Polska Turcja 3-1: Ogon merdał psem

Wczoraj na Ł3, reprezentacja polski zmierzyła się z rówieśnikami z dalekiej Turcji. Nasi młodzi piłkarze odnieśli niewątpliwy sukces, pokonując renomowanych gości, jednocześnie robiąc duży krok w kierunku awansu do turnieju głównego. Europejskiego Championatu, w trakcie którego można zapewnić sobie awans na igrzyska olimpijskie, a tego pragną wszyscy związani z tym zespołem.

Z reprezentacją U-21, obecnie nazywaną Marcina Dorny, mam niejaki problem. Na papierze wyglądamy szalenie mocno, a każde nazwisko robi wrażenie na kibicach znad Wisły. No właśnie znad Wisły, na kibicach futbolu spoza naszego kraju już tak „różowo” nie jest. Skąd, więc taka euforia wśród fanów rodzimej piłki kopanej? Być może stąd, że liderzy tej reprezentacji występują poza granicami naszego kraju. Już sam ten fakt wystarczy, aby zawodników zza naszej granicy oceniać lepiej niż tych, którzy wciąż kopią futbolówkę w naszej Ekstraklasie. Czy słusznie? Już tak mamy, że panuje wśród nas przekonanie, że to, co obce, jest lepsze od naszego, że jeśli tego, czy innego piłkarza dostrzegli skauci zachodniego (czytaj bogatego) klubu, to chłopak musi być dobry. Ba, lepszy od tych, którzy zostali. Co ciekawe, w tej ocenie nie przeszkadza fakt, że nasze młode orły jakoś w tych swoich klubach nie brylują.

Rafał Wolski, to głębokie rezerwy Fiorentiny, Arkadiusz Milik, jak usłyszeliśmy od jego trenera nie jest alternatywą dla swojego rywala w ataku Bayeru Leverkusen, Seweryn Michalski wyjechał do Belgii i.... znikł jak Franka buty z przedpokoju. Co gorsza, nawet Ci, którzy zostali nie są filarami swoich zespołów ligowych. Najbardziej chwalony Marcin Kamiński bardziej przypomina chłopaka sprzed roku, niż ostoję defensywy Lecha. Wciąż niespełniony Michał Żyro, to jedna wielka niewiadoma, jego kolega klubowy, Dominik Furman przeplata swoje mecze jakby wszystkie je rozgrywał w kwietniu, zaś Paweł Wszołek zaliczył takie zjazd, że wyjazd do Włoch zakrawa na cud Watykański. W zasadzie jedynym gościem „w gazie” jest Bartłomiej Pawłowski, który właśnie zamienił pochmurną Łódź na słoneczną Malagę.

„Na papierze” wyglądamy świetnie – twierdzi wielu ekspertów, no właśnie – „na papierze”. A w rzeczywistości? Tu już gorzej, okazuje się, że wielu z tych chłopaków wciąż ma status młodzieżowca, wciąż nie są traktowani, jako pełnoprawni, ukształtowani piłkarze. W efekcie czego, poza kilkoma zawodnikami, których można policzyć na palcach jednej dłoni, okupują klubowe ławki rezerwowych. Skąd, więc aż tak rozbudowane nadzieje, dlaczego akurat teraz liczymy na to, że ten zespół znów, po latach, będzie „olimpijskim”?

Powodów jest kilka, faktem jest, że aż tak wielkiego zachodniego zaciągu naszych młodych piłkarzy nie mieliśmy. Co ciekawe i ważne zarazem, o każdym mówi się, jako o sporej klasy talencie. Już nie są to cisi „uciekinierowie” (jak Michał Janota), czy synowi swoich ojców (Euzebiusz Smolarek), tylko wypatrzeni i kupienie za spore pieniądze zawodnicy. Piłkarze, którzy co by o nich nie mówić zdążyli zawładnąć kibicowskimi sercami. W Zabrzu nadal kochają Milika, w Warszawie z rozrzewnieniem wspominają akcje Wolskiego, Łodzianie (przynajmniej połowa) wciąż wzdychają do Pawłowskiego. Nic więc dziwnego, że gra byłych pupili przyciąga spojrzenia, wzbudzając niemałe emocje. Jeśli nie teraz to kiedy, pyta niejeden kibic polskiego futbolu. Na wyrost?

Na tą chwilę ciężko potwierdzić, nie ma też sensu zaprzeczać. Jednakże warto zwrócić uwagę, że po raz pierwszy od niepamiętnych czasów PZPN zwrócił na zespół młodzieżowy odpowiednią uwagę. Wreszcie to bezpośrednie zaplecze naszej dorosłej reprezentacji może czuć się wyjątkowo. Jak grupa ludzi, na których się liczy. W dodatku trener, szef całego sztabu fachowców, Marcin Dorna wydaje się być właściwym facetem, na właściwym stanowisku. Nie wiemy jakie wyniki osiągnie ten zespół, jednak już teraz można powiedzieć, że wreszcie nadano rzeczy odpowiednią wagę. Ci młodzi ludzie to czują, wiedzą, że są w wyselekcjonowanej grupie, która ma szansę osiągnąć coś wyjątkowego. A tacy ludzie jak Józef Młynarczyk czy Andrzej Juskowiak stanowią dla nich wzór niedościgniony.

I ten wczorajszy mecz był dokładnie taki jak powyższy opis naszej reprezentacji. Trochę szalony, być może niezły w założeniach taktycznych, ale z bardzo mieszanym wykonaniem. Świetny w ofensywie, za to „mocno taki sobie” w grze defensywnej. Nie ma co się oszukiwać, futbol w wykonaniu zespołu tureckiego był zdecydowanie bardziej dojrzały i poukładany, ale to my dorwaliśmy się do nich jak psiak do nowej, apetycznej kości. Gotowi w razie potrzeby oślinić im kanapę.  Zaskoczyliśmy ich całkowicie, a kolejne szarże Wszołka, Pawłowskiego czy Żyro, siały wielkie spustoszenie w formacji obronnej rywali. Raz po raz, nasze ataki wchodziły w strefę defensywną gości, niczym nóż w masło. Szkoda, że skończyło się na trzech bramkach, bo prawdę mówiąc mogliśmy skończyć tą pierwszą połowę z lepszym dorobkiem. Z tym, że o ile nasz atak i skrzydła funkcjonowały bez zarzutu, o tyle środek boiska jakby nie istniał, tu panowali wąsaci faceci w czerwonych koszulach. Bardzo słabo wyglądał duet Dominik Furman – Michał Chrapek, pierwszy skupiał się na zadaniach defensywnych, jakby zapominając o roli dyrygenta, która miała mu przypaść w udziale. Drugi kompletnie zagubił się w gąszczu środka pola, ani nie pokazując się z przodu, ani nie rozbijając płynnych akcji przeciwników.

Nic więc dziwnego, że z biegiem czasu obraz meczu zmienił się diametralnie. A nasi rywale zyskiwali coraz większą przewagę, co i rusz pokazując nam jak powinna wyglądać nowoczesna odmiana piłki nożnej. Druga połowa to już zupełny popis utytułowanego rywala. Ależ Turcy wozili naszych chłopaków, jak nie prawą stroną, to lewą, jak nie lewą to wchodzili środkiem. Ile bramek mogli strzelić? Ciężko to zliczyć, pewne jest jedno, naprawdę niewiele brakowało a wynik końcowy mógł być zgoła inny. Stojący w polskiej bramce Jakub Szumski dwoił się i troił, ale i tak, bez fury szczęścia, jaka mu tego dnia dopisywała nic by nie poradził na falowe wręcz, tureckie ataki. Jednak wygraliśmy i to jest najważniejsza wiadomość tego wieczoru. Pokonaliśmy faworyzowanych piłkarzy Turcji, udowodniliśmy sami sobie, że możemy walczyć z najlepszymi. Jednakże... ten mecz pokazał też ile roboty mamy do wykonania. Ileż pracy trzeba włożyć, by wytłumaczyć temu naszemu „psiakowi”, że ogon służy do merdania, bo jak na razie, wczoraj to ten ogon merdał psem.

Choć faktem jest, że ten ogon wyglądał wczoraj wyśmienicie. Świetnie zagrał Milik, bardzo dobrze Pawłowski i Żyro, jak szalony biegał Wszołek. Jednak, jako zespół mamy wiele do poprawienia, całe szczęście, że naszą obronę bardzo dobrze trzymał Kamiński, bez tego byłoby ciężko utrzymać łup jak zdobyli napastnicy. Jedno jest pewne, organizacja gry, poprawa gry defensywnej i to całej drużyny jest wręcz niezbędna. Bez tego będzie nam bardzo ciężko w kolejnych meczach. Z drugiej jednak strony, ten mecz pokazał, że jest jednak z kim pracować i to jest chyba najważniejsze. „Papierowy” tygrys ukąsił i trzeba przyznać, że wgryzł się całkiem solidnie.  Gdybyż Oni jeszcze zaczęli grać w własnych klubach, aż strach się bać.