Igrzyska - Paryż 2024

Osobiście polecam turniej Rugby 7. Zaczął się już wczoraj, dziś kontynuacja, jak na razie świetna zabawa

"Paryż 2024 Drabinka tenisowa kobiet
Iga Świątek w 1. rundzie turnieju olimpijskiego zagra z Rumunką Iriną Camelią Begu (nr 136). Potencjalne rywalki Polki w 2. rundzie to Nadia Podoroska (Argentyna) i Diane Perry (Francja). Blisko Igi w drabince są Linda Noskova (możliwa 3. runda) i Jelena Ostapenko (ćwierćfinał). W połówce Igi Światek są też m.in. Jelena Rybakina, Danielle Collins czy Naomi Osaka.
Magda Linette w 1. rundzie zmierzy się z Mirrą Andriejewą (Rosja), a Magdalena Fręch zagra z Wiktorią Tomową (Bułgaria). Turniej olimpijski zacznie się w sobotę 27 lipca." (sport.se.pl)

Mhm, być może Iga jest naszą największą nadzieją na olimpijskie złoto, zresztą trudno się dziwić skoro i taki fachman tenisowy jak Lech Sidor w Superaku twierdzi: "Jeżeli nie zgubi formy z Roland Garros, to tak naprawdę nie widzę rywalek, które mogłyby jej zagrozić." No to teraz napiszę, że dla mnie w potencjalnych meczach i z Ostapenko i z Rybakiną Iga nie będzie faworytką. Pod względem mentalnym z pewnością, to jej rywalki będą miały przewagę psychologiczną, ofensywną siłą gry również obie będą ją przewyższały, co Idze bardzo nie odpowiada. Na naszej faworytce będzie ciążyła większa presja, wszystko to razem do kupy sprawia że mam zdanie diametralnie przeciwne do Lecha Sidora. 

Jeżeli wszystkie wymienione panie będą w swoim optimum lub w dyspozycji zbliżonej do niego to ewentualne mecze Igi z Ostapenko i z Rybakiną zapowiadają się jako bardzo wyrównane i na żyletki. Każdy wynik możliwy! Osaka gdyby stanęła na drodze też zapała żądzą rewanżu, a taki powrót i odwrócenie wyniku jak w RG może się już nie powtórzyć. 
Ostatnia refleksja dobrze że w Wimbledonie Iga przegrała z Putincewą a nie z którąś z wymienionych tenisistek. No i jeżeli Barbora Krejcikowa utrzyma formę fizyczną, nic jej nie będzie dolegało, to w triumfatorce RG z 2021 roku widzę faworytkę całego turnieju, zatem może i drabinka nie była taka zła skoro w połówce Igi jej nie ma!? Co prawda inna Czeszka Noskowa już udowodniła że nie wolno jej lekceważyć. Ech, jak ja chciałbym być takim optymistą jak Sidor!

Igrzyska ! Oj lubię lubię . Kiedyś człowiek niewiadomo dlaczego miał więcej wolnego czasu to i śledzenie zmagań zawodników było łatwiejsze . Teraz zawsze coś i właściwe czekam na newsy i dopiero wtedy jakiś skrót . Na szczęście pierwszy tydzień będę w domu więc mam nadzieję zobaczyć coś więcej . Co ciekawe na igrzyskach bardziej mnie rajcują sporty indywidualne . Pływanie , judo, szermierka i oczywiście królowa wszystkich sportów lekkoatletyka !!!
Najfajniejsze są te niespodzianki, o jednej Iocosus wspomniał . Ja dorzucę Komara czy Kowalczyka .

Iga Świątek udanie rozpoczęła turniej olimpijski pokonując w 2 setach Rumunkę Irinę Begu.
Słowo "udanie" jest tutaj mocno na wyrost i tak właściwie można je użyć wyłącznie do samego wyniku meczu. Mecz w wykonaniu Igi był bardzo słaby, chyba najsłabszy na mączce w tym roku. Popełniła aż 30 niewymuszonych błędów i widać było, że ma wielkie problemy z utrzymaniem równego poziomu swojej gry. Nieliczne przebłyski swojego talentu przeplatała szkolnymi błędami - spóźniała się do piłek, przez co źle się do nich ustawiała, przez co returny albo wrzucała w siatkę albo wyrzucała poza linię. Przy własnym serwisie wygrała tylko jednego gema do zera, przez co mecz trwał prawie 2 godziny. Na szczęście w drugiej części II seta Rumunka wyraźnie opadła z sił i od stanu 5:3 przegrała 4 kolejne gemy i w efekcie cały mecz.
Słabo to wyglądało i trzeba sobie powiedzieć jasno: z taką grą Iga może zapomnieć o medalu.

Iga Świątek - Irina-Camelia Begu 2:0 (6:2, 7:5)

@Iga
Dla mnie małą iskierką nadziei była końcówka meczu, gdzie przy stanie 3:5 tak jakby coś tam u Igi przeskoczyło, coś tam zatrybiło i te 4 gemy, to już była ta nasza prawdziwa Iga.

@siatkarze
Tutaj było już więcej tych iskierek. Fajne wejście Kaczmarka i Śliwki. W ogóle odniosłem wrażenie, że wyjściowa 6-tka była do potwierdzenia/rozwiania wątpliwości co do niektórych siatkarzy. Szkoda mi Kurka, bo ewidentnie chyba jest jeszcze poza turniejem.

Iga Świątek - Diane Parry 2:0 (6:1, 6:1)
Wszystkie moje obawy po poprzednim meczu pierzchły, niczym dmuchawce na wietrze.
Francuzka nie odjechała na rowerku tylko dlatego, że chwilami Iga zaczęła się spieszyć. Tak, w tym meczu, to już była nasza stara dobra Iga, która kontroluje cały mecz i nawet przez chwilę nie daje rywalce cienia nadziei na wygraną. Tylko 11 niewymuszonych błędów i aż 78% pkt po pierwszym serwisie - wróciła siła i precyzja! Być może medal Klaudii Zwolińskiej spowodował, że ta presja w końcu odeszła.
W środę poprzeczka pójdzie trochę w górę, bo w walce o ćwierćfinał Iga zmierzy się z leworęczną tenisistką z Chin: Wang Xiy (52 WTA).

To ja Wam drodzy Pitolnicy polecam popatrzeć na judo. Wczorajsze walki stały na super poziomie.Szczególnie finał mężczyzn do 73kg był rewelacyjny. Heydarov wygrał doświadczeniem, ale olbrzymie brawa dla Gaby. Underdog naprawdę mocno postawił się panującemu Mistrzowi Świata. Francuzowi w pewnej chwili po prostu zabrakło sił, ale po takiej walce to nie ma mocnego co by sobie jakąś rezerwę zostawił.
Dziś niestety nie udało się wygrać naszej reprezentantce w kategorii 63 kg- Angelice Szymańskiej. Uważam jednak, że Andżelika zaprezentował się bardzo dobrze i niewiele zabrakło. Może troszkę szczęścia? Judo jest dyscypliną sportu w której takie pojedyncze niuanse. mikrobłędy decydują o wszystkim. I tak było tutaj. Meksykance szybko udało się wykorzystać ulubioną technikę Polki przeciwko Niej i później spokojnie kontrolowała walkę. Trzeba podkreślić, że widać było bardzo dobre przygotowanie Alcaraz do tej walki - bardzo dobrze wiedziała co Polka będzie chciała robić i gasiła te zamiary w zarodku. Tuż przed końcem walki Szymańska była bardzo bliska doprowadzenia do remisu, ale Prisca się wybroniła.

Dziś też Xiyu Wang napsuła sporo krwi Świątek. I znowu ktoś wykorzystywał ulubioną broń Polki przeciwko Niej Przynajmniej na moje laickie oko to Chinka grała bardzo fizycznie i właśnie tak w stylu Igi. Szczególnie, że psychicznie była mocna. Nie widać było by się stresowała,nie podpalała się... wyraźnie cieszyła się grą i grała konsekwentnie swoje. Gdyby nie kontuzja uda to podejrzewam, że zobaczylibyśmy trzeci set.

Może wyżej notowana Polka lekko zlekceważyła rywalkę na początku walki?

Tak to wyglądało, choć równie prawdopodobne jest, że właśnie taki był plan na tę walkę, żeby od razu ruszyć mocno do przodu, no i nadziała się na kontrę. Przy czym pisząc o odporności, charakterze, mam na myśli też reakcję Szymańskiej, fakt, ona straciła punkt, była bliska porażki przed czasem, jeszcze dostała w nos, ale zupełnie nie była gotowa na taki scenariusz, całościowo jakoś ją to usztywniło, słaba była jej mowa ciała, każda próba ataku kończyła się tak samo, no a ta rozpacz po walce jasno pokazuje z jakiego pułapu wyobrażeń i oczekiwań ona zleciała. Szkoda dziewczyny, uważam, że trenerka jej nie pomogła, a to kłapanie jadaczkami o pewnym medalu przez przedstawicieli środowiska było szkodliwe.

finał mężczyzn do 73kg był rewelacyjny

A tak, ten finał był faktycznie świetny, ale to taki rodzynek. Nie wiem, nie jestem ekspertem, ale w oczach laika turnieje judo są z igrzysk na igrzyska niestety coraz słabsze.

W siatce Panów już ćwierćfinał po wygranej z Canarinhos 3:2 w meczu, którego nie mieliśmy prawa wygrać. 
Bartek Kurek samemu przyznał w wywiadzie pomeczowym że był "kibicem" na parkiecie, Kaczmarek cały czas na poziomie szukania formy, Śliwka tylko jako zadaniowiec żeby wzmocnić przyjęcie, na coś w ofensywie trudno liczyć, Semeniuk momentami mocno pod grą, nadający się do zmiany, ale ... Fornal kontuzjowany, a w zasadzie rehabilitowany, a mimo to gdy trwoga to ... i on na chwilę pojawił się na boisku. 
Mieliśmy "dziury" w składzie, chwilami kiepsko to wszystko wyglądało ... ale wygraliśmy! 
Czy w takim razie szanse na przełamanie "klątwy ćwierćfinału" mamy większe, czy mniejsze niż na poprzednich turniejach? Nie wiem, może nawet i mniejsze, ale może i właśnie tym razem ją przełamiemy skoro wygrywamy takie mecze jak ten dzisiejszy. 

Ta awantura o Meksykankę była odrażająca i oczywiście głównie pokazuje jak łatwo triggerować dziś ludzi przy pomocy mediów społecznościowych, bo przecież kto widział tę walkę i Meksykankę na żywo, temu takie rzeczy do głowy by nie przyszły. A tu nawet moja żona odezwała się do mnie wieczorem, że słyszała w pracy od kolegi, że w szermierce (!) nasza zawodniczka przegrała z transem (!). Radio Erewań w nowej odsłonie.

Iga jest sportowcem takiego formatu, że nic nie musiała w związku z Igrzyskami. Ale na pewno bardzo chciała tego złota i wielka szkoda, że akurat dzisiaj przytrafił jej się gorszy dzień. Bo że był to gorszy dzień to było ewidentne, pierwszy set oddany praktycznie za darmo, ogromna ilość błędów, potem wypuszczone prowadzenie 4:0 w drugim secie, a w decydujących momentach piłki, które zwykle trafiają w kort, jakoś lądowały na aucie. Iga wygrywa wtedy gdy łamie przeciwniczki tempem i konsekwencją, dziś akurat Chinka złamać się nie dała. Była po prostu lepsza i zasłużyła na finał, tyle.

W ogóle w Paryżu dzień dla naszego sportu nader kiepski, klęska florecistek, lanie sprawione koszykarzom 3x3, bezbarwne występy chodziarzy i judoków, a pływacy i ich katastrofalne czasy to w ogóle temat na osobny wątek. W normie Bartnik w strzelectwie, fajny charakter pokazała też Rygielska w boksie, to jest impreza czterolecia, można przegrać, ale trzeba walczyć tak jak ona.

Niestety nie zdziwię się jeżeli polski sport wyjedzie z Paryża bez złotego medalu. Iga była chyba naszą największą szansą.

Zacznijmy od tego,ze Iga Świątek zapisała się złotymi literami w historii nie tylko polskiego tenisa,ale i sportu.
Co nie zmienia istoty ,a mianowicie ,że do występu na Igrzyskach powinna być przygotowana lepiej. To co pisze Senator ,że oto w tenisie rządzi loteria,że każdy może wygrać z każdym nie jest prawdą, bo w co najmniej 90 % wygrywają tenisiści i tenisistki znacznie wyżej notowani . To tylko media poprzez medialną wrzawę towarzyszącą porażkom faworytów tworzą atmosferę sensacyjności. Natomiast znacznie bardziej są wyrównane pojedynki zawodniczek , które zajmują bliskie sobie miejsca i w nich owszem można wskazywać faworyta,ale nie jest to pewniak. Uświadommy sobie ,że Chinka zajmowała nie setne,ale 7 miejsce rankingu singlistek i traktowanie Igi jako bitej faworytki było nadużyciem.
Tak ,jak w piłce , tak w meczach tenisistek o w miarę wyrównanych umiejętnościach decydują detale , ale nie tyle te tzw. mentalne, choć ich nie należy lekceważyć, lecz najpierw przygotowanie fizyczne oraz techniczne. Gdyby mecz był bardzo wyrównany to można by porażkę składać na karb tego ,że Iga nie wytrzymała presji co jest żadnym argumentem , bo ona pokazała przez te kilka lat ,że z czym jak z czym ,ale z presją na wielkich imprezach radzi sobie doskonale.
Nie można mieć zastrzeżeń do przygotowania fizycznego ,ale przecież tylko ślepy by nie zauważył,że Idze zabrakło szlifu technicznego ,że popełniała masę tzw. błędów niewymuszonych i tak np. w secie Iga zrobiła ich 16 ,a Zheng tylko 6.Od stanu 4;0 w II secie Iga popełniła ich 23.
To odejście od szlifowania techniki nastąpiło po wygranym RG , kiedy to Iga chyba w sposób nadmierny czasowo zajęła się porządkowanie swoich spraw i całkowicie zaniedbała trening. Widzieliśmy ,że na kortach Wimbledonu była nieprzygotowana do rywalizacji nawet ze średniej klasy rywalką.
Po Wimbledonie wyjechała odpocząć nad Jeziorak i chyba fizycznie się zregenerowała. bo jej intensywność gry na kortach Paryża była bardzo wysoka.To tą różnicą w intensywności gry pokonała Wang i Collins . Lecz też każdy kto ma oczy widział,że kiedy te rywalki weszły na poziom Intensywności Igi to w sztuce gry były zręczniejsze od Igi . Przegrały, bo nie wytrzymały narzuconej sobie intensywności :Wang doznała urazu mięśni lewego uda,a Collins sądząc po objawach naderwała jeden z mięśni brzucha.
Dziś Zheng dorównała Idze w intensywności zaczynając z wysokiego diapazona wiedząc,że im mecz będzie trwał dłużej to tym szanse Igi będą rosły.
Iga nie grała źle ,ale popełniała błędy wynikające z niedotrenowania i nie chodzi o poszczególne zagrania , bo one były wynikiem tego ,że ten szlif techniczny był nieoptymalny . Iga generalnie dobrze się porusza po korcie ,ale znacznie lepiej poziomo wszerz kortu niż w pionie do i od siatki ,ale dziś nawet w poziomie widać było złe ułożenie ciała do uderzenia tak jak by gdzieś zagubił się automatyzm np. przy returnie czy forhendzie wzdłuż linii. Pewno z uwagi na to,że China bardzo szybko odgrywał piłki Iga zapominała o zachowaniu pozycji bocznej przez co jej krok dostawny był za wolny i nie mogła wykorzystać całej siły przy uderzeniu. Siłą Igi , zwłaszcza na kortach ziemnych było to,że potrafiła zsynchronizować dojście dostawne do piłki i takim wygięciem ramienia, aby dźwignia generowała maksymalną siłę. Te spóźnione i często niecelne zagrania były efektem tego ,że nie mogąc dosięgnąć piłki "luźnym"ramieniem zmuszona był odgrywać wyprostowaną ręką co też sprawiało,że napinała mięśnie nie w momencie zagrania piłki ,ale przed.
Ja nie rozpaczam , nie obwiniam, bo Iga jest nadal bardzo młoda i jako mądra , samodzielna i wielce inteligentna kobieta potrafi wyciągnąć właściwe wnioski . Na tym etapie za każde zaniedbanie trzeba płacić, bo to kort wystawia rachunek.

@ QD:

jest też laptop, telefon, laptop żony

No niby tak. Rzecz w tym, że oba turnieje blitz rugby na tych IO (znaczy i męski, i – może nawet bardziej? – żeński) wciągnęły mnie absolutnie ze szczętem. Jejku, ale frajda!

W kwestii A. Szymańska vs. P. Awiti Alcaraz: to jest taka żenia, że serio brak słów. Ci sami ludzie ledwie parę dni temu darli ryja wniebogłosy, bo ceremonia otwarcia uraziła ich uczucia religijne (które to uczucia są w ogóle jak zęby z odsłoniętymi szyjkami, znaczy uraża je wszystko, co tylko może i połowa tego, co nie może). Ci sami ludzie darli ryja jeszcze głośniej, gdy reżyser ceremonii oświadczył, że wcale nie chciał nikogo zranić i w żadnym wypadku nie inspirował się „Ostatnią Wieczerzą”. Dlaczego? Bo tak! Nie interere, bo kociej mordy dostaniesz. A teraz ci sami ludzie, samozwańczy obrońcy Tradycji i Wartości, bez cienia krępacji sieją pogardę i nienawiść, bo im się gościówa z buźki i fryzurki nie podoba. Ja, Pierre d’Olain…

@ Iocosus:

(Iga Świątek) nie jest robocopem, a człowiekiem z własnymi słabościami

Mhmmm. Dodatkowo ów człowiek pochodzi z kraju, gdzie tenis uprawia garstka zapaleńców, a przykładowy topspin większości populacji kojarzy się z wędkarstwem (o ile w ogóle z czymkolwiek). I co, nagle jest sensacja, bo ten człowiek dotarł t y l k o do półfinału IO? Jasełka.

Warto też, jak na moje, zauważyć ów dość oczywisty fakt, że Qinwen Zheng to nie jest jakaś przypadkowa typiara, co to znalazła się na korcie tylko dlatego, że akurat przechodziła z tragarzami, no a komuś przecież trzeba było wcisnąć tę rakietę do ręki. No nie, to zawodowa tenisistka z czołówki rankingu WTA, która ma swój talent, swoje umiejętności, swoje marzenia i aspiracje. I akurat tym razem okazała się lepsza od naszej reprezentantki. Wg mnie wypadałoby jej pogratulować i na tym skończyć temat.

A-c10: „ ... wypadałoby jej (Zheng) pogratulować i na tym skończyć temat.” – niestety, ale to chyba nie u nas w naszym pięknym i zacnym kraju. Pozostaje tylko nadzieja, że „klątwa Gawina” się nie sprawdzi – „nie zdziwię się jeżeli polski sport wyjedzie z Paryża bez złotego medalu”, bo inaczej przyczyny porażki „królowej Paryża” w półfinale będą wałkowane do kolejnych Igrzysk, a „syndrom olimpijski Igi” urośnie kibicowsko lub nawet przewyższy „klątwę ćwierćfinału siatkarzy”.
Gawin: „całe to rozbieranie wczorajszej porażki na czynniki pierwsze, doszukiwanie się sprawczości Collins, nie kupuję tego” - bardzo chciałbym żeby Parfjanowicz się mylił i ja razem z nim, oby! Oby Iga przegrała z Zheng w najprostszy wytłumaczalny sposób, czyli z rangą igrzysk i z własnymi narzuconymi oczekiwaniami sobie nie poradziła, stres ją usztywnił, spiął, czego rezultatem była trudna do wyobrażenia ilość popełnionych własnych błędów. Przegrała Igrzyska na podobnej zasadzie jak Djokowic w Tokio, wszak mentalny heros, o powtarzalności „robocopa”, wówczas absolutny dominator, który obrał sobie za cel w tamtym roku „złoty wielki szlem”, miał już trzy lewy w kieszeni a jednak zawiódł przede wszystkim własne oczekiwania. Tak wówczas o Nole pisano:
„Raz jeszcze przekonaliśmy się o magii igrzysk w tenisie. O tym, jak specyficzna jest rywalizacja tenisistów w zawodach olimpijskich. Bo w którym normalnym turnieju Djoković najpierw przegrałby z Alexandrem Zverevem, tracąc osiem gemów z rzędu, a dzień później z Pablo Carreno-Bustą?
Półfinałowa porażka z Zverevem była sporym zaskoczeniem, bo przed meczem Serb miał z nim bilans 6:2. Co jednak powiemy o jego przegranej w meczu o brąz z Hiszpanem? To dopiero szok! Carreno-Busta nigdy nie wygrał z Djokoviciem, jeśli nie liczyć zeszłorocznego spotkania w czwartej rundzie US Open, gdy Serb zagotował się i trafił sędzię piłką. Został za to zdyskwalifikowany.” (sport.pl)
Serb tak był załamany, że w atmosferze skandalu odpuścił miksta, zatem nikt nie jest ze spiżu, największe zda się niewzruszone mentalne pomniki pod presją Igrzysk jednak padają. Może podobnie jest z Igą, z całych sił dziś za nią będę trzymał kciuki, ale .... to „ale” obojętnie jak dziś zaprezentuje się Iga pozostanie, a czas rozstrzygnie czy było coś na rzeczy, czy też nie, bo gdyby Parfjanowicz miał rację, to ta sprawa rzutowałaby na dalsze losy Igi. Oby nie!

A ja mam zupełnie inną teorię na temat porażki Igi (bo tak to trzeba traktować). Przy jej stylu gry, mocno siłowym, nasza tenisistka musi mieć ten jeden dzień na regenerację. Te igrzyska przejdą do historii jako jedne z najgorzej zorganizowanych pod każdym względem i Iga, niestety jest jedną z "ofiar" tego francuskiego partactwa. Gdyby mecze rozgrywane były normalnie co drugi dzień, mielibyśmy złoto - bez dwóch zdań. Jeśli chodzi o kwestię mentalną, to ja może i wziąłbym to pod uwagę jako przyczynę porażki, gdyby nie 3 set z Collins. Iga włączyła w nim 6 bieg (w nomenklaturze graczy: God mode) i nie dziwię się Amerykance, że rzuciła ręcznik mając jeszcze w planach mecz deblowy. Nie, mentalnie Iga była IMO dobrze przygotowana.
Ale wydaje mi się, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Iga musi zdać sobie sprawę z tego, że nie została mistrzynią, bo do mistrzyni jej jednak trochę brakuje. Ona przede wszystkim nie ma planu "B" i o to mam największe pretensje do sztabu szkoleniowego (choć znając Wiktorowskiego, to pewnie bardziej do samej Igi). To jest sport wybitnie techniczny, z wieloma niuansami: wilgotność, rodzaj piłek, nawierzchnia - tam wiele rzeczy może zniszczyć plan "A". A jeśli plan "A" zawiedzie, to w przypadku Igi: kaplica. Z całym szacunkiem ale jeśli się popełnia 36 niewymuszonych błędów, to pasowałoby coś jednak zmienić w swojej grze a nie cały czas okupować końcową linię i ładować wedle zasady: siła razy ramię.

Sentorze my tu wszyscy jesteśmy tenisowymi amatorami. Ekspertami, fachmanami w branży są na przykład Lech Sidor i Dawid Olejniczak, których lubię posłuchać:
(987) IGA ŚWIĄTEK BRĄZOWĄ MEDALISTKĄ IGRZYSK OLIMPIJSKICH! - YouTube
Choć gdy Pan Lech teraz dowodzi, że przestrzegał przed zbytnim optymizmem, to pozostaje tylko uśmiechnąć się pod nosem i zreflektować, że pamięć ludzka bywa wybiórcza i zawodna.
***
Ha, w niedzielę będę się emocjonował boksem Pań, dobrze, że nie w konfrontacji z Algierką bo inba byłaby niesamowita, co prawda i tak już jest.

Musimy sobie powiedzieć pewne prawdy ,a mianowicie ,że dla większości sportowców Igrzyska są imprezą docelową i szykują się do niej latami. Natomiast dla dyscyplin które generują gigantyczne pieniądze poza Igrzyskami jak piłka nożna, tenis ziemny czy boks to żadna atrakcja. Po powrocie tenisa do programu Igrzysk w 1988 roku tylko w Seulu ( Stefi Graf) i w 2012 roku w Londynie (Serena Williams) wygrały tenisistki ze ścisłej czołówki światowej,w pozostałych wygrały Capriati, Davenport, Venus, Henien-Handlene, Demintjewa, Pluig i Bencicz. Termin Igrzysk dla tenisistów jest wtłoczony pomiędzy Wimbledon a Canidian Open i te imprezy większość tenisistek traktuje jako wyzwanie i stąd niespodzianki wynikające z tego,że te "gorsze' , a więc mniej wygrywające mogą do tej imprezy przygotować się optymalnie.
Kiedy analizujemy wypowiedzi Igi , a zwłaszcza te tuż po porażce z Chinką to widać wielki żal, wręcz pretensje do siebie ,że nie zrobiła wszystkiego ,aby być w najwyższej formie. Tylko ,że to jest płacz za rozlanym mlekiem. Iga , jak dotrwa do następnych Igrzysk to je wygra , bo wyciągnie wnioski . Bowiem chyba poczuła ,że atmosfery , zainteresowania, prestiżu złota na Igrzyskach nie da się porównać z żadną inną imprezą.
Jednocześnie narzekając na Igę co możemy powiedzieć o prawie całej naszej reprezentacji , która demonstruje postawę ,że nie wynik jest najważniejszy ,ale sam udział.
Kierownictwo TV zrobiło bardzo dobrze,że przywrócono do komentowania Babiarza, który daje popis poprawiając nam samopoczucie. Mnie imponuje np. tym,że w biegach LA są repasaże i jak nasi zajmują w biegach kwalifikacyjnych ostatnie miejsca to powiada,że oszczędzają siły na repasaż ,a jak i w nim też są na końcu to twierdzi,że za 4 lata będą przedostatni,a jak są przedostatni to zachwyca się , :"ale nie była ostania" ,albo ktoś gdzieś tam biegnie ,albo rzuca jak kaleka to uspakaja,że byli niedaleko swego rekordu życiowego .
I jak tu kogokolwiek krytykować .

Uff, nie wiem czy te wszystkie porażki i rozczarowania Biało-Czerwonych w Paryżu na IO były ceną za przełamanie klątwy siatkarzy, ale ... jest radocha przynajmniej z rana w poniedziałek.
***
Papa Stamm pewnie przewraca się w grobie, nie dośc że dziewczyna, to jeszcze z tą manierą opuszczonych rąk, ale jeżeli Julia Szeremeta uwielbia tańczyc między linami, a prowokacyjnie opuszczone ręce są tego niezbywalnym dla niej składnikiem, to niech tak tańczy, oby skutecznie aż do finału. Super dziewczyna!

Lato 2024 a tu inba za inbą kolejną inbę pogania. Tak jakby w tym naszym polskim grajdołku postanowiono zdystansować Stanowskiego z Stonogą!? 

Przemysław Babiarz rozpoczął swoją kampanię prezydencką od zlustowania Johna Lennona jako autora komunistycznych songów. Kampania na rzecz powrotu do komentowania zakończyła się zwycięsko, nie wiadomo jeszcze jak z oficjalną nominacją do kampanii prezydenckiej? 
Prezio PKOL obsobaczył Hubiego że ten na igrzyskach "nie podbił katry" czyli nie udał zdrowego przed wejściem na kort, żeby za chwilę z niego zejść już kontuzjowanym. Tenże prezio zamienił się też w trenera motywującego koszykarzy 3x3: "Według informacji "Przeglądu Sportowego Onet", niezadowolony z gry Biało-Czerwonych był prezes prezes Polskiego Komitetu Olimpijskiego - Radosław Piesiewicz. Ten podczas rozmowy z jednym z zawodników, Michałem Sokołowskim, miał podniesiony ton (...) podniesionym głosem wyrażał swoje niezadowolenie grą Polaków, mówiąc, że nie byli zbyt aktywni w meczu z Serbią".

Działacze mają pretensje do sportowców, a sportowcy do działaczy, ale stronę tych drugich biorą dziennikarze, w tym były szermierz Jakub Zborowski który na antenie Eurosportu powiedział, że wewnątrz organizacji  Polskiego Związku Szermierczego  panuje "kolesiostwo i układy". Między innymi  dziennikarz współpracujący z Eurosportem skrytykował zabranie na igrzyska Michała Siessa, który znalazł się w kadrze kosztem Leszka Rajskiego. Szpadzista jest synem wiceprezesa Polskiego Związku Szermierczego: "Wielka prośba o zainteresowanie się tym, co dzieje się na igrzyskach, bo człowiek, który z Tomasso Marinim walczył jak równy z równym, przed igrzyskami miał najwyższą formę, trenuje teraz z dziećmi w Polanicy-Zdroju, a Michał Siess w turnieju indywidualnym zadał Czechowi Choupenitchowi trzy punkty. Niech sobie państwo sami ocenią, czy tak powinna wyglądać polska szermierka i polski sport." 
Prezes związku, Tadeusz Tomaszewski w rozmowie z Eurosportem odniósł się do tych zarzutów słowami: "Pan Zborowski zarzuca nam kolesiostwo i układy, a przecież my właśnie w Paryżu mamy najlepszy wynik na igrzyskach od 16 lat. Trzy zespoły zakwalifikowały się do igrzysk. Mamy brązowy medal i dwa szóste miejsca, co – jak na świat – jest bardzo dobrym wynikiem. Dostajemy zewsząd gratulacje, a pan Zborowski próbuje to deprecjonować." - czyli o co ten cały "kaman"!? 
źródło: "Kolesiostwo i układy". Polski Związek Szermierczy grzmi po oskarżeniach - o2

Do piekiełka szermierzy dołącza piekiełko kolarskie, ponownie na antenie Eurosportu: 
https://x.com/KrzysztofMaksel/status/1820576877427179908

Naszym działaczom sportowym musi się chyba robić ciepło, choć na zewnątrz ochłodzenie, ale tylko dlatego że być może burze nadciągają. Zewsząd! 

A wszystko dlatego, że  nie spodobały się pewnemu Przemkowi te słowa:
"Wyobraź sobie, że nie ma raju
To łatwe, jeśli się postarasz
Pod nami nie ma piekła
Nad nami tylko niebo.
Wyobraź sobie wszystkich ludzi żyjących chwilą obecną."

Oj, chwila obecna olimpijsko drażliwa, smażyć się w ogniach piekielnych w własnych kociołkach to MY uwielbiamy!  

CTP czyli Przemysław Babiarz zlustrował Lennona prawidłowo, większość w Polsce mających kontakt z mediami po tej całej dyskusji z tym związanej już wie, że piosenka powstała z komuchowatych inspiracji autora. W czym problem? Nie neguję tego, a tylko się zastanawiam, czy za ten zacny czyn Babiarz otrzyma prawicową nominację do wyścigu prezydenckiego!? 

Jakieś lewaki jak Giełzak z tych "dwóch lewych rąk" coś tam szepczą że to bardziej geneza  hipisowska niż komusza, ale co oni tam wiedzą, a przy tym jaka to różnica, można się tylko pocieszać, że z hipisa Lennona był taki sam komuch jak onegdaj z Ryszarda Terleckiego i Marka Kuchcińskiego, wszak kiedyś "dzieci kwiaty" a później zacni i prawi marszałkowie parlamentarni. 

@ siatka
Żal Bienia, przede wszystkim na serwisie, bo w polu Huber da sobie radę, może nawet lepiej od kontuzjowanego Bieńka. 
To prawda, że Grbić zaryzykował i ... nie będzie przeklinany w polskim piekiełku. 

Nasze siatkarki niestety poniosły klęskę w ćwierćfinale. Szkoda że tak ten mecz wyglądał, Amerykanki robiły co chciały, przepaść niebywała. Ale ćwierćfinał Igrzysk to wynik na miarę możliwości tego zespołu, może nawet trochę powyżej, mam zatem nadzieję, że ten turniej okaże się dla nich początkiem drugi raczej niż jej końcem.

A amerykańska siatka, jak niemal zawsze na IO, top forma fizyczna i potężny mental. Nasi będą musieli wznieść się jutro na wyżyny.

Pierwszą rzeczą którą należy zrobić to wprowadzić 3 godziny WF w szkołach podstawowych. Nie mam natomiast pomysłu co zrobić z rodzicami którzy nagminnie wypisują swoim pociechom zwolnienia z tego przedmiotu .

@ siatka Pań
Z x wpis Jakuba Balcerzaka:
"Ćwierćfinał mistrzostw świata
Ćwierćfinał mistrzostw Europy
Ćwierćfinał igrzysk olimpijskich
Brązowy medal Ligi Narodów x 2
Pierwszy pełny cykl pracy Stefano Lavariniego w reprezentacji Polski został zakończony. Patrząc jak wyglądał początek, chyba mało kto spodziewałby się, że ta pierwsza część zostanie zwieńczona aż w ćwierćfinale igrzysk olimpijskich we Francji. Ogrom pracy został wykonany w tym czasie, bardzo bardzo to doceniam, zwłaszcza biorąc pod uwagę odbudowę naszej pewności siebie i samooceny. Cieszy najbardziej, że ta historia będzie miała swoją drugą część. Lavarini zostaje przecież z nami do IO w Los Angeles w 2028 roku. Mam nadzieję, że tam będzie lepiej, a te paryskie łzy po meczu z USA i doświadczenie nabyte w tych czterech spotkaniach w stolicy Francji zostanie przekute w upragniony olimpijski krążek! JAZDA, "BOSKIE", JAZDA! DZIĘKUJĘ I JEDZIEMY DALEJ #jazdababy"
Trudno z tymi słowami się nie zgodzić, Joanna Wołosz kończy reprezentacyjną karierę, nie wiem jak z Natalią Mędrzyk, ale jeżeli Kasia Wenerska dociągnie do LA to i pozostałe dziewczyny też powinny.
***
Mamy igrzyska wzajemnych sporów i pretensji, puszczają nerwy, tym razem inba trenersko-ekspercka: 
"Zapewne często mierzy się pan z zarzutami o to, że Iga, wychodząc na mecz, nie ma planu B. W półfinale nie wychodził jej backhand i nie potrafiła znaleźć innego sposobu. Co pan na to?
Tomasz Wiktorowski: Proszę mi powiedzieć, który z ekspertów formułował takie wnioski.
Choćby Lech Sidor.
Tomasz Wiktorowski: Odnoszę się do opinii ludzi, których cenię, szanuję i którzy są dla mnie autorytetami. Nie odnoszę się jednak do komentarzy ludzi, którzy siedzą w jednym miejscu, nie byli wybitnymi zawodnikami lub nie prowadzili zawodników grających na najwyższym poziomie, nie znają realiów obecnego touru tenisowego, nie widzą tego jak pracujemy, nie maja pojęcia, z jakimi problemami zmagają współcześnie tenisiści, a swoją wiedzę o współczesnym tenisie czerpią z przekazów medialnych... i zajmują się tylko "opowiadaniem" o tenisie patrząc w ekran telewizora."
(WP SportoweFakty)

Na szczęście pomyliłem się w swoich przewidywaniach i doczekaliśmy się złota!

Imponujące to zwycięstwo Aleksandry Mirosław. W dyscyplinie, która nie wybacza nawet najmniejszego błędu, ona nie popełniła ani jednej pomyłki. Udźwignęła rolę faworytki, wytrzymała presję nałożoną przez rywalki, zwłaszcza przez tę Chinkę w finale.

A i druga nasza zawodniczka, Kałucka, startowała doskonale, co zakończyło się brązem. Wreszcie polskie pięć minut

Po zwycięskim pojedynku z Amerykanami po niebywale nieprzewidywalnym splocie wydarzeń i towarzyszącym ich emocjom zacznę od refleksji natury osobistej.
Moja ukochana małżonka nie interesuje się sportem ,ale doskonale pamięta spotkania naszej reprezentacji siatkarskiej podczas Igrzysk w Montrealu , kiedy to będąc w ciąży z synem przed wyprawą do szpitala położniczego przy ul.Inflanckiej w Warszawie obejrzała w nocy naszą wiktorię nad reprezentacją ZSRR 3:2. Dziś wiedziona jakimś tajemniczym babskim instynktem patrzała na mecz z Amerykanami i od drugiego do trzeciego seta nic nie rozumiała, ale miała przekonanie ,że historia sprzed 48 lat się powtórzy , co prawda nie na tym samym szczeblu ,ale też nasi pokonają na przewagi mocnego przeciwnika.

Ponieważ moja wiedza fachowa na temat siatkówki jest znikoma czyli typowo kibicowska to tak jak Iocosus oglądam tych, którzy w telewizjach uznano za fachowców , a którzy mają za sobą kariery zawodnicze i trenerskie ,a dziennikarze na komentowaniu siatkówki zęby zjedli - jednym słowem na Polsacie Sport oglądam "7 Strefę" . Ponieważ Polsat nie nabył praw do bezpośredniego przekazu Igrzysk to mecze siatkarek i siatkarzy omawiane są po ich pokazaniu z opóźnieniem oraz snute są prognozy co do przebiegu następnego meczu na podstawie tego jak grali w turnieju obaj rywale. Więc wczoraj obejrzałem i wysłuchałem prognoz na mecz z Amerykanami i po odrzuceniu banału w postaci tego ,że trudno przewidzieć kto wygra - nikt nie przewidział takiego rollecoastera. Szacunki w postaci mówienia ,że i my i Amerykanie mamy podobne walory tak w ataku , jak i w bloku właśnie w II i III secie wzięły w łeb , bo zespół USA uzyskał aż 70% skuteczność ataku czyli albo oni zagrali w tym elemencie fenomenalnie .albo nasz blok nie pracował jak należy. Podobnie co wyrównanego przebiegu spotkania , to tylko IV set był wyrównany, bo Amerykanie w II i III secie dominowali - tak jak nasza drużyna zdominowała parkiet w setach I i V. To pokazuje jak trudno przewidzieć przebieg i wynik spotkania dwóch wyrównanych zespołów, które bardzo, ale to bardzo chcą wygrać.Dla ekspertów szczególnym zaskoczeniem było to ,że siatkarze USA grają na igrzyskach tak dobrze i użyli określenia ,że do Paryża przybyły sobowtóry kiepsko spisujących się w klubach graczy. Ja także przyznam się ,że po chaotycznym i w sumie szczęśliwie wygranym meczu ze słabnącą Brazylią nie spodziewałem się tego błysku jaki zademonstrowali w II i III secie .Ale jeszcze większym podziwem obdarzam,naszych siatkarzy,którzy po strasznym laniu w III secie potrafili się podnieść i wyszarpać wygraną. Może nie płakałem ,ale pewnikiem dlatego ,że okrzykami rozładowywałem nadmiar emocji.
Chapeau bas !.

Pisałem tam wyżej o tym co fascynuje mnie w Igrzyskach, o próbie charakterów, o uporze w dążeniu do celu - mecz naszych siatkarzy to było właśnie to, czysta esencja wszystkich tych emocji, które są w sporcie najpiękniejsze.

Nawiasem mówiąc, kilka godzin wcześniej miał też miejsce znakomity ćwierćfinał w ręczną. Francuzi mieli bramkę przewagi i piłkę na środku boiska na zaledwie kilka sekund do końca. Niemiec przechwycił podanie koszykarską czapą, a kolejny doprowadził do wyrównania strzałem chyba z dziesięciu metrów. Myślę że tym zagraniem Niemcy przebili wyczyn drużyny Wenty z pamiętnego meczu z Norwegią Ostatecznie w dogrywce, też szalenie emocjonującej, Niemcy wygrali jedną bramką.

My przeciw Amerykanom zrobiliśmy porównywalną rzecz. Na początku czwartego seta chyba wszyscy myśleliśmy, że jest już pozamiatane, lanie w trzecim secie, kontuzja za kontuzją, Amerykanie uśmiechnięci, wyluzowani, nasi wydawało się, że zupełnie zagubieni. A tu na przekór wszystkiemu sensacyjna pogoń, remis, potem zwycięski tie-break. Ja serio nie wiem jakim sposobem do tego doszło. Po prostu nie mam pojęcia. Ale właśnie dla takich emocji przeżywa się sport, właśnie na takie chwile się czeka.

@ Senator

Było w tamtym meczu kilka spornych decyzji po myśli Francuzów, ale jednak Niemcy powinni mieć pretensje głównie do samych siebie, bo wypuścili z rąk wygrany mecz.

A dziś w drugim półfinale Francuzi wręcz roznieśli Włochów, kompletnie się tego nie spodziewałem. Nagle wystrzelili z formą, poniosła ich atmosfera hali, po prostu fruwali. Ale nie wierzę, by przeciw nam znów wznieśli się na taki poziom. Tylko pytanie na jakim poziomie w sobotę będziemy my.

Zapis pewnego letniego popołudnia
Akt I – lekka satysfakcja, z wyczekiwaniem co będzie dalej
Akt II – lekkie rozczarowanie, bez paniki, wyczekiwanie co będzie dalej
Akt III – czarna rozpacz
Akt IV – stan przedzawałowy
Akt V – stan lewitacji
Zapis wieczoru – stan wskazujący na spożycie
Natalia – zrobiła swoje
Julia – nie mnie, ale innego faceta – Krzysztofa Kosedowskiego - doprowadziła do łez wzruszenia i satysfakcji.
Refleksje poranne:
Tak to był najwyższy znak jakości - 3 x Q – kwintesencja sportu, rywalizacji, kibicowania.
Bohater nieoczywisty – Grzegorz Łomacz – chyba najbardziej niedoceniany i podważany z „gangu łysego”, a po dniu wczorajszym nikt już nie ośmieli się negowac jego roli!
Bohater oczywisty – ciekaw jestem czy niecenzuralna fraza Tomka Fornala przejdzie do historii dorównując „gestowi Kozakiewicza”? Po latach będziemy mówić: „poleciał Fornalem”, „potrzebne słowa Fornala”, „użył Fornala”? Nie wiem tego, ale te słowa już są ikoniczne.

Aha, Zbyszku małe didaskalia. Lubię czytać gdy piszesz o boksie. Jesteś jego pasjonatem z dużą wiedzą, to widać, słychać i czuć. Szacunek!
Natomiast w kwestiach tenisowych, a w zasadzie na poziomie analizy i wyciągania wniosków, choćby o przyczynę 36 błędów Igi w półfinale to pozwól, ale pozostaniemy na diametralnie odmiennych pozycjach.
Dyskusja o porażce w Paryżu, jej przyczynach, jest nieweryfikowalna i dzięki temu zapewne będzie trwała aż do LA w 2028 roku.

CTP: „dla mnie to niczym nie różni się od stosowania dopingu” – mhm, doping to świadome i celowe przyjmowanie jakiejś substancji, która znajduje się na liście środków niedozwolonych w celu uzyskania korzyści, przewagi nad konkurentami lub inaczej mówiąc: „Za doping uznaje się pobudzanie organizmu do zwiększonej wydolności fizycznej i umysłowej z zastosowaniem środków i metod niedozwolonych. Są one zabronione, ponieważ osiągnięcie za ich pomocą przewagi nad rywalami jest nieetyczne i może szkodzić zdrowiu.”
W przypadku hiperandrogenizmu mamy sytuację, w której rodzi się człowiek, na podstawie jego zewnętrznych cech płciowych wpisuje się w dokumenty czy jest kobietą, czy mężczyzną. W przypadku Carsten Semenya Pan Bóg wyposażył ją w pochwę, ale zapomniał o jajnikach i macicy. Wychowywała się zdefiniowana według swoich zewnętrznych cech płciowych przez długi czas zapewne nieświadoma, że Wszechmogący z niej zakpił. Gdy zdecydowała się na udział w zawodach sportowych, to tym, który wyposażył ją w środki, dzięki którym osiąga przewagę nad innymi kobietami jest nikt inny jak Pan Bóg! Analogicznie jest z innymi osobami hiperandrogenicznymi.
Dla mnie w sportach walki (!) powinny być sformułowane zasady równie lub nawet bardziej radykalne jak w lekkiej atletyce. Podwyższony zdecydowanie poziom testosteronu poza normy przynależne dla kobiet, powinien skutkowac niedopuszczeniem takich osób do rywalizacji w kategoriach żeńskich, ze względu na zdrowie zawodniczek i dysproporcje w możliwościach fizycznych konkurentek.
Nie mówmy tu jednak o „dopingu” nawet w kategoriach „dopingu genetycznego”.
„Jest to najnowsza technika dopingowa polegająca na dokonywaniu manipulacji na materiale genetycznym zawodnika lub kontroli ekspresji genów. Według definicji WADA doping genowy to „nieterapeutyczne użycie komórek, genów, elementów genetycznych, które mogą poprawiać wyniki sportowe”. (wujek gugluś)
Dopingującym osoby hiperandrogeniczne jest Pan Bóg!

Ja mam problem z rym medalem Juli Szeremety. Jestem zdecydowanym przeciwnikiem uprawiania dyscypliny sportowej zwanej pięściarstwem dawniej boksem przez kobiety. No nie , paranoja , kobiety są stworzone do lepszych rzeczy niż okładanie się po twarzyczkach. Reasumując , niby fajnie jest kolejny medal dla Polski ale mnie jakoś tak uwiera ten boks kobiecy.

Wczorajszy mecz w kosza USA - Serbia to na pewno jeden z tych obrazów Igrzysk, które zostaną na długo w pamięci. Serbowie grali kapitalnie, z koncentracją, z fartem, prowadzili 13 punktami po trzeciej kwarcie. Ale w ostatniej kwarcie obudziły się wszystkie amerykańskie gwiazdy, Embiid, Durant, LeBron, no i Curry (36 punktów), który z aroganckim, szelmowskim uśmiechem na ustach wykorzystał osobiste ostatecznie pogrążające Serbię. I team USA, który mógłby balować na Malediwach w przerwie między sezonami, czy w ogóle dawno już skończyć piękne kariery, cieszył się z tego zwycięstwa jak dzieciaki na podwórku.

Moja wiedza pozwala mi poprzeć Sir Gawina .
Ja miałem w podstawówce normalną sale gimnastyczna a zdarzało się ze lekcje były na korytarzu . Tak było, ale to przełom lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych . Myśle , ze obecnie to margines .
No właśnie dużo częstsza przyczyna to to o czym pisze Sir Gawin . Syneczek, córeczka się zmęczy, spoci i się przeziębi. Jest tez chyba tak ze cześć dzieci jest zwyczajnie leniwa i im się zwyczajnie nie chce podejmować wysiłku. Rodzic zamiast tłumaczyć potrzebę rozwoju fizycznego wypisuje zwolnienie czyli wybiera teoretycznie najprostsze rozwiazanie, a ze jest głupie No cóż .

Gratulacje dla Francuzów, dziś sportowo nie byliśmy w stanie im się przeciwstawic, gratulacje dla Biało-Czerwonych bo dokonali rzeczy wielkich, a mecz ze Stanami pozostanie w pamięci "for ever"!

Napisałem po półfinale, że nie wierzę, żeby Francuzi zagrali na tym samym poziomie co przeciw Włochom, ale niestety zrobili to.

Na pewno niezwykle ciężko gra się przeciw tak pewnemu siebie, tak solidnemu i tak konsekwentnemu rywalowi. Czekasz na swój moment, chcesz złapać rytm, ale to się nie dzieje, bo tamci jadą równo jak maszyna. Zepsują jedną piłkę, a za chwilę jak gdyby nigdy nic wyjmują kilka zbić, które normalnie powinny wejść. Trzeba umieć odpowiedzieć tym samym, niestety nasi dziś nie byli w stanie. Czy nie byli zregenerowani fizycznie i zdrowotnie, czy przyszło rozluźnienie po półfinale, czy nie dojechały głowy do stawki tego meczu - oni sami powinni wiedzieć najlepiej.

Srebrny medal to oczywiście niezaprzeczalny sukces i wielka rzecz dla naszej siatkówki, ale mimo wszystko ciekaw jestem reakcji czy refleksji właśnie samych zawodników, bo jednak, co by nie powiedzieć, absolutnie najważniejszy mecz w życiu, no i przeciwnik gra w nim na 110% a ty akurat jakimś sposobem na maksymalnie 50%. Wszyscy gratulują ci tego srebra, poklepują po ramieniu, ale nie wierzę, żeby w środku nic nie piekło. Zachowując wszelkie proporcje, ten mecz wyglądał przecież trochę jakby Legia zagrała finał pucharu Polski np. z Lechem i ten Lech zmiótłby nas z 5:0, nie pozwalając przekroczyć połowy boiska.

Uważam każdy medal zdobyty na Igrzyskach w Paryżu za wielki sukces symbiozy trenera z zawodnikami .
Gdy tak z żalem i rosnącą frustracją oglądam występy naszych zawodniczek i zawodników to przypominam sobie ,że w książce "Bieg mimo przeszkód" wydanej w 1988 roku Jan Mulak, twórca systemu organizacji sportu po 1954 roku oraz twórca legendarnego Wunderteamu lekkoatletycznego oraz nauczyciel akademicki- nakreślił taki scenariusz .
Książka zawiera takie rozdziały jak : trener - wychowawca czy treser, kanony prawidłowego treningu i sport młodzieżowy.
Ja pamiętam te czasy kiedy w połowie lat 60-tych w Błoniu liczącym ok. 8.5 tys. mieszkańców była drużyna piłkarska ( trampkarze, juniorzy młodsi i starsi oraz dwa zespoły seniorów) , drużyna LA na poziomie II ligi oraz sekcje LZS ; podnoszenia ciężarów,zapaśnicza,łucznicza i szachowa. Ja najpierw grałem w piłkę nożną , ale trener Karlicki przekonał mnie,że w biegach odniosę większe sukcesy i pewno by tak było gdybym nie doznał otwartego złamania obojczyka i barku co o owym czasie oznaczało prawie kalectwo i rozbrat ze sportem.
Lecz takie bezpośrednie przenoszenie tamtego modelu do naszych czasów tchnie anachronizmem tak samo jak by tarę uważać za najwyższe osiągniecie techniki prania odzieży.
Jan Mulak z nostalgią przywołuje fakt,że w 1960 roku na Igrzyskach w Rzymie Polska była na 6 miejscu w klasyfikacji punktowej ( wówczas obowiązującej) ,a we wskaźnikach gospodarczych była znacznie dalej , więc bogactwo materialne nie ma bezpośredniego przełożenia na poziom sportu wyczynowego.
Mulak twierdził,że fundamentem musi był program nowoczesny i skuteczny,ale wypracowany własnym sumptem, bo w krajach pobawionych silnych nawyków społecznych wysiłku fizycznego i umysłowego kształtowanych przez pokolenia są nieadaptowalne do tych krajów które takich tradycji nie mają.. U nas jednak zamiast kształtować ten model pogłębiania szacunku do wysiłku fizycznego to go odrzucamy.
Namiastką postępu staje się wówczas werbalizm. Zaczyna się rozchodzenie coraz bardziej idealistycznych teorii opartych na chciejstwie z coraz mniej skuteczną praktyką.
To nie jest tak,że tylko u nas młodzież korzysta ze smartfonów, czy komputerów , a gdzie indziej tego nie ma i tego poprzez większą ilość godzin w-f nie zlikwidujemy, więc musi nastąpić radykalna zmiana jakościowa zajęć sportowych w przedszkolach i szkołach,tak aby młodzież była od najmłodszych lat sprawna fizycznie.
W tym kontekście Jan Mulak zwrócił uwagę na katastrofalny błąd jakim było naśladowanie krajów wyżej rozwiniętych poprzez przejęcie tzw. "wczesnej specjalizacji" , która w krajach o deficycie demograficznym miała racjonalne podstawy ,ale w Polsce pogłębiła zjawisko "nierównomiernego rozwoju". Jednocześnie przejęto tę metodę ,ale zaniedbano planowania rozwoju, otoczenia pełną opieką i kontrolą trenerską i lekarską. W ślad za rozwojem fizycznym ( wzrost, waga) w krajach rozwiniętych zwiększano objętość pracy treningowej oraz wczesną specjalizację młodzieży. A u nas do szkolenia młodzieży kierowano najlepszych trenerów co zubożało ich warsztat. W wielu dyscyplinach zatracono umiejętność budowy szczytu formy na imprezy docelowe.Linia rozwojowa sportu tak pod koniec lat 70-tych zaczęła się łamać, co pokrywano propagandowo gloryfikując jednostki zdobywające trofea.
Dla wypełnienia luk zaczęto mnożyć nieskoordynowane inicjatywy , różne systemy zawodów młodzieżowych , lig,pucharów itd itp, które nie zwiększały sieci naborczej ,ale odwoływały się do tych samych młodych zawodników, eksploatując ich przedwcześnie.
Jan Mulak stwierdza to co jest znane nauce,że istnieją dwie struktury sportu wyczynowego : piramidalna i naborowa. Piramidalna polega na tym,że podstawą jest duża ilość zawodników poddanych stałej ,dynamicznej selekcji w miarę ujawniania predyspozycji oraz uzyskiwania coraz lepszych rezultatów.Metoda naborowa opiera się na wąskim przedwstępnym naborze , który jest jednocześnie selekcją , wykorzystując wszelkie przesłanki naukowe, tak aby skoncentrować wysiłki na tych którzy mają silne predyspozycje.
Kraje , które osiągają ponadprzeciętne wyniki skumulowały obie te metody wykorzystując do selekcji konkurencyjność ,ale też tworząc w szkołach klasy sportowo sprofilowane . Niestety w Polsce nie mamy ani piramidy, ani wieży ,a raczej coś na kształt cebuli o bardzo wąskim wyczynowym szpicu , rozdętym środku ( różne klasy, grupy, rozgrywki, imprezy itd itp złożonym z zawodników starszych ,nierozwojowych) oraz zwężającej się bazie.
Te zjawiska hamują postęp i dostęp tak najzdolniejszej młodzieży jak i najlepszych trenerów.

Na Polsacie przedwczoraj w "7 strefie" wysłuchałem prawie godzinnego wywiadu z trenerem Grbiczem ,a po nim w "Magazynie Olimpijskim " wywiadu z trenerem kajakarek Tomaszem Krykiem oraz chodziarzem Gdulą ( mistrz z Tokio)
Moim zdaniem Gdula niepotrzebnie uderza w tony populizmu zwracając uwagę, na to,że działacze jężdżą na zgrupowania traktując pobyt tam jako darmowe wczasy , aczkolwiek moim zdaniem wyjazdy te często są dokonywane w miejsca atrakcyjne turystycznie , a niekoniecznie wartościowe szkoleniowo. To co mówił Gdula i wiele zawodniczek i zawodników o kolesiostwie , wykorzystywaniu funkcji , niekompetencji ma nieduży związek z wynikami ,a bardziej z tym,że władze wielu związków nie mają autorytetu. Lecz jestem pod wrażeniem rozsądku w rozumieniu istoty sportu zaprezentowanym przez Grbicza i Kryka. Grbicz nie narzekał,ale mówił,że zdołał wyselekcjonować najlepszą szóstkę, bo reszta zawodników nie sięga najwyższej półki i nie jest jego winą kiedy tak dobrany zawodnik odniesie kontuzję lub przystąpi do meczu poobijany,ale nawet gdyby byli wszyscy to na tym poziomie każdy bez wstydu może wygrać lub przegrać z każdym. Kryk z kolei nikogo nie obwiniał,ale stwierdził ,że chyba z powodu braku środków w okresie zimowym nie zorganizowano tylu zagranicznych obozów treningowych co trzeba i zabrakło wypływania na wodzie jeszcze kilkuset kilometrów.W tym stanie zawodniczki osiągnęły nawet więcej niż mogły. I ja to rozumiem. Zadaniem trenera jest wyselekcjonowanie najlepszych jakimi dysponuje, przygotowanie ich tak ,aby na Igrzyskach osiągnęli najwyższą formę i prowadzenie ich od startu do startu . I ja jako kibic niczego innego nie oczekuję . W tym kontekście Gdula powiada,że w LA pracują z zawodnikami trenerzy i trenerki niekompetentni , zastali w swych koncepcjach, nie rozwijający się,a trenerzy fachowi są odsuwani i pomijani. Ten wywiad Gduli rzucił dodatkowe światło na przyczyny klęski polskiej LA w Paryżu.

To nie ilość godzin w-f w szkołach jest za mała ,abyśmy odnosili sukcesy na Igrzyskach,ale niekompetencja działaczy , anachroniczna organizacja sportu wyczynowego oraz przestarzałe metody doboru, selekcji i szkolenia.,

oraz przestarzałe metody doboru, selekcji i szkolenia.,
Panie Zbyszku nie pomogą nowoczesne metody, selekcja i szkolenia jak nie będzie z kogo wybierać .

Moje doświadczenie życiowe nauczyło mnie pragmatyzmu i realnego oglądu rzeczywistości.
Tym samym oduczyło mnie bujania w obłokach i traktowania swoich wizji jako realnych. Pewno wynikało to z tego,że jako kierownika, naczelnika, dyrektora, prezesa tzw.wyżsi przełożeni oceniali moje działania po efektach ,a nie po zamiarach czy po urodnej gadce.
Tak i ja oceniałem podwładnych i obecnie oceniam sportowców ,przy czym wiem,że w sporcie tylko jeden wygrywa ,a reszta to przegrani, więc liczy się nie tylko sam wynik,ale staranie o to ,aby być jak najlepiej przygotowanym do walki o zwycięstwo.
Żeby zrozumieć to co napisałem w ostatnim poście posiłkując się książką wielkiego znawcy sportu Jana Mulaka można spokojnie przełożyć na sytuację polskiej siatkówki.
Od 1954 roku struktura polskiego sportu młodzieżowego jest taka , iż w szkołach podstawowych i średnich są Szkolne Kluby Sportowe , a obok nich są kluby miejskie, zakładowe lub prywatne ,a na uczelniach Akademickie Zespoły Sportowe. Od połowy lat 70-tych utworzono klasy sportowe z rozszerzonym programem w-f dla uprawiających różne sportowe dyscypliny. Młodzi zawodnicy trenują np. siatkówkę od najmłodszych lat i uczestniczą więc w rozgrywkach międzyszkolnych i międzyklubowych .
I to jest oczywiście baza zawodnicza . Tyle tylko ,że znowu musimy zmierzyć się rzeczywistością i stwierdzić,że na Igrzyskach pierwszy medal i to od razu złoty nasza reprezentacja zdobyła dopiero w 1976 roku i ten sukces medalowy , co prawda srebrny zdołaliśmy powtórzyć dopiero po 48 latach. W Mistrzostwach Świata pierwszy medal, złoty , nasi siatkarze zdobyli w 1974 roku , a następny sukces przyszedł w postaci srebra po 32 latach, zaś pierwsze miejsce w roku 2014. Przez ten cały czas młodzież była szkolona jak szalona,a sukcesów ani widu ani słychu. Czyli zwykła logika nakazuje stwierdzić pod naporem gołych faktów,że nie ma bezpośredniego przełożenia pomiędzy samym szkoleniem , ani nawet ilością szkolonych ,a wynikami na prestiżowych imprezach.
O sukcesach na takich imprezach jak Igrzyska czy Mistrzostwa Świata decydują inne czynniki, głównie nowoczesne metody przygotowań oraz skuteczna selekcja,a tym ,który z tej mąki wypiecze najsmaczniejszy chleb jest charyzmatyczny i świetnie przygotowany warsztatowo trener. Dopiero symbioza trenera i zawodnika daje szanse na sukcesy .

@ Iocosus

Zgadzam się niemal ze wszystkim co piszesz, mało tego, podobnie jak CTP, uważam, że sukces siatkarzy jest w tym konkretnym momencie trochę ponad stan.

Głównym architektem tego sukcesu jest Grbić, który stworzył to co w grach zespołowych jest najważniejsze, tzn. drużynę, a podważanie jego wyborów personalnych jest intelektualnie ekscentryczne (zresztą nasuwa się pytanie kto w ogóle w polskiej siatkówce ma legitymację do krytykowania Nikoli Grbicia ). Ten medal musi cieszyć zatem przede wszystkim jako potwierdzenie kierunku i jakości wykonywanej pracy, czy nawet ogólniejszej tezy, że, aby wyjąć, należy najpierw włożyć. Ale też trzeba w tym srebrze widzieć pewien nowy bodziec dla dalszego rozwoju naszej siatkówki, bo można odnieść wrażenie, że cała ta potężna machina finansowo-wizerunkowo-marketingowa osiągnęła już swój punkt kulminacyjny i zaczęła się przegrzewać.

Ja to wszystko zatem Iocosusie rozumiem, cieszę się, doceniam i gratuluję, tylko zastanawiam się co konkretnie stało się we wczorajszym meczu. Na X widziałem wpisy porównujące tę sytuację do MŚ w 2006, tylko że wtedy w godzinę z prysznicem sprawę w finale załatwiła Brazylia, absolutni dominatorzy światowej siatkówki, a teraz została z nas mokra plama na parkiecie w starciu z Francją, drużyną na naszym poziomie, czy nawet nieco poniżej naszego poziomu. To jest łyżka dziegciu, tego do końca usprawiedliwić nie można, a ja się zastanawiam czy my zwyczajnie nie za często gramy ważne mecze u siebie.

@ a-c10

przecież akurat piłka nożna jest w Polsce najostatniejszą dyscypliną, której przydałoby się publiczne wsparcie finansowe

Właśnie o tym chciałem napisać w nawiązaniu do siatkówki, gdzie pod względem popularności Polska jest przecież ewenementem na skalę światową. Otóż znam osobiście dziewczynę, byłą półzawodową siatkarkę, która działała w siatkówce w dwóch niewielkich powiatowych miastach. I w obu tych miastach kluby siatkarskie zmagały się z tymi samymi przeszkodami, tzn. dokładnie tak jak piszesz, pierwsze do wyciągania rąk po publiczną kasę zawsze były kluby piłkarskie, a ogólnie to sport męski miał i ma znacznie wyższą pozycję w hierarchii planowania budżetu niż kobiecy. Tymczasem organizacja rozgrywek siatkówki w Polsce jest skonstruowana tak, że nawet w III lidze (!) trzeba nierzadko jechać na mecz wyjazdowy kilkaset kilometrów, i to w piątek czyli w dzień roboczy. I tak właśnie zarzyna się lokalną, klubową bazę dla sportu w Polsce, nawet dla tej super niby popularnej siatki.

W Ekstraklasie mamy problem z przepłaconymi obcokrajowcami, a na poziomie amatorskiej IV czy V ligi z piłkarzami 30+, który oczekują tysiaka za rozegrany mecz, w obu przypadkach to jest działanie krótkowzroczne i destrukcyjne, w obu przypadkach częściowo finansowane z publicznej puli, która jest mocno ograniczona, i niestety niemal zawsze skutkujące tym, że dla rozwoju innych dyscyplin na poziomie lokalnym zostają tylko ochłapy.

Ci sami rodzice wypisują dzieciaka z wuefu i zapisują go/ją na karate, piłkę nożną, capoeirę, tenis, basen, etc.

Zgoda, tylko że nakłada się tu kilka różnych spraw:

1) Ogólna skłonność do rekreacyjnego uprawiania sportu i kładzenia nacisku na zdrowy tryb życia w Polsce niewątpliwie wzrasta, czy może przeżywa renesans po wielu latach zapaści, wystarczy zobaczyć ilu ludzi biega, jeździ na rowerach, chodzi z kijkami. Ja akurat jestem z tych maszerujących (bez kijków!), najchętniej po lesie, i bez kitu niekiedy w weekend jestem w szoku, to wygląda tak jakby na przestrzeni ostatnich plus minus 10 lat ktoś nam podmienił populację.

2) Capoeiry itp. to podaż reagująca na popyt. Oczywiście może to mieć długofalowy, pozytywny wpływ na szeroko rozumiane usportowienie społeczeństwa, to też jest ważne i cenne, jednak jeżeli wchodzimy na poziom wyczynu na olimpijskim poziomie, bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy jest niewielki, zwłaszcza, że znaczna część tych dodatkowych zajęć to projekty czysto komercyjne, one w większości przypadków nie są w stanie selekcjonować młodzieży pod kątem wyczynu, może to wręcz nie leżeć w ich interesie.

3) Tendencja z pkt. 1 nadal nie znajduje przełożenia na jakość lekcji WF w szkole, tylko że wg mnie dalece bardziej prawdopodobne jest, że to jednak nie ci sami rodzice wypisują zwolnienia z WF, jednocześnie zapisując dzieciaki na dodatkowe zajęcia, niż to, że odpowiada za to infrastruktura. Powiedz mi np. gdzie te dzieciaki chodzą na dodatkowe zajęcia? Przecież lokalnie lwia ich część odbywa się na obiektach szkolnych lub obiektach spółek komunalnych, przecież kryte baseny w miastach 20k (takich jak moje) nigdy w życiu nie przetrwałyby choćby dekady, gdyby nie współpraca ze szkołami. To naprawdę nie jest tak, że na WF w szkole jest ten nieszczęsny grzejnik na korytarzu, a po 16:00 nagle pojawia się wypasiona ścianka do wspinaczki na sali gimnastycznej

4) Mnogość dodatkowych zajęć komercyjnych to manifest słabości nie tylko WF w szkołach, ale przede wszystkich lokalnych klubów i instytucji finansowanych przez budżety samorządowe czy ministerialne. I to jest bardzo poważny systemowy problem dla selekcji i rozwoju najbardziej utalentowanej młodzieży w sporcie, bo on skutkuje tym, że do sportu trafiają głównie ci, których na to stać.

@sir Gawin
Tak ten Renesans jest zauważalny tylko mam pytanie , w jakim wieku widzisz tych chodzących , biegających rekreacyjnie czy jeżdżących na rowerach ? Bo z moich warszawskich obserwacji to są ludzie od 30 taki wzwyż . No Ok można spotkać trochę młodszych ale nie młodzież . Robią to dla własnego zdrowia i chwała im za to . Jasne trzeba mieć nadzieje ze i własne dzieci usportowią .
@Zbyszek
Niezły manipulant z pana , tv republika by się nie powstydziła.
Podał pan przykład siatkówki i uogólnił ze wszystkie te WFy SKSy itd itp do dupy po mimo ich liczebności 48 lat bez medalu. Ja tu staremu wyjadaczowi nie będę przypominał sukcesów w lekkoatletyce, boksie, kolarstwie, zapasach, judo, piecioboju nowoczesnym i wielu innych dyscyplinach olimpijskich .

Sir Gawinie teraz zobaczyłem wynik meczu o złoty medal w szczypiorniaka Dania - Niemcy 39-26 ! Wynik mówi o różnicy klas . Ciekawe czy nasi sąsiedzi zadowoleni ze srebra czy podkreślają żenujący finał w ich wykonaniu bo taki musiał być przy aż trzynastobramkowej przewadze Duńczyków .
Moim zdaniem w obu przypadkach naszym i ich zadziałało to samo czyli głowy , psychika . Nie byliśmy faworytem , mega wyczerpujący mecz psychicznie z USA . Oni po dogrywce odprawiają faworyta Francje gdzie jeszcze na sekundy przed końcem przegrywają dwoma bramkami . Gdzieś te ciśnienie ulatuje i pewnie cholernie trudno zebrać się jeszcze raz do kupy . Nie wspominam tu o kontuzjach bo nie wiem czy w równym stopniu dotknęły nas i ich . U nas na 100% był to jeden z elementów sprawczych takiej gry w finale u nich nie wiem .

@ Gawin:

Odnośnie Twojej znajomej: znam takich historii multum z bardzo bliska. Przez dziewięć lat podstawówki (nie że nie zdała, trzeba w to wliczyć jeszcze zerówkę) moja młodsza córka chodziła do klasy koszykarskiej i udzielała się w lokalnym UKS. Zaczęło się od zwykłych zabaw z pomarańczową piłką, skończyło na naprawdę poważnych sprawach. No bo OK, jakieś puchary i medale poprzywożone z przeróżnych zakątków kraju to fajna pamiątka i nic ponadto. Ale już fakt, że psiapsi Lu, zdecydowanie największy talent w jej drużynie, rozpoczyna niedługo przygotowania do sezonu z silnym klubem Orlen Basket Ligi, a kilka innych ma mniejsze bądź większe szanse pójść w jej ślady, to już, jak na moje, gruby temat.

Parę lat temu, gdy coraz wyraźniej było widać, że z tego klepania po parkiecie może wyjść coś pozytywnego, szkolna salka przestała wystarczać i stało się jasne, że dziewczynom potrzebne miejsce do poważniejszych treningów. Naturalnym wyborem wydawała się świeżo postawiona na pełnym wypasie hala przy pobliskim liceum, dosłownie trzy przystanki autobusem. Prezes UKS i główny trener w jednej osobie został tam jednak spuszczony na drzewo. No bo przecież do 15. trwają zajęcia, a od 16. do 22. sala jest wynajmowana. A to panom 35+ haratającym w gałę, a to paniom 65+ uprawiającym jogę, a to klubowi tańca towarzyskiego, a to komuś tam jeszcze. A weekendami szkoła ma zamiar zarabiać na wynajmie obiektu organizacjom o charakterze politycznym i religijnym. Na wzmiankę, że to przecież nie jest jej prywatny folwark, tylko instytucja edukacyjna podlegająca pod ten sam organ prowadzący i obiekt postawiony z pieniędzy tych samych podatników, pani dyrektor perliście się roześmiała i w niedwuznaczny sposób dała prezesowi-trenerowi do zrozumienia, iż to już najwyższy czas, by szedł się walić na ryj.

Albo to: na każdym kroku podkreślano wsparcie miasta, ze szczególnym uwzględnieniem zaangażowania pana prezydenta. W pewnym momencie coś mi zaczęło zgrzytać. No bo, rozumiesz, skoro ten magistrat tak nas tutaj milijonami obsypuje, dlaczegóż, do k’nędzy, to my, rodzice, musimy załatwiać sponsorów? Dlaczego musimy się zrzucać na ciuchy dla dziewczyn i wyjazdy na mecze/turnieje? Gdy poprosiłem o wgląd do klubowych ksiąg – jako rodzic zawodniczki miałem takie prawo – zobaczyłem, że z tego miasta to idą jakieś komiczne kwoty, które mogłyby ewentualnie pokryć koszta postoju w Maku podczas powrotu z jakiegoś wyjazdu, a i to raczej nie w całości. Z mamą jednej z zawodniczek zaczęliśmy się śmiać, że ona weźmie swoje skrzypce, ja gitarę, pójdziemy rzępolić na stricie i w półtora weekendu naćwierkamy więcej, niż to całe miejskie, pożal się Boże, wsparcie. W odpowiedzi usłyszeliśmy, że każda pomoc na wagę złota. A jak nam ta miejska nie pasi, możemy iść negocjować. Poszliśmy, a jakże. Skończyło się na tym, że nam pan prezydent pierdolnął sążnisty wykład o zasadach konstruowania miejskiego budżetu, a po naszym wyjściu zadzwonił do prezesa i oznajmił, że sobie wincy takich wizyt nie życzy. Bo zakręci kurek z kasą.

Albo to: turniej gdzieś w łódzkiem. Tuż przed wyjazdem okazuje się, że busik, który miał zawieźć dziewczyny na miejsce, jest niesprawny. Firma podstawi rezerwowy. Najwcześniej za dwie godziny. Czyli o półtorej za późno. OK, mam wolny weekend i duże auto. Piszę do najukochańszej, że wracam jutro, jedziemy. Na szczęście udaje się też skrzyknąć dwóch innych tatów i tak trochę na wariata, ale jednak dojeżdżamy. Już na miejscu, przerwa w rozgrywkach. Wychodzę na parking na papierocha. Widzę jakąś panią pochylającą się pod otwartą maską Seata Alhambry. Zerkam na blachy. O-ho! Zachodniopomorskie. Silna ekipa. Nasze dziewuchy grały już z nimi parę razy, zawsze szło na pazury. Pytam panią, czy im też bus obsiadł. Nie. Na busa miało dać miasto, ale w ostatniej chwili zastrajkowały lokalne skórokopy, którym nie chciało się grać za mizerne pięć tysi miesięcznie, no i w mieście zmieniły się priorytety. A teraz jeszcze coś jej cieknie. Patrzę na przetarty wąż od płynu chłodniczego, typowa zmora volkswagenowatych. Na szczęście mam w bagażniku izolatkę i litr borygo, udaje się chałupniczym sposobem ten wąż zaklajstrować i uzupełnić braki. Godzinę później ich dziewczyny wygrywają z naszymi różnicą jednego posiadania. Pani jest wyraźnie głupio, a ja po prostu mam nadzieję, że na tej izolatce i pożyczonym borygo doturla się do domu wraz z córką i jej koleżankami. Mają w końcu jakieś dwa razy dalej, niż my. A mecz? Kij z nim, odegramy się następnym razem.

Albo to. Albo tamto. Albo siamto. Gdzie się nie obrócisz, masz takich historii na pęczki. Wszystko się trzyma na trenerach-pasjonatach i rodzicach-wariatach. Ale lokalne skórokopy (których poczynania obserwuje z wysokości trybun „tłum” nie większy, niż w przypadku Lu i jej koleżanek) za mniej, niż piątkę miesięcznie to się przecież nie zwleką z wyrka. O skórokopach mniej lokalnych nawet nie wspominając.

Co do poruszonych przez Ciebie spraw:

1) Ogólna skłonność do rekreacyjnego uprawiania sportu i kładzenia nacisku na zdrowy tryb życia w Polsce niewątpliwie wzrasta, czy może przeżywa renesans Jasne, ale tutaj sporo racji ma Senator. Znaczy, kurde, ja mam kiepską skalę porównawczą, bo się jakiś czas temu przeprowadziłem (dość daleko) i chodzę obecnie na zupełnie inny basen, niż poprzednio. No i OK, średnia wieku na pływalni „nowej” jest niewątpliwie niższa, niż na „starej”. Ale ta średnia wciąż ma trójkę z przodu. Lekko licząc.

3) (sorry za mickiewiczowskie podejście do numeracji ale tak jest chyba z większym sensem)
gdzie te dzieciaki chodzą na dodatkowe zajęcia? Nooo… różnie. Bardzo różnie. Tu chyba właśnie najbardziej odznaczają się lokalne różnice. Dla przykładu: w promieniu dosłownie stu metrów od mojej starej chałupy istnieją dwa kluby fitness/sztuk walki. Oba pachnące nowością, z odbajerzonym sprzętem. Tymczasem w tamecznej podstawówce nadal bida z nyndzą.

2) znaczna część tych dodatkowych zajęć to projekty czysto komercyjne, one w większości przypadków nie są w stanie selekcjonować młodzieży pod kątem wyczynu, może to wręcz nie leżeć w ich interesie. Ależ oczywiście. Piłowanie gałęzi, na której się siedzi. No przecież jeśli kogoś odpalisz, on z automatu przestaje płacić. Gdzie sens, gdzie logika? Ja o tych „capoeirach” pisałem tylko i wyłącznie po to, by zaznaczyć, że nie wszyscy rodzice mają alergię na aktywność fizyczną swoich dzieci. A że to nie są ci sami rodzice, którzy wypisują lipne zwolnienia z wuefu? Mogą nie być. Mogą być. Różnie bywa.

4) Mnogość dodatkowych zajęć komercyjnych to manifest słabości nie tylko WF w szkołach, ale przede wszystkich lokalnych klubów i instytucji finansowanych przez budżety samorządowe czy ministerialne. I to jest bardzo poważny systemowy problem dla selekcji i rozwoju najbardziej utalentowanej młodzieży w sporcie
Jak na moje, bardzo trudno to rozgraniczyć. Tu znów sporo racji ma Senator. Sitko mamy słabe. Ale nawet, gdybyśmy mieli lepsze, to kogo przez nie przesiewać?

@ac10
Nie obraź się ale to, co tutaj opisujesz niemal w całości wypełnia definicję czegoś, co się nazywa "kompleksem Aborygena". Termin ten wymyślił niejaki Rafał Ziemkiewicz i określa postawę, wedle której ludzie kompletnie nie widzą związku pomiędzy problemami z jakimi się borykają na co dzień a tym, przy kim zakreślają krzyżyk przy wyborczej urnie. I piszę tutaj przede wszystkim o wyborach samorządowych.

1. Infrastruktura czyli baza szkoleniowa 2. System czyli struktura sportowa 3. trenerzy
W punkcie trzecim wyręczę się tekstem Agnieszki Jucewicz dziennikarki „Wolnej soboty”:

- Wieczny krzyk, a właściwie wrzask. To najbardziej zapamiętałam po ośmiu latach trenowania pod okiem trenerki X - mówi Ania, studentka Akademii Wychowania Fizycznego, która wyczynowo uprawiała siatkówkę. - Do tego upokarzanie („Co ty? Znów się tak nażarłaś, że ruszasz się jak moja babcia?”), szantażowanie („Jak źle zagrasz, nie jedziesz na obóz”), karanie milczeniem, dodatkowe, mordercze treningi za drobne przewinienia, itp. Dlaczego Ania w tym wytrwała? Nie zmieniła klubu? Nie zwróciła się do rodziców z prośbą o interwencję? Bo przez długi czas wydawało się jej, że tak jest wszędzie, a poza tym, bo nie chciała wyjść na słabą. – Chcecie odnieść sukces? To przestańcie się nad sobą użalać! - wrzeszczała trenerka - Nie ma, że boli!
W którymś momencie Ania się na to uodporniła. A przynajmniej tak jej się wydawało dopóki w wieku lat 18 zorientowała się, że zaczyna nadużywać alkoholu. - Wiedziałam, że to nie ja - przyznaje dziś.- I, że od czegoś uciekam. Zaczęłam to analizować razem z przyjaciółką i szybko stało się jasne od czego. Miałam dość, wszystkiego. Chciałam odejść ze sportu, jednak zawodniczka we mnie powiedziała, że się tak łatwo nie podda. Poszłam na AWF, bo chcę stać się inną trenerką. Taką, która wierzy, że można „szlifować” talenty bez stosowania przemocy.

W wielu środowiskach sportowych przemoc wciąż uznawana jest za normę. Normą są nie tylko krzyk i wyzwiska, ale też zawstydzanie, upokarzanie, faworyzowanie jednych, wykluczanie drugich, brak wsparcia w trudnych momentach, nękanie i przyzwolenie na nękanie (przez innych zawodników), nadmierne obciążenie treningowe, przemocowy styl komunikacji (na przykład powstrzymywanie ważnych informacji), itd. Czynników, które temu sprzyjają jest wiele. Jeden z nich to hierarchiczność środowiska sportowego. Fakt, że trener, czy trenerka mają często władzę absolutną. Inne to choćby to, że sport wyczynowy to środowisko zamknięte, a także brak nadzoru, czy jakiejś superwizji.
Według danych GUS w Polsce w 2022 roku w klubach sportowych ćwiczyło 789 tys. dzieci i nastolatków, a w polskich związkach sportowych trenowało 469 tys. juniorów. Do tej pory nie było badań, które oszacowałyby skalę występowania przemocy w tym środowisku, jednak niedawno przeprowadziła je fundacja Dajemy Dzieciom Siłę pytając studentów pierwszych lat kierunków sportowych o ich doświadczenia z uprawiania sportu w dzieciństwie. Wyniki przerażają.

89,9 % respondentów przynajmniej raz doświadczyła przemocy w środowisku sportowym. Najczęściej była to przemoc emocjonalna (m.in. obrażanie, grożenie, poniżanie oraz wykluczanie z grupy) ze strony współzawodnika (78,5 %) oraz przemoc emocjonalna i zaniedbanie ze strony osoby sprawującej opiekę i kontrolę (65,4%). Przemocy fizycznej ze strony osoby sprawującej opiekę doświadczyło 41,4 % badanych, a ze strony współzawodnika – 33,2 %. Przemocą seksualną ze strony współzawodnika zostało pokrzywdzonych 29,6 % badanych, a ze strony osoby sprawującej opiekę i kontrolę – 11,1 % (do tej kategorii zaliczają się, m.in.: wypowiadanie obraźliwych lub krzywdzących komentarzy o charakterze seksualnym, niechciane zachowania seksualne np. ocieranie, gwizdanie, niechciane masowanie oraz dotykanie intymnych części ciała, a także kontakt seksualny z penetracją, na który wskazał 1% respondentów).
Jednocześnie, pokrzywdzone dzieci rzadko zwracały się z prośbą o pomoc. „Najczęściej o wsparcie kogoś dorosłego poprosiły osoby z doświadczeniem przemocy fizycznej ze strony współzawodnika (21,3%), najrzadziej – pokrzywdzeni przemocą fizyczną ze strony osoby sprawującej opiekę i kontrolę (9,4%)”- czytamy w raporcie.
Milczeniu o doznanej krzywdzie sprzyjają popularne w tym środowisku przekonania, na przykład takie, że „trener ma zawsze rację” (zgodziło się z nim 43,3% respondentów) albo, że „to co się dzieje w szatni nie powinno zostać ujawnione na zewnątrz” (z tym zgodziło się 70% uczestników badania).
Kanadyjskie badania pokazują z kolei, że osoby należące do środowiska sportowego nie zgłaszają przypadków przemocy, ponieważ: obawiają się usunięcia z drużyny (38%), że nikt im nie uwierzy (36%), są zawstydzone/zażenowane (51%), są lojalne wobec trenera/drużyny (29%), nie wiedzą, komu o tym powiedzieć (27%).
Konsekwencje doświadczania przez dziecko przemocy w sporcie są łatwe do przewidzenia. Choć może akurat nie dla tych, którzy wyznają maksymę, że „co cię nie zabije to cię wzmocni”. To, między innymi: wypalenie sportowe, rezygnacja ze sportu, obniżona samoocena, trudności w nawiązywaniu zdrowych relacji, samookaleczanie, depresja, zaburzenia lękowe, zaburzenia odżywiania, uzależnienia od substancji psychoaktywnych, oraz inne kryzysy psychiczne. Sportowców, których przemoc w dzieciństwie złamała jest mnóstwo. Choć to nie oni zazwyczaj, a ci, którzy cudem przetrwali stają się bohaterami popularnych filmów, co tylko umacnia przekonanie, że przemoc w sporcie jest wpisana w jego DNA.
15. sierpnia wszystkie instytucje i organizacje, w których przebywają dzieci mają obowiązek wdrożyć standardy ochrony małoletnich (potocznie zwane ustawą Kamilka), które obejmują zarówno profilaktykę przemocy wobec dzieci, jak i procedury bezpiecznego jej zgłaszania. Obowiązek ten dotyczy zarówno szkół, przedszkoli, żłobków, fundacji, jak i klubów, stowarzyszeń i związków sportowych.

Dorośli, którym zależy na dobru dzieci, w tym młodych zawodniczek i zawodników, powinni dopilnować, żeby standardy te zostały potraktowane serio, a nie jako kolejny biurokratyczny "wymysł", który trzeba tylko odhaczyć.
Więcej o tym, czym są standardy ochrony dzieci i jak je wdrażać w klubach sportowych, można znaleźć na stronie: https://standardy.fdds.pl/standardy-w-dzialaniu/kluby

Gawin mieszanie zjawisk o zgoła odmiennym ,a nawet sprzecznym charakterze ujmuje dobrotliwie . lecz taka wrzutka o tym,że trening sportowy to patologia świadczy o braku dyscypliny intelektualnej i wybacz Iocosusie ,ale o kompletnej niewiedzy czym jest współczesny sport wyczynowy.
Sport wyczynowy to pot, krew i łzy czyli cierpienie. Sport wyczynowy to nie zabawa i radocha,ale potwornie ciężka praca zajmująca lata całe. Mamy więc do czynienia z układem zero -jedynkowym ,albo jak w nauce logiki z dychotomicznym czyli albo zabawa albo wyczyn.
Jednocześnie zauważę,że to rzekome przemocowe traktowanie, to nękanie to wyraz odczuć całkowicie subiektywnych u tych , które i którzy w sporcie się nie przebiły i niczego nie osiągnęły.Mamy do czynienia z woluntarystycznym definiowaniem przemocy przez osoby dotknięte infantylnym sentymentalizmem.

Ja często odwołuję się do osobistych doświadczeń, nie z uwagi na egocentryzm ,ale aby dowieść ,że wiem o czym piszę, bo zjawiska znam nie z opowiadań ,ale sam je doświadczyłem. Zaś w inkryminowanym przypadku mamy do czynienia z typowym ideologicznym nadużyciem , bo ktoś powołuje się na anonimowe badania , jak podejrzewam robione przez amatorów nie spełniające żadnych naukowych kryteriów musi wyciągać wnioski naciągane dla celów ideologicznych.. W przypadku oskarżania o przemoc to albo jest to przestępstwo ścigane przez prawo ,albo jest fałszem i ten kto bezpodstawnie oskarża sam naraża się na odpowiedzialność.Za dużo mamy obecnie fałszywych proroków i za łatwo rzuca się bezpodstawnymi oskarżeniami.

Mam świadomość,że kiedy ja trenowałem to wysiłek jaki był konieczny do osiągnięcia wyników jest niewspółmiernie niski w stosunku do wymagań obecnych. Jako uczeń SP nr 69 w Błoniu byłem w SKS piłki ręcznej i lekkiejatletyki ,a mając 13 lat zacząłem trenować piłkę nożną co w owym czasie było rzeczą przyjemną, gdyż wysiłek fizyczny był umiarkowany ,a jedyny stres był związany z przyswajaniem coraz bardzie skomplikowanych technik panowania nad piłką. Ale mając 15 lat zostałem przekonany przez trenera Zygmunta Karlickiego do spróbowania sił w bieganiu. Sprawdzian polegał na biegu na 100 metrów ( mój wynik to 12,2 sek) oraz na 400 metrów ( 59 sekund) i trener uznał,ze coś ze mnie może być,ale aby zostać zawodnikiem klubu to musiał to zatwierdzić delegat PZLA , którym dla biegów był pan Włodzimierz Puzio i tak po kilku tygodniach uczenia się techniki biegowej , tempówek i biegu ciągłego nadszedł sprawdzian . Nie było tak jak teraz maszynerii wszelakiej i trener oceniał ; zdatny czy niezdatny ,a Puzio robił to na podstawie biegu przez płotki( wypadłem kiepsko) i biegu po wirażu ( wypadłem znakomicie ). I tak zostałem zawodnikiem II ligowego klubu , jednocześnie grając w piłkę najpierw w juniorach , potem w B klasie i wreszcie w A klasie. Jak już zostałem zawodnikiem LA to trener przedstawił mi plan treningowy wraz z oczekiwaniami wynikowymi po cyklach treningowych . W tamtym czasie ,a było to 60 lat temu. wchodził do treningu interwał i pamiętam pierwszy trening interwałowy w którym biegałem razem z bardziej doświadczonymi zawodnikami ,a były to 3 cykle z przerwami po kwadransie, a cykl polegał na biegu na 400 metrów na pełny gaz, potem 200 metrów truchtu, znowu 400 metrów pełny gaz, 200 metrów truchtu , i znowu 400 metrów pełnym gazem. Za pierwszym razem po 100 metrach tego trzeciego odcinka na pełny gaz straciłem przytomność i jak się ocknąłem to cały żołądek został oczyszczony.Ledwo ,ledwo doszedłem do domu. bo o odnowach nie było mowy. Myślałem,że zostanę uznany za nieprzydatnego ,ale trener wpadł w zachwyt i powiedział,że mam talent, bo mam niski poziom długu tlenowego czyli tzw. wrodzoną wytrzymałość. Niezależnie od treningu za namową trenera biegałem codziennie początkowo do Białut i z powrotem ( ok. 5 km w obie strony) , a wiosną 1966 roku do Leszna i z powrotem ( ok. 13 km w obie strony). Nie powiem ,ale sukcesy na miarę Mistrza Mazowsza miałem i kilka dyplomów zachowałem.Po urazie i i rocznej przerwie trener zaproponował mi powrót do treningów,ale odmówiłem, bo jak sobie przypomniałem, ile mnie kosztowało wejście na jakiś tam poziom wynikowy , to powiedziałem sobie ,że nikogo nie zabiłem ,abym tak straszliwie cierpiał.Pozostał jednak do dziś syndrom niespełnienia.
Dlatego rozumiem tych sportowców , którzy nie godzą się na ich wyszydzanie , wyśmiewanie i obrażanie. Bo oni kilka, kilkanaście lat poświęcają treningowi , oddają sportowi całe swoje młode życie i ich jedyną winą jest to ,że nie odnoszą sukcesów na miarę oczekiwań ludzi, którzy o sporcie nie mają zielonego pojęcia. Tylko nieliczni dostępują zaszczytu występu na Igrzyskach, a jeszcze mniej jest tych co zdobywają medale,ale oni przynajmniej mają poczucie,że cierpienie się jakoś opłaciło , a cała reszta ma świadomość ,że te lata zmarnowała .

Tamte lata sprzed 60 lat wspominam nie tylko ze względów nostalgicznych,ale dla ukazania zasadniczej różnicy pomiędzy modelem dojścia do sportu wyczynowego i do sukcesów. Badania prowadzone w Warszawskiej AWF sprzed 9 lat na próbie 50 tys, uczniów szkół podstawowych i średnich oraz klubów w Warszawie dowodzą ,że ok. 70 % z nich wykazuje ogromne braki w zakresie wytrzymałości, że spośród młodzieży w wieku 11-16 lat trenujących różne dyscypliny tylko ok. połowa jest na tyle uzdolniona ruchowo ,aby je uprawiać ,a do sportu wyczynowego nadaje się ok. 10 % z nich.I w tym zakresie Senator ma rację,że aby wybierać to trzeba mieć z kogo wybierać. I tak to się przedstawiało do mniej więcej końca XX wieku, kiedy to w Polsce obowiązywał model piramidy , który Jan Mulak określił pod koniec lat 80-tych jako cebulę. Tragedia współczesnego polskiego sportu polega na tym ,że nadal ten model uważa się za funkcjonalny, pomimo ,że warunki brzegowe uległy radykalnemu pogorszeniu. Po prostu "nie ma armat'.
Demografii nie da się oszukać ,a ona wskazuje,że w czasach PRL tak od 1954 roku rocznie rodziło się między 550 a 620 tys. dzieci rocznie, więc było z kogo wybierać , biorąc pod uwagę,że ok. 2,5- 3% młodzieży ma predyspozycje fizyczne i psychiczne do wyczynu.Natomiast od 1992 roku rodzi się dwa razy mniej dzieci, więc baza naborowa uległa znacznemu zmniejszeniu. Więc zmianie powinien ulec model funkcjonalny sportu z piramidy na wieżę , tym bardziej ,że wyszkolenie zawodnika w dobie obecnej jest potwornie drogie i w większości krajów wydatki na sport mają wymiar kierunkowy, i koncentrują się na talentach. Model tzw. wieżowy polega na dokonywaniu przedwstępnej selekcji predyspozycyjnej przy pomocy nie oka Karlickiego czy Pazio ,ale wszechstronnych badań przy użyciu wysokospecjalistycznej aparatury. W Polsce tej zmiany jak by nie zauważono i mamy do czynienia z przepaścią pomiędzy chałupnikami ( amatorami ) a przemysłowcami ( profesjonalistami) z innych krajów. Związki sportowe nadal uważają,że ich zadaniem jest organizowanie rozgrywek ,a kluby w nich uczestniczące muszą mieć kadrę. Więc szkoleni nie są najlepsi, wybrańcy z predyspozycjami ,ale wszyscy , w tym beztalencia na tych samych zasadach, a ponieważ talentów na miarę mistrzów jest mniej to ton nadają ci drudzy .

I ten stan niemocy ulega stałemu pogłębieniu, tym bardziej,że państwo dotuje w różnych formach , poza piłką nożną , wszystkie dyscypliny sportu i władze związków zajmują się głównie ich rozdziałem. A tam gdzie szmal tam krzyżują się interesy , tworzą się koterie i kliki. Jak widać sukcesy na imprezach międzynarodowych nie są najważniejszym kryterium,ale układy i zachowanie władzy i wpływów.
Jednocześnie wiemy ,że bez kierowania najlepszych trenerów do pracy z najbardziej utalentowanymi wyników nie będzie . Lecz od lat trwa odsuwanie tych trenerów, którzy potrafią wyszkolić mistrzów.
W czasach PRL takie zjawiska sekowania najlepszych trenerów były wyjątkiem,a teraz są regułą. Podam tylko dwa znamienne przykłady ; w PZLA nie ma miejsca dla trenera Natalii Kaczmarek Marka Rożeja,w PZT nie ma miejsca dla Piotra Sierputowskiego , który na wysoki poziom wyczynu wyniósł Igę Świątek . Trener polskiej szkoły młota Edward Cybulskie był w PZLA po 1990 roku persona non grata. Nikogo nie interesuje zbadanie , opracowanie i kontynuowanie dokonań wybitnych szkoleniowców w rożnych dyscyplinach , a ich miejsce zajmują miernoty i nieuki.

Po Igrzyskach ma miejsce rozliczanie bez mała personalne ma kanwie politycznej rozgrywki ,że oto tamci byli niesłodccy , wydawali pieniądze nieefektywnie i teraz jak nadejdziemy my to sam miód będzie wpadał do dziubków. Przy pomocy samego szmalu nie wychowamy mistrzów, bo talentu nie da się kupić na targu.Podobnie jak choroby nie przekupimy. Talenty trzeba wyszukiwać i trzeba umieć to robić, a następnie szlifu muszą dokonywać mistrzowie ,a nie dyletanci.
Przez lata polski sport ciężko pracował na katastrofę i nie ma cudownej recepty na szybkie wyjście z kryzysu. Lecz bez opracowanej przez fachowców diagnozy w ogóle procesu uzdrowieńczego nie zaczniemy .
I tu z wieloma komentatorami na tej stronie trudno się nie zgodzić, kiedy kwestionują skuteczność leczenia choroby , która zabiła pacjenta.

Zbyszku bardzo cenię Gawina właśnie za to że potrafi być dobrotliwy, samemu z różnym skutkiem staram się miarkować, staram się być dobrotliwym i wyrozumiałym i wiem jak cholernie trudno mi temu podołać, jak bardzo muszę się z tym zmagać czasami. 

re: trening

No właśnie Iocosusie, dokładnie tak to widzę jak a-c10, to że są w tym środowisku obecne uzależnienia czy przemocowość to niestety pewne jak dwa plus dwa jest cztery, a to dlatego, że tego rodzaju zjawiska obecne są wszędzie (vide najnowszy sequel do serialu "Sędziowie" z udziałem Tomasza M., Bartosza F. i Krzysztofa J.), jest jednak kwestia skali oraz mechanizmów zapobiegania i reagowania.

Warto pamiętać, że po pierwsze wszechobecna dziś rodzicielska nadopiekuńczość ma jednak pewne dobroczynne właściwości, otóż pierwsze kilka lat kontaktu dziecka ze sportem w zasadzie nigdzie i nigdy nie polega już tylko na zapisaniu dziecka gdzieś tam czy prostym sfinansowaniu jego zachcianki, z moich obserwacji w większości przypadków wygląda to niemal tak jakby rodzice trenowali wspólnie z dziećmi Oni zawożą je, odbierają, czekają na nie, obserwują treningi, gawędzą z innymi rodzicami, są w kontakcie z dzieciakami 24/7 gdy te jadą na jakiś obóz, pod pewnymi względami oczywiście utrudnia to pracę trenerom, ale jednocześnie minimalizuje niemal do zera ryzyko zachowań patologicznych. A po drugie te starsze dzieciaki, nastolatki, to też jest zupełnie inna młodzież niż za naszych czasów. I można im przyklejać łatki zetek i płatków śniegu, ale jedno jest pewne - jak trener przyjdzie na bani i zacznie kogoś tam szarpać czy obrażać to one trzasną drzwiami i nie będą z dziadem pracować nawet tygodnia dłużej, ew. zrobią z tego aferę na całe miasto i pół fejsa. Czasy się zmieniają i to bardzo.

Też biorę pod uwagę swoje doświadczenia, bo kręcę się zawodowo przy środowisku nauczycielskim od ponad 20 lat i twierdzę, że wuefiści obecnie to zupełnie inni ludzie niż kiedyś (poniekąd tak jak i angliści ). To już nie czasy zakopconych papierosowym dymem kanciap gdzieś w podziemiach, do szkół trafia wielu młodych, wykształconych, pełnych energii i optymizmu nauczycieli wychowania fizycznego, faktem jest, że niestety oni często lądują w biurokratycznym bagnie polskich szkół, że jest też szereg innych uwarunkowań, które sprawiają, że ten początkowy entuzjazm niekiedy przeradza się w obojętność i chęć ucieczki, ale to jest całościowo bardzo złożona materia, sam czynnik ludzki oceniam wysoko, tu się naprawdę dokonuje wyraźna poprawa.

re: medaloza a masowość

To trzeba rozpatrywać dwukierunkowo.

Oczywiście poza dyskusją jest, że masowość uprawiania sportu w społeczeństwie to samo dobro, raz, że korzystnie przyczynia się do naszego trybu życia i tworzy zdrowe przyzwyczajenia, dwa, że powiększa bazę, spośród której następuje selekcja talentów na olimpijskim poziomie.

Przy czym moje zastrzeżenie jest takie, że mam silne przeświadczenie, że ważniejsze jest jednak know-how w selekcji i treningu oraz dostęp do nowości z zakresu żywienia, farmakologii (dozwolonej) i technologii, że to są te detale, które na poziomie walki o olimpijski medal mogą okazać się istotniejsze od indywidualnego talentu, i to właśnie w tym elemencie polski sport jest stosunkowo najsłabiej przygotowany do rywalizacji z konkurencją.

Natomiast czy medaloza może korzystnie wpłynąć na masowość, hm, w teorii tak właśnie być powinno, choć to jest skomplikowana zależność. Oczywiście, była Małyszomania, mamy Lewego czy Igę, ale to wyjątki, sportowcy nie są jednak u nas idolami, ciężko im się przedostać do mainstreamu.

Mam tu w związku z tym pewien wewnętrzny zgrzyt, bo niewątpliwie istotna jest tu rola mediów, które powinny należycie sprzedawać sport, naświetlać jego blaski, tworzyć sprzyjający klimat, nagłaśniać nasze sukcesy. A zgrzyt wynika z tego, że jako ten no, hm, koneser sportu, oczekiwałbym krytycznej analizy ew. niepowodzeń (takich jak paryskie). I drażnił mnie nieco w TVP radosny ton, żarty sytuacyjne i roześmiane buzie w sytuacji, gdy nasi zawodnicy właśnie odpadali czy przegrywali. I tak się zacząłem zastanawiać - a może ja się mylę? Może walka o masowość wymaga takiego właśnie przekazu, pozytywnego bez względu na okoliczności?

Niejako w temacie post scriptum.