TNS - Legia 1-3: Spokojny sen

Pierwszy krok za nami. Rozegrany w walijskim Wrexham mecz z drużyną The New Saints zakończył sie naszym zwycięstwem 3:1. Awans do trzeciej rundy eliminacji do Ligi Mistrzów jest w tej sytuacji pewny, choć Legia swoją postawą raczej nikogo nie zachwyciła. Po pierwszej połowie przegrywaliśmy 0:1, losy spotkania rozstrzygając dopiero po przerwie, kiedy na boisku pojawili się Dominik Furman i Michał Kucharczyk.

Trudne do jakiejkolwiek oceny są pierwsze mecze w europejskich pucharach, przeważnie rozgrywane ze znacznie słabszymi przeciwnikami, nierzadko toczone jeszcze w trakcie cyklu przygotowawczego. Bo tak - drużyna wygrywa wysoko, człowiek momentalnie zaczyna się martwić, że forma przyszła za wcześnie, przecież w tym momencie nasi futboliści powinni ledwo powłóczyć nogami na skutek ciężkich treningów, kumulując energię na mające dopiero nadejść znacznie trudniejsze mecze. Z drugiej strony, brak przekonującego zwycięstwa nad 'chłopcem do bicia' to jeszcze większy zgryz, bo przecież niepodobna uwierzyć, żeby jakiś półamatorski zespół mógł stawiać nam opór bez grubszej awarii wewnątrz naszego mechanizmu. Coś musi być nie tak w przygotowaniach, zawodnicy lekceważą swoje obowiązki, trenera przerosła sytuacja i tak dalej - film sam  się kręci. W tej skomplikowanej psychologicznie sytuacji optymalny jest wariant pośredni, to znaczy zwycięstwo bezpieczne, ale odniesione po przeciętnej grze. Dokładnie takie jak to, którego świadkami byliśmy w meczu Legii z The New Saints.

'Przeciętna gra' rzecz prosta nie w pełni pasuje do przebiegu pierwszej połowy meczu, która nie wyszła nam kompletnie. Walijczycy byli szybcy, silni, zdecydowani, zdyscyplinowani, bardzo dobrze ustawieni w obronie, ba, chwilami nawet odważnie zabierali się do pressingu na naszej połowie. My z kolei - jakby rozkojarzeni, niedokładni, wolni. Gol, który padł, przedstawiciel gatunku arcygłupich, to zbiorcze dzieło Kuby Wawrzyniaka i Dusana Kuciaka. Wawrzyniaka, bo skoro bramkarz nie ryczał 'moja', a miał piłkę w zasięgu, powinien ją wybić. Kuciaka, bo niezależnie od decyzyjnej inercji Wawrzyniaka, powinien być przygotowany do złapania piłki zmierzającej wprost w niego. Cóż, takie osobliwości na boisku jednak się zdarzają. Znacznie bardziej irytująca była końcówka pierwszej połowy, kiedy rozciągnięta na boisku Legia pozostawiała obrońców samym sobie, ci natomiast popełniali błędy w ustawieniu lub pozwalali ogrywać się w pojedynkach jeden na jednego, w czym prym wiódł znów Kuba Wawrzyniak. Mieliśmy całkiem sporo szczęścia, unikając po 45 minutach wyniku 0:2. Równie mało optymistyczny co organizacja gry w końcówce pierwszej połowy był  sposób prowadzenia przez Legię ataku pozycyjnego, nie stworzyliśmy ani jednej dogodnej sytuacji strzeleckiej, nie było szybkiej gry piłką, nie wygrywaliśmy pozycji w polu karnym, jakość naszych strzałów zza pola karnego zasługiwała na szkolną 'pałę' z wykrzyknikiem.

Zastanawiam się co skłoniło Jana Urbana do wystawienia w tym meczu pierwszego dostępnego garnituru. Czy był to lęk przed zepsuciem czegokolwiek w obliczu rywalizacji w tak ważnych rozgrywkach, czy raczej chęć skorzystania z jednej z niewielu okazji do ogrania podstawowych zawodników w trakcie kadłubowego letniego okresu przygotowawczego? Tak czy owak, nie wyglądało to najlepiej, w efekcie Miro Radović, wyjątkowo rzadko schodzący tym razem ze skrzydła do środka pola, nie zdążył się 'obudzić' przed dokonaną w przerwie zmianą, mało mobilny Helio Pinto, któremu nie udało się wykreować niczego konkretnego w pomocy, został zmuszony do dotrzymania towarzystwa Rado. 

W tym momencie na boisko wtargnęli jakby świeżsi, biegający w innym tempie, znacznie lepiej wyglądający fizycznie od swoich poprzedników Michał Kucharczyk oraz Dominik Furman, co w zupełności wystarczyło do łatwego wbicia Walijczykom trzech bramek i w konsekwencji pozbawienia ich marzeń o korzystnym wyniku. Kucharczyk popisał się rzadką jak na siebie efektywnością, zdobywając gola i zaliczając spektakularną asystę po wyrzucie piłki z autu, Dominik Furman zakasował Helio Pinto i Ivicę Vrdoljaka razem wziętych, diametralnie odmieniając jakość gry Legii w środku pola. Centymetrowy cross przez całą szerokość boiska, poprzedzający bramkę Kuby Koseckiego - rewelacja.

Czy nasz skład właśnie tak powinien wyglądać od początku? Jeżeli chodziło nam tylko o 'tu i teraz', o wygraną z TNS na ich boisku, zdecydowanie, logicznym wyborem byłoby postawić na zawodników mających coś do uwodnienia, szukających każdej okazji, żeby się pokazać. Jeżeli mecz miał być głównie jednostką wkomponowaną w przygotowania do kolejnych gier, nasz trener jest w pewien sposób usprawiedliwiony.

Bardzo ciekaw jestem jak w sobotnim meczu z Widzewem oraz w rewanżu z TNS wyglądać będzie proporcja między uzasadnioną, niezbędną wręcz przy takiej kadrze rotacją, a równie istotnym zgrywaniem drużyny tuż przed kluczowymi spotkaniami w ramach europejskich pucharów. Teoretycznie aż prosi się o zagranie Mateuszem Cichockim czy Patrykiem Mikitą (przynajmniej w przyszłą środę), chciałoby się, żeby więcej minut otrzymał Michał Żyro, żeby Dominik Furman częściej potwierdzał zademonstrowaną dziś formę, żeby Łukasz Broź w meczu ze słabszym przeciwnikiem potwierdził swoje ofensywne walory. Z drugiej strony Dossa Junior czy Helio Pinto nie wkomponują się płynnie w zespół, siedząc na ławce, a w obu przypadkach potrzeba jest pilna, Lado Dwaliszwili nie odzyska pewności siebie, nie pokazując się na boisku, nie mogąc dojść wreszcie do jakiejś klarownej sytuacji i strzelić bramki.

Przed Janem Urbanem spore wyzwanie, ale... po coś jest się trenerem.