Legia - TNS 1:0: Awans bez błysku

Legia postawiła przysłowiową 'kropkę nad i', pokonując walijski zespół The New Saints w rewanżowym meczu drugiej rundy kwalifikacji do Ligi Mistrzów. Nasz awans nie był zagrożony nawet przez minutę środowego pojedynku, chociaż styl w jakim odprawiliśmy ambitnych gości, ponownie nie zachwycił. Jedyną bramkę dla Legii zdobył Wladimer Dwaliszwili.

Wszyscy ci, którzy być może doszukiwali się dowodów na słabość norweskiego Molde w przeciętnej postawie podopiecznych Solskjæra w dwumeczu ze Sligo Rovers, musieli mieć mocno nietęgą minę, obserwując tempo gry legionistów podczas meczu z TNS. Nie prezentowaliśmy się ani odrobinę lepiej niż Molde, grając wolno i statycznie, mając wielki kłopot z uwolnieniem się od krycia przykładnie skoncentrowanych na defensywnej robocie futbolistów mistrza Walii.

Na szczęście wyciąganie wniosków z jakości zademonstrowanej w meczach wczesnych rund kwalifikacyjnych to zajęcie mocno jałowe. W kontekście czekającej nas batalii ze Skandynawami, przypomina się choćby rok 2001 i rozegrany w rundzie kwalifikacyjnej Pucharu UEFA dwumecz z luksemburską ekipą Etzella Ettelbruck. Po zwycięstwie 4:0 na wyjeździe, w rewanżu można było się spodziewać ostrej strzelaniny w wykonaniu legionistów, tymczasem podczas niemożebnych katorg na Łazienkowskiej, wymęczyliśmy skromne 2:1, a bramki zdobyte przez Mierzejewskiego i Karwana były... jedynymi celnymi strzałami oddanymi przez Legię na bramkę Etzelli. Tamta rewanżowa mizerota nie miała rzecz jasna żadnego znaczenia kilka tygodni później, kiedy przespacerowaliśmy się po szwedzkim Elfsborgu, gromiąc przeciwnika 4:1 i 6:1. Z Molde raczej nie będzie tak lekko jak z dotkliwie przez nas pobitymi ponad dekadę temu przedstawicielami skandynawskiej szkoły futbolu, ale z pewnością będą to mecze rozgrywane na zupełnie innym poziomie koncentracji, zaangażowania i fizycznego wysiłku niż pojedynki z TNS.

Z perspektywy zwycięskiego dwumeczu Walijczyków uznaję za wręcz idealnych przeciwników dla Legii w zakończonej fazie kwalifikacyjnej. Stanowczo zbyt słabych piłkarsko, żeby stanowić realne zagrożenie w walce o awans, a jednocześnie na tyle walecznych, pracowitych i dobrze przygotowanych taktycznie, żeby dwumecz z nimi można było uznać za cenny element przygotowań do czekających nas trudniejszych wyzwań.

Czy walijskiego testu można wysnuć jakieś konstruktywne wnioski?

Raczej nie, chociaż nie sposób tak zupełnie przemilczeć kwestii słabości naszego ataku. Gdybym miał bawić się w wybór najmniej przekonującego zawodnika Legii podczas rewanżu z TNS, wahałbym się między Saganowskim a Dwaliszwilim. Obaj rażąco nieskuteczni w momencie, w którym trzeba było odwrócić się twarzą do bramki, wdać się w drybling, wygrać w polu karnym pozycję z drągalami dowodzonymi przez Carla Darlingtona. Największy walor wynikający ze wspólnej gry Lado i Sagana, ich dodana do siebie waleczność, wzbogacona umiejętnością przetrzymania piłki na przedpolu bramki przeciwnika, był całkowicie nieprzydatny na tle TNS. Żeby zrobić dobre wrażenie w pojedynku z takim przeciwnikiem, należałoby wygrać kilka dryblingów, rozegrać jakąś klepkę, wyprzedzić obrońcę przy dośrodkowaniu, ta sztuka permanentnie się naszym atakującym nie udawała. Oczywiście chwała Dwaliszwilemu, że w pewnym momencie wreszcie wykorzystał odrobinę przestrzeni między obrońcami a bramkarzem, uniknął pułapki ofsajdowej i trafił do siatki, choć sam strzał był równie wymęczony i nieefektowny jak postawa Legii w dwumeczu. Trzeba wierzyć, że za tydzień ci zawodnicy będą wyglądać zupełnie inaczej, w przeciwnym wypadku piekielnie ciężko będzie nam stwarzać zagrożenie pod bramką Nylanda.

Chyba odrobinę więcej spodziewałem się również po Michale Żyro i Bartku Bereszyńskim, ale sądzę, że ich gra ofensywna, oparta w znacznej mierze na dobrym 'timingu', na umiejętnym skonsumowaniu wyprowadzonego w odpowiednim tempie podania, jest na tyle uzależniona od płynnej gry całego zespołu, że przesadna indywidualizacja ich ocen byłaby w tym momencie nieco krzywdząca.

Z drugiej strony, kolejny raz bardzo pozytywne wrażenie robią Dossa Junior i Tomasz Jodłowiec, pierwszy imponując lekkością w rozwiązywaniu indywidualnych pojedynków oraz precyzją w adresowaniu prostopadłych piłek z obrony do pomocy, drugi siłą fizyczną i ogromnie poprawioną od wiosny pewnością siebie. Wydaje mi się, że w polskiej lidze to może być absolutnie topowa para środkowych obrońców, widząc ich grających wspólnie dopiero drugi raz (pierwszy - podczas meczu z Partizanem), jestem wielkim optymistą jeżeli chodzi o efekty ich 'rządów' na przedpolu bramki Kuciaka.

O dwumeczu z The New Saints zapomnimy bardzo szybko. Najważniejszy był awans bez strat, co udało się osiągnąć, ale zwycięstwo na tym etapie rozgrywek nie mogło być celem samym w sobie. Z pewnością dalece istotniejszym zadaniem było 'rozgrzanie' drużyny przed arcyważnym dwumeczem w trzeciej rundzie eliminacji do Ligi Mistrzów. Stopień realizacji tego zadania będziemy mogli ocenić już wkrótce.