Zbaraż(a) na Euro?

PÓŁFINAŁ BARAŻY O EURO: POLSKA – ESTONIA 5:1 (1:0)
Frankowski (22. min.), Zieliński (50. min.), Piotrowski (70. min.), Mets (74. min. – sam.), S. Szymański (77. min.) – Vetkal (78. min.)
Żółte kartki: Puchacz – Paskotsi
Czerwona kartka: Paskotsi (27. min., Estonia, za dwie żółte)
Polska: Szczęsny – Bednarek, Dawidowicz, Kiwior – Frankowski (46' Cash; 56' Puchacz), Slisz, Piotrowski (73' Moder), Zieliński (73' S. Szymański), Zalewski – Świderski (73' Buksa), Lewandowski
Estonia: Hein – Klavan, J. Tamm, Mets – Paskotsi, Kallaste (67' Pikk), Soomets (82' Ainsalu), Vetkal – A. M. Tamm (31' Hussar), Jurgens (67' Lepik), Palumets (67' Poom)

Cyrk Zalewski, głowa Zielka, potwierdzony słuszny wybór Piotrowskiego, przełamana nieskuteczność Sebka Szymańskiego, przystawka smaczna teraz czas na danie główne czyli finał zbaraży z Walijczykami.

A, jeszcze jedno, tak w ramach obywatelskiej korekty Iocosusie, gola dla Estończyków strzelił Vetkal

Tak, zgadzam się z a-c10, że w tym meczu była w zespole dobra energia, wiadomo było, że zaraz coś wpadnie, że zaraz dołożymy kolejną bramkę, graliśmy spokojnie i na dużym luzie. Poziom rywala zapewne nieco pomógł, ale faktycznie, nie z takimi potrafimy się przecież męczyć a nasz zespół wreszcie sprawiał wrażenie grupy ludzi, którym dobrze się wspólnie pracuje.

Obyśmy tylko nie wpadli w tę pułapkę, o której piszemy od jesieni, tzn. pracy w zamkniętym cyklu, za którym nie ma już nic (względnie jest - rewolucja). Bo umówmy się, z Walią na wyjeździe szanse są w najlepszym razie fifty-fifty. My mamy może więcej piłkarskiej jakości w składzie, ale oni mają bardziej wyrównaną kadrę, stabilny zespół, aktualnie dużą pewność siebie, no i własny stadion. Przegramy - i?... A jeżeli wygramy - oczywiście super, wierzę, trzymam kciuki, będę odliczał dni do Euro, tyle że tam czekają już Francuzi, Holendrzy i Austriacy, faworytami, oględnie mówiąc, nie będziemy. Mam szczerą nadzieję, że wizja Kuleszy, Probierza i cierpliwość szeroko rozumianego środowiska sięgają dalej niż kilka dni czy nawet kilkanaście tygodni do przodu.

A-c10 dzięki za obywatelską czujnośc! 
"mecz dzisiejszy obudził we mnie coś, czego jako kibic Biało-Czerwonych od cholernie dawna nie czułem – iskierkę nadziei na to, że ta kadra może grać fajnie i przynosić nam radość." - obstawiam, że tym meczem z Estonią Probierz "przedłużył" swój kontrakt na eliminacje do WM'26 bez względu na wynik potyczki z Walijczykami, chyba że w Cardiff przytrafi się jakaś katastrofa, blamaż. Osobiście jednak w to nie wierzę, przegrac możemy, nawet dwoma lub trzema bramkami w przypadku gdy będziemy musieli gonic wynik stawiając wszystko na jedną ofensywną kartę, ale nie uznam tego za naszą kompromitację. Z Waliczykami każdy wynik będzie możliwy, pewna jest tylko walka i determinacja z obu stron, fart lub jego brak może byc decydujący. 
Zatem w "gawinową pułapkę" nie wierzę, choc osobiście wobec Probierza mam ambiwalentne odczucia, to facet, który sam dla siebie może byc najgorszym przeciwnikiem. Fakt, że po czwartkowym wieczorze pretensji do niego nie wolno posiadac. Sprawdziła mu się konsekwencja i taktyczna i personalna, nie wierzę żeby Kulesza pozbył się go teraz z kadry.

Po czwartku a przed wtorkiem zastanawiam się czy będą roszady w wyjściowym składzie? Świder w pierwszej połowie odstawał wyraźnie od kolegów, Slisz "w jetlagu" i mogą byc wątpliwości czy się "przebudzi", no i Bednarek któremu wypomina się zachowanie przy utracie gola. Ciekawe czy Probierz postawi na konsekwencję czy też wybierze Romańczuka, Salamona, Buksę od pierwszej minuty na placu? Stawiam na konsekwencję, ale ... ?

Obejrzałem naszą u21 z Izraelem i mam mieszane odczucia. Pod pressingiem który nam rywal narzucił w pierwszym kwadransie gubimy się jak dzieci we mgle, Ariel Mosór dwa razy się obciął na poziomie prokuratorskim z czego na szczęście straciliśmy tylko jednego gola, jak na lidera defensywy bardzo duży zawód. Również żal tyłek ściska gdy patrzy się na zjazd formy Kamińskiego i Łęgowskiego w ich przypadku brak ogrania w klubie daje ewidentne negatywne skutki. Z pozytywów można zazdrościc kolejarzowi Filipa Szymczaka ma papiery na dobrego napadziora, zaskakuje jako joker Kajetan Szmyt inni nazwiska mają już większe, z większymi nadziejami ale to Szmyt staje się mężem opatrznościowym ratującym młodzieżówkę. Zwycięzców się nie sądzi, ale nastawiłem się na przyjrzenie się Kacprowi Urbańskiemu a tu zonk, wychodzi że trener uważa że mamy lepszych piłkarzy od tego który zaczyna łapac skład i minuty w Bolognii w Serie A. 

Dziś zaliczyłem u-20 Polski z Angolami i niestety to było przygnębiające widowisko. Wyspiarze grali w piłkę, a my biegaliśmy i przesuwaliśmy, kuźwa mac, jak ktoś mi powie że dobrze szkolimy naszą młodzież to trzeba kogoś takiego odsyłac do obejrzenia właśnie tego meczu. Przy tym taka refleksja, słyszę w komentarzu, że niektórzy z młodych Anglików już zaliczają gry w Premier League, czyli w najbogatszej lidze świata, która może sciągnąc niemal każdego grajka z innych krajowych lig. Tymczasem w naszej kadrze u-20 nie ma żadnego chłopaka z Ekstraklasy, żadnego. Ściągamy tabuny zagranicznych grajków, kluby się bronią rękami i nogami przed preferencjami dla młodzieżowców, trenerzy dowodzą, że jakby młokos był dobry to by się przebił do składu i tym sposobem mamy eldorado dla zagranicznego zaciągu i dla czerpiących z tego zyski menago i kładziemy lachę na szkolenie młodzieży. A nastolatek z jakimkolwiek talentem tylko marzy żeby jak najszybciej opuścic ten nasz ligowy grajdołek. 
Tragedia bo z taką naszą beznadziejną rzeczywistością już zaczynają się mierzyc naprawdę utalentowani chłopcy z byłej kadry u-17 Marcina Włodarskiego!

@ Iocosus:

Wyobraź sobie taką oto scenkę rodzajową: do mera zacnego miasta Nowherehampton przychodzi prezes rezydującego tamże klubu Backwater United FC. Na początku, jak to w Anglii, jakiś small talk, szybko jednak gość przechodzi do rzeczy. Słuchaj, Jamie - zagaja - sprawa jest. Mamy dziurę w budżecie. Pięć i pół banieczki. No, sześć. No dobra, prawie siedem. Ale to już naprawdę będzie wszystko. Weźcie nam z miejskich dorzućcie, bo nie dogramy sezonu!

Jak myślisz, Iocosusie – mer kipnąłby ze śmiechu od razu, czy może jednak zdążyłby wykrztusić No chyba cię w palnik jebło, Bob!?

A-c10 to jest zabawa za cudze, żeby biznes się kręcił i żeby coś skapło i do własnej kieszeni i to jest najważniejsze.

Byli piłkarze kadrowicze szczególnie srebrni medaliści z Barcelony dowodzą że oni w Ekstraklasie grali już przed dwudziestką i to ma dowodzic ich klasy, skali talentu. Tyle tylko że w latach '90 my byliśmy ligą "endemiczną" z ponad 90% Polaków w składach klubowych. Wymiana pokoleniowa była naturalna, starsi kończyli kariery lub wyjeżdżali na piłkarskie saksy a w klubach zastępowali ich młodzi.
Dziś "emeryci" są wymieniani zaciężnym zaciągiem z zagranicy, piłkarzami już doświadczonymi, jeżeli są nawet z drugiej lub trzeciej ligi chocby zza Pirenejów to technikę użytkową mają lepszą od Polaków, pozostali z Bałkanów, Czech, Słowacji itd. też obiektywnie jako już ukształtowani zawodnicy są trenerowi bardziej przydatni niż rodzime małolaty z akademii. Trenerowi rozliczanemu z wyników trudno się dziwic, młokos nawet z potencjałem będzie niestabilny, w formie chimeryczny, fizycznie też będzie raczej odstawał, lepiej postawic na doświadczonego rzemieślnika, który byc może nie olśni, ale też nie zawiedzie.
My kibice również ekscytujemy się transferami i rozliczamy właścicieli i dyrektorów sportowych przede wszystkim z tego kogo sprowadzają do klubów. Zakupy trafione, są wyniki w lidze, to zarząd klubu się sprawdził, fachury, drużyna dołuje, nabytki za kilkaset tysięcy € rozczarowują, to dyrektor sportowy i spółka to dyletanci i ignoranci. 
Kompetencje prowadzących klub są definiowane przez pryzmat tego kogo do drużyny sprowadzają, kupują a nie przez to jakimi wychowankami klub może się chlubic, na jakim poziomie ci młodzi chłopcy są wyszkoleni.
Wiadomo juniorami Ekstraklasy się nie zdobędzie, ale mam wrażenie, że nasza klubowa piłka podąża w jakąś ślepą uliczkę. 

Wracając do bieżących spraw, kontuzjowany Matty Cash wrócił do domu, Dominik Marczuk został odesłany do młodzieżówki, a powołanie alarmowe otrzymał Paweł Wszołek z czego można wnioskowac że sytuacja Przemka Frankowskiego jest mocno niepewna.

@ Iocosus:

N’ale przecież przed erą „bosmańską” każda liga była endemiczna. Panujące ówcześnie regulacje (o których nie chce mi się szerzej rozwodzić, oczywista oczywistość) powodowały m.in. to, że w polskich klubach grali głównie Polacy, w niemieckich Niemcy, w holenderskich Holendrzy, włoskich Włosi, etc., etc. Co więcej, coś takiego jak tzw. kupowanie potencjału na rynku międzynarodowym w zasadzie nie istniało. Z zagranicy ściągało się zawodników gotowych do gry tu i teraz, w dodatku zauważalnie lepszych od lokalnej konkurencji, bo tylko tacy zasługiwali na drogocenne, ściśle limitowane miejsca dla obcokrajowców. Inne czasy, inne realia, więc jeśli ktoś mi opowiada, że on we wczesnych latach dziewięćdziesiątych się przebił do składu, ergo jest lepszy od obecnych młodziaków, to pusty śmiech mnie ogarnia. A tak swoją drogą, to ciekawe, że ci srebrni barcelończycy, rzekomo siłą swego talentu wdzierający się do ligowych jedenastek, na poziomie dorosłej kadry osiągali znacznie gorsze wyniki, niż obecni reprezentanci. Niechże więc może oni po prostu zamkną swój kolektywny dziób.

Co się tyczy Anglików, oni paręnaście lat temu mieli podobny problem, co my teraz (oczywiście w „nieco” innej skali). Kończyło im się tombakowe pokolenie Beckhamów, Gerrardów, Lampardów i reszty. Gołym okiem było widać, że autentycznego złota to już z niego nie będzie. Co gorsza, zaraz za tym pokoleniem zionęła dziura. Bo angielskie kluby też się zachłysnęły zewnętrznym rynkiem transferowym. Szybko jednak zrozumiały, że każdy local lad w kadrze to czysty, wymierny zysk. Jeśli uda mu się przebić do składu, po pierwsze jesteś kilka/naście/dziesiąt milionów do przodu, bo nie musisz nikogo ściągać. Po drugie, bankowo opchniesz więcej karnetów i merchu, bo to jest chłopak stąd i ludzie będą chcieli zobaczyć go w akcji i się z nim identyfikować. Po trzecie wreszcie, zyskasz żywy, kopiący gałę dowód na to, że twoja akademia działa, że naprawdę jej wychowankowie mogą pograć sobie w Premier League. A nawet, jeśli chłopak ostatecznie okaże się za słaby – czy też może niewystarczająco wybitny – na walkę o czołowe lokaty w tejże PL, zawsze możesz go opchnąć. Owszem, nie zbilansujesz tym transferów zagranicznych gwiazd za grubaśny hajs. Ale przecież tych kilka baniek też na ziemi nie leży, innit? I to właśnie to zrozumienie, a nie jakieś wydumane, sztuczne limity młodzieżowców, sprawiło że teraz mają taką pakę, że aż miło popatrzeć.

Tyle, że aby to tak działało, trzeba natychmiast skończyć z magistracką kroplówką. Inaczej zmierzać będziemy nie tyle w ślepą uliczkę, co prosto w przepaść.

My kibice również ekscytujemy się transferami i rozliczamy właścicieli i dyrektorów sportowych przede wszystkim z tego kogo sprowadzają do klubów.

O, to-to właśnie. Kwestia mentalności. Parę dni temu wpadł mi w oczy wywiad z Twoim idolem On tam generalnie opowiada sporo fajnych rzeczy, ale jeden cytat to, jak na moje, taki gwóźdź, że O’Ranney: Jak stawiamy na obcokrajowca i nie ma z miejsca efektu „wow”, to albo brakuje mu ogrania, albo nie zna modelu gry, albo ma jeszcze braki w przygotowaniu fizycznym, ale otrzaska się, dostosuje do taktyki i nadrobi zaległości, prawda? Szkoda, że tak samo nie mówimy o młodych Polakach. Róbmy tak dalej. A potem co rok dekapitujmy kolejnego selekcjonera. I a piat’ następnego.

@ Senator:

Z tymi menedżerami to, moim zdaniem, dość złożona kwestia. Jasne, w wielu przypadkach jest dokładnie tak, jak piszesz. Ale w wielu innych… A, zresztą. Przykład mocno na okrętkę, bo przecież luźno ze sportem związany (a z futbolem w ogóle), ale za to dotyczący bardzo mi bliskiej osoby Otóż niespełna rok temu moja młodsza córka (ur. 2008) wybierała szkołę średnią. Z naszej (znaczy mojej i małżonki) strony presji nie było żadnej, z jednym zastrzeżeniem: miała być to placówka publiczna, bo na etapie liceum czesnego płacić nie zamierzaliśmy. Zapewniliśmy za to młodą, że – jak zwykle zresztą – może liczyć na naszą radę i wsparcie. Obserwując jej proces decyzyjny, z początku byłem mocno przekonany, że wyłazi na wierzch punkowa osobowość Łucji. Bo wiesz, ona od kołyski traktuje renomy, reputacje i inne pierdolety tego typu ciepłym moczem, byłem zatem pewien, że do rankingu Perspektyw nawet nie zajrzy. I nie zajrzała. Skoncentrowała się na własnych oczekiwaniach wobec szkoły. Miała być to placówka, która umożliwi jej realizację artystycznych i sportowych pasji, jednocześnie dając solidną podbudowę ogólnokształcącą. Tak na wypadek, gdyby wyszło na to, że ze sztuk plastycznych i/albo koszykówki to jednak wyżyć się nie da. Potem jednak, gdy zacząłem się z nią włóczyć po różnych dniach otwartych, doszedłem do wniosku, że ta moja córa to wcale nie jest taka wyjątkowa. Znaczy jest ale akurat najwyraźniej nie w tym zakresie. Spotkałem bowiem całkiem sporo dzieciaków, które kombinowały tak, jak ona. W dupie miały pompę, tradycje, posągi słynnych absolwentów, marmurowe schody i podobne kretynizmy. Skupiały się na tym, czego od danej szkoły chcą i w jakim stopniu ta szkoła może im to dać. Dopytywały. Analizowały. Porównywały. I wiesz co, Senatorze? Koniec końców moja młodsza córka, patentowany leń i niepoprawny śpioch (żadna krytyka, krew z mojej krwi, kość z mojej kości) postawiła na szkołę, gdzie lekcje startują o 7:30 (swoją drogą, skurwysyństwo, nie sądzisz?), a dojazd tam zajmuje jej nieco ponad godzinę. Co więcej, ona się tego wyboru trzyma. Dzień w dzień jest na nogach o 5:20, bo przecież przed wyjazdem do szkoły wypadałoby się umalować i ewentualnie wtrząchnąć jakieś śniadanko, a ostatnia „zdążająca” kolejka odjeżdża o 6:13. Ale cóż, najwyraźniej warto, bo właśnie to liceum przedstawiło jej najbardziej konkretny, najlepiej dostosowany do potrzeb plan na jej rozwój.

Nie piszę o tym dlatego, żeby się chwalić fajnym dzieckiem (chociaż też). Chodzi mi o to, że dzisiejsze nastolatki, Senatorze, to jakiś inny sort. Zaskakująco świadomie podchodzą do swojego rozwoju. Wiedzą, że wciąż mają pootwierane różne opcje i chcą wybrać tę, która dla nich konkretnie będzie najlepsza. Jasne, nie zawsze i nie wszystkie. Istnieje jednak spora szansa, że hipotetycznego Szymona, szesnastoletniego wannabe zawodowego piłkarza, nie skusisz – jako przedstawiciel klubu – tym, że zaświecisz mu w oczy słynnym herbem. Ani tym bardziej drętwą gadką typu „chodź, Szymi, do nas. Będziesz trenował, a jak się bardzo postarasz, to może kiedyś zagrasz w pierwszym składzie!”. Bo on będzie chciał wiedzieć jaki konkretnie klub ma pomysł na to, żeby naprawdę tak się stało. Jakie są kolejne etapy, jakie wymagania będą na nich przed nim stawiane, jaką pomoc w ich realizacji otrzyma, etc., etc. Nie kupisz go również – jako agent – nawijaniem makaronu na uszy. Nie spadnie mu szczęka, gdy usłyszy o planowanym transferze do czyjejś tam Primavery. Bo on sam dobrze wie, że może do tej Primavery trafić. I będzie chciał wiedzieć dlaczego miałby to wybrać kosztem dalszej gry w lokalnym klubie. Jaki pomysł? Plan? Etapy, wymagania, pomoc…?

W linkowanym wyżej wywiadzie trener Włodarski sugeruje, że polskie kluby dość często nie mają pomysłu na wychowanków. Jak na moje, ma rację. Ba, uważam, że tego pomysłu często nie mają także agenci. Czasy się zmieniły, realia i ludzie też, a my wciąż tkwimy w poprzedniej epoce.

FINAŁ BARAŻY O EURO: WALIA – POLSKA 0:0, rzuty karne: 4:5
karne: 0:1 Lewandowski, 1:1 Davies, 1:2 S. Szymański, 2:2 Moore, 2:3 Frankowski, 3:3 Wilson, 3:4 Zalewski, 4:4 Williams, 4:5 Piątek, 4:5 D. James (obroniony)
Żółte kartki: J. James, Mepham – Piotrowski, Zalewski
Czerwona kartka: Mepham (120. min., Walia, za dwie żółte)
Walia: Ward – Williams, Mepham, Davies, Rodon – Roberts (84' Brooks; 112' Broadhead), Ampadu, Wilson, J. James – Johnson (70' D. James), Moore
Polska: Szczęsny – Bednarek (80' Salamon), Dawidowicz, Kiwior – Frankowski, Slisz, Piotrowski (106' Romanczuk), Zieliński (101' S. Szymański), Zalewski – Świderski (80' Piątek), Lewandowski

Szczęsny jeszcze pogra w reprezentacji, sam sobie to załatwił!

1. Czy wspólne odśpiewanie hymnu po meczu przez piłkarzy i kibiców symbolicznie kończy "wielką smutę" po aferze premiowej na Mundialu? Zdaje się że na zawodników czeka całkiem znaczna cząstka gratyfikacji UEFA dla PZPN za awans na Euro. Oby nikomu z obecnie rządzących nie przyszły do głowy jakiekolwiek dodatkowe premie. 
2. Czy mecz z Walią to była michniewiczowszczyzna? Publikatory zanudzają przywoływaniem statystyk według których Biało-Czerwoni nie oddali ani jednego celnego strzału. Na ile wczorajszy mecz był podobny do tego z Meksykiem z Mundialu i czy to znaczy że z Holandią, Austrią, Francją zagramy w podobnym stylu jak za Michniewicza?
3. Czy Bartosz Salamon na dobre wygryzł z reprezentacyjnej jedenastki Jana Bednarka? 
4. O ile lepszy jest Slisz od Krychowiaka i czy stał się "pewniakiem" w repie?
5. Na Euro Nicola Zalewski będzie grał o "nowe otwarcie" w swojej karierze. W Romie wiedzie mu się "średnio" w reprezentacji stał się niezbędny, turniej w czerwcu będzie świetną okazją do zaprezentowania pełni umiejętności i co za tym idzie do zmiany klubu. 
6. Zdaje się, że grono "pewniaków" w jedenastce znacząco się powiększyło po "zbarażach", bez kontuzji i w dobrej formie o pozycję mogą rywalizowac: Jakub Moder z Jakubem Piotrowskim, Świder z Piątkiem i z Buksą, czy Sebek Szymański będzie "tylko" zmiennikiem Piotra Zielińskiego?
7. Dominik Marczuk zawiódł w u-21 jak i pozostali jego koledzy, czy są jakiekolwiek "rezerwy" dla obecnej reprezentacji? Widzę tylko jedno nazwisko, choc żadnego meczu z tym piłkarzem w tym roku nie widziałem, zatem jest to klasyczny "wishful thinking". Adrian Benedyczak!
8. Czy obecna reprezentacja jest w stanie nauczyc się "gegenpressingu" i szybkiego przechodzenia do ataku? Na dziś wydajemy się najbardziej przewidywalną drużyna z 24 na Euro? 
9. Czy na Euro zagramy bez Gianfranco Obsranko?
10. Czy w zbarażach zahartowała się jedenastka na Euro, a w takim razie mamy reprezentacyjne "nowe otwarcie"? 

Łyżeczka dziegciu w dniu dzisiejszym czyli Marco van Basten o reprezentacji Polski: "To sztywny zespół, który za bardzo nie chce atakować ani grać w piłkę. Drużyna ma małą skłonność do gry. Głównie się broni." - źródło: sportowefakty.wp.pl/pilka-nozna/legenda-ostro-o-reprezentacji-polski-te-slowa-nie-spodobaja-sie-probierzowi

Wczołgaliśmy się na Euro, w grupie z Holandią i Francją jesteśmy skazani z góry na porażki, w takim razie nie mamy nic do stracenia, czy Michał Probierz w takiej sytuacji będzie w stanie porzucic "michniewiczowszczyznę"?

Mecz dostarczył tego, czego można wymagać od futbolu reprezentacyjnego - napięcia i emocji. Nasza drużyna zagrała z dobrą energią, chemią, świadomością wspólnego celu. To było bardzo krzepiące.

Co do piłkarskiej jakości, van Basten Iocosusie Ameryki nie odkrył, ale wiele można osiągnąć dobrą organizacją gry i szybkością przechodzenia z obrony do ataku. Tutaj od naszej reprezentacji na pewno można i trzeba wymagać więcej. Wydaje mi się zresztą, że Probierz celowo nakazał grać nieco niżej Lewandowskiemu i ustawił Zielińskiego jako 10 - wyglądało to na próbę zorganizowania warunków dla zaczepienia akcji w środku pola i szukania zagrania do drugiego napastnika lub wahadłowych.

Jeżeli chodzi o punkty to, na szybko:
ad. 4) Slisz nie jest i nie będzie liderem formacji na miarę Krychowiaka sprzed niespełna dekady, ale uważam, że zagrał bardzo dobrze, hm, nawet trochę dla mnie niespodziewanie dobrze, bo jakoś nigdy nie widziałem w nim pewniaka w kadrze
ad. 5) Takiego Zalewskiego chciałbym widzieć, tzn. nie był wczoraj niestety efektywny, ale pokazuje się do gry, drużyna chce z nim grać, daje radę w defensywie, to nie jest ten wystraszony chłopaczek sprzed nieco ponad roku,
ad. 7) Benedyczaka nie widziałem od niepamiętnych czasów, ale myślę, że na pewno Marchwiński, zresztą Probierz próbował go w reprezentacji już na jesieni, mało mamy zawodników o takiej charakterystyce, niestety on jest bardzo chimeryczny i ogólnie chyba nie zawsze dojeżdża mentalnie, może powinien zmienić otoczenie?

@ Iocosus:

1) Mam szczerą nadzieję, że te dwa ostatnie mecze pozwolą wreszcie zatrzymać PR-owy korkociąg, w jaki reprezentacja Polski wpadła jeszcze podczas meczu z Japonią na MŚ’18. Przegrane z Senegalem i Kolumbią voxpop jeszcze by jakoś wybaczył. Zwłaszcza, że miał przecież świeżo w kolektywnej pamięci świetne ME’16. N’ale właśnie tamten mecz „o honor” splamił ów honor znacznie bardziej, niż w/w porażki. A potem było już tylko gorzej. Brzęczek niby obiecująco zaczął, ale jak już włączył tryb #niekochani, tak za cholerę go wyłączyć nie potrafił. Sousa walił ordynarną ściemę niczym trzecioligowy kołcz od internetowej szczęśliwości, w dodatku za jego kadencji Lewandowski dość wyraźnie pokazał jak bardzo mu, ekhem, „zależy” na graniu w kadrze. Michniewicz zaczął z wysokiego C, a skończył tak, że szkoda gadać. Za Santosa ogólny tumiwisizm i degrengolada. No słabo. Bardzo słabo. Wczoraj jednak – a i, w mniejszym stopniu, w zeszły czwartek – poczułem się znów choć troszenieczkę tak, jakby znowu był 2017 i kibicowanie Biało-Czerwonym znów było cool, trendy, groovy, jazzy i w ogóle. Oby tak dalej.

2) Bez jaj. Jeśli ktoś nie widzi różnic między wczorajszym meczem, a wiadomym spotkaniem z Meksykiem, mocno zalecam wizytę u okulisty. A czy w Niemczech zagrany Czesioballa? To zależy. W jakiejś tam mierze nawet od nas. Znaczy – niestety! – niekoniecznie od nas biorących udział w tej dyskusji. Niemniej, od nas-kibiców już jak najbardziej. Jeśli zwyczajowo będziemy mieć spinę na awans z grupy, to tak, najprawdopodobniej Czesioball się pojawi. Alternatywnie jednak możemy spojrzeć na sprawy trzeźwym okiem. I wtedy bankowo wyjdzie nam na to, że czegokolwiek byśmy nie grali, szanse z Francją mamy czysto teoretyczne, z Holandią nikłe, a z Austrią w najlepszym razie takie sobie. Już nic nie mówiąc o tym, iż wizja naszego triumfu w całej imprezie to nawet nie football fiction, tylko narkotyczne brednie. A skoro tak, skoro nie jedziemy tam wygrywać (i akceptujemy ten fakt jako rozsądni ludzie), to jedźmy fajnie pograć w piłkę. Wtedy Czesioballa nie uświadczymy, bo i niby dlaczego.

3) Nie.

4) Grzegorz Krychowiak jest trochę jak Fiat 126p. No bo Maluch niby taki polski, a przecież zaprojektowany za granicą. Analogicznie, Krycha wielokrotnie reprezentował nasz kraj i co do jego uczuć patriotycznych trudno mieć jakiekolwiek wątpliwości. Równie trudno jednak nie zauważyć, że to nigdy nie był polski piłkarz sensu stricto. Dalej, raz-dwa-sześć był swej klasie i swoim czasie samochodem może nie wybitnym, na pewno jednak bardzo udanym. Jako małe miejskie autko w latach ’70 spokojnie zaliczał się do czołówki. Niestety, mizeria rodzimej motoryzacji (i PRL en bloc) sprawiła, że używano go jako auta rodzinnego, co nigdy-przenigdy nie powinno się zdarzyć. Produkcję zaś zakończono dopiero w roku 2000, co zakrawa na wyjątkowo ponury dowcip. Krychowiak również w swoim czasie (połowa poprzedniej dekady) i swojej klasie (defensywny pomocnik) jak najbardziej łapał się do światowej topki. Sęk w tym, że mizeria rodzimego futbolu kazała w nim upatrywać lidera, czy nawet – o zgrozo! – rozgrywającego reprezentacji, co było +/- tak sensowne, jak wsadzanie pięciu dorosłych osób do Malucha. No i podobnie jak 126p, Krycha zdecydowanie zbyt długo pozostawał w użytku. Oby na tym podobieństwa się nie skończyły. W końcu wykpiwany kiedyś i wyszydzany Malczan jest obecnie cenionym, sympatycznym youngtimerem. Krychowiaka zdecydowanie widzę za lat kilka ubarwiającego jakieś studio swym fhąsuskim aksątem i cierpkim poczuciem humoru.

Czy Bartosz Slisz ma szanse stać się odpowiednikiem podstawowego samochodu RP? Dziś byłaby to pewnie Toyota Yaris. Ależ jasne. Niech tylko nie próbuje jeździć z całą rodziną na wczasy do Złotych Piasków.

5) Nie sądzę, aby występy w kadrze miały jakieś poważniejsze przełożenie na klubową karierę Zalewskiego.

6 i 10) Euro za dwa i pół miesiąca. Tak sobie myślę, że w kontekście „pewniaków” to znacznie bardziej „aż”, niż „tylko” dwa i pół miesiąca.

7) Szczerze mówiąc, w chwili obecnej rezerw reprezentacji wolałbym się dopatrywać w możliwości poprawy zgrania, nie w konkretnych personaliach.

8 i van Basten) Echhh… Przestańmy wreszcie fetyszyzować nieprzewidywalność. Futbol to nie poezja barokowa, konceptualizm nie jest tu wymagany. Mnie się w ogóle marzy, by kiedyś reprezentacja Polski była najbardziej przewidywalną reprezentacją nie tylko na danym turnieju, lecz zgoła na świecie. Tak, żeby przed każdym kolejnym meczem można było przewidywać, że wygra. I w 8/10 przypadków się nie pomylić.

9) Awansowaliśmy. Fajnie. Przyznam jednak, że jeszcze bardziej od samego zaklepania biletów do Niemiec cieszy mnie fakt, iż monsignore Obsranco najwyraźniej obejrzał oba mecze barażowe w telewizji. Albo w ogóle wyjechał per la fine del mondo. No nie było gościa. Ni widu, ni słychu.

Mieliśmy w tych meczach drużynę. OK., wciąż jeszcze kiepsko zgraną i połapaną w oczekiwaniach selekcjonera. Owszem – czy kogokolwiek to dziwi? – dość surową taktycznie i toporną technicznie. Nadal posiadającą zauważalne rezerwy jeśli chodzi o decyzyjność. Wszystko prawda. Ale była to drużyna złożona z dorosłych mężczyzn, gotowych wziąć swoją część odpowiedzialności za nią na barki. Nie zaś z obfajdanych, zahukanych chłopaczków. I niech tak zostanie.

Gianfranco Obsranco, vaffanculo!

@ Iocosus:

Re: Bednarek, liceum i muzeum

To ja się może najpierw wytłumaczę z tego kategoryczno-lakonicznego „nie” Otóż nie wydaje mi się, aby obsada środka obrony reprezentacji Polski sprowadzała się do bezpośredniej rywalizacji Bednarka z Salamonem. No bo tak: przyjąwszy, że – na co wszystko wskazuje – Michał Probierz zamierza posyłać na plac trzech nominalnych stoperów, jedno miejsce wydaje się być zaklepane dla Kiwiora. I nic dziwnego. Ze wszystkich naszych obrońców to właśnie Kuba gra w najlepszym klubie, nieco fartem i nie do końca na swojej pozycji, ale jednak przebił się tam do składu, zbiera niezłe recenzje, raczej pewniak. Akcje Dawidowicza stoją też całkiem wysoko. Jak sam jednak nadmieniłeś, okazem zdrowia Paweł nigdy nie był. Ja mu, rzecz jasna, szczerze życzę, aby wszelkie urazy dały mu wreszcie spokój, ale cóż, jest jak jest. Bochniewicz i Walukiewicz również nie przyjeżdżają na kadrę po to tylko, by zbić pionę z Lewym, Szczeną i Zielkiem, każdy z nich na pewno chce grać i ma jakieś tam argumenty do przedstawienia selekcjonerowi. Salamon z Walią zagrał dobrze. Absolutnie niczego mu nie ujmując, wypadałoby jednak pamiętać, iż gros jego występu przypadło na czas, gdy rywale kompletnie nie mieli już sił, w związku z czym nie testowali go jakoś bardziej intensywnie. Czy spisałby się równie udanie grając od pierwszego gwizdka? Hanna Gronkiewicz-Waltz. Może. A może nie. No i wreszcie ten Bednarek.

Skoro już zahaczyłeś o szkolne klimaty, u mnie w liceum podejście do sportu było dość specyficzne. Owszem, dyscypliny właściwe dla – muahahahaha…! – przyszłej kadry kierowniczej? Jak najbardziej! Tenis, narty, fitnessik, pilates, no pola golfowego jakoś, kuźwa, w okolicy nie było… Ale jakieś chamskie haratanie w gałę? Nooo… niekoniecznie. Bardzo niekoniecznie.

Specyficzne było również podejście do kwestii prymusostwa. W dużym skrócie: potencjał intelektualny, pracowitość, sumienność i insze takie liczyły się zazwyczaj nieporównywalnie mniej, niż zasobność portfela i wpływy rodziców. Rozumiesz: uczniowie, których starzy byli skłonni i w stanie dokupić np. jakiś fancy komputer do pracowni informatycznej, podsponsorować zakup jakichś mebli, etc., względnie uznawani byli w lokalnej społeczności za grube szyszki – o ta-ak. Ci mogli sobie pozwolić na zdecydowanie więcej, niż pozostali, czyli szkolny plebs (w tym jak najbardziej piszący te słowa). Co więcej, z grona tegoż plebsu jakąś tajemniczą metodą wyselekcjonowano grupę usual suspects. Tak, piszący te słowa również się do niej zaliczał ;p Gdy tylko w szkole (i okolicach) działa się jakaś chryja, w zasadzie z mety wiadomo było, kto jest „winny”. Zjawisko to osiągało momentami naprawdę wysokie poziomy absurdu. Swego czasu np. moja wychowawczyni zadzwoniła do mojej mamy (nauczycielki!) do pracy z żądaniem, by mama natychmiast się pojawiła, bo ktoś tam się z kimś tam przed szkołą potrzaskał i to przecież na pewno ja. Mamcia odparła, że nigdzie się nie wybiera. Po pierwsze bowiem, ma co robić. Po drugie, wg jej najlepszej wiedzy, nie ma mnie w szkole, bo siedzę w domu i usiłuję zatamować alergiczny krwotok z nosa. Co zresztą nawet jak najbardziej opierało się na prawdzie

Mam wrażenie, że z Bednarkiem jest jakby podobnie. Gol dla Estończyków? No owszem, maczał w nim palce. Na pewno jednak nie był ani jedynym, ani nawet głównym winowajcą. Nieporozumienie ze Szczęsnym w Cardiff? Wojtek wziął winę na siebie, ale przecież „wszyscy” i tak wiedzą swoje. Bo to Bednarek.

Jak na moje, jedynym sensownym wyjściem z sytuacji jest kompletna zlewka. Ale nie deklaratywna, tylko rzeczywista. Rób, chłopie, co masz robić i się nie przejmuj.

@ CTP:



Różnych specyfików zdarzało mi się próbować, ale to, co Boniek ćpie, to musi być naprawdę mocarny towar

Tak Senatorze, to jest niewątpliwie sukces Probierza, w grze kadry widać dokładnie te elementy, o których piszesz i dzięki nim wyglądamy wreszcie jak zespół, a nie jak zbieranina zmęczonych sobą ludzi. Może i wystarczyło otworzyć okno po Santosie, ale jednak widać w tej drużynie postęp ze zgrupowania na zgrupowanie, jakby wewnętrznie coś się tam na nowo zaczęło zazębiać, można zatem mieć nadzieję, że w pracy sztabu i zawodników jest prawidłowa synergia.

Szanse przeciw Holandii i Francji teoretycznie mamy rzecz jasna niewielkie, a i Austriacy stworzyli bardzo solidną ekipę, ale przecież nie mamy nic do stracenia. Właściwie to na papierze trafiła nam się chyba najtrudniejsza grupa od, nie wiem, 1986?

Iocosusie rola Zielińskiego może być z grubsza postrzegana jako odzwierciedlenie naszego pomysłu na grę. Bo jeżeli mamy utrzymywać się przy piłce, budować akcje przez środek to on powinien być cofnięty, obok niego mógłby być Moder (zdrowy), to już są solidne piłkarskie argumenty, w takim przypadku moglibyśmy grać 3-4-3 albo 4-3-3. Tylko że nasza jedenastka jest nierówna, a nie wystarczy przecież mieć trzech czy czterech ludzi, którzy lubią utrzymywać się przy piłce, to raz, dwa, że nie mamy odpowiedniej głębi składu i zastępstw dla kluczowych zawodników. W tym sensie 3-5-2 z zabezpieczeniem środka pola i atakiem opartym o wahadłowych jest chyba zwyczajnie prostsze do wdrożenia i doskonalenia, dlatego myślę, że ten właśnie system Probierz będzie chciał wykorzystać w Niemczech, ale oczywiście docelowo jakiś plan B istnieć powinien.

Z Urbańskim to ciekawa sprawa, parę razy próbowałem oglądać tę Bolonię, w końcu rewelacja sezonu itp. itd., no i szczerze powiem, że Urbański wydał mi się nieco przezroczysty, ale biorę poprawkę na to, że oglądałem go głównie kiedy grał na skrzydle, czyli chyba nie na jego nominalnej pozycji, poza tym chłopak jest jeszcze bardzo młody i nie dostawałby tylu minut w wymagającej lidze gdyby zupełnie nic w nim nie było.

A-c10, zgadzam się, że w tej chwili skład obrony Probierz chyba już ma. Salamon jest pierwszym zmiennikiem, który może wejść do bloku zamiast Bednarka, choć też zamiast Dawidowicza. Majstrowanie przy wariancie który jakoś tam się sprawdził, nic dobrego nam nie przyniesie, zwłaszcza że odwodów brak. Natomiast niestety nie można odmówić Bednarkowi pewnego talentu do przyciągania osobliwych zdarzeń (także w Southampton)

BTW. Nie mówiłeś, żeś Pan się kształcił wśród takiego establishmentu W moim LO, wciśniętym między stare, dobre warszawskie blokowiska, nikt o fitness czy pilates nawet nie słyszał