Pogoń - Legia 0-3: Podtrzymana passa

Legia narzuciła bardzo mocne tempo od pierwszych kopnięć piłki w sezonie 2013/14. Drugi ligowy mecz, drugie wysokie zwycięstwo, pewna pozycja lidera ligowej tabeli. Pogoń Szczecin usiłowała stawić nam opór, lecz bramki zdobyte przez Ivicę Vrdoljaka, Miroslava Radovicia i Wladimera Dwaliszwilego nie pozostawiły żadnych wątpliwości co do tego, która drużyna była w Szczecinie lepsza.

Trochę szkoda, że w Szczecinie mieliśmy do czynienia z meczem, który skończył się po godzinie gry. Do bramki Radovicia i czerwonej kartki dla Djousse Pogoń grała bardzo twardo i konsekwentnie taktycznie, zupełnie inaczej niż Widzew z zeszłego tygodnia, czy też jak, nie przymierzając, ta sama Pogoń z jesieni minionego sezonu. Legia miała co prawda przewagę bramkową uzyskaną dzięki znakomicie wykonanemu stałemu fragmentowi gry, miała przewagę pozycyjną, ale był to mecz na serio, taki, w którym należało zachować koncentrację i swoje na boisku wybiegać, co czyniło z sobotniego widowiska cenny sprawdzian przed środowym meczem z Molde. A potem Djousse skoczył dwiema nogami w stronę Kuciaka, na szczęście do wyczynu Boba Beamona w skoku w dal się nie zbliżył, w innym przypadku Dusana pewnie trzeba byłoby najpewniej zeskrobywać ostrym narzędziem z murawy, jednak cały urok niezłego ligowego meczu momentalnie prysł. Ekstraklasowe drużyny nagle zmieniły się w dwie paczki kumpli z podwórka, którzy beztrosko kopią sobie piłeczkę byle do przodu.

Z takiego chaosu biorącego się z permanentnej dekoncentracji urodziła się zaledwie jedna bramka dla Legii. Może to i dobrze, nie wystrzelaliśmy dzięki temu całej amunicji przed środą, ale jakość wykończenia kontr wyprowadzanych przez nas w przewadze liczebnej jednak wołała o pomstę do nieba, i to donośnym głosem. Dość powiedzieć, że sam Dwaliszwili powinien w ostatnim kwadransie meczu wyraźnie wysforować się przed resztę stawki w klasyfikacji króla strzelców. Także w defensywie pozwalaliśmy Pogoni w tym zdeformowanym fragmencie gry na zaskakująco wiele, a akcja, w której Murayama obiegł Tomasza Jodłowca niczym młodzika, na pewno nie będzie służyć za przykład modelowej pracy zawodników linii obrony.

Trochę krytyki zawsze się przyda, jeszcze w głowach by nam się od tych kilkubramkowych zwycięstw poprzewracało, trzeba sobie jednak również powiedzieć, że zarówno spotkanie z Widzewem, jak i to z Pogonią, oglądało się... dziwnie. Jakoś podskórnie czekałem na choć jedno wymęczone jednobramkowe zwycięstwo, na łamanie sobie zębów w ataku pozycyjnym, na huśtawkę nastrojów, w końcu nie tak łatwo uwolnić się od przyzwyczajeń mocno ugruntowanych przez sezony poprzedzające ten ostatni, mistrzowski. Legia tymczasem po dwóch meczach legitymuje się bilansem bramkowym 8-1, śmiało mogło być na przykład 12-4, sytuacje strzeleckie stwarzamy z nieprawdopodobną wręcz łatwością, i to nawet wtedy, kiedy można mieć wiele uwag do postawy poszczególnych zawodników. Oczywiście dwa ligowe mecze to zbyt wąska próbka, żeby na jej podstawie wyciągać jednoznaczne wnioski, dlatego nie mogę doczekać się kolejnych ligowych gier, żeby zobaczyć co stanie się kiedy wskoczymy na wyższe obroty, zarówno fizycznie, jak i mentalnie. Dwucyfrówki?!

Póki co czeka nas jednak mecz pucharowy, a spoglądanie na mecz z Pogonią przez pryzmat tego, co wydarzy się już w środę, było nieuniknione.

O ile pozycja Kuciaka w bramce jest niepodważalna, a my możemy tylko ściskać kciuki, żeby z Molde bronił z takim wyczuciem i takim szczęściem, jak przeciw Pogoni oraz wcześniej przeciw Widzewowi, o tyle w polu zagadek jest przynajmniej kilka. Bardzo dobry mecz zagrał z Pogonią Tomasz Brzyski, nie tylko notując drugą w tym sezonie asystę po stałym fragmencie gry, ale również naprawdę solidnie prezentując się w defensywie. Czyżby Kuba Wawrzyniak musiał wreszcie zacząć na poważnie obawiać się o swoją pozycję na lewej obronie? Chyba jednak jeszcze nie tym razem, lewa strona zestawiona z Wawrzyniaka i Koseckiego to wariant od dawna sprawdzony, w boju zweryfikowany, ale coraz lepszą dyspozycję Brzyskiego należy zauważyć i z przyjemnością odnotować. Bodaj nawet większy ból głowy Jan Urban może mieć przy obsadzie prawej strony obrony, tam Bartek Bereszyński w kolejnym meczu znów jakby ociężały, nie potrafiący w dobrym tempie podłączyć się do ataku, pozwalający ogrywać się w obronie, w Szczecinie w pewnym momencie oberwało mu się nawet od Dossy Juniora za odpuszczenie krycia przy aucie wykonywanym przez Pogoń. Na poważną konkurencję dla Bereszyńskiego wyrasta zatem w tym momencie nie znajdujący się bardzo daleko od wyjściowej jedenastki Łukasz Broź, lecz... Kuba Rzeźniczak. Na środku obrony z przyczyn kadrowych sytuacja jest raczej przejrzysta, choć zrozumienie Dossy z Jodłowcem wyglądało w Szczecinie po cofnięciu Jodły z pomocy do obrony niestety dość marnie, co zasiało we mnie ziarno niepokoju, jako że do tej pory wręcz entuzjastycznie odnosiłem się do przyszłych rezultatów współpracy tego duetu. A propos Dossy Juniora, w Szczecinie kolejny raz doszedł do dobrej sytuacji strzeleckiej po stałym fragmencie i znów przestrzelił, hm, może by tak od środy zacząć trafiać? W środku pola pewni swego mogą być raczej Ivica Vrdoljak, Dominik Furman, Miro Radović i Kuba Kosecki. Kto piąty? Michał Żyro? Nierówny na początku sezonu, w Szczecinie chwilami drażniący nieporadnością, a jednocześnie 'o mało co' autor dwóch asyst, w obu przypadkach pozbawiony splendoru przez Rado. Helio Pinto? Jeszcze nie czujący kolegów z boiska, nie rozumiejący się z nimi tak dobrze, jak byśmy sobie tego życzyli, ale doświadczony, ograny na wysokim poziomie, świetnie wyszkolony technicznie. Henrik Ojamaa? Dopiero wchodzący do drużyny po straconych tygodniach przygotowań, ale w Szczecinie zapisujący na swoim koncie pierwszą asystę, imponujący szybkością i głodem piłki. A może jednak powrót do wariantu z dwoma napastnikami? Tutaj z wariantami jest najciężej, problem nie jest z gatunku tak zwanych 'kłopotów bogactwa', polega on raczej na tym, że zarówno Dwaliszwili, jak i Marek Saganowski wyglądają na początku sezonu przeciętnie, wybór lepszego z tej pary to arcyciężka sprawa, cóż dopiero wystawić ich obu, i to w tak istotnym meczu? Lado zdobył z Pogonią bramkę, piłka kilka razy 'poszukała' go w polu karnym, dobry znak, może mała przewaga Dwaliszwilego w rywalizacji z Saganem, ale z kolei sytuacja, w której nasz Gruzin nie był w stanie uciec obrońcom i wyjść 'sam na sam' z bramkarzem, mimo przewagi na starcie, wreszcie ratował się zwolnieniem akcji i wystawieniem piłki do Żyry, mało była budująca jeżeli chodzi o ocenę aktualnego szybkościowego potencjału Lado.

W buty trenera Urbana do środy wchodzić będziemy jeszcze wielokrotnie, takie nasze kibicowskie prawo. Kibicowskim obowiązkiem natomiast - odnotować znakomity wynik w Szczecinie. Zwycięstw nigdy dość.