Legia - Molde 0-0: Plan minimum wykonany

To był niesłychanie nerwowy wieczór na Łazienkowskiej. W twardym boju, w którym nikt nie zamierzał popełnić błędu, o awansie Legii bądź Molde do IV rundy eliminacyjnej Ligi Mistrzów z pewnością zadecydowałaby jedna, jedyna bramka - gdyby tylko padła. Nic takiego jednak nie nastąpiło, co wobec wyniku pierwszego meczu, stanowiło dla nas okoliczność szczęśliwą i pożądaną. Legia gra dalej!

Z perspektywy świeżo zakończonego dwumeczu widać ile racji miał trener Jan Urban, domagając się uszanowania wyniku, który przywieźliśmy z Molde. Awans faktycznie dał nam zeszłotygodniowy bramkowy remis, ten 'brzydki' remis, wywalczony w wielkim znoju i z dużą dozą szczęścia. Gdybyśmy w Warszawie stanęli przed koniecznością odrobienia straty, choćby minimalnej, takiej na przykład wynikającej z porażki 1:2, na podstawie obserwacji meczu rewanżowego, zaryzykuję twierdzenie, że byłoby to zadanie ponad nasze siły.

1:1 i 0:0. Tak nieefektowne, a tak radosne, tak istotne dla klubu i dla nas wszystkich. W całej letniej kampanii transferowej, podczas każdego treningu odbytego w okresie przygotowawczym, w każdym ligowym i pucharowym meczu rozegranym w tym sezonie, chodziło o przybliżenie nas do celu, który został osiągnięty wraz z ostatnim gwizdkiem rumuńskiego arbitra meczu Legii z Molde - o zapewnienie sześciu meczów w fazie grupowej europejskich pucharów. Ten cel został osiągnięty - za to naszym piłkarzom oraz trenerom chwała.

A jak wyglądała ta druga, warszawska odsłona rywalizacji o awans? Zaskakująco przewidywalnie, do tego stopnia, że takiej taktycznej sztampy i przewidywalności z obu stron w zasadzie... nie przewidziałem.

W meczu w Warszawie to goście musieli, to oni znajdowali się pod ścianą, a Legia bardzo długo umiejętnie ten fakt wykorzystywała. Dzięki powrotowi Kuby Rzeźniczaka, trener Urban mógł zdecydować się na wariant, do którego przymierzał się coraz bardziej otwarcie, chodzi oczywiście o wystawienie w środku pomocy Ivicy Vrdoljaka wraz z Tomaszem Jodłowcem. Tak się nawiasem mówiąc zastanawiam, czyżby w tej sytuacji Dominik Furman wraz z Danielem Łukasikiem mieli stworzyć duet 'ligowy', podczas gdy doświadczeni IV z Jodłą wkraczać tam, gdzie potrzebne będzie więcej siły fizycznej i umiejętności przerwania ataków przeciwnika, tworząc parę 'pucharową'? Dziś taki manewr się opłacił, w pierwszej połowie Legia wyglądała nie gorzej niż drużyna Macieja Skorży, która, po pamiętnym pokazie umiejętności gry w defensywie, obroniła w Warszawie przewagę nad Gaziantepsporem. Długo trzymaliśmy piłkę, rozgrywaliśmy po obwodzie, zagrożenie pod naszą bramką nawet nie zaistniało. Molde grało do przerwy co prawda nadzwyczaj wręcz pasywnie, zupełnie jakby to Solskjær i jego ludzie bronili przewagi z pierwszego meczu. Hm, być może słynny Norweg oparł swój plan taktyczny na ten mecz na jednej akcji, jednym golu, jedynym błędzie naszej defensywy, który prędzej czy później 'musiał' nastąpić. Na szczęście, przechytrzył.

Trudno mi stwierdzić na ile to my zaczęliśmy się podświadomie cofać w drugich czterdziestu pięciu minutach, na ile to Norwegowie zagrali odważniej, w każdym razie po przerwie chwilami robiło się trochę bardziej nerwowo. Mimo wszystko naliczyłem jednak zaledwie 3-4 dość niebezpieczne sytuacje pod naszą bramką. Przy czym nie mówimy to 'setkach', chodzi o główkę Chukwu, dwa strzały Linnesa z akcji, uderzenie bodaj Toivio z rzutu wolnego, nie powiedziałbym zatem, żeby pod bramką Kuciaka dochodziło do szczególnie dantejskich scen. Taka ilość zagrożenia musi być wkalkulowana w rywalizację na określonym poziomie, rzekłbym wręcz, że nasi defensorzy w komplecie stanęli na wysokości zadania, tak Kuba Wawrzyniak z Bartkiem Bereszyńskim na bokach obrony, jak i wspomniany Kuba Rzeźniczak (dla mnie zresztą gracz meczu z naszej strony!) z Dossą Juniorem w centrum defensywy, nie wspominając o solidnym jak zwykle Kuciaku.

Trochę doskwiera mi natomiast, że w tak układającym się meczu wykazywaliśmy bardzo mało zdecydowana pod bramką Molde. Trwało to dosłownie godzinami, nim do strzałów w polu karnym Molde zbierali się kolejno Michał Żyro, Miro Radović i Lado Dwaliszwili, Norwegowie oczywiście bez kłopotu blokowali te uderzenia. No a dwie sytuacje z końcówki meczu, dwie kontry wyprowadzone w przewadze liczebnej, w których zabrakło precyzji w ostatnim podaniu (zwłaszcza kopnięcie Jodłowca w stronę Kucharczyka, o mało nie wyszarpałem sobie z głowy resztki włosów!), uff, dobrze, że to się nie zemściło... Kiepskie były obie zmiany, Kuba Kosecki zaraz po wejściu pogubił się w interwencji w defensywie, potem już do końca meczu nie umiał ułożyć sobie współpracy z Rumianym ani w obronie, ani w ataku. Michał Kucharczyk z kolei tradycyjnie dużo biegał, ale z piłką radził sobie jakby gorzej niż przed kontuzją, popisując się raczej niezdarnym uderzeniem z pola karnego po jednej z chyba dwóch udanych akcji Koseckiego (wydawało mi się, że powinien tam się jakoś złożyć, zejść niżej do strzału) oraz lekkomyślnym oddaniem piłki Norwegom po rzucie rożnym. Żyro i Ojamaa byli jak mój gust znacznie lepsi, bardziej kompatybilni z zespołem.

Czy w dwumeczu z Molde należało od Legii w wymiarze piłkarskim oczekiwać więcej? Być może. Być może jednak nasze oczekiwania były wygórowane, a ocena umiejętności Norwegów z Molde - zaniżona. Wiem, że od Legii oczekiwałem w sumie tylko jednego - awansu. Cel został osiągnięty, nie mam pytań.

Cieszmy się, bo naprawdę jest z czego. A od piątku pełne skupienie na czwartej rundzie i kolejnym przeciwniku. FC Basel, Celtic Glasgow, Dinamo Zagrzeb, Steaua Bukareszt, Victoria Pilzno. W komplecie solidne firmy, ale na miejscu tej, której przyjdzie się zmierzyć z nami, nie triumfowałbym za bardzo w momencie, w którym Gianni Infantino wylosuje karteluszek z nazwą Legia Warszawa...