Westchnienie ulgi

Po trzech ligowych meczach bez zwycięstwa Legia wreszcie przełamała niefortunną passę, pokonując Wisłę Kraków 2:1. Trzy punkty zainkasowaliśmy dzięki dwóm bramkom zdobytym przez Jakuba Koseckiego, który błyskawicznie odpowiedział na otwierającą wynik meczu bramkę Łukasza Garguły.

Nie ukrywam, końcowy gwizdek sędziego Stefańskiego przyjąłem z westchnieniem ulgi. Naprawdę wyjątkowo niemądrze byłoby stracić w ostatnich minutach zwycięstwo w meczu, w którym jest się drużyną lepszą, w którym dość pewnie 'trzyma się' korzystny wynik przez całą drugą połowę, w którym kończy się grę, mając przewagę jednego zawodnika. Jeden fałszywy ruch w naszym polu karnym, taki jak ten podczas meczu z Górnikiem w Zabrzu, i nasze humory byłyby w tym momencie zgoła odmienne. A tak - możemy się radować. Są trzy ważne punkty, jest weekend, podczas którego będziemy mogli z satysfakcją przyglądać się, jak krzywdę czynią sobie wzajemnie pozostali ligowcy, wreszcie są przed nami aż dwa tygodnie, żeby przywrócić drużynę do pełni formy.

Właśnie. Bo co do tego, że Legia gra gorzej niż na początku sezonu, mimo zwycięstwa z Wisłą, większych wątpliwości nie mam. Oczywiście, świetnie to o nas świadczy, że potrafimy strzelać tyle bramek i zdobywać cenne ligowe punkty, nie prezentując na boisku optymalnej dyspozycji, nie da się jednak nie zauważyć, że przed Janem Urbanem stoi teraz kilka wyzwań.

Po pierwsze jest duży problem luki po Marku Saganowskim. Powrót Danijela Ljuboji na pozycję napastnika moim zdaniem nie rokuje najlepiej na przyszłość. Ljuboja co prawda robił podczas meczu z Wisłą w zasadzie dokładnie to samo, co zwykł do tej pory robić w tym sezonie, w dodatku robił to dobrze, zaliczając ze wszech miar udany mecz. Paradoksalnie to jednak tylko potwierdza, że Danijel nie czuje się stworzony do roli zawodnika pracującego na legijnej szpicy, że takie zestawienie wyjściowej jedenastki oznaczać będzie, iż na pozycji naszej 'dziewiątki' znów zapanuje wakat. Obawiam się, że przy przeciwniku preferującym bardziej zagęszczoną defensywę niż Wisła, może w tej sytuacji powrócić wiosenny problem braku zawodnika, który wyda obrońcom fizyczną walkę w polu karnym, który będzie umiał odnaleźć się w odpowiednim miejscu i czasie pod bramką przeciwnika. Nu dziurawą jak ser szwajcarski obronę Wisły wystarczyło ustawienie z Ljuboją schodzącym do boku i wbiegającymi w pole karne Radoviciem, Koseckim i Golem, ale co będzie, gdy przyjdzie nam grać z bardziej wprawnymi 'murarzami'?

Po drugie do rozwiązania jest problem środkowego obrońcy. Z jednej strony mamy Michała Żewłakowa, z jego bardzo mocną pozycją w drużynie, z drugiej Artura Jędrzejczyka, który wydaje się być obrońcą po prostu piłkarsko lepszym, silniejszym, bardziej zdecydowanym, w dodatku jego przesunięcie na środek obrony mogłoby, być może, w jakiejś nieodległej perspektywie uratować dla nas Kubę Rzeźniczaka, który jako zmiennik wchodzący do pierwszej jedenastki wypada obecnie znacznie poniżej swoich możliwości.

Po trzecie jest kwestia środka pomocy. Wróciliśmy do ustawienia z dwójką defensywnych i... znów zwyciężyliśmy, mimo że Ivicy Vrdoljakowi kilkukrotnie zdarzyło się mocno na boisku zagubić. Ale dla przeciwwagi mogliśmy też zobaczyć w kilku akcjach jak Janusz Gol wzorowo reaguje na ofensywne działania Kuby Koseckiego i asekuruje lewą flankę na wypadek straty (która zresztą czasem następowała, zwłaszcza w drugiej połowie). Problem polega na tym, ze dwóch defensywnych pomocników, Radovicia, Salinasa i Ljuboję można jednocześnie pogodzić na boisku tylko w takim układzie personalnym, jak ten obserwowany podczas meczu z Wisłą. A wtedy prędzej czy później powróci kłopot, o którym piszę dwa akapity wyżej.

Cóż, dwa tygodnie beztroskiej sielanki to z pewnością dla Jana Urbana nie będą. Ale można być dobrej myśli. Piętnaście punktów w siedmiu meczach to w końcu raczej powód do satysfakcji niż zmartwień. Gramy ogólnie rzecz biorąc nieźle, punktujemy dość równo, jeżeli przestaną trzebić nas kontuzje i inne tego rodzaju nieszczęścia, jeżeli wejdziemy w lepszą formę i na jej bazie wygramy kilka meczów z rzędu, ta runda powinna być nasza.

Z ulgą przyjąłem jednak nie tylko zwycięstwo nad Wisłą, ale również sytuację na trybunach naszego stadionu. Oczywiście, stadion, który nie jest zapełniony nawet w połowie, to nigdy nie będzie dobra wiadomość dla Legii. Oczywiście, niemal pusta 'Żyleta' to naprawdę przykry widok. Oczywiście, front ukształtowany na potrzeby meczu Wisłą to nie punkt docelowy czy kulminacyjny całej skomplikowanej rozgrywki, zaledwie jedna z jej faz.

Ale jednak w tym ogólnym napięciu udało się uniknąć 'bratobójczej' wojny. Kto chciał, ten wszedł na północną (nieliczne jednostki, ale jednak). Kto chciał, ten normalnie przyszedł na mecz i czynnie wspierał Legię. A kto chciał, ten posłuchał apelu grup i nie fatygował się na stadion. Wszystko czyste i przejrzyste, niczym od cięcia skalpela.

W całej obecnej przygnębiającej sytuacji, cieszyć może przynajmniej tyle.