Polska - Dania 3-2: Wygwizdany Lewandowski

W ostatnim meczu towarzyskim przed jesiennymi spotkaniami w ramach eliminacji do MŚ w Brazylii reprezentacja Polski zmierzyła się w Gdańsku z Danią. Podopieczni Waldemara Fornalika zwyciężyli 3:2, jednak mimo wygranej nadal trudno o optymizm w perspektywie meczów z Czarnogórą, Ukrainą, czy Anglią.

Współczesna reprezentacja Polski to jednak jest fenomen. Pamiętam czasy, w których na drużynę na pewno nie słabszą niż obecna, z wielką łaską przychodziła garsteczka widzów. Choćby taki mecz rozegrany w 1998 roku, też w sierpniu, z Izraelem w Krakowie. Trzy tysiące widzów! A na budującą wtedy swoją potęgę Wisłę chodziło po dziesięć. Dziś reprezentację zawzięcie się krytykuje, ba, głośno się z niej śmieje, kibice gwiżdżą na potęgę, można by złośliwie rzec, że cisza i gwizd stosowane naprzemiennie to najczęściej obecnie praktykowane formy dopingu podczas meczów reprezentacji Polski. Ale ludziska na mecze biało-czerwonych jednak uparcie się stawiają, na towarzyskiej kopaninie z Danią w Gdańsku zameldowało się trzydzieści kilka tysięcy widzów. Jasne, PGE Arena to śliczny stadion, Gdańsk ładne miasto, można przy okazji zaliczyć plażę i sfotografować się z Neptunem, ale jednak 35 tysięcy fanów ciągnących do Trójmiasta za notorycznie zawodzącą reprezentacją - niebywałe. Strasznie się to wszystko pozmieniało, gdzieś pod drodze wymykając logice. Ale, żeby nie było wątpliwości, uważam, że zawsze to lepiej, że ludzie chodzą, niżby mieli nie chodzić, a tłumy na meczach reprezentacji za każdym razem mnie cieszą.

Mecz wygraliśmy, ale jego przebieg uważam za mało budujący. Wprawdzie Duńczyków, obok Szwedów, postrzegam jako bodaj najpaskudniejszych przeciwników, z którymi może się mierzyć nasza reprezentacja, u nich zawsze liczą się takie rzeczy jak kolektyw, tam każdy zawodnik to pracuś, wszyscy wiedzą co mają robić na boisku, gra z nimi jest dla nas przeżyciem całościowo okropnie frustrującym i irytującym, ale jednak obecna Dania coś się mocno od polsko-ukraińskiego Euro popsuła, w związku z czym nie spodziewałem się, że mecz w pierwszej połowie może wyglądać tak, jak wyglądał.

Jeżeli założenia były takie, żeby oddać pole Duńczykom i odpalić polską wunderwaffe, czyli grę z kontry, wniosek z gdańskiego boju nasuwa się oczywisty, że oddawanie pola wychodzi nam wprost perfekcyjnie, kontrowanie - już niestety nie. Odstępy między bocznymi obrońcami a skrzydłowymi były zbyt duże, współpraca między środkowymi obrońcami a defensywnymi pomocnikami nie funkcjonowała, gubiliśmy krycie. Duńczycy klepali nas, aż miło, grali szybko piłeczką na całej długości boiska, nie było mowy o tym, żeby wytrącić ich z uderzenia i skutecznie skontrować. Jeżeli to miał być wariant na Ukrainę i Anglię to przewiduję, że sześciu punktów raczej stamtąd nie przywieziemy, możemy natomiast przywieźć sześć bramek, mam nadzieję, że przynajmniej z obu meczów łącznie, a nie z każdego z osobna.

Co stało się po przerwie? Odwróciliśmy trójkąt środkowych pomocników podstawą do góry, ale przede wszystkim podeszliśmy do Duńczyków znacznie wyżej. Gdzie grał choćby Artur Jędrzejczyk! To natychmiast przyniosło efekt, strzeliliśmy dwie bramki, w efekcie wygraliśmy, ale poza podniesionym morale, Waldemar Fornalik wiele na meczu o takim przebiegu, obawiam się, nie skorzystał. Nasz selekcjoner dowiedział się tyle, że jeżeli jesteśmy nastawieni pasywnie i defensywnie, średniej klasy rywal goni nas na boisku niczym juniorów. Jeżeli zaczynamy podchodzić wysoko, atakować, grać pressingiem... Hola, czy jesteśmy w stanie tak zagrać na Ukrainie i w Anglii?!

Osobna sprawa to wygwizdany Robert Lewandowski. Nie mogę tego przemilczeć, ponieważ co do zasady nie trawię gwizdów na zmienianych zawodników, tak kiedyś na Janka Gola w Legii, jak i teraz na Lewego w reprezentacji. Gwizd na własnego zawodnika jest niemal zawsze wyrazem irracjonalnej niechęci, a nie oceną jego boiskowych dokonań. Oczywiście kibic może wyrazić swoją dezaprobatę, tego prawa nikomu odebrać się nie da, ale takoż i ja nie dam odebrać sobie prawa do przeświadczenia, że rzeczona dezaprobata wynika zwykle z czynników nielogicznych, napędzanych psychologią tłumu, a 'wyróżniony' indywidualnym wygwizdaniem zawodnik, na takie traktowanie przeważnie niczym szczególnym sobie nie zasłużył. Będąc w Gdańsku, najchętniej bym w momencie zmiany milczał, Lewy niewątpliwie grał słabo, nie wychodziło mu praktycznie nic, owacja zatem również mu się nie należała, ale ten gwizd, pomieszanie gniewu, frustracji, zawiści i hipokryzji, jeszcze od gry Lewego słabszy.

Swoją drogą, inne to czasy, inna mentalność, inna motywacja, ale nie od rzeczy byłoby, gdyby imć Lewandowski, jak kiedyś Boniek, dokonał wreszcie wreszcie czegoś znaczącego dla reprezentacji i pokazowo zamknął usta krytykom. Mocno w tym Lewemu kibicuję, wszak nie on jeden by skorzystał, choć zdaję sobie sprawę, że utopijna to myśl. Nie tylko as Borussii musiałby transformować w rudowłosego atakującego Juventusu, ale i Błaszczykowski w Latę, Mierzejewski w Buncola, a Krychowiak w Matysika. Póki co, jakoś się nie zanosi.