Puchar Polski: Legia - Raków 0-0 k. 6-5

Wczorajsze spotkanie finałowe PP jako żywo przypominało tytuł komedii Szekspira "Wszystko dobre co się dobrze kończy " co zgrabnie Gawin opisał. Dla mnie wczorajszy mecz miał trzech bohaterów ,a mianowicie tego oczywistego Kacpra Tobiasza i dwóch pozytywnych z punku widzenia Legii, a mianowicie trenera Rakowa Marka Papszuna oraz sędziego Piotra Lasyka. A to zgodnie z tym co Szekspir w swym utworze zawarł : " Bywa,że cnota pozorna jest grzechem.A pozór grzechu ma zamiar cnotliwy, i czyn choć grzeszny, to koniec szczęśliwy".
Pewno będzie wielu , którzy będą krytykować ostro zwłaszcza sędziego Lasyka ,ale i trenera Rakowian. Tacy chyba woleliby ,aby Legia przegrała i Pucharu nie zdobyła. Skoro bowiem całość złożyła się na triumf Legii to jest w niej i czerwona kartka dla Ribeiro i nieusunięcie z ławki Papszuna i bardzo słabe prowadzenie meczu ,ale i wybór brutalnej gry i stałych prowokacji pod adresem sędziego, sztabu i zawodników Legii jakich dokonywał sam Papszun i do czego zmusił swoich graczy. Zmiana jednego tylko determinantu zgodnie z logiczną zasadą sylogizmu ( dowodzenia prawdy na podstawie składowych) odwróciłaby porządek rzeczy i wynik byłby odwrotny. Twierdzenie ,że możemy wykreować rzeczywistość z niczego ( mowa o mózgu ) to zajęcie dla kiepskich żartownisiów.

Zacznę od trenera Papszuna i jego twórczego wkładu w sukces Legii.
Ja trenera Papszuna traktuję poważnie ,a to w tym sensie ,że doceniam jego szeroką wiedzę, inteligencję , zawodową uczciwość oraz niekwestionowany dorobek.Ma on jednak dwie poważne wady , jedną taką, że nie tylko jako historyk jest zwolennikiem autorytaryzmu,ale uważa tę metodę sprawowania "władzy" za najskuteczniejszą i ją stosuje,a drugą taką,że wierzy w to ,że człowiek i jego wola są tworzywem rzeczywistości. Oba te poglądy wynikają z powierzchownego oglądu dziejów, a przekonanie ,że potrafimy kierować i sterować oraz przewidywać zachowania ludzkie jest z punku widzenia współczesnej wiedzy nie do utrzymania.
Ludzie, w tym trenerzy kończący studia i kursa niektóre nabywają wiedzę, która wedle nauczających ma charakter całościowy, skończony i zamknięty (tak jak w szkole), co poniekąd jest zrozumiałe, bo jak nauczać o tym czego się nie wie,albo o wszystkich wątpliwościach wobec tej dydaktyki . Otóż zachowania ludzi można w takim samym stopniu przewidzieć , jak nie przewidzieć,łatwiej te oparte na odruchach warunkowych ,a znacznie trudniej te wynikające z działania świadomości. Wynika to z faktu,że nauka wie bardzo niewiele o pracy mózgu i procesach w nim zachodzących . Współcześni naukowcy z dziedzin neurologii, biologii i fizyki twierdzą zgodnie co opisał m.innymi w książce "Nowy umysł cesarza" wybitny umysł prof. Roger Pendrose,że mózg działa wedle praw fizyki ,a tych znamy bardzo,ale to bardzo mało. Aby poznać pracę mózgu musimy poznawać prawa fizyki.
I ten brak wiedzy zgubił Papszuna. Po przegranym meczu ligowym z Legią, w którym Raków nie miał żadnych argumentów zrozumiał on,że mając słabszych zawodników oraz systemowe braki w organizacji gry , których nie zmieni - musi zmienić otoczenie mentalne i organizacyjne. Oczywiście nie wiedział,że sędzią finału będzie Lasyk ,ale udało mu się dzięki anarchicznie nastawionym mediom wmówić,że sędzia skrzywdził Raków i że każdy kto zrobi podobnie w finale będzie w identyczny sposób przez media znieważany, poniewierany i gnojony. Kiedy dowiedział się,że jednak Lasyk posędziuje to przypominał,że to od niego zależy ocena jego postawy. Pewno na świadomość Lasyka nie podziałało ,ale na podświadomość tak , a tak jak nauka dowodzi odpowiada ona za prawie wszystkie tzw. nieoczywiste wybory i decyzje.Równocześnie analiza meczu ligowego ukazała jasno,że Legia wygrała dzięki trzem składowym organizacji gry ; pierwszym była gra Josuego, który robił to co swego czasu Pirlo w reprezentacji Italii,a mianowicie rozprowadzał on akcje rozdzielając piłki z głębi pola,a nawet zza linii obrońców ,a do tego większość piłek kierował za plecy obrony Rakowa.Drugim było opanowanie przez Legię środkowych rejonów boiska. Raków na tym terytorium, ma dwóch graczy, bo gra 3 (obrońcy) -2 ( wahadłowi) - 2 ( defensywni pomocnicy) - 3 (napastnicy) , natomiast Legia miała 2 ( pomocnicy) + wchodząc z obrony Augustyniak oraz + cofający się z ataku Muci czyli 4. Ale najważniejszym czynnikiem przesądzającym o wyniku i przebiegu meczu ligowego była niebywała dyscyplina taktyczna sprawiająca,że atuty techniczne zawodników Legii musiały przeważyć. Papszun doszedł do wniosku ,że może ograniczyć sprawczość Josuego i przydzielił mu na opiekuna Arsenicza, można zrównoważyć środek pola wycofując do Ledermana i Papanicolau z ataku Lopeza oraz Koczerhina ,ale na dyscyplinę taktyczną wymyślił metodę prowokacji, aby wywołać zdenerwowanie i agresję.Temu celowi służyła zmasowana kampania deprecjonowania drużyny Legii, poszczególnych graczy i wywyższanie siebie , także poprzez stawianie w roli absolutnego faworyta.
Lecz tym działaniem wspiął się na zbyt wysoki dla siebie diapazon i wywołał efekt, który go pogrążył. Uczynił to czego nie udało się dotychczas sztabowi Legii , bowiem zjednoczył sztab i zawodników Legii nie na formalnej bazie bycia członkami jednego zespołu ,ale na trwałym fundamencie emocjonalnej więzi, stworzył grupę przyjaciół w której zasada " Wszyscy za jednego, jeden za wszystkich" przestała być frazesem.Ja z niekłamanym podziwem patrzałem na tę ofiarność, na tę pomocniczość ,a na tę waleczność, na te gesty wzajemnego wsparcia . Wytworzył się mocarny " duch drużyny" i to on sprawia ,że ten kto go doświadcza jest niepokonany.

Sędzia Lasyk w 3' minucie przeżył swoje Waterloo i od tego czasu udał się na wewnętrzną emigrację modląc się ,aby te męczarnie jak najszybciej się skończyły. Mam na myśli oczywiście zajście pomiędzy Ribeiro a Tudorem. Arbiter, który był blisko zdarzenia puścił grę nie dopatrując się naruszenia przepisów, przy czym miał obowiązek ukarać za chuligańskie protesty Papszuna. I paradoksalnie ,ale nie karząc trenera Rakowa był zrobił dobry uczynek, bo Papszun szalał na ławie wkurzając swoich graczy i zwiększając determinację sztabu i piłkarzy Legii, aby chamowi dać nauczkę.
Natomiast sama decyzja Lasyka o ukaraniu Ribeiro czerwoną kartką z punktu widzenia przepisów jest nie od obrony. W tym konkretnym wypadku zawodnik Ribeiro nie zagrał brutalnie , nie zastosował również nadmiernej siły , bo w ogóle nie dotknął w starciu Tudora, więc o faulu w rozumieniu ataku na rywala mowy nie ma. Natomiast bez wątpienia podniósł za wysoko nogę co można formalistycznie zaliczyć jako zachowanie nierozważne i podyktować rzut wolny,a sprawcę ukarać żółtym kartonikiem.Z powodów sprzecznych z logiką i matematyką na poziomie szkoły podstawowej - VAR, a na którym PZPN posadził czeladników,a nie sędziów uznał,że Tudor miał niebroniony dostęp do bramki i atak ten uniemożliwił mu Ribeiro. Otóż Tudor stracił piłkę i nie miał możliwości aby ją opanować,a ponadto każdy uczeń podstawówki wie,że odległość od boku pola karnego jest o kilka metrów dłuższa od tej w prostej linii gdzie co najmniej dwóch graczy Legii było w bliższej odległości od bramki Legii niż Tudor. Więcej błędnych decyzji Lasyka, takich jak brak drugich żółtych kartek dla : Petraszka za brutalny faul na Pekharcie w 37' czy dla Arsenicza za zatrzymanie faulem korzystnej akcji Rosołka w 104 ' nie będę wymieniał , bo szkoda mi czasu i nerwów.
Ta czerwona kartka spowodowała ,że dalszy przebieg został narzucony ,a wręcz zdeterminowany i ten stan okazał się zabójczy dla Rakowa. Zespól Legii poczuł się zmuszony do obrotowej, gry obronnej z udziałem 7-8 zawodników. Tu trzeba pochwalić Runjaicza, który wzmocnił siłę fizyczną wprowadzając pod koniec I połowy Nawrockiego w miejsce straszliwie poniewieranego Muciego.Doświadczeni zawodnicy Legii tacy jak Augustyniak, Jędrzejczyk. Wszołek,Slisz dali koncert w perfekcyjnym stosowaniu tak użytecznych technik obronnych jak wzajemna asekuracja połączona z przekazywaniem. Natomiast Raków mimo przewagi liczebnej znalazł się w wysoce niekomfortowej sytuacji konieczności grania atakiem pozycyjnym, czym nie grał , grać nie potrafi i nie ma do niego wykonawców. Raków nie ma w składzie i nie organizuje gry przez rozgrywającego lub ofensywnego pomocnika. Siła ofensywna Rakowa to trzej napastnicy ,środkowy oraz boczni , zmieniający pozycje, którzy wspierani są na skrzydłach dynamicznymi wahadłowymi. Raków dobrze opanował sztukę gegenpressingu i ataku wertykalnego czyli błyskawicznego przechodzenia do natarcia natychmiast po odzyskaniu piłki ,a więc wówczas kiedy jego rywale bronią mniejszymi siłami,a ich ustawienie nie jest szczelne. Tak jak wczoraj po 3' te ich atuty legły w gruzach.
A kiedy mimo zasiek udało im się przedrzeć na odległość strzału niepokonanym okazywał się Kacper Tobiasz, którego skala talentu nadal jest niedoszacowana.

Zwyczajowo "esteci" medialni będą narzekać ,że wczorajsze spotkanie za piękne nie było ,że duch fair play zrobił sobie przerwę,ale to zwykłe puste gadanie ,aby tylko ponarzekać. Mecz piłkarski to gama emocji, im większa tym on lepszy, bo my mamy mecz przeżywać ,a nie jego kontemplować. I powiem szczerze, że dawno tak ekstremalnych przeżyć nie doznałem i takiej satysfakcji ,że oto nasz trener chce pobić ich prowokatora ,a ten chowa się za swoim sztabem ,że to oni musieli uciekać się do tego ,aby schodzących na przerwę ratowała z opresji ochrona i nawet to ,że to nasz zawodnik pobił po meczu dwóch łobuzów,a nie oni jego.
Ja nie muszę się podobać,ani moje poglądy,ale nawet Kodeks Karny stoi po mojej stronie , bo w art. 24 stwierdza, że prowokacja jako podżeganie do przestępstwa musi być ukarana.
To ,że Legia zdobyła PP było pokłosiem jej godnej klubu z Warszawy postawy.

Wyjątkowo ten puchar mnie cieszy, mając w pamięci z czym się musiała Legia w tym meczu mierzyć. No i mieliśmy też w końcu okazję zobaczyć prawdziwą twarz Papszuna. Osobiście się cieszę, że do nas nie przyszedł.