Cracovia - Legia 0-1: Mecz na serio

Licznik kolejnych ligowych porażek Legii nie przekroczył dwójki. W ostatni dzień sierpnia udalismy się do stolicy Małopolski na mecz z Cracovią. Beniaminek Ekstraklasy postawił nam trudne warunki, ale mistrzowie Polski pewnie odparli atak, pokonując gospodarzy 1:0. Zwycięską bramkę dla Legii zdobył Miro Radović.

Uwielbiam takie mecze i jednocześnie ich nie znoszę. Uwielbiam - bo uczą szanować Legię, doceniać zdobywane przez nas punkty, bo pozwalają zrozumieć, dlaczego jesteśmy drużyną z absolutnego krajowego 'topu'. Widzisz przeciwnika, który walczy, który jest zmotywowany, niebezpieczny, który nas się nie obawia, który nawet przez moment nam nie odpuszcza. I Legię, która jest w stanie pokazać na takim tle swoją wyższość, zwyciężając, choćby nawet w najskromniejszym możliwym stosunku. To nie jest pozorowana gra, w powietrzu unosi się nie woń popcornu i grillowanej kiełbasy, lecz boiskowej walki i kibicowskich nerwów. Jak mantrę powtarzam, że zwycięstwami wyszarpanymi w takich okolicznościach wybrukowana jest droga do mistrzostwa Polski. A dlaczego tych meczów zarazem nie znoszę? Cóż, pamiętając o kwestiach ujętych powyżej, ze wstydem przyznam, że przychodzi podczas meczu moment, w którym świadomość, że jedna przypadkowa bramka dla przeciwnika może zniweczyć cały wysiłek i odmienić końcowy odbiór spotkania, staje się nazbyt irytująca i dokuczliwa. Dobra zabawa i przyjemność z obserwowania zaciętego pojedynku, zgoda, powiedzmy do 80. minuty. W tym momencie przydałoby się podwyższyć wynik na 2:0.

Przechodząc do boiskowych konkretów, trzeba zacząć od niewesołej konstatacji, że ligowi przeciwnicy, ba, nawet niedawni pierwszoligowcy, wiedzą już, że Legia dziwnie ospale wchodzi w meczowy rytm i bez żadnego respektu usiłują to wykorzystać. Mecz w Krakowie zaczęliśmy od szeregu niedokładności, między innymi od strat Ojamy i Brozia. Kilka minut później zabrakło zdecydowania w interwencji Dossy Juniora, na skutek czego stuprocentową sytuację miał Dawid Nowak. Potem mogła być jeszcze jedna 'setka' pod bramką Skaby, na szczęście kompletnie niezrozumiałe zachowanie Danielewicza uchroniło nas przed poważniejszymi problemami. Zaczynam się zastawiać, czy przypadkiem nie mamy do czynienia z jakimś rodzajem samo spełniającej się przepowiedni. Nie wyszedł nam jeden czy drugi kwadrans otwierający spotkanie, zawodnicy wybiegają zatem na kolejny mecz z mocnym postanowieniem, że to się w żadnym wypadku nie może powtórzyć, że nie wolno im popełnić żadnego błędu, po czym... usztywnieni i zdenerwowani jak na złość popełniają ich kilka. Kto wie, gdyby Nowak był odrobinę bardziej precyzyjny, być może na Kałuży powtórzyłby się fatalny scenariusz z Cichej lub nie lepszy z Łazienkowskiej z zeszłego tygodnia.

Patrzyłem na pojedynek z Cracovią nie tylko przez pryzmat wyniku, choć ten oczywiście był szalenie istotny i ciężko byłoby uciec przed pokusą dokonania końcowej oceny na jego wyłącznej podstawie. Równie mocno jak końcowe rozstrzygnięcie interesowało mnie jednak, czy rodzi się nowa, ligowa Legia, bo przecież nie można mieć większych wątpliwości co do tego, że zeszłoroczna przeszła już do historii. Czy z lipcowego i sierpniowego chaosu wyłania się wreszcie jakiś porządek? Odstąpienie przez Jana Urbana od rotacji w środku obrony i w obszarze trójkąta środkowych pomocników daje nadzieję, że tak, a przynajmniej że potrzeba zaistnienia stabilizacji w wyjściowej jedenastce i poprawy zgrania zespołu, jest przez nasz sztab szkoleniowy dostrzegana. Z drugiej strony, nie da się przejść przez całą rundę z Miro Radoviciem grającym za napastnikiem, trudno zakładać, że Kuba Wawrzyniak wytrzyma pełną dawkę meczów ligowych, pucharowych i reprezentacyjnych. Rotacja będzie w jakimś zakresie nieunikniona, a poszukiwanie złotego środka będzie kosztować jeszcze wiele nerwów tak trenera Urbana, jak i nas. 

Krótką analizę gry poszczególnych zawodników z Cracovią chciałbym ograniczyć do zaledwie dwóch nazwisk. To Henrik Ojamaa i Lado Dwaliszwili. Rozpoczynając od tego pierwszego muszę raz jeszcze powtórzyć, że absolutnie nie dziwi mnie, że Lech Poznań był zainteresowany Ojamą. To zawodnik doskonale pasujący do wzorca, wedle którego ściągali w ostatnich latach kilku skrzydłowych, typ szybki, umiejący zagrać jeden na jednego, piłkarz efektowny, który będąc w formie, daje się zapamiętać kibicom. Mimo to czekam z jego strony na coś więcej. Taki ze mnie widać malkontent, który zamiast cieszyć się, że skrzydłowy potrafi trzy razy z rzędu kiwnąć obrońcę do linii i ostro zacentrować, chciałby czasem zobaczyć podniesioną głowę i precyzyjną wrzutkę na jedenasty metr, czasem ujrzeć zwolnienie akcji i wycofanie futbolówki do obrońcy, a czasem kręcony strzał 'pasówką' zamiast walenia 'ile fabryka dała' prostym podbiciem. Przyznam, że dość długo podobne wątpliwości męczyły mnie wobec osoby Kuby Koseckiego, ostatecznie musiałem spasować wobec regularności, z jaką Kuba potwierdzał wyjątkową umiejętność przeprowadzania akcji kluczowych dla rozstrzygnięcia losów kolejnych spotkań. Ojamie póki co zaliczam dziś pierwszą akcję tego rodzaju i czekam na kolejne, którą zduszą we nieufność i odruch nerwowych cmoknięć na widok męczącego oko powielania tych samych rozwiązań.

Dwaliszwili to temat na oddzielny wpis i bardziej dogłębną analizę. Szczerze mówiąc, nie mam niestety większego pojęcia czy poszczególni zawodnicy są w Legii prowadzeni wedle zindywidualizowanych potrzeb, do jakiego stopnia brane pod uwagę przy opracowywaniu treningów są ich osobnicze predyspozycje, ale odnoszę wrażenie, że Lado może być typem wymagającym takiego właśnie 'specjalnego' traktowania. W tym momencie dotkliwie rażą słabość fizyczna i szybkościowa Gruzina oraz wiążący się w nieunikniony sposób z tymi czynnikami brak pewności siebie. Symptomatyczny dla aktualnej dyspozycji Dwaliszwilego był obrazek z pierwszej połowy meczu, kiedy ostre dośrodkowanie Dominika Furmana trafiło niezbyt zorientowanego w całej sytuacji Lado w głowę, być może uniemożliwiając piłce wpadnięcie do siatki. Jak nie idzie, to nie idzie. Takich drobnych irytacji było w Krakowie mnóstwo, ale chciałbym zwrócić uwagę na fakt, że jakość gry Dwaliszwilego mimo wszystko z czasem się podnosiła, im dłużej trwał mecz, tym częściej pokazywał się Lado, tym łatwiej dochodził do sytuacji strzeleckich. Chociaż Gruzin rozprowadził bodaj tylko jedną akcję w stylu, którego od niego się oczekuje, w drugiej połowie skutecznie zastawiając piłkę przed obrońcą na połowie Cracovii i podając ją na lewe skrzydło, to moim zdaniem nawet ta jedna, jedyna akcja może świadczyć o tym, ze jest to zawodnik o potencjale wyższym od tego, który jest w stanie zaoferować Legii Marek Saganowski. Stawiałbym na Dwaliszwilego kosztem Sagana, mimo całej sympatii dla Marka, ogromnego szacunku dla jego dokonań i kibicowania mu w nieodległym zapewne przekroczeniu bariery stu ligowych bramek, ponieważ nie mogę oprzeć się wrażeniu, że Lado doprowadzony do solidnej dyspozycji jest po prostu znacznie lepszym piłkarzem i zdecydowanie zwiększyłby wachlarz ofensywnych możliwości Legii.

Teraz przed nami przerwa reprezentacyjna, po której nastąpią kolejne gorące tygodnie, w których mecze ligowe i pucharowe będą przeplatać się ze sobą w ekspresowym tempie. Cieszy, że schodzimy na tę przerwie po ligowym zwycięstwie - było nam ono bardzo potrzebne.