Molde - Legia 1-1: Gdzie była ta Legia?

Legia wraca do Warszawy z dobrym wynikiem osiągniętym na stadionie mistrza Norwegii. Remis 1:1 oznacza, że bardzo poważnie liczymy się w walce o awans do kolejnej rundy kwalifikacyjnej Ligi Mistrzów. Cenną bramkę dla naszej drużyny zdobył Wladimer Dwaliszwili. Optymizm studzi jednak gra zaprezentowana przez Legię. Aby przejść Molde, w rewanżu trzeba będzie zagrać zdecydowanie lepiej.

Mecz z Molde nie podobał mi się od pierwszych kopnięć piłki. Tych w wykonaniu Norwegów, bo nasi zawodnicy okazji do pogrania piłką w początkowej fazie meczu praktycznie nie mieli. Odnosiłem wrażenie, ze szykuje się kalka zeszłorocznego meczu w Trondheim, oto przeciwnik 'siada' na nas bardzo wysoko, nie pozwala wyprowadzić piłki i szybko, prostymi środkami przedostaje się pod naszą bramkę. Reakcji z naszej strony brak - zawodnicy zagubieni, niepewni, niedokładni, zdenerwowani.

Nie oszukujmy się, gdyby Molde było drużyną odrobinę lepszą, bardziej klasową, dysponującą wyraźniejszymi dowodami piłkarskiej jakości, cały dwumecz i zarazem nasz sen o Lidze Mistrzów zakończyłby się już po czterdziestu pięciu minutach.

Jan Urban chciał taktycznie rozegrać ten mecz stosując kontynuację dzieła zapoczątkowanego w rundzie wiosennej minionego sezonu, oparł naszą ofensywę na dwóch napastnikach, dokonując przy tym jednej istotnej personalnej roszady w drużynie, mianowicie Kubę Wawrzyniaka na ławce 'posadził' Tomasz Brzyski. Takie zestawienie było dla wielu kibiców mimo wszystko dość zaskakujące, trener Urban zdążył przecież publicznie zrugać współpracę swoich napastników w meczach z TNS,  zdążył również zasygnalizować w mediach, że prawdopodobnie kończy z takim zestawieniem drużyny. Jednak w newralgicznym momencie raz jeszcze zaufał parze doświadczonych bombardierów.

Przyznam, że należałem do grupy, która takiego manewru się nie spodziewała. Niewielka próbka gry Molde otrzymana w zeszłotygodniowym meczu Norwegów ze Sligo Rovers nakazywała mi sądzić, że mecz z tym przeciwnikiem powinniśmy usiłować wygrać w drugiej linii, spodziewałem się nawet próby 'upchania' w środku pola jednocześnie Vrdoljaka, Furmana, Pinto i Radovicia. Dobrą lekcją pokory niech w tej sytuacji będzie dla mnie fakt, że przewidując kilkanaście dni temu wyjściową jedenastkę Molde, wyłącznie na podstawie czysto teoretycznej analizy, popełniłem jeden błąd w porównaniu do zespołu posłanego dziś do boju przez Solskjæra, czyli... o jeden mniej, niż popełniłbym przewidując dzisiejszy skład Legii, z której przecież nie spuszczam oka. Nawiasem mówiąc, warto chyba odnotować, że postawienie na dwóch napastników mogło wydawać się zagrywką kontrowersyjną z naszego punktu widzenia, natomiast dla Norwegów, z pewnością starannie analizujących postawę Legii nie tylko w tygodniu poprzedzającym mecz, takie zestawienie niespodziewanym żadną miara być nie mogło.

Manewr naszego trenera zakończył się pełnym niepowodzeniem. Dodam jednak od razu, że nie mam ani krzty przekonania, że w pierwszej kolejności zadecydowały o tym względy personalne czy taktyczne. Legia wyglądała na zespół w pełnym słowa tego znaczeniu stremowany, wręcz sparaliżowany. Świadczyły o tym choćby kompletnie niezrozumiałe podania piłki pod nogi przeciwnika przy wyprowadzaniu akcji z obrony (Dossa Junior razy dwa!), apatyczność i bierność w pojedynkach indywidualnych (Bereszyński i Jodłowiec przy bramce Chukwu), czy nawet taki niby niuans jak zagadkowy lęk przed podawaniem piłki do bramkarza. W okolicznościach nazwijmy to normalnych, ligowych, Legia korzysta z tej metody utrzymywania się przy piłce bardzo często, dziś Kuciak w pierwszej połowie nie dostawał piłki, nawet kiedy intensywnie jej się domagał, zupełnie jakby jego kolegom coś nagle zawęziło pole widzenia.

Taktycznie pierwszą połowę wyraźnie wygrał Solskjær. Norwegowie w klasycznie skandynawskim stylu postanowili ostro zabrać się do roboty i schwycić rozdygotaną Legię za gardło. Komentatorzy telewizyjni twierdzili, że Legia wyszła nastawiona na ten mecz bardzo ofensywnie, co do tego pewności nie mam, natomiast prawdziwy szturm z otwartą przyłbicą bez wątpienia urodził się w głowie Solskjæra i jego sztabu. Molde grało ustawieniem przypominającym 1-4-2-4, w dodatku z ofensywnie grającymi bocznymi obrońcami, zwłaszcza Martinem Linnesem na prawej flance. Prosty schemat oparty na rzuceniu piłki na skrzydło i kłuciu naszej defensywy szybkimi prostopadłymi piłkami, siał spustoszenie w legijnych szeregach. Na szczęście, jak rzekłem, Molde brakowało piłkarskiej jakości. Była w ich grze szybkość, była siła, było zdecydowanie. Brakowało wyrachowania, kreatywności, skuteczności. 

Po przerwie sytuacja trochę się zmieniła. Molde nie było w stanie wytrzymać swojego agresywnego pressingu, a przesunięcie Radovicia do środka pomocy stworzyło nam szansę na dłuższe utrzymanie się przy piłce. Mecz trochę się wyrównał, ale nie odważyłbym się podpisać pod stwierdzeniem, że bramka wyrównująca nam się należała. Chwalić niebiosa, ta bramka jednak padła! Po podaniu Furmana znakomicie zachował się Brzyski, dośrodkowanie do Dwaliszwilego było najwyższej klasy. Gol stworzył nam szansę na całkowite odwrócenie losów meczu, spotęgowaną przez wyjątkowo głupią czerwoną kartkę dla Gulbrandsena. Może nawet, jak otwarcie mówiło o tym wielu z nas, łącznie z wyżej podpisanym, na rozstrzygnięcie kwestii awansu już w pierwszym meczu. Zwłaszcza że Norwegowie nadal nacierali, narażając się na kontry. To jednak ewidentnie nie był nasz dzień, nawet wygrane dryblingi na flankach kończyły się słabymi dośrodkowaniami, strzały za nic nie chciały frunąć w światło bramki, szwankowało podanie, nie tylko to ostatnie. Dużo dałbym za to, żeby wiedzieć, co w jednej z ostatnich akcji meczu planował uczynić Miro Radović, który podczas kontry wyprowadzanej w dobrym tempie i obiecującej proporcji liczebnej, 'wiózł' się z futbolówką pod samo pole karne, tylko po to, by tam w swoim starym stylu poszukać nogi obrońcy. Niestety, znalazł jedynie żółtą kartkę w dłoni arbitra.

Wynik trzeba uszanować. Zremisowaliśmy na wyjeździe, wyszliśmy z potężnych opresji i w perspektywie rewanżu to my jesteśmy bliżej awansu. Trudno powiedzieć, czy Molde okazało się silniejsze niż się spodziewaliśmy, czy my słabsi, o tym możemy dyskutować. Poza dyskusją jest wynik oraz fakt, że na końcowe rozstrzygnięcie w dzisiejszym meczu w żadnym wypadku nie mamy prawa narzekać. Jeżeli jednak mamy wyeliminować Molde za tydzień, nie wolno nam powtórzyć błędów z dzisiejszego meczu. Musimy poszukać swoich atutów, lepszego wyszkolenia technicznego całego zespołu, umiejętności gry jeden na jednego, odwagi i przebojowości w wyprowadzaniu ataków skrzydłami. Jeżeli zawiedziemy, piłkarska fortuna może nie zechcieć raz jeszcze uśmiechnąć się do nas równie szeroko co dziś.