Narodowa wyliczanka

Aktualizacja.Polska -Ukraina 2:0 (1:0)
1:0 Piątek 40', 2:0 Moder 63'
Sędziował: Manuel Schuettengruber (Austria) Żółte kartki: Góralski - Charatin
Składy drużyn:
Polska: Skorupski - Gumny (79. Bereszyński), Walukiewicz, Bochniewicz, Rybus (79. Reca) - Płacheta (83.Szymański), Góralski (62. Linetty), Klich, Zieliński (46. Jóźwiak) - Milik (62, Moder), Piątek
Ukraina: Łunin - Konoplia (64. Bondar), Kriwcow, Matwijenko, Michajilczenko - Kowalenko (76.Sydorczuk), Makarenko, Zinczenko - (56.Kharatin) Jarmolenko (46. Marios), Jaremczuk (46, Junior Moraes), Zubkow (46. Cygankow).

@ Iocosus:

Co tzn. "dobry mecz"? Wczorajszy występ Milika na pewno bez fajerwerków, ale chyba nie o to mu szło. Całe spotkanie też bez wątpienia nie zapisało się złotą czcionką w historii światowej, ani nawet polskiej i ukraińskiej piłki nożnej. Ale przecież trudno było czegoś takiego oczekiwać. Zwłaszcza biorąc pod uwagę zestawienie personalne naszej drużyny, właściwsze raczej niegdysiejszym zimowym wojażom zarobkowym pod biznesowym kierownictwem Andrzeja Placzyńskiego, niż kadrze A. Co i zresztą bardzo dobrze. W ogóle, moim zdaniem, pochwały należą się Jerzemu Brzęczkowi. Oto bowiem ów "bałwan i kabotyn" już po raz kolejny olał bezsensowną w meczu towarzyskim presję wyniku i nie posadził Roberta Lewandowskiego nawet na ławce. Nie wiem czy taki odważny, czy po prostu dotarł już do punktu, w którym ma kompletnie wyjebane na medialną krytykę. Jak by nie było, dobry ruch.

Wracając do samego meczu, mnie on osobliwie przypominał Wasze niedzielne spotkanie z Lechem. OK, dramaturgia inna. Ale ciuchy podobne Przede wszystkim zaś, w obu przypadkach gospodarze okazali się (nieznacznie, ale jednak) lepsi od delikatnie faworyzowanych, osiągających optyczną przewagę gości głównie dlatego, że potrafili zrobić lepszy użytek z ich błędów.

Co do występów poszczególnych graczy, zwłaszcza takich "z pogranicza":

Skorupski na plus. Niby poważnie sprężyć musiał się tylko raz. Ale się sprężył. Cały mecz trzymał koncentrację i nie robił niepotrzebnego zamieszania po - swoją drogą cokolwiek rachitycznych - uderzeniach Ukraińców.

Gumny na plus. Szkoda tylko, że znów się potwierdziło, że to taki prawonożny Rybus. Znaczy szklany.

Płacheta na plus. Co prawda, od ofensywnego zawodnika, który chce zrobić wrażenie swymi pierwszymi krokami w kadrze, oczekiwałbym raczej, że nie będzie tak często znikać z radaru. No ale dobra, nie czepiajmy się.

Na minus Bochniewicz. Tu w zupełności się z Tobą zgadzam. Dla Pawła to chyba (jeszcze?) zbyt wysokie progi. Nawet ten jego faul w szesnastce był taki beznadziejnie ekstraklasowy.

Na minusik też Walukiewicz. Przy całych zachwytach nad tym chłopakiem, tamto jego podanie do Marlosa (chyba?) mocno mnie zmroziło. OK, lepiej w sparringu z Ukrainą, niż na Euro za Szwecją, ale jednak.

Poza tym? Jednostka treningowa zaliczona, materiał do obserwacji jest, morale podpompowane (bo przecież wygrana z przyzwoitym rywalem zawsze jakoś tam cieszy, nawet bez stawki). I tyle. Koniec, kropka, dawać następnych.

Nie minęły jeszcze 2 dni od meczu i zastanawiałem się, co zostało mi w pamięci. Chyba tylko to, że Skorupski też może zagrać w reprezentacji w wypadku jakiegoś "pomoru" wśród bramkarzy pierwszego wyboru, że młodzi (Moder, Jóźwiak, Płacheta) grają bez kompleksów, ale też nie ma co popadać w zachwyty, że Piątek jest zawodnikiem jednowymiarowym, czyli dobrze się czuje wyłącznie w polu karnym, bo jak się cofa, to ma problem z utrzymaniem się przy piłce. Wciąż nie rozumiem zachwytów nad Zielińskim, bo niby ma dobrą technikę, ale z tego powinno wynikać coś więcej dla zespołu. Może gdyby nie był tak pompowany przez media, to inaczej bym odbierał jego grę.
Generalnie myślę, że młodzi nie obniżą poziomu reprezentacji w przyszłości z wyjątkiem jednej pozycji, tzn. napastnika. Nie widzę nikogo, kto by zbliżył się do niego poziomem, ale z drugiej strony to chyba nic dziwnego.
Martwi to, że tak ciężko idzie nam gra piłką kiedy przeciwnik zakłada pressing. To jest w naszej piłce wada "systemowa", ale z drugiej strony nic nie odbywa się natychmiast. Coraz więcej zespołów w lidze chce grać od bramki, to i zawodnicy się pojawią.
Irytujące jest jak zwykle pompowanie oczekiwań wobec tej reprezentacji. Według mnie jesteśmy niezłym średniakiem europejskim i możemy czasem wygrać z lepszymi, ale też przegrać z teoretycznie gorszymi.
Ja myślę, że ocena poprzez wyniki meczów jest myląca, bo styl jednak ma znaczenie i nie chodzi o to żeby nasi zawodnicy wiązali krawaty obydwiema nogami, ale żeby potrafili przeprowadzać wielopodaniowe akcje i sprawnie wychodzić spod pressingu. Te umiejętności oznaczają, że zawodnicy radzą sobie z piłką, widzą co się wokół nich dzieje i nie szukają rozwiązań ratunkowych z których czasem pada bramka, ale na to musi się nałożyć błąd przeciwnika.
Reasumując, nie jest źle, ale też nie liczę na fajerwerki.
Zobaczymy co będzie z Włochami i Holendrami, to będzie bardziej wymierna weryfikacja naszych ambicji."eksperckich".

@Zbyszek
Jest mi trudno sobie wyobrazić, że dla zawodników mecz w reprezentacji jest bez znaczenia. To stoi w jawnej sprzeczności z solą sportu i naturą sportowca. Solą sportu jest rywalizacja i wygrywanie. Sportowcem zostaje się dlatego, że to jest żywioł który ich pochłania. Poświęcają wiele lat swojego życia, począwszy od dzieciństwa, żeby rywalizować na jak najwyższym poziomie, żeby się sprawdzać i żeby wygrywać.
Dla kogo ten mecz nie był ważny? Dla Skorupskiego, Walukiewicza, Bochniewicza, Rybusa i tak dalej do napastników, łącznie z rezerwowymi. A może dla trenera?
Kilka dni temu czytałem o Michaelu Jordanie, który rywalizować i wygrywać chciał wszędzie, nawet grając w karty (bez pieniędzy) z matka kolegi, posunął się do oszustwa, żeby wygrać.
Jeśli ktoś nie ma w sobie woli wygrywania, to nie może być sportowcem.
Kiedyś zastanawiałem się czym różnią się zawodnicy wybitni od bardzo dobrych. Mają podobne umiejętności techniczne a jednak jedni są wybitni a inni nie. Doszedłem do wniosku, że różnica jest w mentalu. Zawodnicy wybitni mają nieustającą żądzę zwycięstw, niezależnie od meczu, czy innej gry. Zawodnicy klubów z topu muszą chcieć wygrać w każdym meczu a grają ich mnóstwo. W lidze, w pucharach, w reprezentacjach i w każdym chcą wygrać. To co ich różni od dobrych zawodników, to fakt że ta żądza zwycięstw ich nie opuszcza, potrafią pokonać poczucie wypalenia i znużenia tym co robią, co daje pewną gwarancję ich postawy. Taki jest np. Ronaldo.
Ale my mówimy o naszych zawodnikach, którym do wybitności wiele brakuje, z wyjątkiem Lewego, ktory właśnie z powodu mentalu jest wybitny.
Tym nie mniej, to są cały czas sportowcy, którzy byli selekcjonowani przez trenerów przez czas który u słabszych zabił pasję i przez trudności, które musieli pokonać żeby się stać tym kim są. Oni nie mogą nagle się zmienić.
Oczywiście są tylko ludźmi i różne okoliczności mogą powodować że są w słabszej dyspozycji fizycznej albo mentalnej. Ale jest jeszcze trener, który decyduje czy oni powinni znajdować sięna boisku, czy nie.
Spłaszczanie sportu, do pieniędzy lub punktów rankingowych jest moim zdaniem nieuprawnione. Po co innego ludzie się decydują uprawiać sport.

Szanowny Zbyszku.
Zgadzam się z Tobą, że ludzie nie są idealni, ale już wyłącznie naszą subiektywną oceną jest, co jest dominującym trendem. Pewnie mylimy się obydwaj, ale ......
Jest w psychologii zjawisko zwane projekcją, znane od dawna, polegające na tym, że przypisuje się innym myśli i intencje, które rodzą się w głowach interpretujących. Twoja wizja świata jest przygnębiająca, moja optymistyczna, chociaż obie zapewne odbiegają od prawdy.
Ja wolę swój świat i wolę czasem się rozczarować niż żyć z taką ponurą wizją.
Interpretacja zależy od człowieka. O jednym bogatym gospodarzu, we wsi zawistnicy powiadali, że on jest takim leniem, że co dzień wstaje o 4 rano, żeby dłużej nic nie robić.
Prawdopodobnie w to wierzyli, bo nic innego nie przychodziło im do głowy po analizie własnych doświadczeń.
Idąc tym tokiem rozumowania jasne jest, że wszyscy nasi zawodnicy zapierniczają na treningach, lecą na kadrę (Góralski nawet parę tys km) żeby wykonać, tu cytat "że to co się odbyło dwa dni temu to była niezbyt intensywna jednostka treningowa".
Ja na boisku widziałem zawodników, którzy grali jeden słabiej inny lepiej, ale nie widziałem żadnego, który wyglądał jakby odbywał niezbyt intensywną jednostkę treningową.
Czy potrafisz wymienić zawodników, którzy tak wyglądali?

2 x istotne info
1. Kolejne wyniki badań na obecność koronawirusa w reprezentacji i kolejne dobre informacje. Cała drużyna oraz sztab uzyskała wyniki negatywne - Jakub Kwiatkowski na tt. 
2. Słowacja naszym rywalem grupowym na Euro. Czyli moim zdaniem rywal o klasie porównywalnej do Grecji z 2012, lepszy od Ekwadoru z 2006, inaugurując tamte turnieje z pierwszymi zremisowaliśmy a z drugimi przegraliśmy, przypomnienie gwoli przestrogi, będziemy faworytem, ale musimy zagrać dobrze, bo poprawnie na Hamsika i Dudę może już nie wystarczyć. 

Albiceleste, przez pryzmat wyniku i podpompowanego morale faktycznie możemy uznać że to był "dobry mecz". W kontekście jednostki treningowej dla Jerzego Brzęczka to był również korzystny sparing, użył słowa "ważny", według mnie dał więcej informacji szkoleniowych niż na przykład potyczka z Finlandią. Pewnie że składy były dalekie od optymalnych, dla jednych i drugich za chwilę będą bardziej miarodajne próby zatem z daleko idącymi wnioskami lepiej się wstrzymać. Natomiast jeżeli chodzi o obraz gry, to ja jednak zazdrościłem Ukraińcom ich organizacji, chciałbym żebyśmy to my grali w podobnym stylu. Jeżeli Kozacy Szewczenki mogą, to dlaczego nie my?
Z naszego podwórka miałem skojarzenie nie z Lechem, ale z wiosennym meczem Legii z Górnikiem w Zabrzu, w którym Majecki zaliczył "wielbłąda". Wówczas to Legia grała, a Górnik strzelał gole, w pierwszej połowie jedyny strzał Zabrzan na bramkę Legii był właśnie tym przy którym mógł się "wykazać" wypożyczony nowy nabytek AS Monaco. Górnicy wówczas wykazali się stuprocentową skutecznością, wygrali mecz, ale ligi nie zawojowali, to Legia rządziła, dzięki ofensywnej grze na jesieni i wiosną uzbierała wystarczającą ilość punktów do mistrzostwa. Na miejscu Ukraińców brakiem skuteczności w jednym meczu zatem bym się za bardzo nie przejmował, pytanie czy my nadal mając jedną sytuację na 90 minut będziemy strzelać po dwie bramki. 
Popitolić trochę o personaliach po tym sparingu również moim zdaniem można. Przemek Płacheta zostaje w dorosłej kadrze, zatem wykorzystał swoją szansę. Według mnie "żelazna jedenastka" przestała istnieć, Grosik z Milikiem mają swoje klubowe problemy, Krycha dołuje na reprze, Szymański też tej jesieni dotychczas nie zachwycił, Zieliński dopiero dochodzi do siebie po koronawirusie, z drugiej strony: Moder ma "swój złoty czas", Kamil Jóźwiak na poważnie zadomowił się w reprezentacji, Klich do meczu z Ukrainą zbierał dobre recenzje, Linetty w końcu się przełamał i udowodnił przydatność, a wszystkich ambicją i zaangażowaniem przebija Jacek Góralski. Niby tyły mamy stabilne, patrząc od prawej: Kedziora, Glik, Bednarek, Bereszyński, ale z przodu oprócz Lewego już powstają znaki zapytania? Pojawiają się różne opcje. Dla wielu choćby i Bereszyński jako lewy defensor też wzbudza wątpliwości choć dla Brzęczka wydaje się na tej pozycji pewniakiem.
Moim zdaniem z Włochami i Krycha i Szymański wyjdą w pierwszym składzie, dodając Lewego pozostają jeszcze trzy miejsca, których nie podejmuję się przewidzieć i nawet przymusowa absencja Klicha nie ułatwia rozwiązania zagadki? 

@Zbyszku
Też czytałem i czytam i kiedyś znalazłem zdanie, które do mnie przemówiło i je zapamiętałem.
Obowiązkiem człowieka inteligentnego jest wątpić, ale przede wszystkim wątpić we własne poglądy.
Ja to zdanie rozumiem nie jako zachętę do wątpienia we własne możliwości, ale do ciągłego poszukiwania. Ja jeszcze nie utraciłem ciekawości i ciągle szukam zaprzeczenia lub potwierdzenia własnych spostrzeżeń. Coś w rodzaju wiem, że nic nie wiem.
Kapuściński na ten temat napisał, będąc korespondentem w Afryce, że dziennikarz który spędzi w jakimś miejscu miesiąc, myśli żę może już napisać książkę. Po spędzeniu roku, serię felietonów a po kilku latach, że artykuł.

@kibic60
"Trafiła kosa na kamień"
Na ogół nie jest moim celem być kosą lub kamieniem. Jeśli jestem dociekliwy albo uparty, to dlatego, że jestem ciekawy dlaczego ktoś myśli tak albo inaczej.
Ja uprawiałem 2 dyscypliny, grałem w piłkę (amatorsko) i uprawiałem żeglarstwo. Robiłem to, bo uwielbiam rywalizację. Nie pamiętam żebym nie miał chęci wygrać. W piłkę już nie gram, ale wciąż żegluję i cały czas się ścigam. Nie umiem tak po prostu sobie popływać, zawsze sobie wypatruję kogoś z kim zaczynam się ścigać. On może nawet o tym nie wiedzieć, ale czasami znajduję swojego i widzę że on też się zaczyna ścigać. Natury nie oszukasz.
Wobec czego mam do Ciebie pytanie, czy Ty jako czynny sportowiec wychodziłeś kiedykolwiek na mecz z myslą, że jest Ci wszystko jedno jaki będzie wynik?

"To sie po prostu ma w sobie"
No właśnie, też tak myślę.
Kiedyś dziennikarz zadał pytanie tenisiście po bardzo zaciętym finale. Czy grając decydującą piłkę myślał pan o stawce tego meczu o sumie jaką można wygrać?
Gdybym o tym myślał, nie wygrałbym. Myślę o wygranej piłce.
To jest sól sportu a cała reszta, czyli nagrody, punkty, pieniądze są skutkiem tego myślenia.
Można to uznać za naiwne, ale czy nie jest naiwnością poświęcenie wielu lat życia na coś, co nie daje żadnej gwarancji sukcesu? Nieliczni osiągają sukces, ale "naiwnych" jest cała masa, ale to jest piękna naiwność, bo czyni człowieka silniejszym. Szkodzi tylko tym, którzy gubią pasję i zaczynają myśleć merkantylnie a wtedy brak sukcesu powoduje pustkę, bo nie osiągnęli celu. Zwyciężanie jest piękne, ale jeśli jest jedyną motywacją, to prowadzi do frustracji, bo zwycięzców jest garstka w porównaniu do uczestników. Dlatego styl, postawa, niezłomność jest również cenną nagrodą dla sportowca, żeby nie czuł się "upokorzony" albo "ośmieszony" jak się zwykło u nas nazywać pokonanych.

"Oczekuje krytycznej wnikliwości,a nie tandetnej naiwności. "

Leo Beenhakker przed meczem z Portugalią, jednym z najlepszych w wykonaniu kadry, odwołał się do "tandetnej naiwności", prosząc zawodników żeby sobie przypomnieli dlaczego grają w piłkę i co czuli, kiedy jako chłopcy grali, żeby sobie przypomnieli radość którą im dawała.
"krytyczna wnikliwość" ma w sobie najczęściej więcej krytycyzmu niż wnikliwości. Ja jestem zwolennikiem wnikliwości, bez żółci obficie wylewanej pod pozorem mądrości i doświadczenia.

Kibic60

„czy Ty jako czynny sportowiec wychodziłeś kiedykolwiek na mecz z myslą, że jest Ci wszystko jedno jaki będzie wynik?"
Nigdy. Bez względu na przeciwnika. To się po prostu ma w sobie, niezależnie czy grasz na podwórku czy z mistrzem Polski w ekstraklasie.

Zgadzam się z tobą w kwestii wygrywania. Jednak czy do każdego rywala zawsze miałeś 100% koncentrację i obawy o końcowy rezultat? Pazerność na wygraną zawsze miałem, leczy samo nastawieniem, bywało różnie. Inną miałem koncentrację, kiedy wybiegałem na boisku przeciwko Jagiellonii, Stomilowi, Olimpii W-wa, Agrykoli czy Hutnika a inną, kiedy naprzeciw moje drużyny stawały ekipy Mazura Ełk, Pogoń Siedlce, Okęcie W-wa czy samej Legii, gdzie zazwyczaj tych drugich pakowała się po 4:0 lub wyżej. Druga strona medalu to przykładowo mecze z Polonią Warszawa i gra na tym ich słynnym twardym zwałowanym piachu, zwanym betonowym boiskiem, gdzie głównie koncentrowałeś się, by nie odnieść kontuzji niż na samym meczu. Nigdy nie lubiłem grać na Konwiktorskiej w młodszych rocznikach.
Pamiętam, że w Pucharze Polski brałem udział w takim widowisku, gdzie pół połowy boiska to była jedna olbrzymia kałuża. W polu bramkowym miałem najwyższy stan wody na boisku (za kostki). Jak w takim meczu miałem skoncentrować się na poczynaniach rywala, kiedy jakąkolwiek grę można było prowadzić, tylko na jednej połówce
Również uważam, że też mieliśmy tzw. słabsze dni i nie wszystko wychodziło nam na placu, tak jak sami chcieliśmy czy zakładał trener. Nie bądźmy tacy święci, choć powtarzam w kwestii pazerności na wygrywanie, różnimy się od obecnego pokolenia. Dziś właściwie nie ma smutku, złości po porażce u młodych sportowców. Takiej pozytywnej wściekłości, jaka towarzyszyła nam w okresie czynnego uprawiania naszych dyscyplin.

xxx

Które dziś zespoły mają powtarzalność osiągając wysoki poziom zgrania, grając piłke kombinacyjną. Proszę o przykłady.

@ sektor212

"Jednak czy do każdego rywala zawsze miałeś 100% koncentrację i obawy o końcowy rezultat?"

Chęć wygrywanie ma się w "genach", o których tyle, od jakiegoś czasu mówi się w Legii.

Lecz czym innym jest chcieć wygrać a móc wygrać.
Moim największym klubowym sukcesem było zajęcie 5 miejsca na 10 drużyn w ekstraklasie i jak na drużynę akademicką było to wyjątkowe osiągniecie. (jako jedyni graliśmy bez pieniędzy ale za stopnie na uczelni)
Kiedyś grało się systemem sobota wieczór i niedziela rano i raz udało nam sie pokonać mistrzów Polski Wybrzeże Gdańsk.
To nic, ze w niedzielę pokonali nas dziesięcioma, ale gdybyśmy nie chcieli wygrać to i w sobotę byłoby podobnie.

Treningi zacząłem w 5 klasie podstawówki. Później grałem w Agrykoli by "karierę" skończyć w AZS AWF Warszawa. Przez te wszystkie drużyny przewinęło sie kilkudziesięciu chłopaków, a do ekstraklasy doszło jedynie nas dwóch. Dwóch, którzy zawsze chcieli wygrywać.

Info:
Holandia – Bośnia i Hercegowina 3:1 (2:0)
Bramki: Georginio Wijnaldum (6 i 14), Depay (55) – Prevljak (64)

Po tym meczu już ostatecznie można stwierdzić że cel ekipy Jerzego Brzeczka w Lidze Narodów został spełniony, pozostaniemy w pierwszej dywizji.

Włochy - Polska 2:0 (1:0)
Bramki: Jorginho 26' (karny), Berardi 82
Czerwona kartka: Jacek Góralski (77 - za dwie żółte)

Włochy: Gianluigi Donnaruma - Alessandro Florenzi, Francesco Acerbi, Alessanrdo Bastoni, Emerson - Nicolo Barella, Manuel Locatelli, Jorginho - Federico Bernardeschi (Domenico Berardi 64), Lorenzo Insigne, Andrea Belotti (Stefano Okaka 79)
Polska: Wojciech Szczęsny - Bartosz Bereszyński, Kamil Glik, Jan Bednarek, Arkadiusz Reca - Kamil Jóźwiak (Kamil Grosicki 46), Grzegorz Krychowiak, Karol Linetty (Arkadiusz Milik 74), Jakub Moder (Jacek Góralski 46), Sebastian Szymański (Piotr Zieliński 46) - Robert Lewandowski
Czerwona kartka: Jacek Góralski (77 - za dwie żółte)

Ja pamiętam czasy kiedy wygraliśmy z Włochami bo zwyczajnie byliśmy od nich lepsi. Na pocieszenie napiszę, nie trwało to jednak długo.

u nas jak zwykle, czyli jak pijany od ściany do ściany - najpierw euforia bo z rezerwami Finlandii i Bośni się udało a i z Ukrainą przyfarciło, potem tragedia bo Włosi się po nas przejechali. Jeden szpec krzyczy że mamy genialne pokolenie, drugi że nie mamy piłkarzy, kolejny wywalić Brzęczka bo matoł inny - e to nic nie da bo nie ma kim grać.
Wczoraj wieczorem założyłem się dwoma osobami po 100 pln że ten mecz przerżniemy - obaj zakładający się postawili u buka X2 - taka była wiara w narodzie.
Do meritum - oczywiście Moder to słabszy zawodnik niż Jorginho, a Reca słabszy niż Emerson, pytanie brzmi czy o tyle słabsi jak we wczorajszym meczu? Kto o zdorwych zmysłach wystawia Krychowiaka, który wygląda jak sierżant Garcia z legendy o Zorro, jego przewaga od zawsze brała się z fizyczności? Kto wymyślił Linettego na 10? Nad Recą nie chcę się znęcać.
Oczywiście można być piłkarsko słabszym, ale bieganie, przesuwanie, pressing, przeszkadzanie nie wymaga gry w piłkę, wymaga odpowiedniej kondycji i odpowiedniej motywacji - przecież ci sami zawodnicy potrafią to robić w klubach - powtarzam nie mówię o graniu, mówię o przesuwaniu się w swoich strefach, podchodzenie do pressingu, skracanie pola gry - tego też nie potrafią? to jak oni grają w tych swoich Sampdoriach, Southamptonach Torinach i innych takich? serio są tak słabi? a te kluby chcą im płacić solidne pensje?
Na pytanie dziennikarza jaki był plan na ten mecz Lewandowski milczał 10 sekund - i to jest cały komentarz - bez planu, bez ochoty, bez motywacji, kolejny raz część nie na tych pozycjach, kolejny raz niektórzy nie mieli prawa wyjść na boisko, a do tego słabsi piłkarsko (przynajmniej w wiekszości)

Marek Wawrzynowski
oglądałem w nocy mecz raz jeszcze. Widać wszystkie błędy polskiego szkolenia. Wyprowadzenie, utrzymanie, wyjście spod krycia, gra 1 na 1 - większość na poziomie dramatycznym bądź żadnym. To efekt tego, że mamy ograniczone środowisko piłkarskie, które wypiera chorobę naszej piłki.
oglądamy U21 i jest radocha, że prawie wyszliśmy z grupy. Krytycy mówią: "W strzałach 18:80, parkowaliśmy autobus". Ale działacze i część dziennikarzy zakładają różowe okulary i mówią, że liczy się wynik. Część społeczeństwa daje się nabrać. A potem jest płacz, że nie umiemy grać

Mateusz Święcicki
Przecież nawet na tle Ukrainy wyglądamy jak drewniana drużyna bez pojęcia. W pierwszej połowie nas masakrowali, mieliśmy farta. Z Włochami w Gdańsku to samo. Te statystyki są zawsze przygnębiające.
ja uważam, że to jest dla nas naprawdę wstyd, że Insigne wygląda na naszym tle jak maestro, Emerson Palmieri też, nie wspominając o Florenzim. Ja uwielbiam włoską piłkę, no ale nie. Nie, nie nie.
W tym meczu jedna akcja była symboliczna. Donnarumma poza bramką, pressing Polaków, ci grają z pierwszej piłki, pyk, pyk, pyk, "ryzyko pod kontrolą", wyjście na naszą połowę, akcja i strzał.

Szymon Borczuch
La Gazetta dello Sport postanowiła nie przyznawać oceny Donnarummie, bo nie było czego oceniać.

https://www.polsatsport.pl/film/salwy-smiechu-krzysztofa-piatka-po-porazce-z-wlochami-wichniarek-i-dziekanowski-zniesmaczeni_6947894/

Tym razem motywem przewodnim moje nawijki po meczu z Włochami będą różne desygnaty słowa dylemat.Lecz nie jako prosta przeciwstawność dwóch opcji o tym samym ciężarze gatunkowym,ale jako termin z logiki formalnej traktujący o tym,że jeżeli są dwa zdania warunkowe to istnieje zdanie , które jest alternatywne tak do każdego z nich z osobna jak i do obu naraz.

Dylemat pierwszy sprowadza się do pytania fundamentalnego : rozgrywać mecze w czasach zarazy czy sobie darować?. Dostrzegamy wszyscy,że koronawirus czyni istne spustoszenie wśród zawodników, trenerów itd. i drużyny,aby grać , mówiąc kolokwialnie, ledwo wiążą koniec z końcem. Wielu wesołków powie,że to nawet dobrze, bo tzw, szanse dostaną ewentualni zmiennicy, na ogół młodzież. Lecz to jest tania demagogia,bowiem te zamiany nie odbywają się zgodnie z zamysłem trenera, który ,jeżeli ma perspektywę rozwoju drużyny to sam ,bez pomocy świrusa planuje dopływ świeżyzny. Natomiast to co się dzieje ma charakter losowy, przypadkowy i odbywa się wbrew woli trenera. Więc staje kolejne pytanie ; martwić się z tej sytuacji czy cieszyć?. Niestety to co się dzieje wygląda na ratunkową akcję w stylu straży pożarnej , która gasi dopiero jak się dopala. Lecz jednocześnie ten atak pandemii ujawnia tę prawdę,o której wiemy,a o której w natłoku zdarzeń zapominamy. Mianowicie pokazuje stan ,albo inaczej kondycję piłki nożnej w konkretnym kraju.U jednych zaraza nie czyni większych szkód, a u innych obnaża ich słabość. W zespole Włoskim z powodu zakażeń z kadry pierwszej drużyny powołanej przez trenera Manciniego ubyło 24 zawodników. I nie spowodowało to zbyt widocznego spadku siły gry drużyny. Wyobraźmy sobie ,że w naszej też by koronawirus spowodował taki ubytek.Toż to nie miałby kto grać, bo kluby zagraniczne zostały wydrenowane do spodu,a w naszych krajowych zespołach nie wiadomo czy by udało się znaleźć 24 polskich graczy umiejących jako tako kopnąć piłkę. W każdym razie efekt byłby porażający. Koronawirus wyłączył z ławy trenerskiej Manciniego w drużynie Italii i nie dostrzegliśmy ,aby ten fakt wywarł negatywny skutek na poczynaniach ich zespołu. Można zaryzykować twierdzenie, graniczące z pewnością,że gdyby u nas zabrakło Brzęczka to efekt byłby tylko korzystny.

Dylemat drugi to rozróżnienie pomiędzy tym co wybrać : grę na wynik czy styl gry ?. Nie jest to rozróżnienie pozorne, gdyż nie zawsze poziom gry prezentowany przez dany zespół ma proste przełożenie na wynik. Podobnie jak poziom umiejętności i przygotowania zawodników nie zawsze znajduje odzwierciedlenie tak w stylu jak i wyniku. Bowiem sama gra , jak i jej efekt nie jest zwykłą sumą jak w dodawaniu czyli nawet jeżeli mamy graczy o wysokich umiejętnościach techniczno -taktycznych do tego bardzo dobrze przygotowanych motorycznie , będących w wysokiej formie fizycznej to nie oznacza jeszcze,że wygraną mamy w kieszeni. Decydujące znaczenie ma klasa zawodników i klasa trenera. Tzw, dobry trener potrafi nawet z miernych zawodników stworzyć zespół osiągający wyniki ponad sumę umiejętności poszczególnych graczy. Kiepski trener , cokolwiek to znaczy, mając do dyspozycji nawet dobrych zawodników "potrafi " tak ich dobrać ,że pasują do siebie jak "wół do karety" i ustalić taki sposób gry, że najstarsi górale nie dostrzegą w nim żadnego sensu. Ktoś powie,że takiego szkodnika nie ma. Otóż Brzęczek potrafi ( bez cudzysłowu ) wszystko spieprzyć.

Dylemat trzeci uwidoczniony w mediach, a najdobitniej wyartykułowany przez niejakiego Borka polegał na tym ,że jeżeli zajmiemy pierwsze miejsce w grupie to przyznają Polsce organizację finału Ligi Narodów i pewnikiem będziemy losowani w eliminacjach do MŚ z pierwszego koszyka. Warunkiem powodzenia tego zamysłu była wygrana z mocno osłabionymi Włochami. Na czym polegał dylemat spytacie?. Ano, na różnicy pomiędzy nędznym fantastą,a takim który kretynizmu nie traktuje poważnie,ale z niego kpi. Ja już pomijam,fakt,że Borka wywali z Polsatu za to,że chciał rządzić i organizować gale bokserskie z udziałem czołowych bokserów świata, nie za swoje tylko Polsatowe pieniądze,a z Canalu + , bo chciał wszystko zmieniać. Trafił do reżimowej TVP i już chce organizować finał LN licząc,że znowu zamiast na służbę zdrowia kolejne miliardy zostaną wydane na bzdurne imprezy.. Ja nie jestem w stanie ocenić stanu jego umysłu, bo od tego są medycy wiadomej specjalności. Problem polega na tym,że my w tym zapyziałym, zakompleksionym i zapóźnionym w rozwoju kraju nie odróżniamy gówna od pieprzu. Organizacja finału LM. podobnie jak np. Euro to dziś żaden splendor czy powód co chwały,ale albo przymus,albo przejaw głupoty,albo idiotycznej rozrzutności. Oczywiście poprzez nachalną i załganą propagandę można ludziom wmówić,że organizacja jakiejś dużej imprezy sportowej to same korzyści,ale to jest nieprawda, zwykłe oszustwo. Sprowadza się ono do bardzo drogiej propagandy aktualnej władzy odbierającej środki na zaspokojenie innych znacznie ważniejszych potrzeb społecznych. Tak naprawdę to my płacimy,a zarabia związek sportowy i jakieś prywatne konsorcja. Żeby się nie rozpisywać polecam książkę autorstwa Jana Sowy i Krzysztofa Wolańskiego pt. "Sport nie istnieje. Igrzyska w społeczeństwie spektaklu". Natomiast losowanie z takiego czy siakiego koszyka ma znaczenie umiarkowane, bowiem awans z grupy zależy od siły gry drużyny. Dobremu nie zaszkodzi, złemu nie pomoże. Albo odwrotnie. A z taką grą jak wczoraj to nawet gdybyśmy byli sami w grupie to też nie wiadomo czy byśmy z niej wyszli.

Dylemat czwarty, który opiewa mój stosunek do Brzęczka. Bo to ja,pewno nie tylko, mam potężny problem , a mianowicie z jednej strony Brzęczek jest selekcjonerem reprezentacji Polski,a więc mojej drużyny, której życzę sukcesów, a więc pośrednio i jemu. Ale z drugiej to zawistny obłudnik, bezczelny i narcystyczny typ,a tym życzę znacznie gorzej. Są tacy ludzie , których cechuje całkowity bezkrytycyzm wynikający z przekonania,że wszystko wiedzą,że wszystko robią najlepiej i że bez nich świat się zawali. Nie przyjmują oni żadnej krytyki wychodząc z założenia,że krytykujący to co najmniej spiskowiec,ale też pilnie baczą,aby ewentualną konkurencję eliminować. W tej ostatniej kwestii z uwagą przeczytałem wywiad a Michniewiczem w którym opowiada on o relacjach swoich jako trenera U-21 z Nawałką i braku relacji z Brzęczkiem. Czesiek jak to on, ze stoickim spokojem prezentuje pogląd,że I reprezentacja jest najważniejsza i że to ona ma priorytet. I w sensie ogólno-teoretycznym tak to jest. Lecz jest to zdanie tyleż prawdziwe ileż bałamutne ,wręcz demagogiczne. Bowiem Brzęczek na bazie tej fałszywie pojmowanej przesłanki z premedytacją osłabiał kadrowo drużynę U-21 odbierając jej, bez żadnej potrzeby kluczowych zawodników. Motywem była zazdrość o sukcesy Michniewicza i obawa,że może być jego konkurentem.Trener drużyny Rosji Czerczesow nigdy nie wpadłby na pomysł,aby podbierać zawodników swemu koledze z młodszej reprezentacji,a Bułgarzy przed meczem z Polską dostarczyli czarterem 3 graczy, którzy występowali w ich pierwszej drużynie. A u nas problemem nie do pokonania było przewiezienie kilku zawodników , nie grających w I reprezentacji taksówką w kwadrans z Gdańska do Gdyni. Obecnie kiedy przypadkowym trenerem U21 został Stolarczyk Brzęczek zadeklarował,że na mecz bez żadnego znaczenia z Łotwą odda mu paru graczy. I to co on wyprawia jest przez PZPN tolerowane.

Dylemat piąty wynika z poprzedniego i każe zastanowić się jaki model zarządzania jest korzystniejszy czy taki "na radar"czy może na zasadzie ,że "pańskie oko konia tuczy". W literaturze przedmiotu wymienia się wiele modeli zarządzania wskazując na ich zalety i wady,lecz mnie naszła taka karkołomna i obrazoburcza myśl czy czasami sposób kierowania PZPN przez Bońka,a Legii przez Mioduskiego nie ma negatywnego wpływu na wyniki i czy jego efektem nie jest przypadkowy i czyniony ad hoc dobór trenerów?. Oczywiście nie jestem tego w stanie wykazać ani udowodnić,ale nie jest to również czysta spekulacja umysłowa. Bowiem fakty są takie,że Boniek przebywa prawie stale w Rzymie,a Mioduski większość część czasu spędza w USA.Jak rozumiem obaj mają pełne zaufanie do tych którzy kierują sprawami na miejscu,ale dla mnie takie postępowanie jest równoznaczne z olewaniem i mnie osobiście wkurza .Ktoś powie,że oni nie graja na boisku, na co ja odpowiem,że jeżeli na tym ma polegać odpowiedzialność za funkcjonowanie Firmy to tacy niegrający prezesi są zbędni i trzeba nająć takich, którzy będą codziennie grali. Nie sposób nie dostrzec innego jeszcze pomiędzy nimi podobieństwa,a mianowicie obaj jak by czuli,że to czego nie robią jest nie w porządku i wykazują nadaktywność medialną.Boniek "ćwierka" . a Mioduski udziela na prawo i lewo wywiadów. Tak jak by chcieli pokazać,że są , że czuwają , że decydują,że rządzą. Im to wychodzi tak sobie, a nam wychodzi bokiem.

Dylemat szósty jest pytaniem o to :kto ma grać,a kto ma nie grać? Przed meczem z Włochami najgłówniejszym zagadnieniem, któremu media poświęciły całą prawie uwagę stał się Zieliński. Jeden z dziennikarzy opublikował wzorem Iososusa na łamach PS mocno niepełny zbiór wypowiedzi dziesiątek osób, niesłusznie nazywanych fachowcami, z których każden miał swoje zdanie w tym temacie i każden inne. Ja też mam swoje zdanie i powiem,że im mniej Zielińskiego widać na boisku, tym więcej jest obecny w mediach. Jest to taka karykaturalna wersja powiedzenia "Słoń a sprawa polska". Jest to też taki rodzaj narracji w której realia mają się nijak do fantazjowania,a polega on na tym,że bajdurzy się nie o tym co jest,ale o tym co mogłoby być , gdyby było. Autorzy różnego rodzaju fiction i facecji z powagą piszą i mówią,że mógłby on kierować, decydować, liderować, regulować, dyrygować,rozwiązywać, asystować, łamać, dryblować, zdobywać przewagę, strzelać itp itd.I jak w znanym powiedzenie,jeżeli jest to sprzeczne z rzeczywistością to tym gorzej dla rzeczywistości. A wczoraj czy go nie było na boisku jak w I połowie czy na nim był jak w II połowie to efekt byl taki sam. Żaden. Teraz zdań kilka o pozostałych uczestnikach po naszej stronie,ale bez głaskania. Szczęsny za utratę bramek winy nie ponosi,ale wykazał,że nie potrafi panować nad emocjami w ważnych meczach , a więc nad tym co go i nas zgubiło na EURO 2012 i MŚ 2018. Wykonuje jakieś dziwne ruchy, wykazuje nadaktywność czym gubi koncentrację i wnerwia kolegów z obrony. Reca nie nadaje się do gry z silnym rywalem, bowiem jego umiejętności są na poziomie III ligi włoskiej, a u nas mógłby załapać się do gry w Wiśle Płock , gdyby jej trenerem był Brzęczek. Gorzej,że wystawiając Recę do gry Brzęczek stracił zaufanie i szacunek u pozostałych graczy , głównie u Lewandowskiego,bo to wyglądało tak jak by trenerowi nie zależało na wyniku,ale, aby ten którego on rzekomo wychował zagrał. Z pozostałych obrońców na poziomie Włochów zagrał tylko najlpeszy w naszym zespole Bereszyński. Glik coraz bardziej popada w przeciętność tracąc swoje atuty czyli decyzyjność, szybkość , twardość i siłę.Bednarek jest stoperem na drużyny Brytyjskie, a więc kiedy rywale grają górną piłką, natomiast kiedy grają szybkimi podaniami po ziemi często bywa bezradny. Krychowiak zatracił luz w grze, który wynikał u niego z pewności siebie i dobrego przygotowania fizycznego . Wczorajszą słabością męczył nie tylko siebie,ale i nas. Moder gra dobrze jak ma szybkość wytrzymałościową na wysokim poziomie, co pozwala mu na nadrabianie niedostatków w umiejętnościach taktycznych wybieganiem. Bez wysokiej formy fizycznej ujawnia się u niego jego jeszcze niska klasa piłkarska. Linetty gra tak jak gra drużyna, kiedy jej idzie to i on sobie jakoś radzi ,a kiedy tak jak wczoraj zespół gra słabo to on swoim zwyczajem chowa się za rywali udając,że ich kryje.Nie byłem admiratorem braku talentu Góralskiego i wczoraj jego prymitywizm z całą mocą się ujawnił. On ma pewne walory destrukcyjno - konstrykcyjne.ale tylko kiedy rywale mają niedostatki techniczno -taktyczne np. przy przyjęciu piłka im odskakuje, przetrzymują ją, niecelnie podają, itp, ale gdy ma do czynienia z dobrze wyszkolonymi rywalami to swe braki nadrabia agresją. Wczoraj już po pierwszy wejściu nieudolnym wslizgiem w nogi powinien być usunięty z boiska. Szymański ma szybkość i technikę ,ale brak mu przebojowości i siły co z tak dobrze w defensywie grającymi zawodnikami Włoskimi czyni go mało przydatnym. Jóźwiak jest jeszcze gorszy, bo jego umiejętności techniczne są marniutkie. Na naszych boiskach jego atutem było przemieszczanie się z piłką od własnego pola karnego pod bramkę rywali.ale nikt mu w tym nie przeszkadzał. Włosi go tego atutu pozbawili i go tym samym obnażyli. Podobne walory co Jóźwiak ma Grosicki, tylko jest znacznie szybszy,ale ma dużo mniejszą wydolność i potrzebuje dużo miejsca do gry. Kiedy tego nie ma, to i jego nie ma. Wreszcie Lewandowski, którego zalety i wady znamy.Ograniczę się do stwierdzenia,że nie jest to zawodnik, który sam jest w stanie rozstrzygnąć mecz czy zadecydować o jego przebiegu.
Czyli trzeba poszukiwać lepszych,ale gdzie ich znaleźć?.

Dylemat siódmy wynika z nadmiaru,a mianowicie czy oglądać , a właściwie słuchać mecz w TVP czy w Polsacie?. W sumie przebieg meczu dokładnie w ten sam sposób widać w jednej i drugiej telewizji.Ja jednak mając do wyboru, wybieram Polsat. I jest to wybór o charakterze fundamentalistycznym , gdyż na samą myśl o TVP dopada mnie alergia tak silna,że gdybym był władny to bym zakazał jej istnienia. Niestety nie zawsze mogę oglądać np. boks gdzie indziej i pomimo obrzydzenia ,nie wyłączam. Przy tym stanie mej wrażliwości dalsze wynurzenia mają charakter poboczny. Być może jestem nadmiernie krytyczny wobec komentatorów TVP,ale Szpakowskiego już nie da się słuchać, on w ogóle nie zauważa ,że piłka się zmienia,że nie da się dziś gry opisać przy pomocy przestarzałych pojęć, a jego podsumowania meczu po każdej bramce doprowadzają mnie do furii. Nieco lepszy jest Laskowski,ale te jego wybuchy entuzjazmu po każdej jakiej takiej akcji , nieważne czy dla naszej drużyny czy dla wrażej są trudne do zniesienia. Teraz doszedł Borek, którego ja nawet jak był w Polsacie wyłączałem, ciesząc się ze znakomitego wynalazku jakim jest pilot. Jego bowiem przebieg gry wogóle nie interesuje, on tylko upaja się własnym głosem i chce koniecznie wykazać,że lepiej zna się na piłce od współkomentatora. Z kolei Podoliński pragnie udowodnić,że jest lepszym trenerem od tego gamonia co siedzi na ławie, tylko się nikt na nim nie poznał. Ale wczoraj wszystko przebili ogłaszając ekspertem nad ekspertami zawodnika z ligi okręgowej.
Natomiast w Polsacie Bożydar Iwanow nic nie robi tylko opowiada o przebiegu spotkania, czasami popełniając błędy jak np wczoraj z pełnym przekonaniem opowiadał jak to Włosi po pięknej akcji zdobyli pierwszą bramkę ( tę nieuznaną) i nie mógł zrozumieć dlaczego rozpoczynamy grę nie od środka boiska ,ale od własnej bramki , jak też nie zauważył przez dobre pół godziny,że na boisku pojawił się po przerwie Zieliński, czemu jakoś specjalnie się nie dziwię.Bardzo żałowałem,że wczoraj nie współkomentował Jerzy Engel.On bowiem tak się zakochał w Góralskim,że jak on tylko gra to widzi tylko jego ,a ochom , achom i innym zachwytom nie ma końca. Wczoraj by sobie uzmysłowił,że jego miłości do siebie Góralski nie odwzajemnia i jego reakcja byłaby nie do przecenienia.

Dylemat ósmy to odpowiedź na pytanie jakie uwielbia stawiać Boniek ,a mianowicie czy lepiej dwóch rannych czy jeden zabity ?.Czyli czy zwycięstwem dla drużyny słabszej nie byłby remis ?. Niestety w piłce tak bywa ,że jak się chce osiągnąć remis to najczęściej się przegrywa czyli używając Bońkowej przerzutni ,ginie się marnie. Podejrzewam jednakowóż,że temu truposzowi to jest wszystko jedno w jaki sposób i jakimi metodami jemu śmierć zadano. To postronni obserwatorzy epatują się tym jaki ten zabójca był wyrafinowany. A Włosi nas po prostu zadusili nie dając nam oddychać.
Nawet jak przyjęliśmy taki perfidny plan,że się cofniemy i broniąc się nie pozwolimy sobie zrobić krzywdy to Włosi nic sobie z tej, pożal się Boże, strategii nie robili.Ba, ona była im na rękę,żeby nie rzec na nogę. Tak jak by chcieli rzec, chcecie się sami dobrowolnie zamknąć w swoim polu karnym to nam w to graj. No i sobie , bez większego wysiłku pogrywali. Tylko można było dostrzec,że czynili to z łatwością,bo piłka była im posłuszna.
I to by było na tyle.
PS. Dziś chyba nikt nie będzie na mnie narzekał,że mnie lenistwo ogarnęło . .

Wrócę jeszcze do wątku charakteru sportowca, który szanowny Zbyszek był łaskaw nazwać "kiczowatą naiwnością".
Fragment wywiadu z wyróżniającym się zawodnikiem Legii CLJ, Patrykiem Pierzakiem.

"Myślę, że największą zaletą, która ciągnie i pcha mnie do przodu, jest głód zwycięstwa i to, że praktycznie nigdy nie odpuszczam. Tak samo działa to w życiu codziennym. Chcę być najlepszy we wszystkim, muszę wygrywać. Wszędzie widzę konkurencję."

@Zbyszek
Ja mam 9 dylemat a mianowicie polemizować, czy nie polemizować? Bo zawarłeś w swoim komentarzu zdanie, które jest źródłem mojego dylematu.

"Są tacy ludzie , których cechuje całkowity bezkrytycyzm wynikający z przekonania,że wszystko wiedzą,że wszystko robią najlepiej i że bez nich świat się zawali."

Ale po namyśle doszedłem do wniosku, że jednak trzeba polemizować, bo po to są fora dyskusyjne.
Ponieważ teraz nie ma czasu, to z grubsza rozważę dylemat "zarządzania na radar".
Jak zapewne wiesz istnieje mnóstwo korporacji międzynarodowych, które mają się na tyle dobrze, że wiele państw obawia się ich dominacji. Budują one swoją przewagę poprzez globalne oddziaływanie a siedzibę i zarząd mają w konkretnym miejscu. Cała reszta to są ludzie, którzy w różnych miejscach Świata wykonują delegowane im obowiązki, na ogół z dobrym skutkiem. A więc fizyczna obecność prezesa nie jest konieczna, żeby coś działało sprawnie.
Otóż nie myślę, że "uwięzienie" Bońka albo Mioduskiego w biurach spowoduje poprawę sytuacji. Moim zdaniem jeśli coś idzie nie tak, to raczej z powodu braku konceptu, w którym to słowie może być być zawarty albo brak myśli, albo brak działania. Na jedno wychodzi, bo nie ma dobrych rezultatów.
Tak więc jeden z Twoich dylematów zawiera fałszywą tezę a zgodnie z logiką musi zawierać również fałszywą odpowiedź.
Jak mi starczy czasu i chęci, to postaram się omówić resztę dylematów.

@Zbyszek
Dylemat pierwszy, grać czy nie grać?
"Natomiast to co się dzieje ma charakter losowy, przypadkowy i odbywa się wbrew woli trenera."
Rozumiem, że najbardziej Cię niepokoi poziom tych meczów i czy zamysł trenera będzie w pełni realizowany?
A mnie się wydaje, że chodzi o przetrwanie. Przetrwanie materialne klubów, federacji, stacji TV i wszystkich ludzi z tym związanych, również trenerów. Jaki zamysł mogą realizować nie grając? Co się stanie z zespołami? Kibice może by przetrwali, ale w ciężkich czasach jest społecznie nieodzowne zapewnienie ludziom chociaż odrobiny normalności, czyli np. "łykendu" z meczami.
Jeśli chodzi o dysproporcje między potencjałem zawodników (liczba/jakość), to jest to dobry czas na wyciąganie wniosków. Jest takie znane powiedzenie o czasach kryzysu, że "jak przychodzi odpływ, to wtedy widać kto ma gacie a kto nie"
Trudno żeby z powodu skrępowania, że się nie ma gaci żądać odwołania odpływu. Lepiej zadbać o posiadanie gaci, żeby w przyszłości nie przeżywać podobnego skrępowania.
Pandemia, to nie jest czyjeś widzi mi się, tylko zjawisko, które dotyka wszystkich i działamy ratunkowo w sytuacji siły wyższej.
Reasumując, wytoczyłeś dosyć dziwne kryteria rozwiązywania dylematu. Pytanie jest nie "czy", tylko "jak"

@ xxx:

polemizować, czy nie polemizować?

Szczerze? Nie wiem. Przyznam, że odczuwam podobne zniechęcenie, jak kol. Sektor. Przy czym u mnie dotyczy ono nie tyle oglądania spotkań reprezentacji Polski, co rozmawiania o nich. Bo widzisz, ja sobie jak najbardziej lubię pogadać. Byle tylko o czymś, co naprawdę istnieje. O tak, czy inaczej odbieranych i interpretowanych, ale jednak realiach. Ja może i mam jakąś tam wadę wzroku, ale bez tragedii, ślepy nie jestem. Zakładam dla pewności okulary i widzę muła. Tymczasem zewsząd słyszę, że to wcale nie muł, tylko wielbłąd, w dodatku wyścigowy. I z czym tu, przepraszam, polemizować? Jak...?

Pisał Dalkub w piątek, że mecz z Włochami powie nam przypuszczalnie więcej, niż mecz z Ukrainą. No i cholera wie, pewnie nawet powiedział, tyle że my uparcie nie chcemy tego słuchać. Z Austriami, Bośniami, Irlandiami, Izraelami, Słoweniami, Szkocjami, Ukrainami, etc.; z całą tą (wyższą, bądź niższą) klasą średnią możemy grać i nawet wcale nierzadko wygrywać. Natomiast takie ekipy, jak Holandia, Kolumbia, Włochy, itp. pozostają poza naszym realnym zasięgiem. Taki stan rzeczy zaczął się +/- od zakończenia pierwszego okresu eksperymentów Adama Nawałki i z przerwą na drugi okres jego eksperymentów (obejmujący, niestety, bezpośrednie przygotowania do MŚ'18) trwa sobie do dziś. Dzięki takiej uśrednionej solidności wywalczyliśmy trzy z rzędu awanse na turnieje rangi mistrzowskiej. Niestety, na krok wyżej i atak na jakkolwiek rozumianą czołówkę w obecnym stanie posiadania po prostu nas nie stać. Summa summarum jesteśmy średniakiem. Żadne tam dziady, ale też na pewno żadne mocarze.

Wczoraj ów średniak wybrał się na teren odbudowującego swą pozycję potentata i dostał w pędzel. O rany, przecież w tym nie ma absolutnie nic niesłychanego. Na dziesięć meczów piłkarskich zespół silniejszy wygra pewnie siedem, dwa pechowo zremisuje, jeden jeszcze bardziej pechowo przegra. Akurat wczoraj Azzurri pecha nie mieli. No, może troszkę, bo po prawdzie to ich zwycięstwo powinno być bardziej okazałe.

A że obraz gry wyglądał jak wyglądał? Nosz k'mać, to jest sport. Może by tak choć raz za czas pokazać klasę i docenić rywala, hm...? Grali drugim garniturem? Nooo... to niezłą, panie, garderobę mają ci włoscy modnisie, fiu-fiu... Jestem głęboko przekonany, że każdy selekcjoner reprezentacji Polski, jakkolwiek by się nie zwał, oddałby nerkę i płuco za możliwość korzystania z jej zasobów. Jorginho, Bernardeschi, Insigne - trochę śmiesznie brzmi określanie takich kolesi mianem "drugiego garnituru". Zwłaszcza gdy we własnej kadrze ma się - niczego im nie ujmując - Krychowiaka, Szymańskiego, Grosickiego, etc. Przede wszystkim jednak, bez względu na numer kreacji, gospodarze chwycili nas za krtań i nie pozwolili nawet się szamotać. Rispetto, ragazzi. Naprawdę dobra robota. I tyle. Ścisnąć rąsię, pogratulować, koniec historii. Proste, prawda?

No i właśnie okazuje się, że jakby niekoniecznie. Po raz kolejny słychać te same pierdolety o winie trenera. A czemuż to on niby jest winien? Co takiego złego zrobił? Wystawił Lewandowskiego na - nomen omen - lewej obronie? Zmusił Glika do biegania po skrzydle i wrzutek na Zielińskiego, który z kolei miał walczyć o górne piłki z włoskimi stoperami? Wystawił nie takich piłkarzy? A skąd miał wziąć lepszych? W ręce klasnąć i wytrzasnąć...? Przecież tak naprawdę wczorajszy mecz niebiesko na białym pokazał ile dzieli uśrednionego reprezentanta Polski od gracza naprawdę klasowej drużyny. Błędy techniczne Włochów dało się policzyć na palcach jednej ręki. Palce drugiej ręki śmiało można było zostawić na liczenie udanych zagrań naszych piłkarzy. Przy czym ja tu przecież nie mówię o jakichś strzałach w okno, passach rozdzierających dwie strefy obrony, czy oszałamiających dryblingach. Nie. Chodzi mi o proste rzeczy: przyjęcie, po którym nie trzeba poprawiać; podanie do przodu, które dotrze do adresata, a nie w jego szeroko rozumiane okolice, etc., etc. Takie abecadło. W meczu z Austrią, czy Ukrainą brak umiejętności na najwyższym poziomie może jeszcze jakoś ujść. W meczu z Włochami nie. Ot i cała filozofia.

Wracając do Twojego "dziewiątego dylematu" - ja bym z chęcią popolemizował. Pogadałbym o pomysłach na to, jak sprawić, by uśredniony reprezentant Polski nie był tak dramatycznie gorszy od uśrednionego reprezentanta Włoch. Przecież, do ciężkiej cholery, nie jest tak, że piłkarze znad tej dużej rzeki na W i okolic mają jakieś genetyczne deficyty, z góry uniemożliwiające im kopanie gały na odpowiednim poziomie. Pogadałbym o tym, co zrobić, żeby młodzi, wyróżniający się piłkarze Ekstraklasy wyjeżdżali nie do Brighton, Derby, Augsburga, czy Sampdorii (z pełnym dla w/w szacunkiem), a do Arsenalu, RB i Interu. A najlepiej od razu do Liverpoolu, Bayernu i Juventusu. Itepę, itedę.

Ale nie. Środowisko wymaga, bym zastanawiał się nad tym, co konkretnie oznacza wymowna cisza w wywiadzie Lewandowskiego. Zaraz, a co mnie to, k'mać, obchodzi!? Przypominam, że był już, zresztą relatywnie niedawno, taki okres w historii naszej kadry, w którym to R.L. zamiast grać, bawił się w samozwańczego recenzenta pracy selekcjonera. Zaowocowało to słabszym od powszechnych oczekiwań występem na ME'12 i kompletnym brakiem występu na MŚ'14. Okazało się bowiem, że - o kurwa, ale jak to...!? - za fochy i dąsy swej największej gwiazdy nie dostaje się ani punktów w ligowej tabeli, ani bramek, ani choćby nawet pierdzielonego autu. Zaś gdy tylko nasz kapitan przestał pieprzyć i zabrał się za robotę, gdy z Robercika stał się panem Robertem, to i został najlepszym napastnikiem na świecie. Niechże więc mu ktoś powie to, co swego czasu Ecik Janoszka rzucił do Zidane'a: "niy fanzol, ino grej!". W przeciwnym razie prędzej raczej, niż później możemy zatęsknić za czasami, gdy awans na MŚ/ME był właściwie normalką.

Jeszcze zapytam kolegów. Czy styl gry Włochów podobał się Wam? Czy on pomógł, czy przeszkodził w osiągnięciu wyniku? Czy jeśli zagraliby lagą, to by strzelili więcej bramek?

Ja już bym chciał, żeby Brzęczka zwolnili i żebyśmy mogli zobaczyć wpierdole za kolejnego trenera. Może wtedy coś kliknie w głowach, ale też nie mam specjalnej nadziei.
Mecz z Holandią jest doskonałą okazją do sprawdzenia, bo Holandia jest za nami w rankingu reprezentacji UEFA, czyli słabi.

@Ac10
Ja się generalnie zgadzam z Twoimi tezami - poza nielicznymi wyjątkami piłkarzy mamy słabych. Natomiast, to nie tłumaczy tego, że z Włochami zagraliśmy mniej więcej tak, jak z nami grała reprezentacja San Marino. Odnoszę wrażenie, że od czasu, gdy trener Brzęczek dowodzi naszą kadrą, to nawet nie stoimy w miejscu z jakością naszej gry ale nawet się cofamy.
Jeśli w meczu większość piłkarzy zachowuje się tak, jakby swoich kolegów widzieli po raz pierwszy, to raczej nie jest wina ich przygotowania indywidualnego, tylko coś jest nie tak z planem na dany mecz. A to już jest odpowiedzialność trenera.
Oglądając ten mecz odniosłem wrażenie, że obecna "michniewiczowska" Legia zaprezentowałaby się o wiele lepiej niż nasi reprezentanci.

He He
Problem polega na tym, że jeżeli pan Brzęczek swoją wyniosłą formą pojmowania bycia trenerem kadry zbyt dużo "nagrabił sobie" u kadrowiczów...To - nikt z nich "umierać" za niego nie będzie.
Pewnie aż takiej parodii jak z Włochami nie będzie, ale utrzymanie w dywizji A jest, degradacja nie grozi...także : "Jest super, jest super - więc o co wam chodzi".

AC

de facto powiedziałeś dokładnie to co ja bo praktycznie w sposób prześmiewczy opisałeś panów piłkarzy którzy tych elementów nie wykonali.
Do pressingu - ja widziałem tylko imitację i to kiepską pressingu - nazwanie tego pressingiem to ogromna przesada

" Pyk, pyk, pyk, "
a-c 10 tym frywolnym opisem wykopał "Piwnicę pod Baranami", trywializując zagadnienia taktyczne.
To nie było żadne "pyk, pyk, pyk" tylko wykorzystanie korytarzy horyzontalnych, wertykalnych oraz diagonalnych w realizacji schematu złożonego z wykorzystaniem schematów bazowych a mianowicie podań. Realizacja schematu polegała na przetransportowaniu piłki najpierw od bramkarza do lewej strefy niskiej, po czym z wykorzystaniem korytarza horyzontalnego do środkowej lub prawej strefy niskiej. To wszystko odbywało się z pominięciem przeszkód terenowych a małym znaczeniu strategicznym, czyli naszych zawodników. Tworzenie wieloboków, najczęściej nieregularnych umożliwiało omijanie wspomnianych przeszkód terenowych, praktycznie na całym boisku.
Opis gry naszego zespołu wymyka się zasadom naukowym, ponieważ najbardziej przypominał ruch cząstek gazu, który jak wiadomo jest chaotyczny. Do opisu tego ruchu stworzono "gaz idealny", nie istniejący ale umożliwiający uchwycenie pewnych reguł, które jednak w gazie rzeczywistym obowiązują i pozwalają stworzyć punkt odniesienia, jak powinno być. W przypadku naszej piłki to są założenia taktyczne, które jednak istnieją tylko w teorii, bo po pierwszych zderzeniach cząstek naszego gazu (zawodników) z piłka, wyraźnie widać, że dominuje chaos.
Jest tylko jedna metoda aby ujarzmić ten chaos, jest to stworzenie takich cząstek gazu, które zachowują się zgodnie z zasadami nauki, bo inaczej uczeni (trenerzy) będą tak samo bezradni jak dotychczas i zmuszeni będą opowiadać o nieistniejącym gazie idealnym (taktyce), albo jak Lewandowski milczeć z powodu trudności opisania tego co się działo.

@Iocosus
Ej, no na tym polega wymiana poglądów.
A jeśli chodzi o twoje obawy, to chyba są (na szczęście) bezpodstawne. Jedyną osobą o poglądach najbardziej zbliżonych do PISu jestem tutaj chyba tylko ja ale moje zdanie na temat obecnego rządu jest bardzo zbliżone do mojej opinii na temat Brzęczka jako selekcjonera.

CTP - "incredible" jesteś tu nieodzowny, dzięki Tobie zachowujemy parytet.

W wp.pl przewidywany skład Polski na mecz z Holandią:
Łukasz Fabiański - Tomasz Kędziora, Kamil Glik, Jan Bednarek, Maciej Rybus, Grzegorz Krychowiak, Jakub Moder, Przemysław Płacheta, Mateusz Klich, Kamil Grosicki, Robert Lewandowski.

Brzęczkowi udało się jedno, nikt zda się nie jest pewien jaka jedenastka wybiegnie na murawę.

@ Iocosus:

O w mordę, no to leżymy... ;p

@a-c10

Ja-ro-sław! Pol-skę zbaw!!!

(poważniej później)

na poważniej później może zabraknąć czasu...(? )

@xxx

...a co - jeżeli właśnie deszcz pada pod górę... patrz wers wyżej

Remis - Oj - aby teraz nic nie wymknęło się z pod tzw. kontroli...
mój Boże, jednak ponownie, drużyna która ( uwaga ) w piłkę grać BARDZIEJ chciała - wygrała. Niby nic, a jednak !

Śmiechu mi ( nam) nie zabraknie, to akurat problemem nie jest!
Istnieje tu - na tej Szczytnej stronie pewna wykładnia sensu, która namiętnie kłuci się z relatywizmem. Przybyli pięknem swoim teoretycy, wręcz wszystkich aspektów swoich ideologii i poczuli się uprawnieni do zakładania nawet aż tak bardzo górnolotnych swoich wynaturzeń...

@kibic60
można by się zastanawiać czy brać na poważnie Twoje :
"Najbardziej mnie interesuje gra wysokim pressingiem, przesuwanie stref, przechodzenie z niskiej strefy do wysokiej i wykorzystywanie korytarzy i w jaki sposób wpłynęło to na wynik."
Obśmiewanie bywa trudne w realiach późniejszych, gdyż waląc w ryj - odwraca się niemiłosiernie. Masz tam swojego "parodystę" - zaraz cię wzmocni sportową wiedzą, a następny wykreuje ileś tam rozpisek pod różnymi tytułami...Jest OK poczytamy...

Tak jak napisałem wcześniej - " Jest dobrze, Jest dobrze - więc o co wam chodzi"

Decyzyjność dobrej decyzji trzyma w ręku jeden człowiek...

Kilka chwil wstecz @dalkub przywołał pewien sens dość znaczących kilku graczy tej reprezentacji. Ze zrozumieniem odczytuję tą sugestię, bowiem rozumiem w całokształcie ludzi, którzy chcieliby na ostatnim swoim turnieju ważnym - być pod ręką "ciut" lepszego fachowca niż trenera Wisły Płock. W tym ( czego nie widać) istnieje -coś - co jest ogólnie nazwane sportem, jednak też potrafi być złożone...

Złożone na tyle, że nie ogarnie tego żaden - komentator, któremu na chwilę wydaję się, że jego ocena jest głównie wiążąca...
No cóż pozostawiam w dalszej niewiedzy - bo taka jest piłka / nie tylko nożna

@kibicu60

Czyżby...?
Kto jak kto , ale Ty rozumiesz z całą pewnością (!)

Podczas prasóweczki dowiedziałem się że Rosja, pod wodzą świetnego trenera, Czerczesowa przegrała 0-5 z Serbią. Czy on w dalszym ciągu jest trenerem dobrym? Czy opinię o trenerze można zmieniać po każdym meczu?

kibic60
A co sądzisz o grze Zielińskiego? Obaj jesteśmy sceptyczni wobec zachwytów nad nim, ale wydaje mi się, że jak schodzi niżej, to potrafi lepiej wykorzystać swoje umiejętności techniczne i zainicjować akcję do przodu. W tym meczu był zauważalny. Myślę, że jego pozycja to zdecydowanie 8, szczególnie przy naszych niedomaganiach polegających na tym, że nie ma kto po odbiorze utrzymać piłki, albo uwolnić się zwodem, albo celnie podać.
W akcji bramkowej, to właśnie Zieliński podał do Lewego inicjujące podanie. Decyzja była szybka a podanie mocne/szybkie i celne.

Tym razem swój wykład zacznę od przypomnienia,a niektórych nauczenia, czym w swej istocie jest współczesny sport. Nie będę powoływał się na konkretnych autorów książek, bowiem sporo na ten temat przeczytałem ( w razie draki wskażę) .
Wszyscy autorzy narzekają,że współczesny sport ( to określenie obejmuje jego radykalną przemianę ok.45-50 lat temu ), nie jest tym , którym był od końca XIX wieku, kiedy to został niejako wskrzeszony po zaniku od czasów starożytnych. Wskazuje się na trzy podstawowe zjawiska,a mianowicie :
- sport przestał być skierowany na wewnątrz i sportowcy przestali być jego podmiotami ,a przepisy i reguły nim rządzące przestały być oparte na zasadach równości, dostępności i fair play. Stał się masową rozrywką dla publiczności,
- tym samym sport stał się widowiskiem rządzonym nie swoimi specyficznymi prawami ,ale regułami zabawy ,
- sport podzielił się i podzielił sportowców na cześć zawodową i cześć amatorską, które zupełnie nie przystają do siebie.
Wszyscy badacze , socjolodzy i psychologowie , wskazują ,że podstawową przyczyną tej przemiany stała się telewizja, jej masowy rozwój i dostępność. Np. w USA różne rodzaje sportu do końca lat 60-tych XX wieku generowały przychód finansowy , który plasował je w okolicach 30 miejsca wśród wszystkich branż, w połowie lat 70-tych , było to miejsce 8,a od początku XXI wieku sport znalazł się na 1 miejscu . Równocześnie z uzawodowieniem sportu pojawiło się zjawisko jego komercjalizacji ze wszystkimi tego stanu rzeczy konsekwencjami.
Wszystkie badania dowodzą,że skutkiem profesjonalizacji sportu jako takiego i stania się przez niego masowym widowiskiem rozrywkowym są takie zjawiska jak :
- głównym motywem i celem uprawiania sportu przez zawodowca jest uzyskanie maksymalnych korzyści finansowych. Taki sportowiec tak jak artysta sprzedaje swoje usługi tym, którzy najwięcej zapłacą,
- kolejnym celem jest uzyskanie i utrzymanie popularności, Stąd mamy takie parcie na media, czego skutkiem jest fakt,że dziś to co kiedyś ukryte stało się dostępne , jak np. konflikty ,
- na końcu motywacji sportowca stoi uzyskanie prestiżu i uznania w oczach kolegów.
Tym samym takie elementy jak przywiązanie do klubu, do miasta , państwa przestały mieć znaczenie . Za tym podejściem , czyli pójściem za pieniądzem, idzie brak emocjonalnego zaangażowania w to co się robi na sportowej arenie. Ten element zastępuje, etos pracy. Czołowi sportowcy stają się perfekcjonistami ,a nie entuzjastami. Rodzi to m.innymi ten skutek,że najlepiej zarabiają niekoniecznie najlepsi,ale najbardziej popularni.Oczywiście to co napisałem w telegraficznym skrócie jest tylko maleńką cząstką opisu zjawisk zachodzących w sporcie , czemu poświęcona jest obszerna literatura. Na przykładzie praktycznym może powiedzieć,że dziś jest nierealne takie przywiązanie do barw klubowych jakie przejawił zmarły 17.11. 2020 roku Henryk Grzybowski ( cześć Jego pamięci), który całe sportowe życie spędził w Legii ( od 1949 do 1967 roku).
Do tego koniecznie trzeba odróżniać postawy młodych zawodników, których celem głównym jest pokazanie się, od dorosłych zawodowców , których podstawowym celem jest zarobienie. Ubocznym ,ale istotnym skutkiem takich postaw są takie fakty jak oszczędne gospodarowanie siłami przez zawodowców tak w meczu jak i w sezonie, unikanie kontuzji czyli wykonywanie zawodu piłkarza dokładnie tak jak pracy. Tu przykład Roberta Lewandowskiego jest tego podejścia przekonywującym potwierdzeniem. Nie obrażając @XXX to kiedy podaje on jako przykład postawę juniora , który mówi o emocjonalnej chęci pokazania się, to jego postawa nie ma żadnego przełożenia na cel bycia w sporcie profesjonalisty.Czyli,jeżeli chcemy mówić o sporcie na poważnie to musimy nasze sądy oprzeć na badaniach,a nie na sufitowym bredzeniu i bajek opowiadaniu.
Przy czym , ja z opisem naukowców się zgadzam,ale nie podzielam ich przekonania,że przemiany w sporcie są złe tylko dlatego,że sport odszedł od tego czym był do czasu ery telewizji. Uważam,że nie jest wcale gorzej ,tylko inaczej. Na zasadzie,że widz płaci i wymaga, a płaci więcej za to co mu się podoba.

To co opisałem skrótowo , wielce nieskładnie, powoduje,że media bezpardonowo wkroczyły do sportu i są w stanie tak zrelatywizować zjawiska i postacie,że coś dobrego tak zohydzą,że będzie złem ,a coś obiektywnie marnego pokażą jako złoto samo. Ponieważ w ten sposób tzw. opinia publiczna jest manipulowana i przestała być obiektywnym sędzią to ludzie sportu nie uznają werdyktów pismactwa i im się nie poddają jako zmiennym w czasie i przypadkowym. Np. jednego dnia robią z kogoś gwiazdę,a drugiego ostatnią łajzę. Niestety rodzi to i ten efekt,że władze sportowe ,a i trenerzy zachowują wobec mediów postawę obronną czując się jak w oblężonej twierdzy. A więc nawet kiedy media mają rację to wielu ludzi sportu ten fakt odrzuca przyjmując jako zasadę postępowania lojalność wobec swoich. Często jest to lojalność fałszywa czyli nie oparta o dbanie o dobro, o interes tego co się robi,ale o obronę ludzi, nawet kiedy w najmniejszym stopniu na to nie zasługują. Ba, dochodzi do tego,że pewne decyzje zapadają na zasadzie sprzeciwu na naciski medialne. Nie chcę mówić,że towarzyszy temu taka wielkopańskość,że ja mogę i kto mi co zrobi,a być może i przekonanie o własnej nieomylności. Tym samym bardziej zrozumiałe staną się decyzje o przedłużeniu kadencji Brzeczka w reprezentacji w czasie kiedy rozgrywki w LN jeszcze się nie skończyły i przyniosły kompromitujące występy w pierwszym meczu z Holandią i drugim z Włochami.Nie twierdzę,że decyzja Bońka byłaby inna,ale zwykła rzetelność byłaby zachowana. Podobnie nieroztropnie postąpił Mioduski przedłużając przed jej upływem umowę z Vukoviczem. Tu trzeba zwrócić uwagę na dwa aspekty :
- takie decyzje były skierowane niejako ku przeszłości ,a nie ku przyszłości. Były więc nagrodą za to co Brzęczek i Vukovicz uczynili ,a nie za stworzenie realnych podwalin pod przyszłe sukcesy i ich trwałość. Ja powiadam,że za dobrą robotę należy się nagroda, ba nawet medal jakiś ,ale stale trzeba szukać takich, którzy będą to co trzeba robili lepiej,
- ewentualne rozwiazanie umów z powodu upływu terminu na jakie zostały zawarte rodziłoby znacznie mniej szumu medialnego, niż ich rozwiązanie w trakcie kontraktu. Osobiście jestem zwolennikiem starego łacińskiego pacta sunt servanda i zerwanie umowy traktuję jako akt ekstraordynaryjny.
Lecz taka fałszywa lojalność może prowadzić do zjawiska klikowości, wręcz mafijności, a bez niej np. wszechogarniająca (przed niedawnymi laty) korupcja w polskiej piłce byłaby niemożliwa.
Jednym z aspektów zastąpienia zasad przez szamal jest dążność zawodników do nierespektowania umów zawartych z klubami czemu władze klubów i związków sportowych się przeciwstawiają. Ale to temat na inne opowiadanie.

W ostatnim czasie wokół reprezentacji atmosfera medialna stała się nieprzychylna, bowiem media ponad wszelką miarę rozdmuchały rzeczywisty lub urojony konflikt w kadrze pomiędzy głównymi aktorami czyli trenerem kadry Brzęczkiem, a jej kapitanem i najlepszym zawodnikiem Robertem Lewandowskim. Jest to pochodna zjawiska medializacji kontaktów międzyludzkich i poddania ich ocenie gówniarzy i gównojadów. Hieny nadające temu rozgłos dowodzą,że żyją w świecie , który nie istnieje . Nie ma bowiem w życiu społecznym czegoś takiego jak brak konfliktów. W każdej grupie ludzi konflikt jest zjawiskiem normalnym. I to ta grupa ludzi taki konflikt musi rozwiązać, przede wszystkim dlatego,że jest niejako skazana na siebie i musi realizować cel do jakiego została stworzona. Grupa ludzi która musi z jakiegoś ważnego powodu być ze sobą sama wytwarza mechanizmy rozwiązujące, pacyfikujące lub neutralizujące konflikt i to ta grupa usuwa ze swego grona nie ludzi "konfliktowych" ,ale tych, którzy nie potrafią pogodzić się z jego usunięciem .
Ten rzekomy konflikt Brzeczka z Lewandowskim miał i ma charakter nie tyle incydentalny ile minimalny , nic nie znaczący. A jego rozwiązanie było oczywiste. Lewandowski i trener nie tylko doszli do porozumienia,ale Robert sam zadeklarował,że mimo kontuzji z powodu której powinien opuścić zgrupowanie, zbadać się i leczyć, na blokadzie zagra pół meczu z Holendrami. Niestety widać ile on znaczy dla naszej drużyny, bowiem w I połowie Holendrzy z nami sobie nie radzili,a kiedy Robert zszedł pogonili nas ,aż przykro było patrzeć.
Tylko,że w historii takie konflikty były znacznie ostrzejsze i dotyczyły one zbliżonej do obecnej sytuacji,a mianowicie kapitan drużyny , będący najlepszym zawodnikiem i człowiekiem ogromnie ambitnym ,żądnym sukcesu nie godzi się z porażkami lub traktowaniem go jako przedmiotu, ze zdaniem którego nikt( trener )się nie liczy. Podam tylko wybrane przykłady i to te znane z prasy.
Kazimierz Deyna jako kapitan Legii i reprezentacji potrafił siłą wymusić zaangażowanie na treningu i w meczu tego, który jego zdaniem obowiązki olewał. W Legii nienawidzili się z Robertem Gadochą i praktycznie ze sobą nie rozmawiali od czasu jak Gadocha nie chciał podporządkować się Kaziowi kiedy Vejvoda mianował go kapitanem, za co dostał od Deyny w buzię. A na boisku Deyna szukał Roberta, bo wiedział,że ten najlepiej zrobi użytek z jego podań. Kazio , jak mu podskoczył trener reprezentacji Gmoch i mimo,że byli kolegami z Legii, chciał potraktować Deynę jak chłopaczka ,na co ten go znokautował i Jacek się uspokoił , bo mu rozum wrócił z dupy do głowy.A potem obaj sobie z dziubków jedli , taka pomiędzy nimi sztama była. Nie doszło tylko do porozumienia pomiędzy Deyną a Bońkiem, co Zbyszek uznał po latach za swoją winę , bowiem nieuznawanie hierarchii w każdej grupie jest wykluczające i szkodliwe.
Sam Boniek rządził w szatni Widzewa przy pomocy pięści i paru kolegów jak dostali po razie w przerwach meczów to potem ganiali jak rącze konie. W paru meczach Widzewa kiedy do przerwy drużyna przegrywała Boniek wypraszał trenera z szatni ( to taki eufemizm, bo go na siłę wyrzucał) i sam ustalał jak wygrać. Trenerzy jakoś się nie żalili do mediów, tak jak Brzęczek.
O przygodach Koseckiego on sam opowiada w swojej książce . Trzeba tylko wziąć poprawkę na to to,że jak jego "przeciwnik" jeszcze żyje to "Kosa" oszczędza pikantnych szczegółów.
Pewnikiem w rozwiązaniu ostatniego konfliktu pomógł Boniek, który wymusił na stronach,aby wreszcie ze sobą porozmawiały, bo przecież i trener i zawodnicy chcą tego samego i to na tej bazie,a nie na jakiejś sztucznej miłości, muszą się ze sobą porozumieć i ze sobą współpracować .

Pomimo niezłego wczorajszego meczu w naszym wykonaniu nie mogę pozbyć się takiego przekonania,że Brzęczek nie zrobił wszystkiego co powinien w trakcie swej dotychczasowej pracy. Za nim jest już 18 meczów,ale konia z rzędem temu , kto potrafi wskazać jacy zawodnicy stanowią podstawową czyli wyjściową jedenastkę. Ja już pomijam ubóstwo kadrowe i bardzo marne zaplecze reprezentacji,ale tym bardziej obowiązkiem trenera było wyselekcjonowanie najlepszych na daną pozycję.I otóż kogo my tu mamy i czy Brzęczek wniósł jakiś własny wkład, kogoś wychował, odkrył - a kto byłby wzmocnieniem drużyny od czasu kiedy selekcjonerem był Nawałka.Zacznijmy od bramkarza , który jest ,ale w dwóch osobach,Szczęsnego i Fabiańskiego czyli tak jak za Nawałki i tak samo nie wiadomo kto jest tym numerem 1. W obronie mamy pewniaków w osobach Glika i Bednarka czyli znowu Nawałka się kłania. I tu akurat Brzęczek ma osiągnięcie w postaci dawania szansy Walukiewiczowi.Ale już na bokach wiadomo niewiele. bo o ile jeszcze prawa obrona , też Nawałkowa prezentuje się niezgorzej , to po lewej odkrycie towarzyskie Brzęcka Reca gra koszmarnie.Z pomocników jak u Nawałki pewniakiem jest Krychowiak,a poza nim wiadomo tyle co nic. Ba, nawet nie wiadomo jakim systemem ma drużyna grać czyli jakie zadania wynikające z pozycji na boisku mają wykonywać wyznaczeni zawodnicy.Inaczej dobrani powinni być zawodnicy pod system 4-2-3-1, 4-4-2, 4-1-4-1 czy 4-3-2-1. Natomiast Brzęczek macha nimi jak cepem bez żadnego ładu i składu. W efekcie z klasowymi zespołami w środka pola gry nie istniejemy. No i atak,a w nim osamotniony , odcięty od podań Lewandowski. A Robert nie jest nie do zdarcia,a zmiennika nie ma . Jesteśmy bodaj jedynym zespołem z czołówki, który gra w składzie nieprzewidywalnym. To,że my jesteśmy zaskakiwani to pół biedy, gorzej,że chyba trener sam siebie zaskakuje nieprzemyślanymi eksperymentami, nie mówiąc już o zawodnikach, o których można powiedzieć parafrazując żart " Myjcie się dziewczyny, bo nie znacie dnia,ani godziny".

Jakby nie patrzeć to średnia umiejętności techniczno-taktycznych naszych zawodników jest mocno średnia.Więc pokaźna ilość drużyn grających przeciwko nam będzie przeważać nad nami w czasie posiadania piłki,ilości celnych podań i z tym musimy się pogodzić. W tym elemencie takim Włochom, Holendrom czy Hiszpanom ( rywale w grupie Euro) nie dorównamy.Musimy więc starać się równoważyć tę wrażą przewagę elementami motorycznymi i wolicjonalnymi. Naszymi atutami powinny stać się wybieganie,ruchliwość, sensowna i ukierunkowana gra bez piłki, waleczność, pomysłowość, i przede wszystkim zgranie. Ale,aby to zaangażowanie nie było jałowe to obowiązkiem trenera jest opracowanie racjonalnego i wykonalnego, przez te kadry jakie ma, planu taktycznego. To do tego musi sprowadzać się symbioza trenera i zawodników. Bowiem sama gra jest efektem tego co wymyśli trener, czego nauczy na treningu i czego będzie wymagał podczas meczu.Najczęściej zdyscyplinowane zrealizowanie planu taktycznego gry przekłada się na korzystny wynik.

@Zbyszek
Słusznie piszesz, że sport się bardzo skomercjalizował. Stał się tak obfitym źródłem dochodów, że sportowcy kalkulują gdzie więcej zarobią. Ze sportowców zrobiono produkty podlegające takim samym prawom marketingowym jak wszystkie inne towary. Wypromowany sportowiec przynosi krociowe zyski całej chmarze ludzi.
Ale przecież pozostaje on wciąż człowiekiem ze swoimi zaletami i słabościami. Czytając to co wypisują pismacy zauważam, że nastąpiła dehumanizacja sportowców. Oni wiecznie coś muszą. Muszą strzelić, muszą obronić, muszą skoczyć wysoko albo daleko, o za tym stoją kontrakty, sponsorzy i tłum oszalałych kibiców.
A przecież ci sportowcy nie pochodzą z innej linii ewolucyjnej niż juniorzy. Pasja i marzenia z pewnością w wieku seniorskim nie są jedynymi czynnikami motawycyjnymi. Piszesz, że sportowcy stają się perfekcjonistami. Masz rację, bez tego nie będą wybitni, ale osiąganie perfekcjonizmu jest jak ściskanie sprężyny, ostatnie milimetry idą najciężej i bez pasji i chęci zwyciężania wielu nie wytrzymuje tego reżimu. Przykładami wypalonych sportowców można wypełnić książkę telefoniczną jakiejś metropolii.
Lekceważysz czynnik ludzki a z drugiej strony piszesz niżej; " Musimy więc starać się równoważyć tę wrażą przewagę elementami motorycznymi i wolicjonalnymi."
No więc jednak cechy wolicjonalne. Skąd one się biorą? Czy zawodnik na boisku przelicza na USD czy opłaca się pobiec, wygrać piłkę, zaryzykować zdrowiem rzucając się pod nogi? Czy jak lepiej zapłacą naszym zawodnikom, to oni będą lepiej grać, wykażą się większą determinacją? Myślę, że spłycasz sprawę.
Ja oczywiście napisałem o pasji i charakterze sportowca, bo uważam to za rdzeń wokół którego rośnie wszystko to o czym piszesz, ale bez tego rdzenia, konkretny człowiek/sportowiec nie doświadczył by nigdy tego o czym piszesz.
W dalszym ciągu, to człowiek jest podmiotem w sporcie, jak nie jest na wystarczająco wysokim poziomie sportowym i mentalnym, to cała ta zadyma wokół niego tego nie zmieni. Może go co najwyżej wypluć, jak czyniła to wielokrotnie, ku uciesze tłuszczy, która uwielbia obserwować upadki idoli. Nawet te sztucznie kreowane.

@iocosus
"Buntuje się gdy się wmawia że pozostaje nam jedynie dobra organizacja w obronie i szybki atak czyli "murowaniec z konterką". "

Mam ta samo jak Ty. Jałowość tych eksperckich dyskusji studyjnych, wywiady z ludźmi odpowiedzialnymi za zarządzanie piłką, wpędzają mnie większą depresję niż oglądanie naszej piłki. Jestem w stanie znieść świadomość, że jesteśmy średniakiem a w piłce klubowej wręcz outsiderem, ale chcę usłyszeć że ci ludzie wiedzą dlaczego tak jest i wiedzą jak to poprawić.
Tymczasem widzę i słyszę wieczne wyrzygiwanie się na piłkarzy i trenerów, niekończące się szydery, robienie ze wszystkich idiotów a zaraz potem stwierdzenia, że wszystko jest ok, Belgowie chcą się u nas uczyć szkolenia a piłka klubowa jest w ruinie bo wyjechali Lewandowski, Glik, Krychowiak, Zieliński, Milik i jeszcze kilku zawodników.
To mi odbiera nadzieję, że kiedyś zobaczę fajną piłkę w Polsce.
Mówisz o zagranicznym trenerze. Mieliśmy Beenhakkera i przeszedł cały ten cykl od nadziei do upadku, po drodze zaliczając wiele frustrujących zderzeń z naszą przaśną mentalnością a sposób jego zwolnienia, był zwieńczeniem całego tego naszego rytuału.
Mnie się wydaje, że mniej ważne jest kto jest trenerem kadry, bo żaden z nich nie nauczy naszych piłkarzy szybciej i mądrzej operować piłką. Ważniejsze jest to jakich trenerów mają tysiące chłopaków, którzy w przyszłości zasilą naszą piłkę.
Może mam kiepską pamięć, ale nie mogę sobie przypomnieć trenera naszej reprezentacji o którym mówiono, że jest dobry. Zawsze i wszyscy byli beznadziejni. Nawet Górskiego zgnoili, bo zajął drugie miejsce na olimpiadzie
Myślę, że materiał historyczny jest tak bogaty, że chyba można już z tego wyciągnąć bardziej ogólne wnioski.

PMS i postępowe szkolenie trenerów. To są niestety po raz kolejny powielane hasła, które potem żyją swoim życiem, a niestety nie mają wiele wspólnego z rzeczywistością.
Nie ma czegoś takiego jak PMS - Polscy trenerzy są szkoleni według zasad które są uzgadniane przez międzynarodowy panel fachowców i dyplomy są uznawane w 55 krajach świata - też w Hiszpanii Niemczech i Anglii. Aby zostać trenerem PRO należy przejść sporą ściezkę edukacyjną od poziomu UEFA C poprzez B,A i PRO na dodatek pomiędzy tymi kursami musi nastąpić okres pracy z określoną grupą drużyn aby uzyskać doświadczenie. Do tego dochodzi system szkółek nie dawno wprowadzony, gdzie trenerzy muszą rozpisywać swoje mikro i makro cykle bo utracą certyfikaty. Dalej każdy trener musi w ciągu 3 lat brać udział w konferencjach i szkoleniach i zebrać odpowiednią liczbę punktów bo inaczej tracą uprawnienia. Wszystkie schematy rodzaje ćwiczeń zasady itd są w Polsce znane i stosowane podobnie jak za granicą. Oczywiście nie jest tak że mamy świetnych fachowców, najlepszych na świecie, ale nie jest prawdą że oni wszyscy są słabi niewyszkoleni nieudaczni. Problemy są gdzie indziej - po pierwsze u nas z dziećmi i młodzieżą pracują ludzie z licencją c i często nie są nadzorowani przez trenerów z większą wiedzą i doświadczeniem, stąd błędy w szkoleniu - np. w dobrych akademiach w Europie pracują trenerzy z PRO A, B i C tylko że ci z PRO nadzorują tych z C lub B, uczą ich dają rady itd. - stąd błędów jest mniej. Po drugie u nas problem jest wąska kadra osob pracujących z daną drużyną - jeden trener nie ogarnie całej drużyny, nie ogarnie bramkarzy itd. - zwyczajnie musi być ich więcej, a na to ich nie stać. Po trzecie szczególnie w reprezentacji gdzie spotykają się najlepsi zawodnicy, prowadzeni przez solidnych albo bardzo dobrych trenerów, jest potrzebny ktoś kto będzie na podobny poziomie w zakresie coachingu oraz wiedzy merytorycznej - szczególnie coaching w Polsce szwankuje. Od dobrego trenera usłyszałem też że je zdaniem w Polsce jest problem wpieprzania się prezesów w drużynę i spotykanie się z zawodnikami - często zawodnicy się skarżą np. na ciężki trening i taki trener kombinuje że jak im przywali to zaraz polecą na skargę więc woli iść po najprostszej linii oporu

Dalkub: "hasła, które potem żyją swoim życiem, a niestety nie mają wiele wspólnego z rzeczywistością. Nie ma czegoś takiego jak PMS" - no niestety, PMS to nie jest potwór z Loch Ness, przynajmniej dla mnie, wiem że to może być "młot na czarownice", określenie  krzywdzące dla wielu przede wszystkim młodych trenerów otwartych na wiedzę i z pasją wykonujących swój zawód i którego jako etykietki nie lubią, dlatego wytłumaczę co dokładnie rozumiem pod tym pojęciem. Miałem przyjemność onegdaj zamienić kilka zdań z Jackiem Magierą. Lubię go jako faceta, cenię jako trenera, akurat w jego przypadku nie można rościć pretensji że coś pominął, zaniedbał w certyfikowanym systemie szkolenia. Porządny człowiek, zawodowo kompetentny, wykształcony, otwarty na wiedzę. Co więcej, na kwestię szkolenia piłkarskiego narybku on fachura ma zdanie zbieżne z moim laickim spojrzeniem, oczywiście w głównych założeniach bo tylko takie jako laik jestem w stanie sformułować. Tyle tylko że ten fajny gość, wykształcony, otwarty, zawodowo kompetentny, progresywny deklaratywnie, którego lubię, gdy prowadzi swój rocznik kadry, to w meczu z silnym rywalem narzuca lub akceptuje (do wyboru) ustawianie się linii obrony na szesnastym metrze. I tak grają przez prawie 90 minut. To nazywam Polską Myślą Szkoleniową. PMS w swojej klasyce to Czesław Michniewicz w under 21, głęboka defensywa, z dynamicznymi kontrami i to przynosiło wymierne sukcesy, z tego zapewne był dumny trenerski patron Piechniczek. Na szczęście już "nasz" Czesio w Legii w lidze reaktywny i zachowawczy futbol porzucił i za to mu jestem bardzo wdzięczny i cholernie się cieszę że "pms-u" na Ł3 nie realizuje. PMS jak go pojmuję to stan umysłu naszych trenerów, który im nakazuje żeby w celu odniesienia zwycięstwa wykopać zasieki i z nich robić tylko wypady. Teraz żeby nie było że postrzegam polskich trenerów jako ogół tylko negatywnie, taki budujący przykład do wysłuchania: https://audycje.tokfm.pl/podcast/97248,O-trenerach-szkoleniu-i-tzw-polskiej-mysli-szkoleniowej
Dla mnie "pms" to synonim propagowania "murowańca z konterką" jeżeli polski trener nie chce być kojarzony z pojęciem pms-u niech po prostu takiego sposobu gry nie realizuje, szczególnie na etapie systemowego szkolenia. 
Jest problem gdy "pms-em/autobusem z lagą" grają reprezentacje młodzieżowe, ponieważ przykład idzie z góry, ale prawdziwa tragedia rozgrywa się na innych szczeblach naszej piłki. Do wysłuchania drugi z podcastów Przemka Iwańczyka tym razem z Łukaszem Olkowiczem: https://audycje.tokfm.pl/podcast/95436,-Z-b-mu-kose-to-cie-nie-bedzie-kiwal-Dokad-zmierza-mlodziezowa-pilka
Na potrzeby naszej dyskusji istotny fragment: Łukasz Olkowicz: "We mnie się rodzi taki bunt, bo ja nie oglądam tej wierchuszki że tak powiem na Mazowszu, ja oglądam tą piramidę czyli druga, trzecia liga i na prawdę widziałem może i ze sto drużyn to ja na palcach jednej ręki policzę te które są zainteresowane grą, które chcą kreować, które chcą dominować, chcą kontrolować i to jest dla mnie niepojęte bo teraz się rozpoczęła dyskusja nad stylem reprezentacji, ale całe zło to się zaczyna tam, po prostu jako środowisko musimy przeorientować się na nastawienie takie bardziej ofensywne. Powiem że miałem okazję usiąść na ławce rezerwowych, jako asystent trenera, kierownik nieważne, natomiast z boku się przyglądałem meczowi tych piętnastolatków, którzy przy korzystnym wyniku całą drugą połowę stanęli w ośmiu na trzydziestym metrze i były tylko komendy od trenera, opóźniaj, połóż się, no to ja tego nie rozumiem, mówimy cały czas o piętnastolatkach, no tu obowiązkiem jest gra takiego otwartego futbolu, a nie gdzieś tam murowanie się, ryglowanie. ..." 

"PMS/murowaniec z konterką/autobus z lagą" - jest, ciągle żyje, stanowi wirus naszej piłki. 

@ Iocosus, Dalkub:

Was sobie, chłopaki, zostawiłem na koniec. Mam bowiem wrażenie, że mieszczę się gdzieś pomiędzy Waszymi stanowiskami.

Z jednej strony bowiem kursy niby takie same, licencje też, a jednak coś się nie zgadza. To trochę jak z żarciem. Identycznie nazwane danie inaczej będzie smakować w wykwintnej restauracji, inaczej w przydrożnej spelunie. Czyli jednak osoba przyrządzającego ma niebagatelne znaczenie.

Z drugiej, cała ta PMS to faktycznie niewiele znaczące pojęcie-wytrych. Taki inside joke, który można rzucić w towarzystwie kumatych, by się trochę pośmiać i samemu się poczuć kumatym. Poza tym jednak niewiele z niego wynika. No i OK., Majewski i s-ka mają swoje za uszami, zdecydowanie warto by ich wymienić na kogoś o świeższym spojrzeniu i ideach, prawda, nie ma o czym gadać. Tyle że polskich trenerów są tysiące. Tysiące ludzi o różnych charakterach, doświadczeniach, temperamentach i zapatrywaniach. Wrzucanie ich wszystkich do jednego wora jawi mi się jako spore przegięcie.

Dokładnie jednak tak samo nie podoba mi się obsobaczanie prezesów i innych, ekhem, działaczy. Bo jasne, trochę sensu w tym jest. O, dla przykładu, myśmy przy K1 przechodzili to swego czasu dość regularnie. Przychodził nowy kołcz, wygrał ze dwa mecze, pięć kolejnych przeputał i dawaj, kop w dupę, następny proszę. Ostatnio zaś rozbawił mnie do łez Wasz prezes, gdy w jednym z wywiadów rzucił a propos zwolnienia Vuko coś w stylu „trzeba było zareagować, to zareagowałem!”. Aha. Czyli jedyną możliwą reakcją na kryzys w drużynie jest wywalenie trenera? Tego pana, panie Darku, na Harvardzie nauczyli? Coś normalnie ta uczelnia schodzi na Wisłę Kraków…

Tyle tylko, że to też jest pójście na łatwiznę. Bo tak naprawdę, mili panowie, winni jesteśmy my. Tak, „my”, znaczy ja też, uczciwie się do tego przyznaję. Jako się (dużo) wyżej rzekło, my, kibice, zaprowadziliśmy w piłce profesjonalizm, i my, kibice, mamy moc poprawy warunków, w jakich funkcjonują nasi trenerzy.

Żeby Wam nieco wyklarować tę – przyznaję, dość ekscentryczną – teorię, pozwolę sobie przytoczyć krótką, z życia wziętą, choć pozornie z tematem niezwiązaną historię. Otóż ledwie kilka godzin temu rozmawiałem z grupą młodych, późno nastoletnich ludzi o resocjalizacji. A konkretnie o pewnym popularnym przed paroma laty, przynoszącym zaskakująco dobre efekty brytyjskim programie penitencjarnym. Program ów zakładał, iż zamiast do poprawczaka/mamra, młode złodziejaszki i łobuzy trafiać będą na przymusowy kurs… tańca. Wiem, brzmi fikuśnie, jednak jak już wspomniałem, rezultaty przechodziły najśmielsze oczekiwania. Na koniec dyskusji zapytałem młodzież jak im się ten pomysł podoba. Zgodnym chórem odparli, że super, że fantastyczny pomysł i wogle, i wszczegle. Wtedy zadałem im jeszcze jedno pytanie: jak odnieślibyście się do tego programu, gdyby nie chodziło o bliżej wam nieznanego Dylana ze wschodniego Londynu, a o jakiegoś Kacpra, który trzasnął was w ryło, wyrwał portfel i telefon i czym prędzej zwiał? Muszę przyznać, że uczciwie wyrazili wątpliwości.

Z nami jest trochę podobnie, nieprawdaż? Siedzimy sobie przed kompem, albo gadamy na żywo i jesteśmy taaacy mądrzy. Cierpliwość, czas, zaufanie, uhm, ahm, ehm i tak dalej. I wszystko jest pięknie aż do momentu, gdy nasza drużyna dostanie w pędzel. Albo gdy – naszym zdaniem – nie nazbyt szybko wespnie się na oczekiwany poziom. Czy wtedy pamiętamy o cierpliwości, czasie, etc.? Czy patrząc na dziennikarskie szczucie warczymy „no chyba pana w mózg jebło, panie redaktorze!”? Czy pamiętamy o tym, że wygranie meczu piłkarskiego nie zależy tylko od wysiłków naszych piłkarzy i planów oraz pomysłów naszego trenera, bo przecież naprzeciw stoi rywal, który ma swoje, zazwyczaj kompletnie sprzeczne z naszymi, plany i pomysły? Czy może raczej, choćby mimowolnie, wyciągamy oskarżycielski paluch w stronę trenera i krzyczymy, że on jest temu winien…?

Jeśli my okażemy cierpliwość, prezesi też ją okażą. Nie mają innego wyjścia. W końcu na nas zarabiają.

AC i Iocosus

polemika z panami to czysta przyjemność - to tak na początek szczery ukłon w panów stronę.

Zacznę od PMS i jego stosowania w Kadrach wszelakich i klubach różnej maści. Zadam ci Iocosusie pytanie, bo może je zadałeś panu Magierze - z czego pana rozliczają? z pięknej gry? czy z awansu do jakiegoś turnieju? Taki Magiera powołuje pewnie najciekawszych młodzieńców z Polski i nie tylko patrzy sobie na nich i widzi to co widzi. Potem patrzy na przeciwnika i wie że jak zagra otwartą grę to zaliczy w cymbał, zjadą do w prasie a prezes pogoni - woli nie ryzykować. Zapewniam Cię (wiem z autopsji) na kursach stawiania autobusu nie uczą. To samo jest w klubach tylko gorzej. Przychodzi trener do klubu, patrzy co ma i myśli - jak ja mam wyprowadzać od tyłu skoro moi stoperzy tego nie potrafią (apropos Glik i Bednarek tego też nie potrafią). Mam ich teraz zacząć uczyć? zanim to zrobię dostanę 3 mecze w palnik i mnie wywalą. Co robi? dopasowuje taktykę do tego co ma. Sam kiedyś miałem taką historię kiedy do mnie do klubu przyszedł nowy trener, obejrzał nas w 2-3 sparingach i powiedział - panowie nie potraficie grać w piłkę, będziecie bronić i grać kontrą i lagą - i tak zrobił, oprócz tego zrobił najlepszy wynik w historii klubu. Wszyscy byli happy, zawodnicy brali premie za wygrane, prezes dumny jak paw, trener bohater, a nawet tych kilkuset kibiców co woleli brzydko wygrać niż zbierać baty i w miarę ładną grę. Jakbyś zapytał czy ktoś woli Legię w Pucharach w autobusie Czesława czy kolejny rok bez a za to ładną grę to wierz mi 90% wolałoby puchary. Oczywiście nie chcę przez to powiedzieć że autobus drogą do Europy, chcę powiedzieć że wynik ważniejszy jest niż styl - hasła typu zwycięzców sie nie sądzi, albo wynik zostanie o stylu zapomną dalej działają.
Inna sprawa to że uczenie stylu ofensywnego, taktyki szczególnie powrotu z ataku do obrony jest bardzo trudne, żmudne i czasochłonne - zastanówmy sie który trener w Polsce ma na to czas.
I tu płynnie przechodzimy do AC, który moim zdaniem trafnie powiedział o presji która siedzi na trenerach z dwóch grup - działaczy i kibiców którzy za brak wyników przede wszystkim zaraz go będą zwalniać. Co ciekawe obie te grupy z reguły tworzą ludzie najgorzej przygotowani merytorycznie do dawania takiej oceny. Trenerzy muszą skończyć kursy, podobnie jak fizjoterapeuci, zawodnicy trenują wiele lat, nawet sędziowie się szkolą, a prezesi się szkolą? muszą coś potrafić? coś zdać? ano nie, ale mogą zwalniać tych co aby dojść na pewien poziom poświęcili temu sporo czasu.

Jak ja uwielbiam tego gościa

Najpierw zatruwa ludziom życie przekonując, ze tylko trener zagraniczny, najlepiej doświadczony z sukcesami, bo nasi trenerzy, delikatnie rzecz ujmując są do dupy i dopóki to się nie zmieni, to żadnego sukcesu nie będzie.

Teraz przekonuje, że, tu cytat, żeby nie było, że zmyślam:

Polscy trenerzy nie odbiegają od tych zagranicznych "bo są szkoleni według zasad które są uzgadniane przez międzynarodowy panel fachowców i dyplomy są uznawane w 55 krajach świata - też w Hiszpanii Niemczech i Anglii. Oczywiście nie jest tak że mamy świetnych fachowców, najlepszych na świecie, ale nie jest prawdą że oni wszyscy są słabi niewyszkoleni nieudaczni".

Skoro już ustaliliśmy, ze nasi trenerzy PRO, do najsłabszych nie należą, tylko (tu znowu cytat) "w Polsce jest problem wpieprzania się prezesów w drużynę i spotykanie się z zawodnikami - często zawodnicy się skarżą np. na ciężki trening i taki trener kombinuje że jak im przywali to zaraz polecą na skargę więc woli iść po najprostszej linii oporu", to po kiego diabła przez tyle miesięcy (lat) trzeba było upierać się przy tych "zagranicznych" tym bardziej, że, tu też cytat:
"Przychodzi trener do klubu, patrzy co ma i myśli - jak ja mam wyprowadzać od tyłu skoro moi stoperzy tego nie potrafią (a propos Glik i Bednarek tego też nie potrafią). Mam ich teraz zacząć uczyć? zanim to zrobię dostanę 3 mecze w palnik i mnie wywalą. Co robi? dopasowuje taktykę do tego co ma"

Podając przykład z autopsji (posłużę się cytatem):
"Sam kiedyś miałem taką historię kiedy do mnie do klubu przyszedł nowy trener, obejrzał nas w 2-3 sparingach i powiedział - panowie nie potraficie grać w piłkę, będziecie bronić i grać kontrą i lagą - i tak zrobił, oprócz tego zrobił najlepszy wynik w historii klubu. Wszyscy byli happy, zawodnicy brali premie za wygrane, prezes dumny jak paw, trener bohater, a nawet tych kilkuset kibiców co woleli brzydko wygrać niż zbierać baty i w miarę ładną grę", zapomniał dodać, że ów sukces, to 11 miejsce Hutnika Warszawa, na 18 drużyn w jednej z dwóch grup drugiej ligi. (razem 36)
Wyobrażacie sobie, jakie tam musiało być ciśnienie na sukces
Lepiej było w sezonie 92/93 – 6 miejsce, ale z tego co wiem, mój ulubieniec nie grał.
Jakub D. 1974 1994-95, 96-97 bramkarz

Żeby nie być jednak za bardzo krytycznym wobec tego jegomościa, napiszę, że dostrzegam światełko w tunelu, gdyż sam zauważył, że (znowu cytat)
" uczenie stylu ofensywnego, taktyki szczególnie powrotu z ataku do obrony jest bardzo trudne, żmudne i czasochłonne - zastanówmy sie który trener w Polsce ma na to czas"
Potrafił też (w końcu) dostrzec i co więcej, zgodzić się z tym, co napisał a-c10, mianowicie o (cytat)
"presji która siedzi na trenerach z dwóch grup - działaczy i kibiców którzy za brak wyników przede wszystkim zaraz go będą zwalniać. Co ciekawe obie te grupy z reguły tworzą ludzie najgorzej przygotowani merytorycznie do dawania takiej oceny"
Tu należą się brawa za samokrytykę

Niestety nadal bredzi nt roli prezesa w klubie piłkarskim, skoro pisze (cytat)
"Trenerzy muszą skończyć kursy, podobnie jak fizjoterapeuci, zawodnicy trenują wiele lat, nawet sędziowie się szkolą, a prezesi się szkolą? muszą coś potrafić? coś zdać? ano nie"

Jak rozumiem panowie Rutkowski, Filipiak czy Mioduski niczego nie potrafią, poza ładowaniem kasy w beznadziejną naszą zaściankową piłkę. Kasy, która im kapie z nieba.

"Jak rozumiem panowie Rutkowski, Filipiak czy Mioduski niczego nie potrafią, poza ładowaniem kasy w beznadziejną naszą zaściankową piłkę. Kasy, która im kapie z nieba."

Ha ha ha Kibic piszę to od dawna, ale nawet tu na "elicie" usłyszałem że znowu przynudzam.
Ja mam inną ulubioną historię o tym jak to w cywilizowanym świecie trenerów się nie zwalnia co chwila i daje się im potrzebny czas. A tu przychodzi remi i porażka i się okazuje że trener to pomyłka zatrudniony przez amatora (gołodupca oczywiście).

A już myślałem, że facet ma jaja i założył worek pokutny, dopóki nie napisał (cytuję, żeby nie napisał, że manipuluję)

"Podobnie było z Holandią dopóki były siły, dopóki nie pojawili się zmiennicy, dopóki nie zwariował Bednarek to wyglądało przyzwoicie - autobusu nie było"

Po straconej bramce Holendrzy w 7 min powinni strzelić przynajmniej 2 gole, na 3 setki.

"Największą winą Brzęczka i to go moim zdaniem dyskwalifikuje jest fakt że on nie potrafi wykorzystać potencjału zawodników, źle dobiera pozycje, źle zestawia jedenastkę i źle dobiera założenia taktyczne"

O jakim potencjale jegomość pisze, pozostanie zapewne słodką tajemnicą, tym bardziej, że dopiero co pisał (cytat)
"a jak nie nauczysz dzieciaka to junior nie będzie umiał. Jak nie nauczysz techniki do 16 roku życia to już nie nauczysz, zawsze zawodnik będzie miał braki. Moim zdaniem, bo też to obserwuję na-codzień treningi są często bez sensu i niczego nie dają"

Nie ma ratunku

(cd)

Nam jest potrzebna zmiana mentalności, Iocosusie. Sam przecież wielokrotnie o takową nawoływałeś, również tutaj, w tym wątku. Tym bardziej dziwi mnie Twoje poparcie dla sztucznych rozwiązań typu przymuszanie klubów do wypuszczania na plac większej ilości młodzieży. Co Ty chcesz w ten sposób osiągnąć? Nałożyć trenerom ciaśniejszy kaganiec? Zrozumiałbym jeszcze, gdybyś był agentem prowadzącym kariery jakichś smarkatych futbolistów. Nie zauważyłem jednak, abyś się czymś takim chwalił

Rozmawiamy o tym od długich już lat (O’Rettey, ale ten czas zapierdala…!) i od długich już lat moje stanowisko w tej kwestii pozostaje niezmienne: zachętą do szkolenia nie powinien być kij, tylko marchewka. Zobacz, w ostatnim oknie polskie kluby wytransferowały zawodników za naprawdę tłuste kwoty. Wszyscy mówili o Karbowniku i Moderze, ja natomiast chciałbym zwrócić Twoją uwagę na Michała Helika. Żaden tuz, żadna tam gwiazda z czołówek sportowych portali, szumne zapowiedzi Michała Probierza, który miał ze swego imiennika zrobić stopera reprezentacyjnego formatu, nigdy nawet nie otarły się o realizację. Mimo to, Cracovia zgarnęła za tego chłopaka jakieś trzy i pół miliona złotych. OK, w dzisiejszym futbolu nie są to pieniądze, które kogokolwiek rzuciłyby na kolana, ale przecież na ziemi nie leżą, lepiej mieć, niż nie mieć, prawda?

I tu możemy sobie gładko przejść do tych, którzy marchewką gardzą, bo dostają kroplówkę z miasta. W krytyce prezesów nie chodzi o skakanie sobie po Filipiakach, Mioduskich, Rutkowskich, etc. Owszem, oni też popełniają błędy – w końcu ludzie – ale mimo tych błędów wciąż jestem głęboko przekonany, że znacznie bardziej należy im się miód, niż ocet. Zresztą, o kim my tu w ogóle rozmawiamy? Ilu ich jest? Kilku(nastu) w całej polskiej piłce klubowej? Reszta to banda pieprzonych darmozjadów z samorządowego nadania. Oni w trąbie mają pieniądze z transferów swoich „Helików”, bo jak im braknie te trzy i pół bańki, to pójdą do magistratu i wymuszą/wyżebrzą. W końcu mamy stadion, taka to, a taka liga w mieście być musi, więc drodzy rajcy, morda w kubeł i dawać siano!

Zobacz, nasi środowi pogromcy mają dwie zawodowe ligi, liczące łącznie trzydzieści osiem klubów. Trzeci poziom w Holandii też od niedawna jest centralny, ale amatorski i do niedawna nie można było z niego awansować. Nadal zresztą jest to dosyć trudne, bo oprócz wyniku sportowego, trzeba jeszcze spełnić szereg całkiem rygorystycznych kryteriów ogranizacyjno-finansowych. A nie każdemu się chce. Są tacy, co to wolą mimo wygrania ligi zostać w niej na kolejny sezon i po staremu pykać z amatorami. Co zresztą przez nikogo tam nie jest uznawane za jakąś zmazę na honorze.

Nasi niedzielni pogromcy też mają dwie w pełni zawodowe ligi, w sumie czterdzieści ekip. Serie C jest już zregionalizowana i występuje w niej aż sześćdziesiąt klubów o bardzo zróżnicowanym stopniu profesjonalizacji. Dzięki temu z jednej strony jest tam kilka rozpoznawalnych marek (Bari, Livorno, Palermo, etc.). Z drugiej, często zdarzają się lokalne rywalizacje, które niezorientowanemu kibicowi może niewiele mówią, ale za to tambylców grzeją do czerwoności. A przede wszystkim, wyjazdy na mecze są raczej krótkie (jedna biedna Olbia musi się z tej swojej Sardynii wiecznie telepać gdzieś na północ). Godzinka, góra dwie i zrobione. Nawet pracując gdzieś poza calcio da się to śmiało obskoczyć. No i tifosi zadowoleni, bo przecież mało jest na tym świecie złym rzeczy równie pięknych, jak możliwość oprztykania sąsiadów po nosie.

U nas natomiast parę lat temu scentralizowano trzeci poziom rozgrywek. Celem tego chorego zabiegu miała być rzekomo profesjonalizacja. Profe-kurwa-co…!? Przecież my wszystkiego mamy ledwie kilka w pełni zawodowych klubów, na cholerę udawać, że jest ich ponad pięćdziesiąt? Skutkiem tego zabiegu kluby tzw. II ligi tłuką się tysiące kilometrów po całej Polsce, by rozgrywać nikomu niepotrzebne meczyki. Ot, dla przykładu: w zeszłym sezonie w ramach tej klasy rozgrywkowej odbyło się spotkanie Stali Stalowa Wola ze Zniczem Pruszków, obserwowane z trybun przez oszałamiającą liczbę 50 osób. Pięć-dzie-się-ciu. Toć to na meczach mojej młodszej córki w wojewódzkiej lidze koszykówki dziewcząt U13 zdarzają się – i to praktycznie zawsze – większe tłumy… I nie, żadna tam pandemia. Owo wiekopomne święto futbolu miało miejsce niemal równo rok temu, 23. listopada 2019, covid jeszcze wtedy do nas nie dotarł. Zresztą, trzy miesiące wcześniej, gdy Stal podejmowała Błękitnych Stargard, frekwencja też była dwucyfrowa.

Pokaźnych pieniędzy, które idą na taką bezsensowną turystykę futbolową, nie da się wydać po raz drugi. A można by je było przeznaczyć np. na szkolenie. Trzeba je natomiast brać od samorządów. No bo, do ciężkiej cholery, kto przy zdrowych zmysłach zainwestuje własny hajs w taką parodię?

Tego typu idiotyzmów jest w polskiej piłce na pęczki. U Scyzoryków magistrat ratuje Koronę. Budżet Kielc i bez tej brawurowej akcji podobno się nie spinał. A że miasto zbankrutować nie może, koniec końców pan zapłaci, pani zapłaci, społeczeństwo zapłaci. Gdzieś na Kaszubach wójt za gminne pieniądze bawi się w szejka Mansoura. Rewelacja. Ciekaw jestem ilu konkretnie wychowanków Raduni Stężyca kiedykolwiek zadebiutuje w kadrze. Prezesem PZPN lada moment zostanie typ, który wierzy w schemat, rajdy skrzydłami i wrzucanie piłek na Pekh… eee… Lewandowskiego. Norrrmalnie kick and rush, dla faka sejka. Michał Szadkowski byłby dumny. I tym podobne, i tak dalej.

A u nas niektórym się marzy, żebyśmy wygrywali z Holendrami. No. Tak właśnie.

I znowu muszę się przyczepić do dalkuba. Nie dlatego, że go nie lubię. Nie znam go i może prywatnie to fajny facet. Czepiam się dlatego, że jest wyrazicielem poglądów, które według mnie nie trzymają się kupy.
Jeśli spojrzeć historycznie, to dalkub jest w wiecznym rozkroku. Najpierw był orędownikiem teorii, że tylko trener zagraniczny, bo polski jest do niczego. Potem pisze, że polscy trenerzy są ok, tylko zawodnicy i prezesi do niczego, ale jakby prezes był mądry, to ten trener zrobiłby z tych drewnianych zawodników wyrafinowanych kreatorów.
iocosus wkleił linki do wywiadów, szczególnie ciekawy w kontekście naszej dyskusji, był ten z Olkowiczem. Opowiadał on jak wygląda gra 15-latków i czego ich uczy trener. Otóż uczy ich autobusu i agresji. Patrząc na nasze ligi tego uczą w większości klubów.
I teraz do takich zawodników przychodzi ambitny trener i chce żeby grali finezyjnie. Można zawodników technicznych, wolą trenera przestawić na rąbankę, ale drwali nie da się przestawić na finezję. Z farszu już nie zrobi się krowy, czas na uczenie finezji i rozumienia gry, dla tych konkretnych zawodników już minął i został zmarnowany.
dalkub zauważył, że Depay schodził między nasze linie a inni zawodnicy wbiegali w nasze pole karne tworząc zagrożenie. Z pewnością trener chciał żeby tak grali, ale żeby mogli tak zagrać, to zawodnicy musieli umieć to zrealizować. To Depay decydował o tym kiedy i w które miejsce zejść, żeby wyciągnąć obrońcę. To jego koledzy musieli dostrzec zamysł i wykorzystać moment. Przecież to nie trener mówi kiedy i w które miejsce jeden ma zbiec a drugi z trzecim wejść, tylko to zawodnicy dostając taktyczne wskazówki od trenera decydują jak je wykonać.
Żeby umieć to zrobić uczą się tego od lat, bo żeby to robić trzeba mieć odpowiednią technikę połączoną z rozumieniem gry (taktykę indywidualną). Cztałem mnóstwo wywiadów na temat jak pracuje się nad rozumieniem gry, ajkimi środkami, na co zwracają uwagę trenerzy żeby ten proces ulepszyć. A u nas szkolenie jest w dupie a trener seniorów ma przyjść i poukładać efektywną i efektowną grę.
Teoria o doświadczonym trenerze, który zrobi z wyrobników klasowy zespół nie wytrzymuje próby logiki. Gdyby tak było, to np. Katar albo Arabia Saudyjska zapłaciłaby każdą kasę trenerowi który będzie "z pilota" otwierał i zamykał korytarze, przesuwał strefy a przed meczem regulował celowniki napasynikom, czyli ćwiczył skuteczność.
Ale jakoś tak nie jest. W dalszym ciągu najdrożsi są piłkarze, im się płaci najwyższe kontrakty. Czy najwięcej płacą żołnierzom, ktorzy biegają jak bioroboty, czy raczej kreatorom, czyli takim którzy na boisku potrafią zrobić coś nieoczekiwanego.
O dawna piszę, że w Polsce bożek wyniku zapanował wszechwładnie i to jest paradoksalnie nasz największy wróg w osiąganiu zwycięstw. Stosowany od juniora powoduje, że mamy prumitywnych technicznie i taktycznie zawodników. Potem oni "grają pragmatycznie" w lidze żeby robić wynik a już w pucharach dostają regularne wpierdole od tych, dla ktorych wygrywanie jest skutkiem szlifowania stylu, bo jak już pisałem, styl to nie jest wybór kroków tanecznych, tylko zespół umiejętności pozwalający realizować cele taktyczne.
Cała ta nasza historia że gramy "autobusem", bo mamy takich zawodników, że jak zagrają odważniej to dostaną baty powoduje błędne koło. Gramy autobusem, bo chcemy wygrać a nie mamy zawodników do innej gry. Zawodników nie mamy, bo trzeba wygrywać i nie ma co ryzykować. Czy ktoś ma pomysł jak przerwać to zamknięte koło.
Jest takie powiedzenie "nie wchodź do wody, dopóki się pływać nie nauczysz". Cała nasza piłka (odrobinę przesadziłem) stosuje się do tej zasady.

@ a-c10

"Również, a w zasadzie przede wszystkim dlatego uważam, że „murowaniec z konterką” nie ma żadnej przyszłości. On po prostu zdechł. Tak samo, jak schemat"

No nareszcie, bo już myślałem, że z kolegą xxx popadliśmy w jakąś paranoję

Jakiś czas temu zadałem pytanie, to ile w końcu tych schematów jest, skoro każdy z przychodzących trenerów musi nauczyć piłkarzy swoich ?
Niestety nie doczekałem się odpowiedzi, może dlatego, że schematy zdechły ?

Może jednak myli się pan Zbyszek twierdząc, że trener Michniewicz musi wymyślić i wdrożyć nowe schematy, a na to potrzeba ... lat.

Przyjęcie piłki w biegu, podanie do partnera i wyjście na wolną pozycję to nie jest schemat.
To piłkarskie abecadło, którego uczą dziesięciolatków. (pierwszy rocznik oficjalnie zgłoszony do PZPN)
Różnica jest jedynie w szybkości i dokładności wykonywania tego elementu, o czym mogliśmy się dobitnie przekonać w meczu z Włochami.

A-c10:" dziwi mnie Twoje poparcie dla sztucznych rozwiązań typu przymuszanie klubów do wypuszczania na plac większej ilości młodzieży."
Albiceleste doszedłem do punktu w swoim nastawieniu, że my w tym naszym rodzimym grajdołku piłkarskim jesteśmy w stanie wyższej konieczności. Stąd i środki wyjątkowe. Samemu napisałeś o naszych klubowych wizjonerach: "... to banda pieprzonych darmozjadów z samorządowego nadania. Oni w trąbie mają pieniądze z transferów swoich „Helików”, bo jak im braknie te trzy i pół bańki, to pójdą do magistratu i wymuszą/wyżebrzą. W końcu mamy stadion, taka to, a taka liga w mieście być musi, więc drodzy rajcy, morda w kubeł i dawać siano!" No i te siano idzie na jugolskie, czeskosłowackie, iberyjskie czwartoligowe  zaciągi, raz ponieważ tamci piłkarze są niekiedy faktycznie lepiej wyszkoleni od naszych, a dwa według mnie istotniejsze, ponieważ interes w tym naszym grajdołku musi się kręcić, a obracają nim właśnie agenci do których mnie tak ochoczo przypisałeś. 
Tych pijawek nie przeskoczymy, ale zamiast pompować kasę w zbawców inostranców, dzięki którym nasza eklapa jest tam gdzieś w entej dziesiątce w hierarchii europejskiej, to niech nasi "wizjonerzy klubowi" czują się zmuszeni do inwestowania w ten własny system szkoleniowy. Są "miliony za Helika" czyli ta marchewka, to niech będzie i bat przymusu młodzieżowców, niestety ale dojrzałem do czasowego takiego "mniejszego zła". Stan wyjątkowy. Zmienimy nastawienie i mentalność klubową dzięki marchewce i batowi powrócimy do liberte i egalite w naszej piłce jak dla mnie bez fraternite z różnego rodzaju menago.
Swoją drogą gdyby ten wzmiankowany Helik regularnie pomykał w Championship to szybciej bym go widział w kadrze niż Bochniewicza, być może w tym przypadku Probierz nie stracił szans na bycie piłkarskim wróżbitą.
Jeszcze jedno przy okazji: "Otóż odkąd mamy w składzie Lewandowskiego (plus parę innych jako tako rozpoznawalnych nazwisk), żaden rywal od średniej półki w dół nie rzuci się na nas na urra!. „Nie chcecie atakować? O, no to macie problem. Bo widzicie, my też nie. Weźcie se tę piłkę i coś tam z nią zróbcie." - obawiam się że jest gorzej, czyli odwrotnie, trener Duńczyków to dostrzegł, Austriacy podążyli jego tropem, jaki jest sposób na Lewego i s-kę. Trzeba na Polaków siąść i ich stłamsić  na własnej połowie, mają takie problemy z wyprowadzaniem piłki pod presją że ryzyko nie jest wcale aż tak duże. Ani Szczęsny, ani Fabiański tuzami jako "rozgrywający na dziesiątce" choć z własnego pola karnego to nie są. Włosi wykorzystali takie założenie perfekcyjnie. Holendrom się zdało że nie muszą i niestety też mieli rację, ale inne ekipy mogą się wzorować na Duńczykach, Austriakach, Włochach i nie muszą być bynajmniej topowymi. Spod pressingu Słowaków być może wyjdziemy, ale ze Szwedami już może być ciężko. Obawiam się na kogo trafimy w eliminacjach do mundialu. 

Artykuł opisujący rzeczywistość w III lidze.

https://weszlo.com/2020/11/21/to-jak-wy-zyjecie-w-tym-klubie-z-tak-malym-budzetem-trzecioligowe-kontrasty/

Dalkub, my się martwimy że dorosły polski piłkarz ma problemy z przyjęciem podania, z jego celnym dokładnym wykonaniem, z dryblingiem, generalnie z operowaniem piłką, a 1/3 treningu dwunastolatka poświęcamy na to jak ma ustawić się w murze przy sfg, jak ma się zachowywać w fazie obronnej. Sorry, dajmy dwunastolatkom grać, kiedyś chłopak przychodził do klubu to grać lepiej gorzej ale potrafił, trzeba było go tylko oszlifować, wykorzenić złe nawyki "z podwórka", nauczyć właśnie taktyki z dużego boiska, ekonomii poruszania się na nim, żeby nie paść po 30 minutach, ale co z piłką przy nodze robić to nastolatek z lat 70, 80 wiedział bo całe dnie po szkole, a bywało że i zamiast szkoły uganiał się za gałą między blokami. Dziś tak nie jest, jeżeli nie ma braci z futbolowym bakcylem (Piotr Zieliński) lub starszych kolegów dziwnym trafem kopiących piłkę po sąsiedzku (Krystian Bielik) to z piłką młody chłopak ma styczność właśnie tylko w klubie i musi się jej uczyć od początku bez suportu podwórka. 
W PZPN zdaje się że to rozumieją bo zalecenia dla dwunastolatków są następujące:
CELE SZKOLENIOWE DLA KATEGORII MŁODZIK
a) Nauczanie i doskonalenie techniki i działań indywidualnych:
• podania i przyjęcia piłki,
• strzały,
• wybiegnięcie na pozycję,
• odbiór piłki,
• krycie 1 × 1.
b) Nauczanie działań grupowych:
• gra po trójkącie,
• obiegnięcie,
• wbiegnięcie trzeciego,
• podanie jedną linię dalej,
• wsparcie zawodnika z piłką,
• krycie zawodników bez piłki,
• podwajanie,
• asekuracja.
c) Nauczanie działań zespołowych:
• geometria ataku,
• szerokość i głębia ataku,
• asekuracja ofensywna,
• wymienność pozycyjna,
• przesunięcie względem piłki.
0f6b11a5bbd89fe2fbfeebae9b377af1.pdf (laczynaspilka.pl)
No i ok choć brakuje mi tu dryblingu w doskonaleniu techniki indywidualnej, ale z bagażem wiedzy taktycznej dla dwunastolatka bym nie przesadzał. 
 "Na początku dzieci uczą się wszechstronnie, potem jest tzw. trening ukierunkowany, a na końcu specjalistyczny. Trening wszechstronny dotyczy dzieci w wieku 7 – 12 lat, ukierunkowany 13 – 15, a specjalistyczny od 16 roku życia w górę. Wówczas zawodnik jest już ukształtowany motorycznie, technicznie i przede wszystkim psychicznie. ... Taktyka pojawia się natomiast dopiero na tym ostatnim szczeblu, czyli u 16 latków.
Radosław Bedlechowicz. Trener piłki nożnej z licencją UEFA B, instruktor sportu ze specjalnością piłka nożna.
źródło: Trening młodych piłkarzy | Z Ekspertem o Dzieciach