Konsekwencje niekonsekwencji

O ile porażka z Koroną w Kielcach, jakkolwiek będąca oczywistym rozczarowaniem, mogła być jeszcze tłumaczona i usprawiedliwiana na wiele sposobów, o tyle sobotni remis z Bełchatowem wprawił legijny światek w nastrój, mówiąc bez ogródek, wręcz podły. Teraz przed nami wyjazdowy mecz z Podbeskidziem. Co zrobić, żeby w grze i wynikach Legii wreszcie nastąpiła poprawa?

Najprostsza odpowiedź - trzeba szukać doraźnych środków zaradczych. Wykonać odpowiednią pracę w kilkudniowym cyklu treningowym, wyszukać optymalne zestawienie, przygotować drużynę mentalnie w taki sposób, żeby skumulowana energia znalazła ujście na boisku w piątkowy wieczór. Potraktować mecz z Podbeskidziem w szczególny sposób, na pewno nie jak pańszczyznę, którą trzeba odrobić (odkopać) gdzieś na małym stadioniku, ponieważ na bazie piątkowego zwycięstwa będzie można na nowo zbudować pewność siebie drużyny, odzyskać wiarę we własną siłę, w możliwość realizacji założonego celu. Mówiąc kolokwialnie, przełamać się. Tylko, no właśnie, jak tego dokonać?

Legia jest w dość głębokim dołku, to oczywiste. Można rzecz jasna na prawo i lewo rzucać przykładami 'dołków' dotykających firmy większe niż Legia. Ot, pierwszy przykład z brzegu, nieziemska Barcelona, która nagle ni z tego ni z owego zaczyna grać jak na swoje standardy totalny piach, a magiczna 'tiki-taka' męczy oko i razi nieefektywnością. Albo weekendowa wpadka naszpikowanego zakupionymi za petrodolary gwiazdorami PSG, które przegrywa na boisku outsidera Reims, a bohaterem meczu zostaje 'nie kto inny jak'... Grzegorz Krychowiak. Kim u licha jest Grzegorz Krychowiak przy Zlatanie Ibrahimowiciu? Hm, czy aby nie jakimś takim francuskim Rafałem Kosznikiem, usiłującym powstrzymać (cóż za niedorzeczna myśl!) wielkiego Danijela Ljuboję? Tak, dołki i zaskakujące porażki zdarzają się wszystkim. Ale jednak - trzy słabe mecze pod rząd (upieram się przy tym, co napisałem w zeszłym tygodniu - mecz z Olimpią Grudziądz był w naszym wykonaniu meczem słabym, dobrze wpisującym się w to co stało się przed nim i po nim, wysoko wygranym dzięki ewidentnym kondycyjnym niedostatkom u przeciwnika), to już nie są żarty.

Kibicowska nerwowość wywołana porażką w Kielcach i remisem z Bełchatowem jest dodatkowo spotęgowana przez trzy czynniki. Po pierwsze zwyczajnie wkurza nas możliwość powtórzenia scenariusza z zeszłego sezonu. Jesteśmy, w całkowicie zrozumiały sposób, przewrażliwieni na punkcie legijnej bierności w obliczu walki o mistrzostwo Polski, z trudem przyjmujemy do wiadomości, że rozegrane zostały zaledwie dwa ligowe mecze, a do finiszu rozgrywek droga jeszcze daleka. Po drugie, nie ma się co oszukiwać, zimowa ofensywa medialna i transferowa wprawiły większość z nas w doskonały nastrój, i mimo że powtarzaliśmy sobie oczywistą prawdę, że boisko rządzi się swoimi prawami, tak jak duży był zimowy entuzjazm i oczekiwania, tak znaczne jest póki co rozczarowanie. Po trzecie, mnie osobiście bardzo irytuje 'timing' całego tego kryzysu (słabości?). Rzecz jasna dobrze się stało, że w polskiej lidze tradycyjnie już potykają się wszyscy, a po sobotnich męczarniach z Bełchatowem, nawet... powiększyliśmy przewagę nad Lechem i Górnikiem. Ale, kurczę, chciałbym nie tyle oddychać z ulgą po wpadkach Górnika, ile te wpadki wykorzystać! Wciąż wspominam Wisłę Maaskanta sprzed dwóch sezonów, bo tak właśnie według mnie powinno się zdobyć mistrzostwo w tym kraju, przy takiej konkurencji. Nie martwić się, że teoretycznie najtrudniejsze mecze przypadają gdzieś pod koniec rundy, nie szykować formy na maraton, tylko sprintem zaatakować od początku. Wykorzystać korzystny terminarz, słabych przeciwników, odjechać na kilka punktów, niech się inni martwią. Kiedy dwa lata temu brodziliśmy w gąszczu beznadziejnie traconych punktów, Wisła szybko odjechała na dystans niemożliwy do odrobienia, a pod koniec sezonu przyjechała do Warszawy już tylko po to, żeby zagrać nam na nosie. Mam nieodparte wrażenie, że jeżeli mówimy o tym, że ktoś zlekceważył początek rundy i naszych przeciwników, to prędzej należy wskazać sztab szkoleniowy niż samych piłkarzy. Legia w tym momencie nie wygląda na drużynę przygotowaną ani optymalnie, ani nawet średnio (żeby nie było wątpliwości - nie mam tu na myśli wyłącznie przygotowania fizycznego, równie mocno, taktyczne i mentalne). Te mecze miały wygrać się same, a drużyna dopiero zacząć się rozpędzać. Błąd!

Ale co zrobić, mleko już się rozlało, teraz trzeba w miarę sprawnie pozbierać się do kupy i zacząć wygrywać.

Muszę napisać, że nadal ufam trenerowi Urbanowi i mocno wierzę, że bogaty o wiele piłkarskich i trenerskich doświadczeń, znajdzie remedium na aktualne problemy. Tylko że... trener sam również musi sobie zaufać. Przecież latem nie bał się postawić na Daniela Łukasika (z tuzin razy łapałem się za głowę z powodu tego pomysłu, ale to jak dziś gra Łukasik, jak się rozwija, w pełni potwierdza, że słuszność była po stronie trenerskiego nosa Jana Urbana, a nie klawiatury przemądrzałego gawina76), przecież nie bał się wystawiać pary młodych skrzydłowych i konsekwentnie trwać w swoim wyborze, dzięki czemu 'zbudowany' trenerskim wsparciem Kuba Kosecki wygrał nam pod koniec rundy kilka meczów. Dziś? Dziś kompletnie nie jestem w stanie zrozumieć tego co się wydarzyło pomiędzy meczem z Koroną, a meczem z Bełchatowem, moim zdaniem trener Urban zaprzeczył sam sobie.

Drużyna musi mieć swój styl gry, musi być w pozytywny sposób przewidywalna w swojej taktyce. Jeżeli Kosecki świetnie czuje się na lewym skrzydle, to nie rzuca się go na prawą flankę tylko po to, żeby upchnąć w drużynie Saganowskiego, Dwaliszwilego i Ljuboję. Przez ten pomysł zupełnie rozwaliliśmy sobie w sobotę lewe skrzydło. Mogło tam być niemal po staremu, tak jak tyle razy działało i przynosiło pozytywne efekty, rzecz jasna z wyjątkiem osoby Brzyskiego na pozycji Wawrzyniaka, tymczasem wszystko zostało wywrócone do góry nogami. 'Lado' nie wiedział jak się cofać, z jego gry obronnej w sumie więcej było szkody niż pożytku, Brzyski z kolei nie miał pojęcia jak się podłączać, bodaj ani razu nie obiegł Dwaliszwilego, można śmiało zaryzykować twierdzenie, że graliśmy calutki mecz bez jednego skrzydła. Kosecki zabrał na prawej flance miejsce Bereszyńskiemu, i konia z rzędem temu, kto wyjaśni mi dlaczego Bereszyński był dość dobry na pierwszy skład z Koroną, a za słaby na Bełchatów. Chodzi o konsekwencję w działaniu - konsekwencją w stawianiu na Bereszyńskiego można było wygrać w sobotę prawdopodobnie więcej niż chęcią jednoczesnego zagospodarowania 'Sagana', 'Lado' i Ljuboi, dla mnie to zresztą oczywiste, że jeden z nich musi usiąść na ławce (jak na moje oko - Saganowski). Swoją drogą trener Urban chyba grał w niesławnym meczu Polski z Cyprem w 1987, kiedy obok niego na boisku byli jeszcze Dziekanowski, Okoński, Furtok i Smolarek, a mecz zakończył się... remisem 0:0.

Nie należę do tych, którzy twierdzą, że trzeba teraz walnąć dłonią w stół, zwymyślać piłkarzy od najgorszych, może tym sposobem będzie lepiej. Nikt nie namówi mnie na wyrażenie opinii, że legionistom się nie chce.

W sobotę patrzyłem ze szczególnym zainteresowaniem zwłaszcza na dwóch piłkarzy - Ljuboję i Vrdoljaka. Vrdoljak, jak to Vrdoljak, niezły w odbiorze, bardzo przydatny w grze bez piłki opartej na wysokim pressingu, niestety nieobecny w rozegraniu (wręcz chowający się w momencie rozgrywania przez nas ataku pozycyjnego, moim zdaniem w pełni świadomie unikający odpowiedzialności), innymi słowy IV grający dokładnie to, co gra od mniej więcej 1,5 roku. Jeżeli w sobotę brakowało mu motywacji, to znaczy, że zawsze mu jej brakuje, teza mimo wszystko wielce karkołomna. Ale bardziej chciałem o Ljuboi, tak doświadczony zawodnik, świadom przecież tak własnych walorów, jak i ograniczeń, tymczasem kilka razu usiłował bawić się w skrzydłowego, zupełnie jakby był z piętnaście lat młodszy, albo miał na koszulce nazwisko Kosecki. Przyjmował piłkę, schodził z nią do linii, wdawał się z fizyczny, biegowy pojedynek z obrońcami Bełchatowa. Ljuboja ścigający się z obrońcami, nonsens, absurd! Ale - skąd on się wziął? Nie z tego przecież, że Ljuboja nie chciał w sobotę wygrać z Bełchatowem, on miał swój początek w tym, że Danijel chciał zrobić coś sam, wykazać się, przeprowadzić akcję, którą pociągnąłby zespół. Tym samym pchał się w pułapkę, wpisywał się w nasz sobotni problem, jakim była nieumiejętność pogrania piłką i szybkiego zdobywania terenu między szczelnymi zasiekami ustawionymi przez Bełchatów. Chcieć - oni chcą, na pewno. Po prostu gra nie układa im się jako drużynie, a bezradność i niemoc jednego udzielają się drugiemu.

Legia musi grać swoje. Nie może przepoczwarzać się jak kameleon co dziewięćdziesiąt minut tylko dlatego, że jakiś mecz wyszedł nam lepiej czy gorzej.

A na mecz z Podbeskidziem... czekam z wielką niecierpliwością. Mam nadzieję, że z taką samą niecierpliwością czekają nasi piłkarze i trenerzy.