dziś znaczenie ma tylko to, że zwyciężył zwykły bandytyzm. Że przez grupę ludzi - niby tak przecież niewielką w skali całego stadionu, czy choćby tylko w skali tej trybuny - ludzi, którzy Legię mają, za przeproszeniem, w dupie, którzy bezczelnie i fałszywie chowają się za przekłamanymi ideałami kibicowskiej solidarności i niezależności, cierpieć będziemy teraz wszyscy.

Smutne. Po prostu cholernie smutne.

* * *

Chciałbym móc coś weselszego napisać przynajmniej o meczu, niestety szanse ku temu dostrzegam niewielkie.

Muszę wyznać, że tak naprawdę nigdy specjalnie nie interesował mnie tak zwany styl. Nie za bardzo wierzę w te wszystkie gadki o pięknym czy brzydkim futbolu. To czy twój futbol był taki czy inny, w moim przekonaniu determinuje tylko jedno - końcowy wynik. Chcę widzieć Legię wygrywającą, bądź to rozrywającą przeciwnika na strzępy pięcioma czy sześcioma bramkami, bądź wyszarpującą jednobramkowe zwycięstwo w ostatnich minutach. Chcę widzieć Legię wiedzącą, kiedy z wyrachowaniem zagrać na czas, a kiedy ruszyć na rywala z pełną mocą. Chcę móc śmiać się z 'ogórków' wyjeżdżających z Łazienkowskiej z bagażem trzech bramek. Nie chcę natomiast słyszeć złotoustych piłkarzy przekonujących, że zagrali niezły mecz, a zabrakło im jedynie szczęścia. Niech się wypchają z tym mitycznym 'brakiem szczęścia'. Przez ich fuszerę mistrzami zostają później takie drużyny jak Śląsk Wrocław. Mogę sporadycznie przyznać, że nasz zespół zagrał niezły mecz, mimo że nie odniósł zwycięstwa (jak choćby ze Spartakiem, Sportingiem, Rosenborgiem), ale nigdy nie powiem po takim meczu: "brawo!", przenigdy nie będę klaskał ani wiwatował.

Wynik z Polonią jest dla mnie nie do przyjęcia. To kolejny głupi, niepotrzebny remis, po idiotycznym wręcz błędzie defensywnego pomocnika (nie zamierzam bronić Daniela Łukasika, w tej sytuacji nie chodziło o to, że stracił równowagę, ale o to co zamierzał zrobić z piłką w dziecinnie prostej sytuacji), po waleniu piłą w trybuny w jedynych wywalczonych z trudem sytuacjach strzeleckich (Salinas), po katastrofalnie, niechlujnie wykonywanych stałych fragmentach gry.

Nie widzę w Legii miejsca jednocześnie dla Ljuboji, Radovicia i Salinasa. Nie w tym rzecz, że osłabiają oni naszą siłę w grze destrukcyjnej, ale w tym, że przez ten trójkąt uciekamy w bezwartościowe gierki w dziada, przy pomocy których nie zdobywamy nawet centymetra terenu. To nie jest gra kombinacyjna, to jest gra przekombinowana.

Obecność w składzie pary Kosecki (Żyro) - Kucharczyk gwarantuje więcej prostoty na skrzydłach, więcej walki i biegania. Czasem tych prostych środków brakuje nam bardziej niż przyjęć piłki na centymetr, klepy i no-look-passów.

Polonia podeszła do nas bardzo blisko, grała bardzo twardo i natychmiast wróciły wszystkie wiosenne koszmary. Rąbaliśmy głową w mur, a w obronie jeden, tradycyjny można by rzec, klops z drugiej połowy o mały włos nie doprowadził do karnego dla Polonii i czerwieni dla Wawrzyniaka.

Wydaje mi się, że dzisiejszy mecz to pierwsza taka nauczka w tym sezonie dla Legii i trenera Jana Urbana. Pierwszy mecz na własnym stadionie, podczas którego taktyka i jej wykonawcy ewidentnie zawiedli oczekiwania. Oby zostały z tego wyciągnięte wnioski, oby zaowocowały w kolejnych meczach. Za remis z Polonią pokuta musi być ciężka.