Legia - Lechia 0-1: Chaotyczna Legia

Na kilka dni przed czekającym nas w najbliższy wtorek wielkim meczem o awans do Ligi Mistrzów, Legia zmierzyła się z Lechią Gdańsk w piątej kolejce Ekstraklasy. Niestety, drużyna, w której Jan Urban wymienił praktycznie wszystkie ogniwa w celu oszczędzenia najważniejszych zawodników na mecz ze Steauą, poniosła porażkę 0:1. To już drugi kolejny ligowy mecz, który kończymy z zerową zdobyczą punktową.

Z takim wynikiem należało liczyć się od chwili, w której oficjalnie podano składy na mecz, a może nawet od momentu, w którym stało się jasne, że Jan Urban wymieni tylu zawodników, ilu tylko będzie mógł. I nie chodzi tu rzecz jasna o to, czy Kosecki jest lepszy od Żyry, Kucharczyk od Ojamy, Saganowski od Dwaliszwilego a Radović od Pinto, bo niekoniecznie. Chodzi o to, że naprzeciw siebie stanęły dwa twory - jeden z nich będący drużyną, drugi natomiast przypadkową kombinacją piłkarzy, którzy w takiej konfiguracji oglądali się wzajemnie podczas oficjalnego meczu zapewne pierwszy i ostatni raz w życiu.

Zważywszy na powyższe, trzeba stwierdzić, że Legia długimi fragmentami meczu prezentowała się właściwie nawet lepiej niż można było obawiać się przed pierwszym gwizdkiem arbitra, zwłaszcza w grze obronnej. Defensywa w składzie Broź, Cichocki, Suler i Brzyski dopuściła do zaledwie trzech naprawdę niebezpiecznych sytuacji pod bramką Kuciaka. Jedna z tych trzech sytuacji zakończyła się bramką, która okazała się decydująca dla losów meczu, szkoda, ale naiwnością byłoby przypuszczać, że tak eksperymentalne zestawienie może funkcjonować jak jeden organizm i ustrzec się jakichkolwiek błędów. W bramkowej sytuacji decydujące okazało się nieporozumienie między Broziem a Cichockim, obaj patrzyli na siebie, kiedy Wiśniewski wbiegł między nich i bez przeszkód dośrodkował do Buzały. W przypadku Cichockiego tendencja do gry asekuracyjnej, obserwowania przeciwnika i czekania na jego ruch, raczej niż agresywnego doskoku w niebezpiecznej sytuacji jest zauważalna nie pierwszy raz i trochę irytuje, ale szczerze przyznam, nie wiem, jaki w tej sytuacji powinien być modelowy podział ról między wyżej wymienionymi i nie chcę przesądzać o winie, zwłaszcza że swoje dołożył też Marko Suler, którego Paweł Buzała zgubił prostym manewrem 'pozoruję ruch do przodu, ruszam krok do tyłu'. Powtórzę jednak, gdybym przed meczem usłyszał, że nasza obrona zagra na takim poziomie, a Lechia strzeli tylko jedną bramkę, powiedziałbym - biorę to!

Niestety, prawdziwa katastrofa miała miejsce po drugiej stronie boiska. W ofensywnej grze Legii dominował straszliwy wprost chaos. Z indywidualnych popisów Ojamy nie wynikało najzupełniej nic efektywnego, poza dwoma uderzeniami z dystansu oddanymi w pierwszej połowie. Samotnych szarż próbował także Patryk Mikita, w jego przypadku licznik zagrań niosących ze sobą zagrożenie dla bramki Lechii również sięgnął cyfry dwa, w pierwszej z tych sytuacji Ojamaa nie zdołał uderzyć piłki ostro posłanej w pole karne, w drugim przypadku fatalny kiks stał się udziałem Łukasza Brozia. Uzupełniający ofensywny kwartet Dwaliszwili i Żyro snuli się bez dającego się odgadnąć pomysłu na zagospodarowanie swojego fragmentu boiska, nie sprawiając wrażenia ludzi, którzy wiedzą jak mają grać, z kim grać, jak wychodzić na pozycję i do kogo podawać. Zwłaszcza Lado był galaktycznie wręcz odległy od wszystkiego, na co liczyliśmy, kiedy przychodził do nas zimą. To samo dotyczy Helio Pinto, z przykrością trzeba stwierdzić, że Portugalczyk rozczarował dziś chyba najbardziej, biorąc pod uwagę wszystkie spotkania, które rozegrał do tej pory w barwach Legii. Decydująca dla tak surowej oceny jest ilość niewymuszonych strat, niecelnych podań, także w sytuacjach, w których nawet nie był szczególnie atakowany. Precyzja i pomysłowość w rozegraniu miały być głównymi atutami Pinto, dziś jednak, delikatnie rzecz ujmując, na pewno nimi nie były.

Chaotyczne bicie głową w mur, liczne złe decyzje, irytujący brak dokładności, wikłanie się w pojedynki indywidualne, które wybijały zespół z uderzenia, to główne grzechy Legii w dzisiejszym meczu. Trudno zaliczyć do nich brak skuteczności, ponieważ sytuacji strzeleckich mieliśmy jak na lekarstwo. Chyba najbardziej żałować można tych po stałych fragmentach gry, przynajmniej dwukrotnie gol dla Legii był o ciut lepsze ustawienie głowy przy dośrodkowaniu (zwłaszcza w przypadku prób Mateusza Cichockiego). Banał, kiedy nie idzie, można odmienić losy meczu stałym fragmentem gry, niestety z Lechią nie pomógł także i ten element.

Przypuszczam, że to ostatni mecz pod znakiem tak intensywnej rotacji w składzie Legii. Wątpliwe, byśmy grali tej jesieni w pucharach mecz tak ważny jak najbliższy ze Steauą, w obliczu którego trener Urban miał pełne prawo chronić swoich piłkarzy przed przemęczeniem i kontuzjami, zarazem druga kolejna ligowa porażka to już z pewnością nie przypadek, raczej dość dobitny dowód na to, że traktując ligę z przymrużeniem oka, możemy poważnie skomplikować sobie życie w dalszej części sezonu.

Porażka boli i złości jak każda, ale jednak trzeba pamiętać o wszelkich okolicznościach 'towarzyszących'. Tabela jest płaska jak naleśnik, nikt nam łatwo nie ucieknie, a my, taką wypada mieć nadzieję, dostaliśmy pożyteczną lekcję na przyszłość, z której powinny zostać wyciągnięte odpowiednie wnioski. Póki co najważniejszy jest wtorkowy bój ze Steauą - i basta.