Wyśmiewamy dawne społeczeństwo, bo łatwowiernie przyjmowało wszystko, co mówiły osoby, mogące sobie rościć jakieś prawa do nauczania – księża, nauczyciele czy po prostu rodzice. Za to współczesne społeczeństwo przyjmuje za prawdziwe wszystko co powie każdy i byle kto.
Mając w kręgu zainteresowań piłkarską szatnię, nie sposób o niej opowiadać w oderwaniu od plotek lub pogłosek. Wszyscy odróżniamy te pojęcia i wiemy co one znaczą, plotka traktuje o osobach, a pogłoska o rzeczach i zdarzeniach, że wieści w nich są niesprawdzone i bywa, że nieprawdziwe.
Przez całe wieki niby-uczeni poszukiwali kamienia filozoficznego, czyli takiej substancji, która w procesie transmutacji byłaby w stanie przekształcić to co nieszlachetne w to co szlachetne. Był to wybryk nie tyle wyobraźni, ile przejaw wiary w możliwości nauk wszelakich. Wypadałoby jednak odróżnić to co naukowe, a więc sprawdzalne, od tego co ktoś nazywa nauką, aby wykorzystać naiwność innych i na niej zarobić.
Ci, którzy za LeBonem twierdzą, że ludzie w swej istocie pozostali niezmienni od najdawniejszych czasów mają słuszność, o czym zaświadcza stałe zapotrzebowanie na różne Dionizje, Juvenalia, Bachanalia czy inne Igrzyska, tylko inaczej nazwane, oraz zamiłowanie do nich.
Różnie można oceniać futbol w wymiarze reprezentacyjnym i różne można mieć nastawienie do rozpoczynających się lada dzień mistrzostw świata w Rosji. Ja jednak tej ambiwalentności w sobie nie mam i nie staram się tego faktu ukryć. Doświadczanie piłki nożnej to doświadczanie emocji w sposób szczery i niewymuszony, i w taki właśnie sposób przyznaję, że wobec magii futbolowego święta wciąż jestem równie bezradny co dziesięcioletni chłopiec, który 32 lata temu nie mógł zasnąć w noc poprzedzającą inaugurację mistrzostw świata w Meksyku.
Już za chwileczkę, już za momencik Mundial w Rosji zacznie się kręcić, a my razem z nim! Piłkarskie święto u naszych drzwi! Tym bardziej ekscytujące, że z udziałem Biało-czerwonych. Typy, prognozy, zaciskanie kciuków, obgryzanie paznokci, łzy szczęścia, spazmy zawodu, rozbite telewizory, zszargane nerwy, analizy i komentarze, na chłodno i na gorąco, to wszystko staje się naszym udziałem. Mundial czas zacząć!
Wszystkie gały widziały, że „finis coronat opus”, czyli że finisz kończy dzieło. Rywale nasi, jak w maratonie albo klasyku kolarskim, szybciutko przebierali nóżkami w dystansie, ale sił im zbrakło na finiszu.
„Do kłamstw, gdzie prawdy trzeba choćby kęs,
bełkot, gdzie potrzebny sens,
i do bezmyślnych łez - spod rzęs - ja się nie przyzwyczaję.
Do smogu, gdzie potrzebny tlen,
plastiku, gdzie potrzebny len,
pajaca, gdzie potrzebny men – ja się nie przyzwyczaję.
Mecze reprezentacji narodowej w piłce nożnej w obliczu zbliżających się mistrzostw świata w Rosji budzą silne emocje, choć są one w znacznym stopniu wydumane i sztuczne.
Latem, kiedy słoneczko praży, grono dam grę zaczyna. Stoją zgrabnie w kółeczku. Wdzięcznie podskakują i odbijają piłeczkę paluszkami, radości mając przy tym co niemiara.
Tym razem poświęcę Wasz drogocenny czas na zajęcie równie bezpłodne co inspirujące, a mianowicie zajmę się omówieniem zasad na jakich opiera się gra w ustawieniu 4-3-3. Gdy zaczynałem oglądać Legię grającą na Ł3, właśnie ten system gry wbił mi się najbardziej w pamięć, z uwagi na sukcesy Wielkiej Legii odniesione w latach 1969-1971. Do dziś do niego mam ogromny sentyment.
Od lat co najmniej sześciu pośród ludzi sympatyzujących z Legią tkwi przekonanie, że Legia może przegrać sama ze sobą, bo rywale owszem są, ale po to, aby ich ogrywać. Zwykle było to przekonanie tyleż buńczuczne, ile prawdziwe.
Bardzo wiele tekstów Sławomira Mrożka posiada uniwersalistyczny charakter. Jednym z nich jest opowiadanie zatytułowane „Droga obywatela”. Traktuje ono o człowieku, który został kierownikiem stacyjki meteorologicznej i skrupulatnie opisywał zastaną pogodę. Kiedy padało i kiedy świeciło słońce. Władzy zwierzchniej bardzo podobały się opisy dni słonecznych, lecz coraz mniej tych deszczowych.
Tym razem zbytnim wysiłkiem własnego umysłu się nie wykażę, gdyż uznałem za stosowne napisanie recenzji dwóch niedawno wydanych książek o tematyce sportowej, w szczególności piłkarskiej.
W Polsce, wzorem wielu innych krajów, uchwalono Ustawę o bezpieczeństwie imprez masowych (mocno zmienioną w 2009 roku), dla której o pochwałach głucho, natomiast o krytyce swego czasu było głośno.
Terminy chuligan i chuligaństwo zrodziły się w Wielkiej Brytanii, a więc kolebce piłki nożnej i stadionów i znane są tam od 1885 roku. Pochodzi prawdopodobnie od pewnego irlandzkiego rozrabiaki, chociaż są tacy co twierdzą, że od przywódcy gangu młodzieżowego niejakiego Hooleya.
Przez media przetacza się dyskusja tycząca tymczasowości pracy trenerów w polskich klubach piłkarskich. Obwinia się władze klubów, które rzekomo nie wykazują cierpliwości i nie pozwalają wykazać się wynikami pracy trenerom.
Poprzedni felieton rozpoczął się od stwierdzenia banalnego faktu, że widzimy to co chcemy widzieć. W tym tekście wzrok zostanie wystawiony na jeszcze jedną próbę.
Każdy gdy patrzy, widzieć powinien, lecz nie zawsze takie następstwo czasowe ma miejsce, a to z tej przyczyny, że procesy widzenia otaczającej nas rzeczywistości są najlepiej naukowo rozpoznaną czynnością mózgu i wiemy, iż obrazy przekształcane w sygnały nerwowe są obrabiane w naszym umyśle. Dlatego każdy widzi ten sam obraz, ale nie tak samo.
Tym razem wspólnie odbędziemy podróż do modelu, czyli takiego zespołu pojęć, założeń i zależności pomiędzy nimi, jaki pozwala w przybliżeniu opisać wybrany aspekt rzeczywistości. Mówiąc prościej, mowa będzie o tym jak otaczający świat prezentuje się w umyśle człowieka.
