Pech Jodłowca

W rytmie kolejnych meczów kontrolnych będą upływać dni dzielące nas od pierwszych oficjalnych kopnięć piłki w nowym sezonie. Pierwszy 'austriacki' sparing już za nami, w nim Legia zremisowala 1:1 z niedawnym potentatem, w zeszłym sezonie jednak zaledwie średniakiem ligi słowackiej, MŠK Žiliną.

Był to sparing w pełnym słowa tego znaczeniu, o czym świadczy choćby fakt, że trener Urban w przerwie wymienił niemal całą jedenastkę. Zresztą obie drużyny wyglądały tak, jakby wyszły na boisko głównie z zamiarem rozprostowania kości, bez intencji podjęcia intensywnej rywalizacji o zwycięstwo, bez wejścia z przysłowiowym przytupem w rytm przedsezonowych meczów kontrolnych.

W tym kontekście trochę szkoda fenomenalnej bramki Tomasza Jodłowca, takich kropnięć doprawdy nie ogląda się często. Można by rzec - strzał życia. Niektórzy oddają takie na oczach milionów w arcyważnych meczach o wielką stawkę, inni przynajmniej podczas codziennej ligowej pracy, jeszcze inni... No właśnie. Na pociechę dla Jodły, podobna niedola spotkała napastnika Rene Dedicia, powracającego do Žiliny po wypożyczeniu do prowincjonalnego klubu Šamorín. Jego gol również był kapitalny.

Nasza uwagą wędrowała przede wszystkim ku testowanemu Raulowi Bravo oraz nowym nabytkom Legii. Bravo zaprezentował się do przerwy, Broź i Ojamaa po przerwie, Helio Pinto i Raphael Augusto zaprezentowali się póki co na trybunach.

Trener Urban stwierdził, że nie będzie nikogo oceniał po czterdziestu pięciu minutach. Święte słowa zacnego człowieka, my internauci jednak takimi dyplomatami być nie musimy. Do rzeczy zatem.

Bravo, uwaga, podobał mi się dziś, chociaż... nie wiem, czy chciałbym go w Legii. Już wyjaśniam, otóż podobał mi się jego absolutny boiskowy spokój i pewność siebie, trudno powiedzieć na ile to moja wewnętrzna autosugestia (wiadomo, Real Madryt, te sprawy), ale facet naprawdę sprawia wrażenia zawodnika przyzwyczajonego do tego, że w piłkę gra się już od linii obrony, że szuka się zawodnika, któremu można podać piłkę, że nie traci się głupio skóry, że zbiega się do boku, żeby pokazać się do gry, kiedy przeciwnik próbuje założyć nam pressing. To są bez dwóch zdań nawyki doświadczonego i klasowego gracza. Z drugiej strony - dynamika i sposób poruszania się Bravo zdają się znamionować zawodnika mocno odległego od lat swojej świetności, a nie piłkarza w wieku kto wie czy nie optymalnym dla obrońcy. Gdyby chciało mu się ciężko popracować, gdyby się u nas zaaklimatyzował, gdyby... Tylko czy stać nas na luksus czekania?

Ojamaa, dokładnie odwrotnie, nie podobał mi się dziś, chociaż myślę, że będzie z gościa pożytek. Jest wybiegany, odważny, rozsadza go na boisku energia, mocno trzyma się na nogach. To było widać już od pierwszego rajdu z piłką w drugiej połowie, te walory Ojamy trener Urban będzie musiał jakoś zagospodarować. Zarazem za dużo było dziś w tym wszystkim wiatru, za mało współpracy z zespołem (co w sumie nie może dziwić i na co biorę poprawkę), za mało  efektywności. W pewnym momencie Ojamaa przeprowadził rajd w poprzek boiska, wzorowo utrzymując piłkę, nie pozwalając jej sobie odebrać, no ale, co by nie powiedzieć, po prostu przebiegł z piłką z prawej strony na lewą, nie czyniąc w międzyczasie niczego mądrego. Zapachniało mi podwórkiem, nie są to manewry, których jestem zwolennikiem. Cóż, jak to się mówi, pierwsze koty za płoty. 

Łukasz Broź wydawał się dziś potwierdzać podejrzenia, które co do niego mieliśmy, że znacznie lepiej wygląda, kiedy podłącza się do ataku niż kiedy usiłuje powstrzymać przeciwnika, szczególnie początek drugiej połowy, pierwsze minuty w nowym zespole, wyglądały dość chaotycznie. Ale z Broziem mam tak naprawdę zupełnie inny problem, otóż kilka razy podczas meczu opędzałem się od myśli, że wrócił do nas Wojtek Szala. Wszak uderzające podobieństwo nie tylko w boiskowej pozycji, ale i w bujnej czuprynie. Mimo wszelkich ambiwalentnych uczuć względem Szali, życzę Broziowi, żeby osiągnął u nas przynajmniej tyle sukcesów, ile stało się swego czasu udziałem Szalgado.

Wrócę jeszcze do Jodłowca. Ciekawa rzecz, dobry występ Jodły w pomocy w meczu ze Śląskiem dał chyba trenerowi Urbanowi sporo do myślenia, bo nie było dziś wyraźnego powodu ku temu, żeby akurat Jodłowca zatrzymywać na boisku na drugą połowę. Ale faktycznie, na dzisiejszej próbce (nadal mało reprezentatywnej) również potwierdziło się, że Jodłowiec obrońca to asekurant, który najchętniej oddałby każdą piłkę swojemu bramkarzowi, podczas gdy Jodłowiec pomocnik to zawodnik zaskakująco aktywny i produktywny w swoich poczynaniach. Aż szkoda, że mamy obecnie nadmiar środkowych pomocników i niedobór środkowych obrońców.

Zaskoczyło mnie, że twardo przez cały mecz graliśmy dwoma napastnikami. Wprawdzie Ojamaa ma parametry napastnika, jak to się brzydko mówi 'podwieszonego', ale jednak często ustawiali się z Mikitą w poziomie. Nie było żadnej próby z Ojamą na prawej flance, nie było cienia próby z Radoviciem w środku pola. Zaczęliśmy od taktycznej kontynuacji tego, co nieźle funkcjonowało w końcówce sezonu. Zobaczymy czy pojawienie się na boisku Helio Pinto i Raphaela Augusto (?) coś w tej materii zmieni, otwierając przed Janem Urbanem nowe warianty zestawienia legijnej ofensywy.

Póki co, cieszmy się, że Legia wróciła, a analizy każdego kopnięcia piłki w sparingach, takie jak powyżej, traktujmy z przymrużeniem oka.