Polskie Euro'24

Z raportu podglądających i podsłuchujących reporterów weszło.com na 3 dni przed naszym inauguracyjnym meczem:
„Nasz wyjściowy duet napastników zastąpi inne zestawienie: do napastnika doklejony zostanie ofensywny zawodnik, tak zwane dziewięć i pół.
Na dziś więcej wskazuje na to, że w tej roli nie zobaczymy Kacpra Urbańskiego, tylko Sebastiana Szymańskiego.
Jeśli chodzi o dziewiątkę, opcje są tylko dwie: Adam Buksa i Krzysztof Piątek. Bliżej składu wydaje się być ten pierwszy. W przypadku ewentualnej absencji Pawła Dawidowicza też ciężko o rewolucyjne rozwiązania: podczas czwartkowych zajęć na środku defensywnego bloku zobaczyliśmy Bartosza Salamona.
Ciekawe jest to, że do zmiany względem ostatniego sparingu może dojść w środku pomocy, gdzie w miejsce Jakuba Piotrowskiego sprawdzany jest Jakub Moder.”

Czyli na dziś, jedenastka na niedzielę wyglądałaby następująco: Szczęsny – Kiwior, Salamon, Bednarek – Zalewski, Zieliński, Slisz, Moder, Frankowski – S.Szymański – Buksa
Vox populi optuje za Kacprem Urbańskim, szczerze mówiąc też bym na młokosa postawił, a Sebka Szymańskiego cofnąłbym w miejsce Modera, tylko że Probierz tego nie zrobi z uwagi na parametry fizyczne. Albo selekcjoner zaprzeczy dotychczas wyznawanej swojej „filozofii” piłkarskiej.
Tak a pro po Modera, w Polsce to był kiepski napastnik, średni ofensywny pomocnik i dopiero gdy w Lechu zaczął być wystawiany na „6” to zwrócono na niego powszechną uwagę i okrzyknięto talentem, bo i faktycznie gdyby nie zatracił swoich walorów ofensywnych a nauczył się defensywy, to mielibyśmy i swojego Stanislava Lobotkę na dodatek o głowę wyższego.
W Anglii tak jakby to zignorowano i Moder był ustawiany zda się na wszystkich pozycjach i mam takie podejrzenie, że to w równym stopniu mu nie służy jak problemy z kontuzją.

Wczoraj obejrzałem spotkanie Niemców ze Szkotami i mam nadzieję,że Probierz też obejrzał i wnioski wyciągnie.
Ja się nie skupiam na personaliach , bo moim zdaniem jest to kwestia dwóch podmianek ,ale zależnych od ustawienia. Jeżeli zagramy na dwóch napastników to obok Slisza zagra Piotrowski i nie będzie miejsca dla S.Szymańskiego ,a jeżeli zagramy na jednego to obok Slisza zagra Moder i znajdzie się miejsce dla S. Szymańskiego. Nie ukrywam ,że optuję za drugą wersją, aczkolwiek ubolewam ,że właściwie nie ma możliwości zmiany taktycznego systemu gry.

Przed meczem Niemców ze Szkotami wysłuchałem z obłędem w oczach opinii szpeców jak to Szkoci grają po Europejsku ( co to znaczy ?), jak to mają do perfekcji opanowaną grę defensywną i jak to Niemcom postawią bardzo trudne warunki.
Oczywiście można nie widzieć,że świat się zmienia, ale nie powinno się tym chwalić. Przed 47 laty Jacek Gmoch napisał książkę pt "Alchemia futbolu" w której opisał w jakim kierunku pójdą zmiany w futbolu. Za podstawę przyjął rozwój cech motorycznych ,aczkolwiek błędnie przyjął,że bilans energetyczny sportowca jest ograniczony ,a przez to wykluczył postęp w motoryce poprzez intensyfikację treningu , lecz przez np. wspomaganie farmakologiczne , dietę itp. Ta poprawa motoryki da jego zdaniem , łącznie ze znajomością gry rywali, możliwość do stosowania optymalnych wariantów taktycznych oraz zmiany ich w trakcie gry, przy wzroście działań destrukcyjnych.
Rzeczywiście rozwój taktyki został w dużym stopniu uzależniony od fizycznych zdolności realizacyjnych piłkarzy ,a te są coraz większe. Widzimy,że nasi następcy są wyżsi, silniejsi, zdrowsi , bardzie wytrzymali , a genetyka dowodzi,że ten cykl zmian następuje wskutek doskonalenia genomu człowieka. Kwestią ich wykorzystania zajmują się specjaliści fizjolodzy. Królem polowania we współczesnej piłce nożnej jest kontrola przestrzeni poprzez dynamikę i intensywność gry. Jednym z aspektów takiego patrzenia na współczesny futbol jest uznanie,że zespół grający defensywnie sam siebie skazuje na porażkę. Mówiąc przenośnie to tak jak by sam założył sobie pętlę na własną szyję, a zadaniem przeciwnika jest tylko ją zaciskać,aż do uduszenia. Teoretycznie rzecz ujmując od tych 35 lat zmieniło się pojęcie przestrzeni i sposobu jej zawłaszczania. To o czym pisali Łobanowski czy Sacchci jako o ujęciu organizacyjnym zmieniło się w wymiar realny. Kontrola przestrzeni nie polega tylko na jej wykorzystaniu,ale ma wymiar realny, konkretny i przejawia się w zajmowaniu obszaru boiska na własne potrzeby. Tym samym przy dobrze przygotowanym motorycznie rywalu , który zajął 3/4 boiska to co nazywano wolnym polem do realizacji kontrataku przestało realnie istnieć. Zespół atakujący , który potrafi grać atakiem pozycyjnym zabiera nie tylko przestrzeń broniącym ,ale zamyka korytarze.Sam natomiast poprzez szybką wymianę podań i pozycji otwiera sobie stale nowe możliwości wytworzenia pozycji do zdobycia bramek. Wczoraj Niemcy wygrali wysoko , bowiem Szkoci sami zamknęli się w klatce. Jeżeli my tak zagramy z Holendrami to czeka nas taki sam los , chyba,żeby Holendrzy zapomnieli jak się strzela bramki.

Jednocześnie spotkanie Niemców ze Szkotami ukazało systemową słabość ustawienia z trójką obrońców i dwoma wahadłowymi co wynika z dwóch podstaw : po pierwsze nierównomiernego rozłożenia zadań na poszczególnych zawodników, w tym nadmiernego obciążenia motorycznego np. tzw. wahadłowych oraz braku ochrony narożnika boiska . Ten systemowy mankament wykorzystali Niemcy, którzy atakowali przy pomocy bocznych pomocników wspieranych przez bocznych obrońców bocznymi sektorami rozciągając grę i w ten sposób otwierając sobie drogę do bramki grą z boku ,ale też przez środek boska.

Dlatego optuję za grą z dwoma rozgrywającymi oraz z dobrym technicznie Moderem ,aby poprzez utrzymywania się przy piłce w środku pola gry wybijać Holendrów z uderzenia. Niezależnie od wyboru koncepcji to brak Lewandowskiego będzie bardzo dokuczliwy.

Dobra nasza. Pierwszy dzień przyniósł zdecydowane zwycięstwo faworytów. Dziś triumfy faworytów znów były, ale jakby mniej okazałe, a pod koniec to już w ogóle tyci-tyci. Jeśli wszystko dalej pójdzie tym tropem, to jutro wydrapiemy jakiś remisik. Zwłaszcza, że reprezentacja Holandii już od dłuższego czasu nie zaliczyła żadnej spektakularnej implozji. To chyba byłby najwyższy czas, nie?

A wracając do spraw poważniejszych, kwestia „Szymański vs Urbański vs obaj vs żaden” jakoś niespecjalnie podnosi mi ciśnionko. Choćby dlatego, że reprezentacja Probierza jest – miejmy nadzieję – wciąż na wczesnym etapie budowy i pewnie niejedną konfigurację jeszcze zobaczymy. Co więcej, powiększenie limitu zmian (co generalnie uważam za świetny pomysł) oznacza spadek znaczenia wyjściowej jedenastki. Może nieznaczny, ale jednak. Wreszcie, bądźmy szczerzy, jutro od zestawień personalnych i tak istotniejszy będzie fart.

Gdybym jednak miał wybierać, postawiłbym na Sebka. Owszem, po meczach z Ukrainą i Turcją Kacper ma swoje pięć minut. No i spoko, w pełni zasłużenie. Trzymam kciuki, żeby na tym się nie skończyło i żeby za pięć lat był podporą reprezentacji, a nie bohaterem artykułów typu „gdzie on jest i co się z nim dzieje”. Warto jednak zauważyć, że Sebastian od lat utrzymuje się na bardzo solidnym poziomie w piłce klubowej. Fajnie by było, by i w kadrze zaczął spełniać bardziej wiodącą rolę. A skoro na tym Euro, chcący-nie-chcący, zaczynamy Operację Afterlife, to moment wydaje się całkiem sprzyjający.

Za grę jedną "szóstką" i za "trzech włoskich tenorów" plus Sebek Szymański w jedenastce rozgrzeszam Probierza ze wszystkiego! Trudno, będzie wtopa trzeba będzie wziąć na klatę!

Serwery padły i mimo programu do zmiany VPN nie dało mi było oglądać . Relacje różne . Od to cud ze remisujemy do przerwy po najlepszy mecz od …
Niestety skończyło się jak zazwyczaj, więc racje mieli ci którzy pisali, ze wcale tak dobrze to jednak nie wyglada.

Tu się z sir Gawinie zgodzę . Jeśli z Austrią nie wygramy to niestety żadne zaklęcia nie pomogą i reprezentacja ponownie stanie się przedmiotem drwin i żartów . Wszak ładnie grali ale przegrali przerabialiśmy już X razy. Oczywiście cieszy atmosfera w drużynie i chęci ale to ciagle za mało aby pozytywnie kończyć mecze z takimi drużynami jak Holandia. Ja pretensji absolutnie nie mam . Za wysokie progi dla nas taka Holandia ale Austria ? Powinnismy być conajmniej równi z nimi .

Rozmawiałem z synem , poczytałem trochę tych spokojniejszych i chyba muszę się wycofać ze słów ze w razie wpadki z Austrią będą jechać z reprezentacja bez opamiętania . Syn powiedział Katar a ten becz to dwa inne światy . Chciało się patrzeć na chłopaków . Ci spokojniejsi tez piszą , nareszcie gramy w piłkę .
@iocosus
Nasz Szymański w reprezentacji nie zagrał do tej pory nawet pół dobrego meczu . Jakaś blokada w głowie ? Raczej na Austrię nie wyjdzie .

Ten mecz mógł być spokojnie do wygrania, gdybyśmy mieli obrońców a nie "hobby players". Zwłaszcza, z tak słabą (w tym momencie) Holandią. No, sorry ale i Bednarek i Salamon, to nie ten rozmiar kapelusza. Za tę pierwszą bramkę obwiniany jest Zalewski ale jak się popatrzy na całą akcję, to Nicola mógł wtedy co najwyżej wywalić piłkę w aut. Jest przy piłce przy własnym polu karnym (!) a wszyscy koledzy pochowani za przeciwnikami. A druga bramka, to już kompletne gapiostwo Salamona. No, tak się teraz nie gra i nie wróżę tej reprezentacji sukcesów z takimi obrońcami. Akurat kamera była umieszczona dość wysoko i widać było jak na dłoni nasze błędy w ustawieniu, gdy kreowaliśmy akcje ofensywne. Tam nie było żadnej asekuracji a Holendrzy tylko czekali na stratę piłki po naszej stronie.
My się oczywiście możemy, za przeproszeniem, onanizować akcjami bramkowymi, które wykreowaliśmy ale za styl nie przyznają punktów a tutaj zanosi się na tradycyjny mecz otwarcia, mecz o wszystko i mecz o honor.

CTP: „Bednarek i Salamon, to nie ten rozmiar kapelusza” – też mam wobec nich wątpliwości, obaj to inteligentni, fajni goście, chciałbym ich mieć za kumpli, móc z nimi pogadac o piłce i nie tylko, ale jak to Szczęsny mówił: „Wy jesteście wszyscy fajne chłopaki, ja was wszystkich lubię. Ale dziś fajne chłopaki nie wygrają meczu.”
O tym że mamy deficyty w defensywie wiedzieliśmy przed turniejem, czy Probierz popełnił jakiś błąd selekcyjny, pominął któregoś z defensorów, który na „tu i teraz” dałby nam zdecydowanie większą jakośc?
Owszem uznaję że Dawidowicz to lepszy zawodnik niż Salamon, ale jeżeli wyjdzie na Austrię lub Francję to nie mam żadnej gwarancji, że się nie obetnie dużo bardziej spektakularnie niż Salamon z Holendrami. Bereszyński za Bednarka też w chwili obecnej nie stanowi jakiejś różnicy, Walukiewicz tym bardziej. Mnie cieszy, albo raczej mam satysfakcję że Probierz, który przecież sobie zdaje sprawę z naszych ułomności nie postanowił że „zamurujemy szesnastkę” piątką w linii ustawioną na jej wysokości, a przed nimi trójka defensywnie usposobionych pomocników będzie tylko przesuwała i przesuwała a wszystko na co będziemy liczyli w ofensywie to przysłowiowa „laga na Robercika” lub na kogoś innego pozostawionego na desancie. A wszystko pod dewizą, że „na taką grę jesteśmy skazani, to jest nasze DNA”. Bzdura, może i z Pomarańczowymi przegraliśmy, ale zobaczyliśmy, że ta filozofia piłkarska jest funta kłaków warta, że repra może grac inaczej, tak że nie trzeba się jej wstydzic. Przyznaję, że nie wierzyłem, że akurat Probierz na to się zdobędzie, że będzie takim „wariatem”, że ponownie powołam się na słowa naszego bramkarza.
Owszem Austiacy mogą nas obnażyc, liczę się z tym, są uznawani za jedną z najlepiej zorganizowanych ekip na obecnym turnieju, doskonale potrafią zastosowac to z czym mieliśmy „od zawsze” największy problem czyli wysoki pressing, który oby u nas nie wywołał lawiny błędów. Jestem bardzo ciekaw ich dzisiejszego występu z Francuzami. Natomiast „grając w piłkę” możemy sprawic z czasem, że nasza „pięta achillesowa”, czyli wychodzenie spod pressingu przestanie nam doskwierac, a wręcz jeżeli nauczymy się tego to okaże się to naszym atutem, tak jak w przypadku Holendrów.

Nasi obrońcy to jest pewien problem, choć sądzę, że i tak Probierz ma większe pole manewru niż Michniewicz, który strzelił sobie w stopę z Glikiem, bo obecność Glika wymuszała niską grę całej defensywy, tymczasem teraz można myśleć o tym, żeby drużyna przesuwała się w sposób bardziej kompaktowy. Tylko że to jest kwestia związana z całościowym pomysłem na grę - czy my mamy być drużyną prowadzącą grę, utrzymującą się przy piłce, czy raczej czekającą na odbiory, czy mamy zakładać wysoki pressing, czy jednak ustawiać się na swojej połowie itp. itd. Tej wiosny reprezentacja jest póki co na fali wznoszącej, ale to jest ten moment, kiedy pewne kwestie personalne i taktyczne powinny już zacząć klarować się i krzepnąć.

W niedzielę Holendrzy najlepsze okazje mieli kiedy umiejętnie wchodzili w półprzestrzenie, paradoksalnie akurat wtedy bramek nie strzelali, ale hm, tej klasy przeciwnika przed tym tak zupełnie powstrzymać się nie da. Może przy lepszym zgraniu całej formacji, przy wzorowej współpracy z defensywnymi pomocnikami i wahadłowymi, da się osiągnąć lepszą efektywność obronną, ale sytuacje będą zawsze. Senator wspomniał wyżej o niespodziankach, taką na pewno było zwycięstwo Słowacji. Oczywiście Belgia zagrała przeciętnie, chaotycznie, na niskiej intensywności, ale jednak swoje naprawdę wyborne sytuacje też miała i Słowacy mieli furę szczęścia pod własną bramką (oraz przychylne oko sędziego przy drugiej nieuznanej bramce Lukaku). I teraz pojawia się pytanie, co, poza fartem, różniło Słowaków od nas? Otóż nie sensu stricto obrona (chociaż rzecz jasna każdy z tercetu Škriniar, Vavro, Hancko miałby u nas pierwszy skład), tylko fakt, że Słowacy znacznie lepiej umieli wybijać Belgów z uderzenia, że potrafili dłużej utrzymywać się przy piłce i nie dopuszczać Belgów do kontr, że Duda i Lobotka zrobili tam lepszą robotę niż nasi środkowi pomocnicy. O tym zresztą chyba mówił po meczu Probierz, że zabrakło nam cwaniactwa i wyrachowania. Tu też kłania się bramka na 1:1, CTP, wg mnie błąd Zalewskiego ewidentny, szkoda, że tak kosztowny, trochę podobny do zagrania Martinsa przeciw Dinamo Zagrzeb w meczu eliminacji Ligi Mistrzów u nas. Zalewskiego zgubiła zła ocena sytuacji w pierwszym momencie, przecież tam Holendrzy nacierali, byli pod naszym polem karnym, ale w pewnym momencie oddali nam piłkę zupełnie za darmo. Tylko że Zalewski zbyt wolno się do niej zbierał, miał jakiś problem decyzyjny i sam się wpędził w kłopoty w bardzo prostej sytuacji. A skoro już chciał grać długą piłkę to trzeba było wzdłuż linii, bez ryzyka, bez wsadzania kolegi na minę.

Naszego meczu przeciw Austrii jestem szalenie ciekaw, bo to będzie chyba najbardziej miarodajny test dla nas na tych mistrzostwach. Austriacy nie mają w składzie wirtuoza na miarę Zielińskiego czy takiej gwiazdy jaką jest Lewy, ale są kilka kroków przed nami pod tym względem, o którym napisałem w pierwszym akapicie, tzn. Rangnick wdrożył swój plan na grę mniej więcej dwa lata temu i od tego czasu konsekwentnie go realizuje. Austriacy w ciemno grają swoje, grają intensywnie, wysoko, agresywnie, na dużym ryzyku, i zupełnie nie dbają o to, czy po drugiej stronie boiska jest Estonia czy Francja. Żeby ich ograć będziemy musieli zagrać znacznie lepiej niż przeciw Holandii.

Kiedyś trener Piechniczek na kadrze forował „ślązaków” kosztem legionistów i się na tym przejechał. Robienie podziałów regionalnych lub klubowych w reprezentacji jest głupotą do kwadratu. Śląski wygwizdał Deynę, ten odpłacił się w najlepszy z możliwych sposobów strzelając Portugalczykom gola bezpośrednio z rzutu rożnego.

Przegraliśmy z Holandią ponieważ wierchuszka notabli z PZPN ostentacyjnie to ogłaszając poszła w niedzielę się pomodlic w intencji repry, na co Opatrzność się wkurzyła że tacy zakłamani grzesznicy na nią się powołują i farta w meczu nas pozbawiła!

@ CTP:

Moja opinia o obecnych, bądź byłych piłkarzach Lecha jest taka, że oni gen przegrywania wysysają z mlekiem matki.

Aha. Czyli jak się nie da racjonalnie, to uciekamy w piłkarskie foliarstwo. Świetny pomysł, milordzie.

reprezentacja Probierza bardzo mi przypomina Cracovię z jego czasów

Niewątpliwie. Wzorek, co prawda, inny, za to kolory ciuchów bardzo zbliżone. Widziałeś w ogóle jakieś mecze Cracovii Probierza oprócz tych z Legią…?

proponuję obejrzeć mecz Serbii z Anglią

Mhmmm. Czyli przyzwoita postawa Polaków w meczu z Holandią to wynik słabości Oranje. Ale już Serbom nic a nic nie pomógł fakt, że Anglicy po prostu nie wyszli na drugą połowę. Nie no, ni cholery.

No to mamy ten dzień, jesteśmy na turnieju i zwyczajowo po meczu otwarcia, gramy mecz o wszystko, żeby trzeci meczyk już nie był tylko o honor i pietruszkę.
Mimo wszystko uważam, że nie jest to „mecz o wszystko” dla wszystkich, ponieważ moim zdaniem nawet gdyby nas Austriacy dotkliwie powieźli, czego wykluczyć nie wolno, to Michał Probierz swoją posadę mimo wszystko zachowa. Co najwyżej Don Czesław będzie dumnie z góry patrzył na kmiotków zwolenników ofensywnego stylu, jako trener pragmatyk, który nie dość, że na turniej awansował, to jeszcze z grupy wyszedł i będzie teraz mógł dowodzić, że tylko zawistni dyletanci mylą futbol z jazdą figurową na lodzie.
Wieczorem przekonamy się czy Probierz „michniewiczowszczyznę” ostatecznie porzuci nawet w „meczu prawdy” i czy będzie czerpał z tego profity. Słychać, że będzie to „mecz walki” już taki w tym roku graliśmy z hardymi Walijczykami, zatem jesteśmy zahartowani w boju, ale też skala trudności niepomiernie wzrośnie.
Według mnie o wyniku spotkania zadecyduje „pressing”, rywal z niego słynie, a u nas wyjście spod niego to „pięta achillesowa”. Zaczniemy grać długą piłką z pominięciem linii pomocy, to jeżeli Austriacy nas zdominują fizycznie i będą przejmowac takie podania to tylko rozkręcimy „wiedeński walec”. Będziemy próbowali wychodzić podaniami, to właśnie będzie ten moment, na który Austiacy liczą przy próbach zaskakującego odbioru piłeczki. I tak źle i tak niedobrze, jeżeli poradzimy sobie z austriackim pressingiem to moim zdaniem wygramy ten mecz, jeżeli nie, to możemy zostać zamieceni pod dywan Euro’24.

Skład: Wojciech Szczęsny - Jan Bednarek, Paweł Dawidowicz, Jakub Kiwior - Przemysław Frankowski, Jakub Piotrowski, Bartosz Slisz, Nicola Zalewski, Piotr Zieliński - Krzysztof Piątek, Adam Buksa
Czyli z Lewym raczej była ściema, że jest już w pełni zdrowy. Wymiana Salamona na Dawidowicza dla mnie uzasadniona, Slisz Romańczuka dystansuje mobilnością, wybieganiem, oby trzymał swoją pozycję i był klasycznym „odkurzaczem” więcej nie oczekuję. Środek pomocy z Zielkiem i Piotrowskim, to klucz, chyba że nastawimy się na prostą grę i długie piłki na parę Buksa – Piątek. Piotrowski dał dobrą zmianę z Holandią, oby był „dzikiem” wchodzącym w pole karne jak w pole kartofli, plus strzał spoza szesnastki to chyba to na co liczy Probierz jednak w dyspozycji z meczu z Turcją, to włos jeży się na głowie?
Zrezygnowaliśmy z Sebka Szymańskiego (zrozumiałe) i z Urbańskiego co chyba świadczy że nastawiamy się na bój, fizyczną walkę.
Gawinie w swojej jedenastce chciałem uniknąc Bednarka z Salamonem, przy tym ograniczałem się do tej kadry z Euro’24. Bereszyńskiego uznaję za drugiego w hierarchii pod względem gry w defensywie, ale przyznaję hipotetycznie para Kiwior – Zalewski w ruchu lewostronnym to dla mnie odpowiednik Jędzy z Grosickim za Nawałki. Bardziej mi odpowiada gra czwórką w defensywie bo to by oznaczało, że kluczową dla naszej gry jest linia pomocy, a grając piątką w linii w fazie obronnej, plus jeszcze z jednym lub z dwoma defensywnymi pomocnikami to sami tak jakby rezygnujemy z walki o środkową strefę boiska.

Piotr Zieliński: "Trener postawił na fizycznośc."

Zobaczyłem niby faul po którym Austriacy dostali rzut karny . To jakiś żart ? Niby bramkarz faulował ? Piłka nożna schodzi na psy .

Generalnie stało się to, czego się obawiałem, tzn. Austriacy pokonali nas organizacją gry, konsekwencją, intensywnością. W naszej reprezentacji, tak jak ujął to Iocosus, za dużo deficytów. Zasłużony wynik, kropka.

Co do Probierza, zawiódł mnie wyjściowym składem. Pisałem wyżej, że chciałbym, żebyśmy spróbowali ograć Austrię jakością gry w piłkę, tymczasem pierwotna koncepcja takiej próby na pewno nie zakładała, plan wyglądał raczej na taki, by pokonać Austriaków ich własną bronią, co wg mnie nie mogło się udać.

Ogólnie w kontekście przyszłości Probierza w roli selekcjonera to niestety nie wróżę mu specjalnie długiego stażu, bo on zwyczajnie za dużo kombinuje. Stabilizacja składu i taktyki jest kluczowa nawet w przypadku najlepszych reprezentacji świata, a co dopiero u nas? Tymczasem on ma co chwilę nowy pomysł, za mało w nim jest pokory, zresztą chyba zawsze taki był. Oczywiście że nie powinno się gasić iskry żarzącej się po meczach z Ukrainą, Turcją i Holandią - a on dokładnie to zrobił.

Natomiast każdy mecz ma swoją konkretną historię. Krytyka składu i wyborów Probierza to kwestia dotycząca pryncypiów, które powinny obowiązywać w pracy z reprezentacją, natomiast ten wyjściowy pomysł o dziwo dawał nam remis do przerwy i wcale nie jakieś katastrofalne perspektywy, bo Austriacy po eksplozywnym początku zupełnie nie potrafili sobie z nami poradzić. Nasi dwaj defensywni pomocnicy co prawda nie byli w stanie utrzymać się przy piłce pod pressingiem przeciwnika, ale bardzo udanie wywiązywali się z obowiązków obronnych, a w ataku potrafiliśmy wykorzystywać przestrzenie na skrzydłach, dobrze tam do przewagi liczebnej schodził Piątek, mieliśmy kilka ciekawych sytuacji. Austriacy schodzili na przerwę, wyglądając na mocno zbitych z pantałyku więc ta miażdżąca krytyka Senatorze to raczej przez pryzmat wyniku, słabego początku i całkowitej naszej degrengolady w końcówce meczu. Niestety po przerwie szybko kartki złapali Slisz i Moder, a zmiana dwóch napastników wprowadziła trochę naturalnej dezorganizacji w naszych szykach, to były detale, które nabrały znaczenia. A i bramka Baumgartnera na 2:1 naprawdę kapitalna, w całej akcji piłka szła jak po sznurku. Potem trzeba było ryzykować, tylko że wszystko wyglądało już zupełnie inaczej.

Szkoda, na pewno można było podjąć inne decyzje, na pewno mogły się pewne rzeczy w tym meczu potoczyć bardziej po naszej myśli, ale nie miejmy złudzeń - wygrała drużyna lepsza, dojrzalsza, bardziej gotowa do rywalizacji na takim turnieju.

Trzeba bardzo wiele zmienić,aby wszystko zostało po staremu.
Te metamorfozy to z jednej strony w sferze PR "pomysłowy Dobromir',a w dziedzinie taktyki nieudolny eksperymentator.
Trener Michał Probierz to inteligentny facet i trzeba go traktować poważnie czyli krytycznie.
On doskonale opanował sztukę erystyki i posiadł umiejętności socjotechniczne w stopniu znacznym, bowiem on wie ,że jego poprzedników zwalniały media ,a nie wyniki czy gra zespołu. Bowiem dziś to media są królem polowania i to one wyrokują kto się nadaje, a kto nie.
Oczywiście Probierz grał na dwóch instrumentach : na jednym dętym , bo drugim było pianino. Wszedł w komitywę z mediami i stał się ich ulubieńcem , taką maskotką, która dobrze się prezentując zapewnia oglądalność i klikalność.
To podejście zdecydowanie odróżniło go od np.Michniewicza , który chciał udowodnić,że jest mądrzejszy ,a w zasadzie,że inni są głupsi.Probierz zrozumiał ,że prezentacja piłki w wymiarze medialnym to gra emocji i gustów ,a nie racji.
Większość kibiców doskonale rozumie ,że po to wybiera się trenera reprezentacji ,aby to on się znał, a nie oni. Tym samym strącamy z piedestału takiego bystrzachę, którym chce nam pokazać swoją wyższość.
Lecz jednocześnie Probierz swą nadaktywnością medialną próbował umniejszyć poziom motywacji.
I to jest zastanawiające ,że Probierz wykazuje pewną znajomość współczesnej psychologii i sfery komunikacji społecznej ,a w dziedzinie taktyki wygląda jak analfabeta .
Badania bowiem mówią,że to co różni dyletanci głosili jeszcze do niedawna jak ważna jest motywacja , jej kierunkowanie i wzmacnianie - jest głupotą.
Otóż sportowcy ,w tym piłkarze przed ważnymi wydarzeniami są zmotywowani ponad miarę i trzeba poziom ich motywacji obniżać,a nie podwyższać.
Podobnie jest z ryzykiem. Współczesne zarządzanie ryzykiem polega na identyfikacji zagrożeń i ich skali, po to ,aby niwelować ryzyko lub je maksymalnie zmniejszać, a nie je podejmować.
Gdyby Probierz odrobił lekcje z taktyki, lub miał w sztabie fachowców ,a nie klakierów , tak jak przyswoił sobie wiedzę psychologiczno - socjologiczną to pewno byłby trenerem kompletnym, lecz ja ośmielę się go oceniać za osiągnięcia , a właściwie za ich brak.

Po wczorajszym spotkaniu nawet nie można powiedzieć,że dopóki piłka w grze to wszystko jest możliwe, bo dla nas tegoroczne EURO już się skończyło.
Jesteśmy jako ten bokser , ciężko pobity, znokautowany i znoszony na noszach , któremu trener nawet nie może powiedzieć :"On jeszcze da ci rewanż".
Nie chodzi wcale o odrzucanie sensacji w ostatnim spotkaniu z Francją o nic, lecz o stwierdzenie faktu ,że z taką koncepcją i organizacją gry nie mamy czego szukać z zespołami poważnie traktującymi swój udział w imprezie tej rangi.

Pewno to zabrzmi okrutnie ,ale nasza reprezentacja przypomina zbieraninę,a nie drużynę.

Trzeba mówić o najsłabszych ogniwach, pomijając fakt ,że sami się nie wystawili. Takimi w meczu z Holandią był Salamon ,a z Austrią Dawidowicz. Nie twierdze,że gdyby nie ich skandaliczne błędy to byśmy oba spotkania wygrali, bo bez Szczęsnego byśmy je pewnie jeszcze wyżej przegrali.
Chodzi o to ,że ażeby grać "trójką" to na jej środku trzeba mieć asa, pewniaka, który nie będzie błądził jak dziecko we mgle, ale będzie utrudniał zdobycie bramek rywalom,a nie im ułatwiał. Jak takiego nie mamy , a nie mamy, to trzeba mu dodać drugiego , aby go asekurował, ubezpieczał, aby jego babole naprawiał.

Zamiast troszczyć się o bezpieczeństwo własnej bramki Probierz kombinował jak by tu zagrozić rywalom. Lecz napastnik stoi na szczycie łańcucha pokarmowego i ma kończyć, to co reszta zespołu wypracuje, więc główną uwagę wypada skupić na tej reszcie.

Truizmem jest powiedzenie ,że zespół aby funkcjonował jak zegarek to musi mieć dobrane i dopasowane do siebie tryby. Bowiem nawet jako dobierzemy części, elementy z najlepszego materiału to jak się ich nie spasuje w całość to mechanizm działał jak należy nie będzie.W piłce oznacza to zrozumienie i zgranie.
Zadanie trenera reprezentacji polega na tym, aby wybrał system gry ,ale taki, który pasuje wybranym zawodnikom ,a jednocześnie taki, w którym to charakterystyki graczy ustalają system. W przeciwnym wypadku system będzie przeszkadzał wynikom.
Np. gra tylko trzema obrońcami z których tylko jeden ma wysokie umiejętności, przy jednoczesnej grze dwoma napastnikami bez umiejętności (nie liczę Lewandowskiego) to patent na klęskę czyli na to zafundował nam Probierz.

Probierz skupił się na detalach, a nie wykonał pracy koncepcyjnej i w ten deseń jego słowa ,że chcemy grać piłką,że musimy zagospodarować przestrzeń, abyśmy przejęli fazy przejściowe , abyśmy nie dopuszczali do strat piłek - zmieniały się na boisku w swoje przeciwstawieństwo.
Bowiem aby grać piłką to trzeba ją posiadać, a nasi nie potrafili rywalom piłek odbierać, a jak ją posiadali, to ją tracili tak jak by ich parzyło .
Fazy przejściowe to inna nazwa gry bez piłki , równie ważne jak gra piłką, a które polegają na ich wypełnianiu wybieganiem. A nasi biegali , poza nielicznymi wyjątkami ( Slisz) tylko wówczas jak mieli piłkę, przez co rywale zabierali nam przestrzeń i zamykali korytarze.

W sumie po tym blamażu , w mediach zapanuje modne wyżywanie się w dyskusjach o gustach, nie tyle czy podoba się czy nie, ale czy nasi stawiali opór czy byli bezwolni.

Jak by nie patrzeć to ,aby stawiać realny opór silnemu przeciwnikowi to trzeba być do tego wszechstronnie przygotowanym, wytrenowanym, wyszkolonym.
W przypadku naszej reprezentacji na pytanie czy te wymagania zostały spełnione brzmi -
"W żadnym wypadku".
I to by było na tyle.

@ gawin 76.
Do tego co napisałem dodam tylko,że nie jestem masochistą ,czyli ,że nie przepadam za zadawaniem mi cierpień . I tu chodzi nie tylko o efekty ,ale głównie o zasady porządkujące nasze życie w ogólności , a jego odcinki w szczególności. Bowiem nie jest tak,że ja , jako ja, tworzę zasady prawidła, reguły postępowania, gdyż one są dorobkiem wszystkich poprzez dostęp do osiągnięć współczesnej wiedzy.Trzeba tylko , albo aż zdać sobie sprawę,że to nie ja jestem demiurgiem. Ten stan sprawia,że wielu relatywizuje nie tylko wartości ,ale i cele i klęskę uważa za zwycięstwo.
Masz rację ,że Probierz się nie nadaje z przyczyn zasadniczych, bo nie rozumie ,że działa w systemie czyli tak samo on go tworzy jak jest tworzony i wydaje mu się,że zaszedł w ciążę i cóś mu się urodzi.

Naszej reprezentacji narodowej nie jest potrzebny nieuk przekonany ,że jak go media wspierają to zjadł wszelkie rozumy ,ale facet , który ma rozum. Ma rozum.

czy te dwa mecze były diametralnie różne w naszym wykonaniu czy jednak bardzo podobne

Były nie do porównania. Inaczej wyglądał początek, inaczej koniec, inne były emocje i odbiór. Zupełnie inny był też poziom atrakcyjności dla neutralnego widza.

Jeżeli chodzi o te pierwsze minuty - na Holandię wyszła drużyna pełna energii, optymizmu, ciesząca się grą, wchodząca w pojedynki, przeciw Austrii staliśmy na miękkich nogach aż rywal zdobył gola. I Probierz twierdzi, że zespół był sparaliżowany, nie bacząc na to, że sam się do tego walnie przyczynił. A końcówka meczu była już wręcz dramatyczna, Austriacy wchodzili jak w masło, wszystko się rozleciało w każdej formacji, mogliśmy spokojnie stracić jeszcze ze dwie czy trzy bramki. Przeciw Holandii nie było takich fragmentów całkowitej zapaści całego zespołu.

Biorąc to pod uwagę, naprawdę trudno skupić się na analizie aspektu czysto piłkarskiego. Oczywiście w obu meczach były widoczne podobieństwa, indywidualne błędy w defensywie, straty, problemy z utrzymaniem się przy piłce w środku pola, w obu też było widać, że dysponujemy jednak pewnym potencjałem w grze ofensywnej i wcale nie musimy być uzależnieni od Lewandowskiego, ale mecz przeciw Austrii był w naszym wykonaniu całościowo po prostu zdecydowanie słabszy.

Myślę, że swoje uprzedzenia i swoich faworytów ma każdy trener więc trudno czynić z tego faktu zarzut Probierzowi, ale przykładem służę - wg mnie Cash odpadł z przyczyn nie do końca obiektywnych i racjonalnych, sądzę, że coś tam między panami nie zagrało.

Przy czym takie mechanizmy działają zawsze w dwie strony. Cytowana wyżej przez Iocosusa wypowiedź Zielińskiego była w rzeczywistości nieco bardziej rozbudowana, Zieliński stwierdził, że austriacki pressing wcale nie był szczególnie intensywny, że było dużo miejsca do grania, tylko my z tego nie korzystaliśmy. I dopiero wtedy okrasił to komentarzem, że trener postawił na fizyczność. W programie 'Zachodny do tablicy' padło nawet porównanie, że to wypowiedź na miarę ośmiu sekund ciszy Lewandowskiego.

Nawiasem mówiąc, jeżeli o mnie chodzi to nie oczekuję od trenera gry bezwzględnie i koniecznie ofensywnej, zresztą rozmawialiśmy już na ten temat wiele razy, zwłaszcza w kontekście tego co robił Michniewicz na MŚ w Katarze. Piłka, która jest dobrze zorganizowana, zawsze wygląda dobrze i nie chodzi tu wcale o to, ilu jest jednocześnie upchanych na boisku napastników czy ofensywnych pomocników. Na trwającym turnieju bardzo ofensywnie gra np. Turcja, to widać było już w naszym meczu przeciw tej reprezentacji, przy czym jest to taktyka w stylu kamikadze, która zemściła się na nich wczoraj przeciw Portugalii, nie mam przekonania czy to jest futbol dla nas. Ale dobre wrażenie i dużą sympatię budzą zespoły takie jak Gruzja, Albania, Słowenia czy Rumunia, grające niby defensywnie, ale z pomysłem, szybko przechodzące do ataku, potrafiące zaryzykować w pewnych fragmentach meczu, założyć pressing. I my przeciw Holandii też w sumie nie wyglądaliśmy jak nudny, jednowymiarowy zespół, który nie ma najzupełniej nic do zaproponowania. Oczywiście mamy swoje deficyty personalne, ale nikt mi nie wmówi, że dysponujemy słabszymi zawodnikami niż ww. reprezentacje, ba, nawet gdybyśmy ograniczyli rozważania tylko do linii obrony, gdzie wyglądamy stosunkowo najgorzej, to i tak nie mamy tam jakościowo słabszej kadry. Tylko że trener musi mieć pomysł dostosowany do posiadanego materiału ludzkiego, musi przekonać do niego zawodników i musi konsekwentnie go doskonalić, tak jak robił to Nawałka aż do feralnego meczu przeciw Danii w Kopenhadze. A Probierz wydaje się wierzyć, że wystarczy, że poprzestawia pionki na planszy.

@Gawin
Zdecydowana większość PZPN-owskiego betonu, na którego czele stoi Kulesza wyznaje zasadę "żeby było, tak jak było". Z tego też powodu szanse na to, aby Papszun został selekcjonerem, w tej kadencji są praktycznie żadne. Choć ja osobiście nie ukrywam, że blisko mi do Twojego poglądu, że ten trener mógłby być bardzo dobrym wyborem. Organizacja gry Rakowa mnie się bardzo podobała.

Ja już nie będę się znęcał nad Probierzem, bo swoją opinię na temat tego trenera napisałem po meczu z Holandią. Zresztą, większość moich tez już zawarł w swoich postach Zbyszek. Mecz z Austrią, za przeproszeniem, zajebał zmianami. W meczu o wszystko, który musimy wygrać (!), przy stanie 1:1 ściąga napastników, którzy jako jedyni trafiali w bramkę i wprowadza m.in. gościa, który od początku turnieju głównie trenuje na rowerku. A już zmiana Slisza na Grosickiego, to chyba głównie po to, aby się przypodobać Kuleszy. Na ch** ten Grosicki, jak Austriacy już prowadzili i o kontratakach raczej nie mogło być mowy? Zrobiła się dziura w środku pola, z której Austriacy bardzo chętnie skorzystali.

Ale byłbym bardzo niesprawiedliwy, gdybym za całe zło tego świata obwiniał Probierza. O nie! A wręcz przeciwnie - ten selekcjoner jest akurat tutaj najmniej winny. Jak mawia stare powiedzenie: kto się wróblem urodził, kanarkiem nie umrze. Nie każdy może być trenerem reprezentacji a Probierz sam się na ten stołek nie posadził. Pozwolicie, że zabawię się w "political fiction". Mamy grudzień 2022, wybucha afera premiowa. Afera o podłożu stricte politycznym, kręcona przez ówczesną opozycję, żeby obrzucić gównem Morawieckiego. Robi się z tego też afera medialna, bo Michniewicz, to kumpel Stanowskiego i jego konkurenci biznesowi, czyli głównie PS i Meczyki walczący o oglądalność z Kanałem Sportowym od razu wyczuli, że można coś tutaj ugrać. Robi się smród na całą Polskie a wrogiem publicznym nr 1 staje się nie Morawiecki a Michniewicz. Czy gdyby wówczas wyszedł Kulesza, walnął pięścią w stół, to bylibyśmy teraz w innym miejscu? Według mnie, jak najbardziej. Wiem, że to gdybologia ale jestem w 100% przekonany, że z Michniewiczem wygralibyśmy grupę w eliminacjach i losowani bylibyśmy z innego koszyka.

Wielu kibiców zastanawia się, w jaki sposób staliśmy się hegemonem w takiej siatkówce a w piłce nie jesteśmy w stanie wyjść z poziomu przeciętniactwa. No to ja proponuję, aby cofnąć się do lat 90-tych i zobaczyć, jak wtedy wyglądał nasz siatkarski światek. Dokładnie tak samo jak teraz piłkarski. A potem przyszedł Solorz z Polsatem i zaczęły się naciski na ówczesne władze PZPS. Chyba najwyższa pora, żeby sponsorzy reprezentacji zaczęli robić dokładnie to samo, bo my już zaczynamy powoli zachowywać się jak kibice San Marino - cieszymy się z ładnej gry, mimo porażki.

Ooo!!!
Prawie zgadzam się z CTP. I „prawie” tym razem nie robi różnicy, bo to czy Tusk namówił Morawieckiego, żeby ten złożył propozycję premiową kadrowiczom, dzięki czemu i przy pomocy usłużnych mediów mógł go później „obrzucić błotem”, to w sumie mało istotne. Czy Mariusz Chłopik okaże się tajnym agentem Tuska na miarę Pana Kleksa, czyli Tomasza Mraza, to również nieważne. Pozostawmy te „political fiction” własnym przekonaniom. Grunt, że faktycznie „afera premiowa” pogrążyła Michniewicza, a bez niej najprawdopodobniej prowadziłby dalej kadrę, z jakimi rezultatami, a to już czort wie, w Legii choćby z biegiem czasu było, co raz gorzej, w innych klubach też nie zagrzewał miejsca, raczej następowało między trenerem a zespołem tzw. „zmęczenie materiału”.
Fakt, że Czesiu to trener zadaniowiec i z postawionych celów potrafi się wywiązać, ale „na dłużej” to raczej nie funkcjonowało i zakładam, że pewne cechy charakteru Don Czesława grają tu swoją rolę.
Ponieważ „mleko się rozlało”, afera premiowa ujrzała światło dzienne, to moim zdaniem Kulesza musiał zwolnić Michniewicza, nie miał wyjścia, z wielu względów, oczywiście kierował się przede wszystkim tym, co było najlepsze dla niego, co da mu największą „piarową” korzyść. Z Fernando Santosem się przeliczył, ale jako prezio angażował trenera z największymi międzynarodowymi osiągnięciami w historii PZPN, pod tym względem przebił poprzedników, a że trafił kulą w płot, to już insza inszość.
Natomiast pełna zgoda z CTP odnośnie: „Zdecydowana większość PZPN-owskiego betonu, na którego czele stoi Kulesza wyznaje zasadę "żeby było, tak jak było". Jeżeli Kulesza w przyszłym roku jesienią zostanie wybrany na drugą kadencję to fakt, że Papszun do 2029 roku o posadzie narodowego selekcjonera może zapomnieć, zbyt podpadł związkowemu pryncypałowi.
W tej chwili jeżeli z Francją nie będzie blamażu, to opinia publiczna jest raczej przychylna Probierzowi, zatem Kulesza go nie zwolni, ciekawe natomiast co zrobiłby gdybyśmy wtopili jesienią w Lidze Narodów. Dlatego Probierz mówił, że mecz z Francją traktuje jako przygotowania do LN i do Mundialu a nie tylko do tej drugiej imprezy. Można by było założyć, że Liga Narodów to właśnie powinien być świetny poligon doświadczalny przy budowie zespołu na eliminacje do WM 2026, ale Probierz chyba sądzi, i chyba słusznie, że Liga Narodów to dla niego „być albo nie być”!
Gdyby się okazało, że Probierz pupil Kuleszy zawalił mecz z Austrią na Euro’24, następnie położyłby Ligę Narodów i jeszcze zawalilibyśmy eliminacje do Mundialu, a to ostatnie zbiegłoby się jesienią 2025 roku z wyborami na prezesa PZPN, to taki dotychczasowy prezio miałby przechlapane przez swojego protegowanego. Środowisko notabli związkowych mimo wszystko musi się liczyc z nastrojami vox populi, nie jest im potrzebny szlagier stadionowy: „jeb... jeb... PZPN”! Dlatego moim zdaniem Kulesza wymieniłby Probierza w przypadku gdybyśmy upupili w LN. Przynajmniej mógłby wówczas powiedzieć, że robił wszystko żeby uratować eliminacje i zatrudnił Skorżę, albo Urbana, jako „strażaka”, a że i oni nie dali rady to nie jego prezesowska wina, robił co mógł.
Za reprę trzeba trzymać kciuki, ale nie wierzę w golfowego cwaniaczka Probierza, nie trawię Kuleszy i jego popleczników, tkwią w mentalności cwaniaka żerującego na piłce, być może Zbyszek ma rację: „trzeba odbić się od dna. Ale aby odbić się od dna to najpierw trzeba to dno osiągnąć czyli na nie spaść. Być może my jeszcze nie jesteśmy na dnie i dopiero je osiągniemy.” Tym dnem może być brak awansu na WM 2026.

Gawin: „gdybyśmy ograniczyli rozważania tylko do linii obrony, gdzie wyglądamy stosunkowo najgorzej, to i tak nie mamy tam jakościowo słabszej kadry.”
Z kadry Nawałki z 2016 roku mieliśmy prawego obrońcę klasy światowej, jednego środkowego defensora klasy europejskiej, plus dwóch krajowych rzemieślników, z których jeden akurat w czerwcu osiągnął swoje optimum, a drugi choć nie grał na „swojej” pozycji to i nie zawiódł. Ten kwartet uzupełnił jeden z najlepszych wówczas defensywnych pomocników w Europie, który w Sevilii i w ówczesnej repie osiągnął swój Mount Everest, żeby skoczyć następnie z tego topu ze spadochronem w kierunku Paryża, tylko że mu się ten spadochron nie otworzył.
............................... Szczęsny ................................
... Piszczek ...... Glik ............Pazdan .........Kiwior ...
....................Krychowiak ......Zieliński ......................
....Błaszczykowski .... Urbański ....Zalewski ............
..............................Lewandowski .............................
Z tą jedenastką Europa nasza!
p.s.
Za nasz najlepszy mecz w defensywie w XXI wieku uznaję ten z Niemcami z Euro’16, nie mogę jakoś ganić Probierza za grę w destrukcji naszej repry na Euro’24 gdy samemu wystawiałbym Dawidowicza na środku defensywy i Slisza jako środkowego pomocnika i zbierałbym zasłużone cięgi za te decyzje.

W kwestii książek i resetów: wiecie co? Podczas niemal dwudziestoletniej praktyki zawodowej mojej małżonki zdążyłem już wysłuchać literalnie setek historii ludzi, którzy postanowili dokonać jakichś głębokich zmian w swoim życiu. Poważne sprawy, nie jakaś tam, pomyślałby kto, kopanina. Wielu z nich solidnie się do tych zmian przygotowało. Mieli mocną podbudowę teoretyczną, pogadali z mądrymi ludźmi, poczytali mądre książki (sic). I co? Ano nic. I tak, excuse my French, wypierdalali się na gupi ryj. Panie wracały do przemocowych mężów (albo panowie do przemocowych żon). Bo przecież on/a się zmieni. Zmieni się, prawda? Prawda…!? Dorośli ludzie (płci różnych) – mimo wiedzy o tym, że za żadne skarby nie powinni – wracali do destrukcyjnych zachowań. Bo tak „się robi” (brr, nienawidzę strony zwrotnej). Bo takie właśnie zachowania są akceptowane, czy wręcz wymaganie w ich kręgu kulturowym. Sorry, gładkie, bezbolesne metamorfozy zdarzają się wyłącznie w głodnych bajeczkach internetowych kołczów od łatwej szczęśliwości (25% zniżki jeśli zapłacisz za cały kurs do czwartku!). W szarym lajfie mamy raczej dylematy podecyzyjne, mniej lub bardziej uzasadnione strachy, lęki, durne, acz bardzo głęboko zakorzenione przyzwyczajenia i presję (nierzadko otumanionego) środowiska. O tym ostatnim zresztą jeszcze za moment.

Wracając z ogółu na szczegół, pisze Gawin że Papszun byłby lepszym selekcjonerem, niż Probierz. Być może. W momencie nominacji nie miałem swojego konia w tym wyścigu, nie mam go i teraz. Nie mam też jednak choć półcienia pewności, że faktycznie by tak było. Parafrazując słowa pewnej noblistki, tyle o innych wiemy, ile ich sprawdzono. OK., macie bliżej, więc nie wykluczam, że w pierwszej połowie poprzedniej dekady z wypiekami na twarzy śledziliście losy KS Łomianki, Legionovii i Świtu NDM. Jednak nawet jeśli w rzeczy samej tak było, możemy się chyba zgodzić, iż na (w miarę) poważnym poziomie Papszun został sprawdzony w jednym, niezwykle specyficznym miejscu, gdzie stosunek presji i oczekiwań do realnych możliwości wygląda zgoła inaczej, niźli w reprezentacji Polski. Papszuna nikt nie chciał dekapitować po (zdarzających się przecież) porażkach. Papszun mógł sobie z lubością stosować zasadę my way or the highway wiedząc, że ma wsparcie zamożnego pana Świerczewskiego, który w razie co sięgnie do swego przepastnego portfela i wyciągnie stamtąd pieniążki na następców piłkarzy odesłanych na szczaw. W kadrze z oczywistych przyczyn byłoby to niemożliwe. A, jeszcze jedno: Probierza kiedyś chciał i wziął Aris. No wiadomo, nie Real to, nie Man City, nie Panathinaikos nawet, ale jednak. Michniewicza wielokrotnie przymierzano do klubów rosyjskich i śmiało można przypuszczać, że gdyby nie wojna, to pewnie by do któregoś z nich trafił. Papszun natomiast przez rok siedział na bezrobociu i mimo licznych doniesień medialnych żadna choćby nawet ćwierćpoważna ekipa nie zdecydowała się na jego angaż. Jak na moje, o czymś jednak to świadczy.

Dlatego jeśli już rozmawiamy o straconych szansach w kontekście ostatnich nominacji selekcjonerskich, znacznie mocniej skłaniam się ku opinii CTP. Nie, nie w tej części o biednym Czesiu, zrobionym bez mydła przez wrednych dziennikarzoli z Meczyków. Ani tym bardziej o opozycyjnym sprawstwie afery premiowej, bo tu to już serio nie wiem czy się śmiać, czy płakać, czy w czoło popukać. Bardziej w tym, że jeśli chodzi o tę nieszczęsną aferę, to – używając niepoprawnego politycznie powiedzonka – kowal zawinił, a powiesili Cygana. I nawet jeśli Cygan troszenieczkę maczał paluchy w całej chryi, to na pewno nie był ani jedynym, ani pierwszym, ani nawet drugim kandydatem na stryczek. Twierdzi Iocosus, że Kulesza nie mógł CM oszczędzić. Ależ owszem, mógł. Ba, powinien był. Owszem, wymagało to sporej dawki cywilnej odwagi, no ale, do k’nędzy, bycie prezesem to nie tylko splendor, lecz przede wszystkim odpowiedzialność. Należało najpierw odbyć poważną rozmowę z Michniewiczem, pogratulować sukcesu (jaki, k’mać, by ten sukces nie był) i zaznaczyć, że jeśli chodzi o dalszą współprace, jej efekty mają być znacznie bardziej akceptowalne estetycznie. A potem wyjść do mediów i jasno zaznaczyć, że jeśli państwo redaktorstwo szukają winnego afery premiowej, to kancelaria premiera mieści się przy Alejach Ujazdowskich. Od trenera Michniewicza natomiast proszę się łaskawie odstosunkować. No i jasne, już nigdy się tego, niestety, nie dowiemy, niemniej wariant, w którym pod wodzą kontynuującego swą pracę CM wygrywamy grupę eliminacyjną, jawi się jako całkiem realny (z całym szacunkiem dla Albanii, Czech, Mołdawii i Wysp Owczych). A gdybyśmy tę grupę wygrali, to i grupa na samym Euro najprawdopodobniej wyglądałaby znacznie przyjemniej.

Tyle tylko, że to wszystko – no właśnie – gdybobranie. Fakty są takie, że ani Papszun nie został selekcjonerem (i w najbliższej przyszłości raczej nie zostanie), ani nie pozostał nim Michniewicz. My zaś mamy w związku z tym dość prosty wybór. Możemy dalej trzymać się starych przyzwyczajeń i destrukcyjnych zachowań, czyli powielać podejście wspomnianego przez CTP Kuleszy – „żeby było tak, jak było”. No co? Skoro robimy wciąż to samo, to najwyraźniej jesteśmy zadowoleni z efektów, nie? Gawin pisze, że cudem wywalczony awans nie napompował żadnego balonika. No tak, też mi się tak w pewnym momencie zdawało. Przez chwilkę było w miarę normalnie. Szkoda tylko, że cierpliwości i rozsądku starczyło do przedednia meczu z Austrią. Bo wtedy właśnie okazało się, że „musimy” go wygrać. A gdy nie wygraliśmy, natychmiast rozległo się stare, doskonale znane pierdolenie o „blamażach”, „kompromitacjach” itp. Probierz gamoń, Kulesza debil, Salamon, Bednarek, Lewandowski, Grosicki, Slisz, Moder, kurwa, wszyscy jedno i to samo drewno. My to naprawdę musimy strasznie lubić, skoro praktycznie co dwa lata (albo i częściej) z radością skaczemy do wciąż tego samego szamba.

Alternatywnie, moglibyśmy wziąć choć odrobinę przykładu z również wspomnianej przez CTP siatkówki. Nigdy nie ukrywałem, że nie jestem jakimś zaprzysięgłym fanem tej dyscypliny. Ale to dobrze, bo mogę spojrzeć na nią z dystansu i zauważyć, że jej sukces w Polsce odbył się trochę na zasadzie fake it till you make it. Znaczy najpierw była promocja pozytywnego wizerunku samej gry, dopiero potem realne sukcesy (i to jakie!). Generalnie polski kibic siatkarski ma uśmiechniętą buzię. Owszem, można by się trochę czepiać, że zadziera nosa, że jego zachowania czasem trącą cepelią, kiedy indziej galą disco polo, ale po co? Grunt, że ten uśmiech jest i piłka siatkowa kojarzy się w naszym kraju z radością. Z frajdą. Z rozrywką. Polski kibic piłkarski natomiast… Nie, nie chodzi mi nawet o tych zjebów, którzy zastraszają, czy wręcz biją piłkarzy. Taki zwykły, teoretycznie nikomu nie wadzący polski kibic piłkarski ma mordę wykrzywioną w grymasie permanentnego nieukontentowania. Wiecznie mu coś nie pasi, wiecznie gdera, wiecznie zrzędzi. To może, tak dla odmiany, ociupinkę byśmy się uśmiechnęli, co? Nie, nie dlatego, by upodabniać się do San Marino. Dlatego, że dosyć często z małych radości biorą się radości wielkie. A z małych wkurwów wielkie wkurwy.

W kwestii czy Kulesza mógł pozostawic Michniewicza na stołku selekcjonera?
Pomijając wszystko inne, zapewne dużo ważniejsze w „zarządzaniu kryzysem wizerunkowym”, to załóżmy, że mógł utrzymac Czesia, ale Kulesza musiałby wówczas zwolnic Jakuba Kwiatkowskiego, człowieka, do którego nie miał zaufania, który nie był z „jego ekipy”, którego los był przesądzony i którego faktycznie zwolnił, ale nie w grudniu 2022 roku, a rok później posiłkując się swoim usłużnym protegowanym czyli Michałem Probierzem, który wziął „na siebie” dymisję.
Po mundialu w grudniu 2022 roku, Czesław Michniewicz, to „trzecia osoba” w państwie, jako selekcjoner reprezentacji piłkarskiej, odnosi największy sukces na Mistrzostwach Świata od 1986 roku, spotyka się z premierem, pewny siebie zdaje raport na pomundialowym spotkaniu z zarządem PZPN, na którym selekcjoner wybiela siebie w „aferze premiowej”, bagatelizuje ją, natomiast przypisuje winę „błędom komunikacyjnym” czyli personalnie związkowemu rzecznikowi prasowemu Jakubowi Kwiatkowskiemu.
Ten przybywa na spotkanie z zarządem i według relacji oznajmia: „"Przecież w ostatnim czasie odbyło się ponad 20 konferencji prasowych, jeśli chodzi o drużynę narodową. Michniewicz najchętniej brałby udział w każdej możliwej" – odpowiedział rzecznik prasowy PZPN - "O wpół do trzeciej nad ranem w Katarze po meczu Argentyna - Polska doszło do wezwania przez Czesława Michniewicza liderów drużyny. Miałem wrażenie, że kapitan zespołu Robert Lewandowski był zażenowany tą sytuacją" – relacjonował Kwiatkowski. "To właśnie w tym momencie asystent Michniewicza, Kamil Potrykus został zobowiązany do zbierania numerów kont piłkarzy, aby przelew premii nastąpił jak najszybciej" – dodał ws. kulisów premii.” Źródło: Kulisy wybuchowej rozmowy Michniewicza z PZPN. Trener ma swoich przeciwników - blog Redakcja (salon24.pl)
Po tym spotkaniu zarządu PZPN z trenerem i z rzecznikiem prasowym, jedno jest pewne dalsza współpraca tych panów na swoich stanowiskach jest niemożliwa. Czesława Michniewicza zna cała Polska, przy nim Jakub Kwiatkowski to „nołnejm”, a mimo to Kulesza pozostawia rzecznika prasowego, którego trener obarcza błędami komunikacyjnymi, a zwalnia selekcjonera, który na swojej posadzie odniósł sukces największy w polskiej piłce od trzydziestu sześciu lat!

Albiceleste, Kulesza mógłby powiedzieć w grudniu 2022 roku: „Od trenera Michniewicza proszę się łaskawie odstosunkować”, ale musiałby zwolnić Jakuba Kwiatkowskiego. Nie zrobił tego!?

Mateusz Morawiecki rozważa kandydowanie na urząd prezydenta RP, ma w tym swoich popleczników, choć prezes wszystkich prezesów chyba nieco stracił do niego zaufanie, ale z pewnością nie przez „aferę premiową”, z tej został dziwnym trafem w przekazie społecznym raczej wymiksowany, jego udział i sprawstwo wyciszone, jakiś wielkich kosztów wizerunkowych w swoim elektoracie nie poniósł.
Cezary Kulesza w swojej prezesurze porusza się jak „słoń w składzie porcelany” przynajmniej w medialnym przekazie, bo zakulisowo z „baronami” żyje mu się chyba dobrze, tu porusza się po świetnie znanych sobie ścieżkach, z „afery premiowej” też się wymiksował.

Na „aferze premiowej” stracił Don Czesław i piłkarze, którzy zachowali się jak dzieci, którym „dobry wujek” powiedział, chcecie cukierki, to oni odpowiedzieli pewnie, że chcemy, no jak dają, to jak tu nie brać, na dodatek od takiego wujka!
Nauka dla dzieci, nie brać cukierków i od nieznajomych i od przyszywanych dobrych wujków, zęby nie będą bolały!

A kto podpuścił i wujka i dzieci "na cukierki"!? Wiadomo Tusk!

@ Gawin:

Tobie nieszczególnie do twarzy z maską stoika

W pierwszej chwili przeczytałem, że nie do twarzy mi z maską sŁoika i już-już spieszyłem z zapewnieniem, że w przewidywalnej przyszłości przeprowadzki do Warszawy nie planuję

A poważniej: w poprzednim komentarzu używałem „my” z pełnym rozmysłem. To wypierdalanie się na gupi ryj, powroty do durnych przyzwyczajeń, niepotrzebne uleganie emocjom, wykrzywiona morda, etc., to także o mnie. I jeśli o mnie chodzi, to na wspomnienie wiadomego meczu z Argentyną wciąż mnie podrzuca. I absolutnie nie chciałbym powtórek z takiej „rozrywki”. Nie przypominam sobie jednak, abym nawet wtedy uważał wykopanie Michniewicza za świetny pomysł. Nie chce mi się grzebać, ale coś mi chodzi po głowie, że podkreślałem nawet, iż to przecież nie jest tak, że on zamiłowanie do murarki wyssał z matczynym mlekiem* i gdyby mu stworzyć warunki, całkiem możliwe, że jego zespół prezentowałby futbol przyjemniejszy dla oka. Owszem, potem wybuchła afera i moje stanowisko przypominało obecne iocosusowe. Znaczy uważałem, że pozycja CM jest untenable. Tyle tylko, że od tamtej pory minęło półtora roku i okazało się, że był do dla naszej kadry czas kompletnie stracony. Nie tyle nawet znaleźliśmy się w punkcie wyjścia, co zaliczyliśmy zauważalny regres. Stąd też uważam, że rozstanie z Michniewiczem jednak było błędem.

jesteś optymistą w kwestii umiejętności wyciągania wniosków przez Probierza i wykorzystania danego mu czasu

Uhmmm… Zdefiniuj pojęcie „optymista” Po pierwsze, widzę że selekcjoner Probierz to jednak kto inny, niż trener [wstaw klub] Probierz. Nie jakiś diametralnie inny, ale inny. Już trochę tych wniosków wyciągnął i już stara się swój czas wykorzystywać. Że chciałbym więcej? Ba. Wciąż jednak mój nowo odkryty stoicyzm jakieś tam iskierki optymizmu wznieca.

Po drugie, problem ten sam, co przy ostatniej zmianie selekcjonera. I wielu poprzednich. Jakkolwiek grunt pod optymizm w przypadku Probierza nie byłby wątły, nie dostrzegam na horyzoncie absolutnie nikogo, kto obiecywałby jakieś solidniejsze podstawy. O swoich zastrzeżeniach wobec Papszuna już pisałem. Osobiście postawiłbym na Urbana, ale po uczciwości przyznać muszę, iż jemu także dałoby się napisać taką „laurkę”. I każdemu innemu polskiemu trenerowi co najmniej nie inaczej. Kolejna nominacja zagraniczna to ślepy strzał. A zmiana dla samej zmiany kompletnie mnie nie interesuje.

Po trzecie (i w sumie w całej hecy najważniejsze), uważam że powodzenie Probierza i długość jego kadencji w dużej mierze zależy od stworzonych mu warunków. Jeśli te będą minimum akceptowalne, nie widzę podstaw do pesymizmu.

I jeszcze w kwestii Probierz vs. Nawałka: nigdy nie ukrywałem, że mimo kiepskiej końcówki, bardzo wysoko oceniam pracę A.N. z kadrą. To po prostu był, jak do tej pory, nasz najlepszy selekcjoner w XXI wieku i jeden z najlepszych w ogóle, kropka. Wciąż jednak warto przypomnieć, że – o czym zresztą rozmawiacie z Iocosusem – potencjał jakościowy jego kadry był zna-a-aaacznie większy, niż obecnie. Ot, prosty przykład: za Nawałki Lewandowski to była autentyczna gwiazda europejskiej i światowej piłki, a już poważniejszy człowiek, niż za Smudy i Fornalika. Absolutnie oczywistym pozostawało budowanie drużyny wokół niego. Za Probierza Lewandowski to była gwiazda, wyciskająca ostatnie ostatki pasty ze swej tubki. Absolutnie oczywistym jest, że na filar drużyny to on się – pierwszy raz od nastu lat – kompletnie nie nadaje.

Dalej, nawet tak świetny selekcjoner, jak Nawałka, nawet z lepszą jakościowo, niż obecnie kadrą, wciąż potrzebował pokaźnej dozy farta. Bądźmy szczerzy, gdyby 16.6.2024 w Hamburgu rozkład szczęścia wyglądał tak, jak 11.10.2014 w Warszawie, to do bramki Buksy dorzucilibyśmy trafienie Zielińskiego, Bednarek z Salamonem wyblokowaliby strzały Gakpo i Weghorsta i cyk-fik-pach, Probierz miałby swój mecz założycielski. A gdyby Nawałka ze Szwajcarią miał tyle fuksa, co Probierz z Austrią, żadnego tam ćwierćfinału by nie było.

* i to mimo, że przecież onegdaj trenował Lecha ;]

@ Iocosus:

Pamiętajmy, że do rozdawania cukierków ostatecznie nie doszło głównie dlatego, że dziadzio Jaruś wściekł się na wujaszka Mateuszka i wytargał go za drewniane ucho. N’ale generalnie wiadomo: wszystko wina Tuska. Aż dziw, że się chłopu nadal chce bawić w jakąś tam politykie, zamiast zapaść się w bujanym fotelu i z uśmiechem na germańskiej mordzie liczyć dochody z winnicy ;p

Co do Kuleszy, on ma na pewno za krótkie łapki, żeby sięgać po Morawieckiego. Ale już swoich podwładnych (czyli i Michniewicza, i Kwiatkowskiego, i Lewandowskiego z Krychowiakiem nie inaczej) mógł i powinien był potraktować inaczej, niż to zrobił. Ot, np. zamiast kogokolwiek wywalać, zorganizować akt zbiorowej ekspiacji. PR’owo to zazwyczaj bardzo skuteczne posunięcie. Zwłaszcza za pierwszym razem.

FAZA GRUPOWA EURO 2024: FRANCJA – POLSKA 1:1 (0:0)
Mbappe (56. min. – k.) Lewandowski (79. min. – k.)
Żółte kartki: Zalewski, Dawidowicz, Świderski – Rabiot
FRANCJA: Maignan – Kounde, Upamecano, Saliba, T. Hernandez – Tchouameni (81' Fofana), Kante (61' Griezmann), Rabiot (61' Camavinga) – Dembele (86' Kolo Muani), Mbappe, Barcola (61' Giroud)
POLSKA: Skorupski – Bednarek, Dawidowicz, Kiwior – Frankowski, Moder, Zieliński, Zalewski (68' Skóraś) – S. Szymański (68' Świderski), Lewandowski, Urbański

Z honorem kończymy Euro'24. Ten mecz daje nadzieje na przyszłośc, wskazuje kierunek w którym powinniśmy zmierzac, oczywiście błędów było sporo, momentami cierpła skóra, pracy przed trenerem i drużyną ogrom, ale ... ale jest nadzieja!

Przyznaję, nie przypuszczałem, że będę się emocjonował meczem o pietruszkę, pardon, o honor, ale gdy zobaczyłem skład Biało-Czerwownych to z jednej strony się ucieszyłem za personalnie ofensywny, kreatywny skład, a z drugiej zacząłem się obawiać, żeby nie było podobnej wtopy jak w LN z Belgią 1:6.
Pierwsze 30-35 minut to gra na miarę moich oczekiwań, później tak jakby w dortmundzkim upale zaczęliśmy marzyc o gwizdku na przerwę, odpoczynek był złudny, ponieważ Francuzi początkowo nas zdominowali zupełnie, na szczęście zmiana Świderskiego nas nieco orzeźwiła, a rywale tak jakby spuścili z tonu zadowalając się prowadzeniem. Zadufanych pokarało, Świder wykręcił karnego, Lewy ma najbardziej irytujące karne w historii futbolu, ale koniec końców skuteczne i mamy remis.
Fakt ten mecz moglibyśmy przegrać i nie można by było mieć pretensji do losu, fortuna nam jednak sprzyjała, a przede wszystkim mieliśmy w bramce Skorupskiego. To pierwszy wniosek, który chyba rozwiewa dylemat, który z bramkarzy przejmuje pałeczkę po Wojtku Szczęsnym. Skorupskiemu po latach cierpliwego terminowania na reprezentacyjnej ławce rezerwowych i po tym meczu po prostu się to należy.
Paradoks ostatniego naszego występu na Euro polega na tym, że dotychczas nasi najlepsi piłkarze, Kiwior, Zalewski, Zielinski nie zagrali swojego optimum, Kiwior chyba nawet zanotował jeden z najsłabszych występów, ale mimo to jako zespół nie wyglądaliśmy źle, a przez pierwsze pół godziny prezentowaliśmy się naprawdę dobrze. I zawdzięczamy to postawieniu na technicznych, kreatywnych piłkarzy.
W przypadku Modera trzeba zakląć Anglików, żeby w klubie zaczęli go wystawiać na „szóstce”, jeżeli nabierze doświadczenia na tej pozycji to byłby to zysk niesamowity. Z takimi atutami „do gry w piłkę” nie mieliśmy dotychczas defensywnego pomocnika.
Kacper Urbański wyważył bramę do pierwszej jedenastki Biało-Czerwonych. Nie wyobrażam sobie repry bez niego.
Sebek Szymański jak słyszę gdzieniegdzie jest krytykowany, ale jak dla mnie zagrał dużo lepiej niż z Holandią, może nie olśnił, ale w pierwszej połowie dobrze uzupełniał Zielka, Zalewskiego, Urbańskiego i oto właśnie chodziło. W drugiej zgasł, ale tak jak i pozostali.
Mam nadzieję że Zalewski zmieni klub i zacznie grac regularnie i choć zrobił ogromny postęp w defensywie, to mam spore wątpliwości czy „wahadło” to najlepsza dla niego pozycja. W repie z takimi ekipami jak Holandia lub Francja gramy w systemie 5-3-2 i wahadła są wycofane do linii obrony i egzekwowanie od nich jeszcze roli skrzydłowych jest cholernie wymagające i eksploatujące fizycznie. Upewniłem się, że gra czwórką defensorów byłaby dla nas korzystniejsza, ale i tak w porównaniu z „michniewiczowszczyzną” jest postęp, przeszliśmy z 6-3-1 na 5-3-2.
W defensywie błędów nie uniknęliśmy, musimy szukać szybkich, zwrotnych obrońców, jeżeli ich nie znajdziemy, będziemy zdani na Skorupskiego tak jak w meczu z Francją.

Hm. Ja nie wiem, czy to, z jaką łatwością Francuzi dochodzili do sytuacji strzeleckich i to takich 100%-wych, to jest powód do optymizmu. W całym meczu ja naliczyłem ok. 10 sytuacji, gdy Skorupski ratował nam tyłek. Było wiele momentów w meczu, które mi przypominały mecz z Argentyną, gdzie rozpaczliwie broniliśmy się całą 11-tką w polu karnym. Najbardziej dziwili mnie Francuzi, którzy momentami grali chodzonego trzymając nas w hokejowym zamku. A ten remis spowodował, że trafiają do dość trudnej drabinki. W ogóle, to Euro pokazuje, że ci najmocniejsi, to tak trochę nie dojechali. Ale to może po prostu cecha charakterystyczna faz grupowych turniejów - jeśli planujesz rozegrać 7 meczów w krótkim czasie, to te siły trzeba jednak trochę oszczędzać.

Przyszlość. Patrząc na skład naszej kadry w tych 3 meczach, to odnoszę wrażenie, że Probierz potraktował ten turniej sparingowo. Ale moje wnioski po tych "sparingach" nie są zbyt optymistyczne. Ta grupa piłkarzy nie wygląda mi, żeby osiągnęła coś więcej, niż wymęczony awans na MŚ. Moim zdaniem, największym problemem tej kadry jest brak liderów. Nawałka miał Glika, Krychowiaka i Piszczka, Probierz takich piłkarzy nie ma. Czy takimi liderami mogą się stać jacyś piłkarze z obecnej kadry? Szczerze w to wątpię. Nie widzę tam ludzi o takiej mentalności. Póki co, to ja nawet nie widzę, żeby selekcjoner w ogóle próbował stworzyć takiego lidera.

Zmiany pokoleniowe często potrafią zniszczyć piłkę reprezentacyjną. Norwegia, Szwecja, to był kiedyś piłkarski top a teraz nawet nie łapią się na turnieje. Obawiam się, że nas też czekają ciemne czasy.

Skład mi się podobał. Mecz fragmentami też, zwłaszcza nasze próby pokazywania się do gry w środku pola (Zieliński, Moder) i napędzania ataku prostopadłymi podaniami, tylko jeżeli okaże się, że przeciw Szkocji we wrześniu wybiegną Romanczuk i Piotrowski, bo to Szkoci, bo wyjazd, bo fizyczność, to macki mi opadną do samej ziemi.

Luki w obronie to oczywiście jest poważny temat do pracy. Nie dość, że nasi obrońcy europejskimi tuzami nie są, to w dodatku zawodzi przesuwanie, przekazywanie, ogólnie organizacja gry defensywnej całej drużyny. Słabiutko wychodzi nam wysoki i średni pressing więc często wpuszczamy przeciwnika bardzo głęboko, wiadomo że wtedy będą sytuacje. Holendrzy mieli ich dużo, a Francuzi jeszcze więcej, mimo że Francja nacierała bardzo statycznie, szukając małej gry w polu karnym, oni chwilami wyglądali wręcz jakby uczestniczyli w gierce treningowej a nie w meczu o stawkę. Ale liczę na to, że będzie lepiej, w końcu nie każdy mecz jest przeciw Mbappe i Dembele, a Probierz wydaje się, że chce ustabilizować linię obrony pod względem personaliów, to powinno skutkować lepszym wzajemnym zrozumieniem i pewnością, choć faktycznie brakuje w tej formacji naturalnego lidera.

W grze ofensywnej w sumie jest podobny problem, irytująco często tracimy piłkę przez brak wzajemnego zrozumienia, jeden liczy, że drugi mu wyjdzie na pozycję, drugi czeka na piłkę do nogi itp. Ale to też jest prawdopodobnie kwestia zgrania i wypracowania działających schematów. Widzę pewną wątpliwość dotyczącą trójkąta ofensywnego, czy lepiej grać dwiema dziesiątkami i napastnikiem (Urbański, Szymański, Lewandowski), czy szukać gry na dwóch napastników. Chyba delikatnie skłaniałbym się ku tej drugiej opcji, głównie dlatego, że Lewandowski z oczywistych względów nie jest w stanie wykonywać pracy pressingowej na pełny etat, ktoś musiałby go odciążyć. Jak mówimy o takich Austriakach (czy Maroko na MŚ w Katarze) to widać jak ważna jest intensywność, współpraca między formacjami, umiejętność przerwania ataku rywala gdzieś na trzydziestym, czterdziestym metrze od bramki. Lewy w tym już nie pomoże, w ogóle jeżeli dogra do kolejnych MŚ to już raczej tylko jako opcja na atak pozycyjny i na słabszego rywala.

"Z nami jest natomiast taki problem, że ani nie pressujemy wysoko, ani nie stawiamy szczelnych zasieków w niskiej obronie"

To jest główny powód, dla którego nie wierzę w powodzenie projektu pt. selekcjoner Probierz. Moim zdaniem, pół roku, to wystarczający czas, żeby nauczyć zespół tak podstawowych schematów taktycznych. Skoro Michniewiczowi zajęło pół roku, żeby wprowadzić z sukcesem "Czesio ball" (abstrahuję od sensowności takiego grania), to jest dowód na to, że jak się chce, to jednak się da. Oczywiście, ktoś może powiedzieć, że grając ofensywnie jest trudniej ale pamiętam, że Francuzi bez problemów tworzyli sobie sytuacje, nawet jak staliśmy 11 w polu karnym. Gramy bardzo źle, gdy jesteśmy bez piłki i ja nie widzę tutaj żadnej poprawy.

A-c10: „Wstyd to było granie w kartki z Meksykiem.” – no nie, nawet gdybyś w żonglerce odbił piłeczkę 28 razy jak Boniek, to za ten afront Michniewicz skazałby Ciebie na katorgę wśród dyletantów i ignorantów futbolowych.

Swoją drogą ten „challenge” Zibiego z "meczyków" chciałbym zobaczyc w wykonaniu samego Czesława Michniewicza, nie jestem pewien czy poszło by mu lepiej niż redaktorowi Włodarczykowi?

Gawin o Kiwiorze: "niestety raczej nie jest to materiał na lidera formacji" - mhm, zestawmy go z Maikiem Nawrockim to będziemy mieli dwóch "milczków", po prawdzie introwertyków i to na newralgicznym środku defensywy, no i któryś z nich będzie musiał częściej przejawiać inicjatywę, decydować i wówczas lider sam się narodzi, to nie jest tak, że introwertyk nie może być liderem, tylko to jest tzw. siła spokoju, czyli nawet gdy odzywa się rzadko i cicho to wszyscy wokół milkną bo chcą usłyszeć co ma do powiedzenia. 
Piotrek Zieliński z Sebkiem Szymańskim to kolejna para, tylko że piętro wyżej, która nie lubi strzępić języka, natomiast w tej chwili Zielek ma taki autorytet i szacunek za umiejętności w naszej reprezentacji, że staje się jej autentycznym liderem i opaska kapitańska go nie uwiera. 
Zresztą my przez lata budowaliśmy reprę pod Lewego, a teraz przez cztery lata powinniśmy tworzyć reprezentacyjną jedenastkę pod Zielka. mam tylko nadzieję, że w Interze sobie poradzi, a nie wyląduje w głębokiej rezerwie, żeby z niej się później przenieść na gażę od szejków arabskich.
Introwertycy w grupie mają trudniej, szczególnie z początkową adaptacją, ale gdy sportowo się potwierdzą i obronią to mogą być lepszymi liderami od gadułów, którym usta się nie zamykają i tylko mielą i mielą językiem. 
cdn

@ gra defensywna

Gawin: "W grze reprezentacji za Czesława najgorsze było nie podwajanie, przesuwanie i odbudowanie, dla Nawałki to przecież też było niezwykle istotne, tylko zabijanie naszej gry ofensywnej przez unikanie ryzyka, stosowanie długiej piłki, atak minimalnymi siłami." - no i tu jest między nami różnica, ponieważ dla mnie Michniewicz tak zapamiętale realizował dewizę, że drużynę buduje się od tyłu i najważniejsze jest żeby bramki nie stracić, że na podejmowanie ryzyka w ofensywie najzwyczajniej w świecie nie starczało sił. Te były tylko na okazjonalne wypady, najlepiej z pominięciem linii pomocy, zakładam że najlepszym przykładem tego rodzaju założeń mógłby być pierwszy gol z Turcją  w sparingu przed Euro. Długa piłka od środkowego obrońcy (Bednarek), bezpośrednio do napastnika (Lewandowski), który wykorzystuje błąd tureckiego obrońcy, chcąc nie chcąc, podaje do partnera w ataku (Świderski) a ten finalizuje akcje golem. Brawo, dowód że tak też można zdobywać bramki, tylko że grając bez linii pomocy, kładąc ciężar gry na "zasieki" przed własnym polem karnym i jedynie szukając dwóch napadziorów pozostawionych na desancie, to moim zdaniem nie może być mowy o jakimkolwiek balansie, gramy jak San Marino, Malta lub Gibraltar. Przecież w młodzieżówce Michniewicza Sebek Szymański grał szóstego skrajnego obrońcę! Podobnie było na Mundialu z Meksykiem tylko że tu do czwórki defensorów w linii dodał Zalewskiego z Kamińskim cofając ich z linii pomocy. Trzech pomocników przesuwa i przesuwa i patrzy jak piłka nad ich głowami leci co jakiś czas do Lewego. Tu nie ma szans na ryzyko bo w 90% jesteśmy skupieni na defensywie. I żeby nie było zawsze lub prawie zawsze (w zależności od formy bramkarza i farta) będzie to się na turniejach kończyło deklasacją przez Hiszpanów lub Argentyńczyków i pozostaną tylko modlitwy i błagania żeby więcej jak dwa gole już rywal nam raczył nie strzelać

W 2016 roku z Niemcami, my nie graliśmy z dupą w szesnastce, graliśmy czwórką w linii z tyłu, to nie była z  naszej strony otwarta piłka, graliśmy z założenia z ówczesnymi mistrzami świata defensywnie, ale ich akcje próbowaliśmy neutralizować już w środkowej strefie i według mnie dzięki temu stworzyliśmy sobie więcej czystych okazji do strzelenia gola niż Niemcy. 
"Wzorzec z Sevres" dla mnie gry defensywnej w XXI wieku to Urugwaj z dwójką napastników Suarez - Cavani, ale oni też grali na czterech obrońców w linii. 

@ wstyd i honor
Jeżeli mamy się wstydzić za końcówkę meczu z Argentyną na Mundialu, gdzie wynik pasował i nam i rywalom, to Słowacy z Rumunami niech też się wstydzą, ale wydaje mi się że tu chodzi raczej o oportunizm niż o doklepany, umówiony układ. Czy wstyd przez to ma być mniejszy? Nie wiem. 

Po Szwajcaria – Włochy 2:0 z „X”
„Michał Okoński
Przez eliminacje się przeczołgali, pozycja Murata Yakina była zagrożona, trener był w konflikcie z kapitanem. Przez turniej płyną na wysokiej fali, dziś w pierwszej połowie grali futbol tak wyrafinowany, jakby trenowali ze sobą kilka razy w tygodniu w jednym klubie. Ścieżka do półfinału się właśnie otwarła. Wielka Szwajcaria.
Marek Wawrzynowski
Szwajcaria w latach 68-92 nie grała w żadnych turnieju. Potem było złote pokolenie (Chapuisat, Sforza, Sutter) i wprowadzili system szkolenia, żeby nie czekać znowu 30 lat. Od 2006 byli na 9 z 10 turniejów, 7 razy wyszli z grupy, mają 2. ćwierćfinał. Kraj 9 mln ludzi.”

A ja z moim przekonaniem, że faworyci biorą się właśnie do roboty, otrzymałem wylany kubeł zimnej wody na głowę. Po „włoskiej robocie” współczuję tifosi., ich repra z Helwetami zagrała tak jak my z Austrią przez pierwszy kwadrans. My później mieliśmy trzy kwadranse w miarę wyrównanej gry, Squadra Azzurra była bezradna przez 90 minut.

Edit.
No i cholera jasna, motyla noga, Gawin ma argument w naszym "sporze taktycznym"!

Anglia – Słowacja 2:1
Ha, dwóch minut zabrakło, żebym napisał, wczoraj triumfowali Helweci z taktyką na trzech środkowych obrońców, a dziś Słowacy pokazali jak grać w klasycznym ustawieniu z dwoma środkowymi i dwoma bocznymi defensorami.
Niestety Słowacy nie dowieźli 1:0, ale pierwsze 45 minut w ich wykonaniu to było właśnie to czego pod względem taktycznym oczekiwałbym od Biało-Czerwonych. Gdy w 54 minucie zobaczyłem jak energicznie gestykulując, podskakując i machając rękami trener Słowaków nakazuje swojej drużynie żeby wyszli wyżej formacjami, przesunęli się bliżej środkowej linii to ... zakochałem się w Francesco Calzonie. Gdyby to ode mnie zależało to bez mrugnięcia powieką zamieniłbym Probierza na Calzonę! Swoją drogą aparycją, temperamentem, mową ciała są chyba tym samym „gatunkiem”.
A roszady bym dokonał bo hipotetycznie to obecny trener Słowaków do reprezentacji Polski musiałby „kupić” w zasadzie moim zdaniem tylko trzech piłkarzy, którzy mieliby niepodważalne miejsce w jedenastce: dwóch środkowych obrońców Skriniara z Vavro, jako „pivota” na „6” Lobotkę, no może jeszcze Hancko wygryzłby Kiwiora z lewej strony obrony. Natomiast na innych pozycjach to mamy dużo większą jakość indywidualną niż Słowacy. Duda i Haraslin załapaliby się do szerokiej kadry, ale czy w jedenastce wygryźliby Zielińskiego, Zalewskiego, Urbańskiego? Pierwszego z nich z pewnością nie, dwóch pozostałych być może. W prawym korytarzu Pekarik nie ma podejścia do Casha, o potencjale napastników lepiej nie wspominać.
Skoro Francesco Calzona tyle dokonał z Słowakami, to czego mógłby dokonać z Polakami? Mityguję sam siebie bo mógłby nie znaleźć „polskiego” Skriniara, Vavro, Lobotki, ale pod względem taktyki jego zespół grał właśnie w takim systemie o jaki dopominałbym się i dopominam dla Polaków.

Co do Angoli to „grają na zaciągniętym hamulcu” łatwo napisać, że po intensywnym sezonie są najzwyczajniej „zajechani” po ludzku zmęczeni, ale samemu postawię tezę, że cierpią na „syndrom Piotrowskiego”. Czyli po lidze udali się na urlopy na których sobie pofolgowali i chyba za bardzo bo dynamika, parametry fizyczne uleciały w siną dal. Może by i chcieli, ale nogi nie niosą, ratuje ich tylko, że mają wiecej, talentu, umiejętności niż Jakub Piotrowski i dzięki temu przepchnęli się w grupie i teraz przeczołgali się do ćwierćfinału.

Gawin: „nie mam przekonania, czy Słowacy jednak nie zmarnowali szansy na pokonanie Anglików, którzy grali przecież koszmarną piłkę, i czy prowadzenie zespołu przez Calzonę nie było za bardzo schematyczne i skopiowane z podręcznika.” – moim zdaniem ten mecz się rozstrzygnął niekorzystnie dla Słowaków w 55 minucie przy niecelnym strzale z połowy boiska Strelca gdy piłka z prawej strony minęła Pickforda, żeby później przejść obok lewego słupka. Angielskiemu goalkeeperowi wtedy pozostawała już tylko modlitwa! Przy 2:0 i przy tej formie Angoli mecz stałby się rozstrzygnięty.
Pełna zgoda że Słowacy to doświadczony zespół zatem napiszę elegancko „dojrzały”, z pewnością mają też „krótką kołdrę” i jakościowo indywidualnie stwierdzę, że są „zróżnicowani”, ale przy tych ich deficytach, taktycznie rozgrywali swoje mecze zda się optymalnie. Angole oddali 16 strzałów, a Słowacy 13, fakt że w drugiej połowie, to już im zależało na dowiezieniu prowadzenia, ale nawet w tej sytuacji to Dubravka nie był ich „salvatorem” na miarę naszych bramkarzy lub tego kocura z Gruzji Mamardaszwiliego.
To właśnie Gruzin i nasi do spółki Szczęsny z Skorupskim mieli najwięcej interwencji, na dodatek my przewodzimy w kontaktach z piłką rywala w naszym polu karnym, czyli my siedzieliśmy tyłkiem w polu karnym, a Słowakom udawało się przesuwać ciężar gry do środkowej strefy. A wszystko to, gdy indywidualnie na pozycjach to my dominujemy nad Słowakami 7:4! Przyjmuję, że Hancko jest lepszy od Kiwiora na ten moment. Mam nadzieję, że gdy Jakub zmieni klub i zacznie grać regularnie, to zdecydowanie jeszcze podniesie swój poziom.
Będę trzymał kciuki za Szwajcarów w ćwierćfinale (tym bardziej po tym niesławetnym geście Jude’a Bellinghama), no i za Hiszpanów, przy nich wydaje się że, taktyka, systemy, ustawienia rywali nie grają roli. Niemcy mają jednego magika Musialę, Hiszpanie dysponują kilkoma.

@ 1/8 finału

Miałem nadzieję, że zagramy przeciw Austrii mniej więcej tak jak grała Turcja przez około 2/3 meczu, tzn. wysoko, bez bojaźni, wybijając przeciwnika z uderzenia mądrą grą piłką. Montella jakoś nie wystraszył się tego, że trzy miesiące temu przegrał z Austrią 1:6, a w zeszłym tygodniu trzy bramki zaaplikowała im Portugalia, nie "postawił na fizyczność" jak wielki strateg Probierz. Ciekaw jestem czy wywołało to u naszego trenera cień refleksji, czy nadal stoi na stanowisku, że nie zmieniłby niczego w swoich decyzjach.

Austriacy mogą pluć sobie w brodę, bo ten zespół był w Niemczech gotowy na pewno na coś więcej niż 1/8 finału, a mecz przeciw Turcji był do wygrania, ba, wynik 0:2 wciąż był do odwrócenia, Austriacy cisnęli przecież Turków bardziej niż Anglicy Słowaków, no ale Baumgartner to jednak nie Bellingham

A propos tej fazy turnieju to ciekaw jestem Iocosusie czy oceniasz grę obronną Słowenii jako zbyt bliską temu, do czego dążył Michniewicz, czy może jednak tak właśnie widzisz organizację defensywy w systemie z czwórką obrońców?

@ Gawin, Iocosus:

Sorry, panowie, że Was tak bez słowa opuściłem, ciężki tydzień.

Nie mam pojęcia o co szło w jakimś challenge’u z Meczyków, ale niektórzy to mają ciekawe kryteria eksperckości. Moje młodsze dziecię spytało mnie, czy jeśli trafi 28 wolnych z rzędu, to może rzucić szkołę i liczyć na to, że jakieś medium obsypie ją hajsem za to, że będzie po ekspercku się wymundrzać na temat Caitlin Clark i Victora Wembanyamy. Od paru dni się głowię nad odpowiedzią. A Wy, jak sądzicie…?

W kwestii optymalnej taktyki Biało-Czerwonych, nie ukrywam, że marzy mi się płynność. Znaczy chciałbym, aby – dla przykładu – w razie potrzeby taki Kiwior był pół-lewym stoperem, a Zalewski wahadłowym, gdy zaś potrzeba się zmieni, Kuba przyklejał się do linii bocznej, a Nico wędrował do przodu. I żeby chłopaki sami wiedzieli kiedy jaka jest potrzeba i umieli się własnoręcznie do niej dostosować. To dużo?

Chciałbym również, abyśmy zdali sobie wreszcie sprawę, że kołderka jest krótka. Jeśli przykrywamy ramiona, giry będą wystawać, tak już to jest zrobione. Ergo, jeśli marzy nam się choć trochę odważniejsza postawa naszej reprezentacji, przyjmijmy do wiadomości, że będziemy tracić gole. Tak już to jest zrobione. I jeszcze to przyjmijmy do wiadomości, że strata gola nie oznacza końca świata.

A jeśli chcemy, by te nasze taktyczno-personalne rozkminy miały większy sens, niż tylko umiarkowany, to – uwaga, teraz ja będę przynudzać, choć niekoniecznie o Duńczykach – wyprodukujmy sobie wreszcie dłuższą kołdrę. Piszesz, Iocosusie, że powinniśmy kogoś tam szukać. Gdzie…? Przecież nasz selekcjoner, jakkolwiek by się nie nazywał, nie może nawet brać udziału w komisowych wyprzedażach. Za Markiem Wawrzynowskim to ja, delikatnie rzecz ujmując, nie bardzo przepadam. Niemniej, nie da się ukryć, że chłop ma rację mówiąc o tym, że Szwajcarzy nie czekali, aż im kolejne Chapuisaty i Sforze pospadają ze szturchanego alpejskimi szczytami nieboskłonu, tylko zaczęli szkolić. Może tak dalibyśmy radę zrozumieć, że to naprawdę niezły pomysł?

Co do poszczególnych meczów 1/8 finału:

SUI-ITA:

Porca puttana… Dobra, jasne. Już trzy lata temu triumf Włochów stanowił sporego kalibru niespodziankę. Teraz Azzurri przyjechali na Euro jako jeden z najsłabszych obrońców tytułu w historii. Wszystko prawda. No ale żeby aż tak dać się zdusić…!? Niewiarygodne.

Co, oczywiście, niczego nie odbiera Helwetom. Kurczę, jeśli definicją dobrej drużyny jest zespół, którego jakość (zdecydowanie) przewyższa sumę części składowych, to przedmeczowe zdjęcie reprezentacji Szwajcarii zasługuje na wklejkę do encyklopedii. Trzymam kciuki, by wracali z tych ME jak najpóźniej, najlepiej ze złotem. No co? Dawno takiego nieoczywistego triumfatora Euro nie było, prawda?

GER-DEN

Z właściwą sobie werbalną delikatnością Gawin pisze o pechu Andersena. Ja bym chciał przypomnieć, że cały ten kurVAR miał służyć do wyłapywania clear and obvious errors w wykonaniu arbitrów boiskowych. Jeśli niewychwytywalny gołym okiem „spalony” rozmiaru 21,37mm stanowi ‘clear and obvious error’, to ja jestem mistrzem baletu (nie mylić z mistrzem baletów, bo tu jeszcze pewnie dałbym radę). A jeśli futbol ma polegać na tym, że duzi chłopcy bawią się swoimi tech-gadżetami tak długo, aż wreszcie znajdą takie ujęcie i okraszą je takim efektem, żeby sędzia podyktował karnego, to ja taki futbol szczerze i serdecznie pierdolę. Ot, i tyle właśnie było z nowo odkrytego stoicyzmu

Oczywiście, Niemcy byli lepsi i wygrali zasłużenie (cokolwiek by to ostatnie nie znaczyło). Ich ćwierćfinał z Hiszpanami to może być naprawdę niezły cracker, bo spośród wszystkich tuzów tylko właśnie te dwie ekipy przywiozły na ME formę.

Ale niesmak pozostał.

ENG-SVK

Przyznam szczerze, że podczas czytania iocosusowych zachwytów nad sigore Calzoną oczy mi się robiły jak talerze na pizzę. Przecież Słowacy przerżnęli ten mecz tak typowo… po polsku. Ja już pomijam ohydną ustawkę z Rumunami, paskudniejszą nawet, niż granie w kartki. Chodzi o sam przebieg meczu. Grasz z renomowanym, acz tego konkretnego dnia (jak i w całym turnieju) kiepsko dysponowanym rywalem. Zaczynasz dobrze, strzelasz gola. Co robisz dalej? No cóż, logika podpowiada, że… dokładnie to samo. Idziesz po drugą, a najlepiej i trzecią bramkę. Masz bowiem w pamięci, że rywal całkiem niedawno wyłapał 0:4 od Węgrów. Owszem, niby tylko w tej śmiesznej Lidze Nierobów. Wciąż jednak widzisz, że taki rezultat to nie żadne tam Foo-Fi, tylko realna ewentualność. A przede wszystkim, masz świadomość, że 1:0 to gie, nie prowadzenie. Jedno genialne/fatalne machnięcie butem, jeden gupi rykoszet, jakaś przypadkowa ręka w polu karnym i brzdęk, tyle właśnie twą przewagę widziano.

Tymczasem co zrobili Słowacy? Ano, jak słusznie zauważa Gawin, gdzieś tak od początku drugiej kwarty typowo po polsku pozwolili, by coraz bardziej ogarniał ich strach. O rany, rany, gramy z Anglią i prowadzimy, aaa…!!! Trzeba to za wszelką cenę utrzymać, broń się kto żyw! To nie jest proszenie się o kłopoty. To jest wysyłanie do kłopotów oficjalnego zaproszenia na kredowym, perfumowanym papierze z logiem federacji. Problemy długo się ociągały, ale jak już przyszły, to w parze. I tyle właśnie Słowaków na Euro widziano.

Dobrze im tak za tę ustawkę.

ESP-GEO

Otar Kakabadze do końca życia będzie mógł wspominać, że zaliczył asystę przy golu, po którym Gruzja przez całe dwadzieścia minut mogła czuć się ćwierćfinalistką ME Gruzja. Ćwierćfinalistką Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej.

FRA-BEL

Moim zdaniem obie drużyny uczestniczące w tym meczu należałoby zdyskwalifikować za zabijanie gry, a zwolnionym miejscem w ćwierćfinale obdarować Austriaków.

POR-SVN

Rajciu, co za borefest…! Lektura „Nad Niemnem” to przy tym – ekhem… – „widowisku” pasjonująca rozrywka. Jak sobie pomyślę, że albo Francuzi, albo Portugalczycy przywiozą z tego Euro medal, to moje współczucie wobec Austriaków ponownie wzrasta.

ROU-NED

W zasadzie można by napisać, że drugi „ustawkowicz” zaczął tak, jak pierwszy i skończył również tak, jak pierwszy. Z tą różnicą, że Rumunom nie udało się zdobyć bramki, a ich kłopoty nadeszły wcześniej i w tercecie, nie w duecie. Wypadałoby jednak także zauważyć, że – w przeciwieństwie do Anglii – postawiona pod ścianą Holandia przypomniała sobie, że faworytem można być nie tylko z nazwy.

No i wreszcie…

AUT-TUR

Rajciu, co za meczycho…! Więcej w nim było emocji, niż we wszystkich poprzednich siedmiu spotkaniach 1/8. Nie mam absolutnie nic naprzeciw Turkom, niemniej po bramce Gregoritscha aż podskoczyłem z radości i mocno ściskałem kciuki za podopiecznych Rangnicka, by wcisnęli gola wyrównującego. Po to, by to spotkanie trwało dwa kwadranse dłużej. A dalej najlepiej nie żadne tam karne, tylko po staremu: dwa dni przerwy i powtórka

Zgadzam się z Gawinem, że Probierz powinien wyciągnąć lekcję z postępowania Montelli. Zgadzam się z Iocosusem, że Austriacy powinni popracować nad grą w roli faworyta. Nie zgadzam się z piłkarskim losem, który odesłał ich do domu. To smutne.

Ha, Albiceleste zakładałem, że zarywasz noce na Copa America i dlatego permanentnie niedospany "zamilkłeś". Samemu obraziłem się na Viaplay i czekam cierpliwie aż ta platforma zniknie z polskiego netu ku mojej wielkiej satysfakcji. W Europie ćwierćfinały i tam też ćwierćfinały ale nie widziałem żadnego meczyku z Ameryki.

A-c10: "co zrobili Słowacy? Ano, jak słusznie zauważa Gawin, gdzieś tak od początku drugiej kwarty typowo po polsku pozwolili, by coraz bardziej ogarniał ich strach." - ten polsko-słowacki strach to świadomość własnych deficytów. My je mamy w obronie i na pozycji defensywnego pomocnika, akurat tam gdzie najmocniejsi są nasi południowi sąsiedzi, ale oni z kolei cieniują w ofensywie na pozostałych pozycjach. Dlatego gdy piszesz: "że kołderka jest krótka. Jeśli przykrywamy ramiona, giry będą wystawać, tak już to jest zrobione." - to odnosi się to i do Słowaków, tylko że ich realia są dużo bardziej "wyrozumiałe" dla ich stanu rzeczy. Bez aneksji Słowacji, na Euro przypominamy parę ubogich wędrowców postępujących z zasadą "wiódł ślepy kulawego". Natomiast taktycznie wolę ustawionych Słowaków, którzy ciężar gry nawet grając defensywnie przenoszą pięterko wyżej, chciałbym żebyśmy i my tak grali i oczywiście z zasadą: " że strata gola nie oznacza końca świata."

@ The Rest is Football 
Gawinie, a co Shearer, Lineker i Richards mówią o własnych dumnych synach Albionu? U mnie wzbiera obawa, że grając ten piach to jednak doczołgają się do finału, a tam jeszcze w karnych odniosą swój największy sukces od 1966 roku.

@ Gawin:

A nie no, jeśli mamy się cieszyć, że to cholerstwo psuje zabawę tylko raz na czas jakiś, a nie co trzy minuty, to faktycznie jest postęp

Ta kwestia po prostu gdzieś się już odkleiła od zdrowego rozsądku.

No widzisz, moim zdaniem cały ten kurVAR nigdy nie był przyklejony do zdrowego rozsądku, a ostatniemi czasy poszybował w stratosferę absurdu. Jakieś elektrokardiogramy, fancy animacje z ażurową ścianką, zza której wystaje futro z goleni napastnika… What the fuck…!? Mnie to jako żywo przypomina sytuacje z wczesnych lat ’90., gdy jakiś wujo Stachu kupił sobie nowy szałowy magnetowid i zaprosił rodzinę i przyjaciół na projekcję kinematografii z wypożyczalni VHS. Gdy wszyscy się zebrali, wujo wcisnął play na pilocie, ale zamiast pozwolić w spokoju obejrzeć film, jął pokazywać wszem wobec do czego służy ta gałeczka, a do czego tamten suwaczek. Tu mamy przewijanie na podglądzie, tu automatyczną redukcję kontrastu, tam to, siam tamto… No i git, wujaszku, bardzo się cieszymy, że masz nową zabaweczkę, ale widzisz, mogli byśmy już obejrzeć tę „Szklaną Pułapkę”?

Piszesz: Ludzkie oko jest zbyt zawodne. Mhmmm. A skąd wiadomo, że technologia nie? Serio pytam. Skąd czerpiesz pewność, że te wszystkie durnowate obrazki pokazują rzeczywistego spalonego? Linie ograniczające pole gry w siatkówkę, czy tenisa przez cały czas trwania rozgrywki pozostają w tym samym miejscu. Podobnie linia mety w zawodach lekkoatletycznych, narciarskich, łyżwiarskich, itp. Tymczasem linia spalonego jest wirtualna i niezwykle ulotna, istnieje tylko przez ułamek sekundy. Naprawdę jesteś stuprocentowo przekonany, że maszyna potrafi właściwie zidentyfikować moment jej powstania? I że powinniśmy iść w tę stronę? Bo jak na moje, to jest prosta droga do stanu, w którym wynik meczu piłkarskiego zależeć będzie nie od umiejętności futbolistów (i prowadzących ich trenerów), nie od pecha/fuksa, czy nawet głupich warunków pogodowych, a od aktualizacji oprogramowania. Wyobraź sobie teraz, że 14. lipca w doliczonym czasie drugiej połowy dogrywki, przy stanie 1:1 Hakan Calhanoglu wypuszcza prostopadłym podaniem Barisa Yilmaza, a ten przyjmuje piłkę, wpada w pole karne i uderzeniem pod sztangę pokonuje Manuela Neuera. Sędzia wskazuje na środek boiska. Przeważający na berlińskich trybunach Turcy wpadają w ekstazę. Po chwili jednak arbiter dociska wepchniętą w ucho słuchawkę. Niekończące się trzy minuty i dwadzieścia sekund trwa konsternacja i nerwowe wyczekiwanie. W końcu arbiter unosi rękę i odgwizduje wykrytego przez AI spalonego. Trzech Turków na trybunach i trzydziestu ośmiu przed telewizorami dostaje zawału. W sumie trzynastu z nich umiera. Gdzieś tam w międzyczasie sędzia kończy dogrywkę i zarządza konkurs rzutów karnych, który – jak i, tym samym, cały turniej – wygrywają Niemcy.

Jest 27. grudnia 2027. Minęło trzy i pół roku, na grobach tragicznie zmarłych kibiców powyrastały piękne kwiaty, a Niemcy powoli sposobią się do obrony tytułu. Tymczasem gdzieś tam ktoś tam opracowuje nowy soft i za jego pomocą wykazuje, że w tamtej feralnej sytuacji żadnego offside’u nie było. I co? Uznajemy Turków za Mistrzów Europy, wypłacamy sowite odszkodowanie rodzinom śp. fanów, a twórców poprzedniego oprogramowania pakujemy do pierdla za nieumyślne spowodowanie ich śmierci? OK, jest to jakiś pomysł. Tylko co jeśli po kolejnych kilku latach ktoś tam opracuje jeszcze lepszy soft, który wykryje, że spalony jak najbardziej był, tyle że mierzył nie 21,37 a 6,66mm? Każemy rodzinom oddać kasiuchę i wypłacamy ją wyciągniętym z mamra twórcom pierwszego softa jako odszkodowanie za straty moralne? I tak w kółko…?

Pytasz co mają robić sędziowie. Ano dokładnie to samo, co przez większość historii futbolu. Unosić chorągiewkę, gdy widzą spalonego. Trzymać ją w dole, gdy nie widzą. Owszem, ich werdykty można, a pewnie nawet i trzeba weryfikować. Zdroworozsądkowym testem gołego oka. Na powtórkach w naturalnym tempie widać, że był spalony? Nie uznajemy gola. Nie widać? Super, zaczynamy od środka, koniec tematu. To nie jest wytwórnia filmów animowanych, tylko piłka nożna. W piłce nożnej chodzi o to, by strzelać gole, nie o to, by nie być na spalonym. Przepis o spalonym – jak i każdy inny przepis – ma swoją rację bytu. Ta racja w żaden sposób nie zostaje naruszona, gdy brud na czubku buta napastnika wysuwa się przed plamę na portkach obrońcy.

A skoro jużeśmy do uzasadnień przepisów dotarli, pamiętam rozmowę na tych zacnych łamach z nieodżałowanym Mroovą o tym, jak to jurystyczni laicy mają popęd do kodyfikowania wszystkiego, co tylko się da oraz połowy tego, czego się nie da. No i potem wychodzą właśnie takie kwiatki, jak w przypadku interpretacji kontaktu piłka-ręka. A przecież wystarczyłoby zastosować brzytwę Ockhama. W piłce nożnej nie wolno grać rękoma. Koniec, kropka. O zakazie posiadania kończyn górnych ani słowa. Czy w wiadomej sytuacji Andersen zagrał piłkę ręką? Nie. Koniec, kropka. I w pierwszej chwili boiskowy arbiter poprawnie to zinterpretował. Później, niestety, nastąpiło to, o czym pisałem w poprzednim komentarzu. Dorwali się duzi chłopcy do AfterEffecta i narysowali EKG. No ubaw po pachy, nie ma to tamto ;]

Gdyby sędzia nie podyktował jedenastki za faul-nie-faul na Świderskim, nie miałbym cienia pretensji. Ot, dość typowa sytuacja 50/50, da się argumentować na obie strony.

Generalnie uważam – i trąbię o tym od lat – że cały ten VAR wprowadzony został kompletnie beze łba. Ograniczono jego użycie do określonych kategorii błędów sędziowskich, nie do powagi tychże błędów. I teraz mamy rozkminy o fantomowych spalonych i doszukiwanie się karnych po każdym rzucie rożnym, ale już samego rzutu rożnego odwołać się nie da, nawet gdy cały świat poza jednym sędzią głównym widzi, że został on przyznany niesłusznie. Idiotyzm.

gdzie ja bym w innych okolicznościach zwrócił uwagę na mecz Austria - Turcja i jeszcze ekscytował się jego przebiegiem

Z takich nieoczywistych atrakcji polecam nadchodzący wielkimi krokami ćwierćfinał Copa America Wenezuela-Kanada. Tam mogą dziać się rzeczy.

#GER-ESP
W przerwie, czyli na wkurwie! Anthony Taylor, Anthony Taylor, Anthony Taylor!!!
Co tam VAR gdy cwiercfinał Euro sędziuje ktoś taki!

#POR-FRA 0:0
Po kilku minutach tego spotkania sobie pomyślałem: niech tylko jedni strzelą gola, obojętnie którzy, to zrobi się meczycho i tak czekałem na tą bramkę, czekałem, czekałem ...

Jeszcze trochę i Trójkolorowi przejmą pałeczkę od Niemców w futbolowej konsekwencji, pragmatyzmie, wyrachowaniu. Koniec świata!

I jeszcze jedno:

Francja z Mbappem, Griezmannem, Dembelem, Thuramem i resztą – 480 minut, 1 gol (swojaków nie liczę), z karnego.
Portugalia z Brunem Fernandesem, Bernardem Silvą, Rafaelem Leão, zaparkowanymi na ławce João Félixem i Diogo Jotą, etc., etc. – 510 minut, 3 gole.
Anglia z Kane’em, Bellinghamem, Fodenem, Saką, itepę, itedę – 390 minut, 4 gole.

Tymczasem u nas od kilkunastu lat słychać, że kolejni selekcjonerzy (ośmiu ich było w tym okresie) nie potrafią uwolnić ofensywnego potencjału drużyny. Interesujące.

ESP-GER

To był bardzo dobry mecz, zdecydowanie niedoskonały, tak, ale mecze z obu stron doskonałe kończyłyby się wynikiem 0:0 Weźmy np. półfinał MŚ w RPA w 2010, tam Hiszpanie wygrali 1:0 po bramce Puyola, ale generalnie przez cały mecz trzymali Niemców w uścisku. Mimo że właśnie wtedy rodziła się nowa reprezentacja Niemiec, dynamiczna, ofensywna i skuteczna, to Hiszpanie nie pozwolili im niemal na nic, a w pamięci, poza suchym wynikiem, zostało niewiele. Wczoraj było zupełnie inaczej. Rzeczywiście wyglądało na to, że de la Fuente przeliczył się ze zmianami, a ta bramka Merino była zdarzeniem poniekąd nielogicznym, ale taki jest nieprzewidywalny urok futbolu.

Niemcy porażką w ćwierćfinale muszą być rozczarowani, to banał, ale myślę, że powodem dla rozczarowania powinien być dla nich też fakt, że Hiszpanie w pierwszej połowie zagonili ich do narożnika i okładali bez litości z każdej strony. Hiszpania z nierówną kadrą, ze środkowymi obrońcami, którzy pewnie nie mieliby miejsca w żadnej innej reprezentacji zaliczanej do grona ścisłych faworytów, z młokosami na skrzydłach, ta Hiszpania zagrała w stylu kojarzonym w sumie raczej z niemieckim futbolem, odbierając rywalowi tlen agresywnym pressingiem, a postaci formatu Gundogana czy Kroosa nie były w stanie opanować środka pola. Nie da się tak grać przez cały mecz, ale na pewno zostanie mi w pamięci bezradność niemieckich gwiazd, osaczonych przez wszędobylskich Hiszpanów, zresztą właśnie z tego wzięło się fatalne zachowanie Kroosa.

POR-FRA

W komentarzach dominuje zawód wywołany przebiegiem tego meczu, ale Francja Deschampsa tak gra, to jest drużyna z pewnością siebie na poziomie ocierającym się o arogancję, cierpliwa, oszczędnie gospodarująca siłami, nie stosująca wysokiego pressingu. Pewnie gdyby chcieli to mecze z ich udziałem wyglądałyby zupełnie inaczej, przecież tam jest absolutnie topowa jakość w każdej formacji, ale... najwyraźniej nie chcą. To wyrachowany zespół, który daje z siebie tylko tyle ile musi, a żeby pokonać Francuzów, trzeba czegoś ekstra. Portugalia tego nie dała. Czy to Ronaldo był przyczyną i problemem? Szczerze mówiąc wątpię. A co do przebiegu meczu jeszcze to Portugalczycy też przecież dawno temu porzucili sny o fantazyjnym stylu, oni też nacierają niewielkimi siłami, licząc na indywidualną jakość swoich graczy ofensywnych, u nich też jest sporo nudnego klepania piłką w środku pola. Niestety można było mieć obawy, że te drużyny się zneutralizują, a mecz będzie wyglądał tak jak ostatecznie wyglądał, szkoda.

FRA-HIS

W półfinale stawiam na Francuzów, nie tylko dlatego, że bój z Niemcami kosztował Hiszpanów personalne straty z powodu kontuzji i kartek. Ale jednocześnie mam nadzieję, że Hiszpanie będą grali swoje i mecz dzięki temu będzie bardzo emocjonujący. Oczywiście, wydaje się, że reprezentacja Hiszpanii ma przed sobą świetne perspektywy, że oni na razie jeszcze nic nie muszą, ale moim zdaniem nie powinni czekać na bliżej nieokreśloną przyszłość. Tu i teraz mają swój moment, tu i teraz są w świetnej formie, powinni zrobić wszystko, by to wykorzystać.

VAR

Czekaj, czekaj a-c10, to chcesz wprowadzić VAR do wszystkich decyzji w trakcie meczu, fauli, rożnych, nie tylko do sytuacji dotyczących bramek i czerwonych kartek? I pomny tego, że dotychczasowa praktyka VAR dryfuje gdzieś w strefę absurdu, chcesz dokładać jeszcze więcej weryfikacji, poprawiać jakieś nieprawidłowe rożne, auty, chcesz, żeby sufler sprzed monitora mówił takiemu Taylorowi, że akurat tutaj to koniecznie musi pokazać Kroosowi żółtą kartkę? I zapewne sądzisz, że takie interwencje pojawiałyby się tylko w sytuacjach z gatunku clear and obvious, które rzeczywiście w powszechnym odbiorze byłyby clear and obvious?

To znaczy nie mówię, że to jest z gruntu zła koncepcja, ale przede wszystkim oznaczałaby ona pełną rewolucję w zarządzaniu meczami przez zespół sędziowski, tzn. tak naprawdę sędziowałby ten przed monitorem, a ten na boisku byłby tylko wykonawcą zaleceń, bo przecież nie może być tak, że oni by się co chwilę kłócili o to czy był faul czy nie i na jaką kartkę?

Naprawdę jesteś stuprocentowo przekonany, że maszyna potrafi właściwie zidentyfikować moment jej powstania?

Tak, akurat o tym to jestem stuprocentowo przekonany. Przy determinacji w opracowaniu odpowiednich rozwiązań i zainwestowaniu odpowiednich środków będzie to tylko i wyłącznie kwestia czasu, większym wyzwaniem będzie powszechność wdrożenia tych rozwiązań.

Tam wyżej napisałem, że w kwestii spalonego, skoro już ma być VAR, a przecież trudno zakładać odwrót od tej technologii, kluczowa dla płynności gry (która dla mnie jest najistotniejsza) jest wprawa w uchwycenie momentu podania i wyrysowanie linii. Tu faktycznie jest póki co przestrzeń dla tzw. czynnika ludzkiego i jego omylności, ale bez przesady z tą hipsterką, przecież w tenisie czy siatkówce, nawet przy statycznej linii, nikt nie podejmuje decyzji na podstawie tego co widać na video w naturalnym tempie, a nawoływanie do tego, by po staremu decydowało machanie chorągiewką, to już niestety utopia, coś mógłby powiedzieć na ten temat zespół sędziowski Marciniaka po meczu Bayern - Real.

Wiecie co? Naszła mnie taka cierpka refleksja, że całe to nasze pitolenie to o kant dupy. No bo co? Niby ci grają trzema stoperami, tamci dwoma; ci bokami, tamci środkiem; ci raczej odważnie, tamci bardziej asekurancko; tych trener analizuje i wyciąga wnioski, tamtych leci na picu; bla, bla, bla. A koniec końców i tak decyduje mieszanka fuksa i jakości piłkarzy.

W półfinałach wystąpią dwie drużyny, które jak do tej pory rozegrały na tym Euro łącznie dziesięć spotkań. Po bożemu, znaczy bez dogrywek i karnych, udało im się wygrać ledwie trzy z nich, wszystkie po 1:0, z czego dwa po samobójach. Osobiście mam nadzieję na finał z udziałem tych pozostałych dwóch ekip. Bo choć i Hiszpanie, i – zwłaszcza – Holendrzy mają swoje mankamenty, to przynajmniej momentami na ich grę można patrzeć z przyjemnością. Nie da się przecież jednak żadną miarą wykluczyć, że po tytuł sięgną niemrawi, ślamazarni, wiecznie wypatrujący łutu szczęścia i indywidualnych błysków Anglicy. To by było na swój sposób nawet zabawne. Oto safanduła-potakiwacz Southgate, taki ichniejszy Brzęczek, oficjalnie zostałby najlepszym selekcjonerem w ich historii. Wyspiarskim pitolnikom pozostałoby chyba tylko pierdolnąć sobie whisky.

A skoro już przy tym jesteśmy, Szwajcarzy zrobili zbiorowego Probierza. Nie wiem czy przeraziła ich możliwość awansu do półfinału, czy rywalizacja z – ekhem – „wielką” Anglią, czy i. Wiem, że Anglia była spokojnie w ich zasięgu. Bez dogrywki i karnych. Szkoda.

Spotkanie Holendrów z Turkami faktycznie niezłe. Odnośnie postawy podopiecznych Montelli, taktycznego pomysłu na ten mecz i zestawienia go z wyczynami naszych orłów – po raz kolejny wychodzi na to, że nieważne jak rozrysujesz na grafice swoje ustawienie i gdzie w stosunku do linii środkowej znajduje się twój atak. Znacznie bardziej liczy się to, co robisz po przekroczeniu tej linii: oglądasz się bojaźliwie za siebie i myślisz wyłącznie o odbudowie zasieków, czy ciśniesz do przodu, bo chcesz strzelić gola? No i, rzecz jasna, jako się rzekło, ile masz farta i jakości.

W kwestii VARu natomiast, no cóż…

@ Gawin:

chcesz wprowadzić VAR do wszystkich decyzji w trakcie meczu (…) dokładać jeszcze więcej weryfikacji

Skądże znowu. Chcę radykalnego obniżenia liczby weryfikacji przy jednoczesnym równie radykalnym powiększeniu ich sensu. W praktyce widzę to +/- tak: zespół sędziowski składa się z siedmiu arbitrów. Trzech głównych (dajmy na to Gaweł, Grzegorz i Gustaw) oraz czterech liniowych (Lech, Leonard, Lubomir i Lucjan). Skład ten powinien być w miarę możliwości niezmienny, acz już role na konkretny mecz rotacyjne. I teraz wyobraźmy sobie, że dziś akurat z gwizdkiem biega Gutek, który z tej okazji pełni funkcję kapitana drużyny i do niego należy ostatnie słowo. Chorągiewki ogarniają Lonek i Lucek, Grzesio ćwiczy bicki podnosząc tablicę, a w razie potrzeby grzecznie, acz stanowczo uprasza trenerów, maserów i rezerwowych o zamknięcie ryja i zaprzestanie pajacowania, Gaweł i Lubo siedzą na VARze, a Leszek ma fajrancik. I tak oto:

7’, sytuacja a la Kroos vs. Pedri, znaczy ewidentny faul na żółtą kartkę. Gustaw odgwizduje przewinienie, ale – ku zdziwieniu swych kolegów – nie sięga do kieszonki. „Nie no, Gucio, to jest żółtko!” – rzucają do mikrofonu Gaweł i Lubomir, którzy przecież doskonale widzieli całe zajście na monitorze. „Na pewno?” – pyta główny – „a ty, Grzesiu, co o tym sądzisz?” Grzesio się zgadza, a Gutek wyciąga kartkę. Bo pracuje z ludźmi, których zna od dłuższego czasu i (w kwestiach zawodowych) w pełni im ufa. Skoro więc trzech z nich mówi, że żółtko, no to żółtko, z czego tu robić zagadnienie.

29’, sytuacja a la Świderski z Francją. „Było tam coś, chłopaki?” – pyta Gutek. „Coś tam było” – pada odpowiedź z VARu – „ale tak na dwoje babka wróżyła. Gwizdnąłbyś, byłoby dobrze, nie gwizdnąłeś i też jest dobrze.” „Aha, to gramy dalej?” „Jasne.”

55’, idzie szybka kontra gości, zatrzymana jednak popisowo przez obrońcę gospodarzy, który zdołał obić piłkę o nogi rywala, że wyszła poza boisko. Odpowiedzialny za tę połowę placu Lonek zwyczajnie nie zdążył. Się zdarza. Oceniając sytuację na chybił-trafił wskazał na korner. „Nie, nie. Od bramki” – rzuca do mikrofonu Lubo. Gutek zmienia decyzję kolegi, miejscowi rozpoczynają z piątego metra.

74’, sytuacja a la Cucurella z Niemcami. „Ja bym to gwizdnął” – mówi z VARu Gaweł. „Serio?” – rzuca Gutek – „jak na moje, naturalne ułożenie rąk, mało czasu na reakcję, gramy dalej!” „Aha, no dobra, ty tu rządzisz”.

90+2’, nanospalony. Lucek nie dostrzegł offside’u, więc nie podniósł chorągiewki. Gospodarze zdobywają gola na 2:1. Z pomocą technika, Gaweł i Lubo rysują linię i odkrywają, że minimalny spalony jednak był, ale liniowy nie miał szans go zauważyć, a atakujący miejscowych nie odniósł żadnej realnej korzyści z tego, że jego kolano było o półtora centymetra wysunięte przed obrońcę. Bramka zostaje uznana, chwilę później mecz się kończy.

I tyle. Komunikacja pomiędzy sześcioma ludźmi, którzy się znają i mają do siebie zaufanie, powinna być gładka i nie naruszać wspomnianej przez Ciebie płynności gry. Zamiast szukania dziury w całym i idiotycznych przebieżek do monitora, mamy korektę w czasie rzeczywistym rzeczywistych błędów. A że nie dla każdego te błędy będą clear and obvious? Ależ jasne Owszem, można – i jak najbardziej trzeba – dążyć do uproszczenia i ujednolicenia przepisów gry oraz rezygnacji z kretynizmów typu „zawieszanie poprzeczki”, czy „zarządzanie meczem”. Wypadałoby jednak mieć świadomość, że ideał jest tu nieosiągalny. Zawsze znajdzie się jakiś edgelord, który będzie się upierać, że faul był, choć ewidentnie go nie było, albo vice versa. A nawet, jak się nie znajdzie, powiedz kibicom drużyny, która właśnie przegrała zacięty, wyrównany mecz, że nie, tam żadnej ręki nie było i karny im się nie należał. Albo że ich zawodnik słusznie obejrzał kierowego asa. Albo że to, albo że tamto. No wszelkiego powodzenia życzę Ani najbardziej nawet dopracowany system, ani jakakolwiek technologia nic tu nie dadzą.

@ poziom turnieju

Iocosusie, trzeba wyleczyć się z wiary, że turnieje mistrzowskie wyznaczają trwałe trendy w futbolu. Futbol reprezentacyjny ogniskuje światową uwagę i emocje co mniej więcej dwa lata, turnieje mistrzowskie nadal kreują gwiazdy i herosów, ale prawdziwa piłka dzieje się na szczeblu klubowym.

Włoskie mistrzostwa z 1990 były apogeum epoki gry na czas, miliona podań do bramkarzy, to jest niezaprzeczalny fakt, zmianę przepisów co do chwytania piłki w ręce należy ocenić korzystnie, jednak trudno odmówić nawet tamtemu turniejowi obecności niezapomnianych meczów i filmowych wręcz historii, a ja się mundialem w Italii mega ekscytowałem, bo miałem 14 lat i patrzyłem na świat zupełnie inaczej niż kilka dekad później

I generalnie tak to zawsze wygląda, ogromna większość turniejowych meczów jest do siebie szalenie podobna, zwłaszcza w fazie pucharowej, przypominając wczorajszy mecz Anglii ze Szwajcarią. Takiego szajsu jest najwięcej, a turnieje otrzymują łatki wynikające z losowej kombinacji czynników, która doprowadziła do tego, że akurat zdarzyło się parę fajnych meczów mniej czy więcej. Subiektywna percepcja też ma sporo do rzeczy, Ty na przykład piszesz o Brazylii czarującej magikami w 2002 roku, a według mnie Brazylia znacznie lepiej wyglądała cztery lata wcześniej, a tamten azjatycki mundial wspominam całościowo bardzo źle z powodu utrudnionego dostępu do przekazu TV i Korei Południowej ordynarnie ciągniętej za uszy przez sędziów.

Triumf Grecji w 2004 nie sprawił, że wszyscy zaczęli grać dziesięcioma ludźmi na własnej połowie, a zwycięstwa Hiszpanii nie doprowadziły do tego, że świat ruszył w stronę tiki-taki. Futbol jest coraz bardziej intensywny, wymagający znakomitego przygotowania fizycznego, ale to jest proces, z którym piłka reprezentacyjna ma niewiele wspólnego.

@ Deschamps i Southgate

Akurat ci panowie są z całą pewnością trenerami o orientacji defensywnej, ale... tacy po prostu są, nie oni jedni. Oceniani są przede wszystkim przez pryzmat wyników, może jeszcze (odrobinę) pod kątem zarządzania grupą facetów o ogromnym ego.

Słuchałem np. dziennikarza pracującego w L’Équipe, który mówił, że media we Francji nauczyły się ostrożności w krytyce reprezentacji, bo wiedzą, że choćby nie wiadomo jak nędznie wyglądała na boisku drużyna Deschampsa, ten zespół jest w stanie zawsze wygrać wszystko. I dodał jeszcze ciekawy w tym kontekście przykład Aimé Jacqueta, który nigdy nie wybaczył L’Équipe krytyki przed MŚ w 1998 roku i nigdy już nie udzielił tej gazecie wywiadu. Ty z kolei pytałeś wcześniej o The Rest is Football, otóż w podcaście z dzisiaj, po ich wymęczonej wygranej karnymi nad Szwajcarią, tam zapanował nastrój... wręcz euforyczny. Wszystkie decyzje Southgate'a były trafne, drużyna zanotowała ogromny postęp względem poprzednich meczów, Saka rewelacyjny, Konsa znakomity, Foden odmieniony, Bellingham najlepszy mecz na turnieju, no i te karne, zjawiskowe, fenomenalne, każdy omówiony ze szczegółami, zwłaszcza przełamanie Saki i strzał Toneya bez patrzenia na piłkę

To jest właśnie waga wyniku, dużego, prawdziwego wyniku, to jest kwestia anihilująca jakiekolwiek wewnętrzne poczucie estetyki. Mniej więcej o to właśnie spieraliśmy się tutaj za Michniewicza, tylko że niestety wynik na miarę Anglii czy Francji pozostaje w naszym przypadku aktualnie w sferze marzeń, dlatego jako cele wyznaczamy sobie "trzy dobre mecze", czyli innymi słowy parę celnych podań i strzałów na przestrzeni 270 minut.

Gawin o zmianach w futbolu: „to jest proces, z którym piłka reprezentacyjna ma niewiele wspólnego”. A to jest fajna kwestia do popitolenia, ponieważ chyba powinienem napisać: „jestem za, a nawet przeciw”.

„Futbol totalny” stworzył „generał” Rinus Michels wpierw w Ajaksie, ale podstemplowany został w 1974 roku na niemieckim mundialu. Gdy mówimy o genezie „futbolu totalnego” to mamy na myśli Holendrów, a klub czy reprezentacja zlewają się już w jedno, ponieważ Michels wdrażał swoją filozofię gry na obu poziomach z sukcesami.
Na Walerego Łobanowskiego powołuje się wielu trenerów, że był dla nich inspiracją, ale w czasach ZSRR jego Dynamo Kijów to właściwie „sborna” i trudno mówić o Łobanowskim rozdzielając jego wpływ na klub lub reprezentację w zasadzie niemożliwym jest takie zróżnicowanie.
Czy można stworzyć drużynę, której gra zapiera dech w piersiach, a którą tworzą piłkarze rozrzuceni po całej Europie. W latach ’80 to była innowacja rozpoczynająca futbolowy trend. Preben Larsen, Soren Lerby, Morten Olsen, Laudrupowie - świetnie zorganizowani, rozumiejący się, grający otwarty, ofensywny futbol, przy którym furda klubowe jedenastki! Niech padają na kolana przed „Duńskim Dynamitem” Seppa Piontka. "We are red, we are white, we are Danish Dynamite"
Arrigo Sacchi stworzył niezapomniany, legendarny Milan, jego odciśnięta pieczęć na futbolu jest niepodważalna, wiązanie sznurkiem formacji na treningach mityczne, ale Sacchi był przecież i trenerem Squadra Azzura, z którą doszedł do vice czempionatu w Stanach po przestrzelonym karnym przez Baggio. Może gdyby Włosi naturalizowali van Bastena, Gulita i Rijkarda mówilibyśmy o najwybitniejszym trenerze w historii.
Niemcy rozpoczęli reformę swojego systemu szkolenia po upokorzeniu i zebranych batach na Euro w Belgii i Holandii w 2000 roku. Jurgen Klinsmann w 2006 roku potwierdził właściwy kierunek przechodzenia z pragmatycznej ale i z schematycznej piłki do ofensywnego, kreatywnego futbolu, który może być i skuteczny (WM2014) i atrakcyjny! Potrzebę zmian w niemieckich systemach szkoleniowych spowodowała bardziej gra ichniej repry niż klubów.
Johan Crujff z Guardiolą stworzyli tiki-takę. Nie prowadzili reprezentacyjnych jedenastek, ale czy Hiszpanie z Xavim i Iniestą i na poziomie reprezentacyjnym nie zdominowali europejskiej piłki właśnie w tym stylu tak charakterystycznym dla Hiszpanów!? Na turniejach w 2008, 2010, 2012 rządzili niepodważalnie propagując sobie właściwą tiki-takę.
Oczywiście w klubach pracuje się „na co dzień” w reprezentacjach „od święta”, zatem jeżeli coś można wyćwiczyć i wdrożyć to zdecydowanie szybciej na poziomie klubowym niż reprezentacyjnym. Zespół, którego piłkarze zagrają ze sobą w przeciągu roku ponad trzydzieści, czterdzieści meczów musi być lepiej zgrany, rozumiejący się niż taki, który przez 12 miesięcy spotyka się na kilka, maksimum kilkanaście meczów. O taktyce lepiej nie wspominać, w którym miejscu może być lepiej zaimplementowana i realizowana. To wszystko nie podlega dyskusji, ale czy o piłce reprezentacyjnej możemy mówić, że nie ma zupełnie wpływu na trendy futbolowe???

Czyli jednak granie w piłkę popłaca dziś

Spadł mi kamień z serca!
Pierwsza refleksja, mam takie skojarzenie, Francuzi na Euro zagrali tak jak Iga Swiątek na Wimbledonie czyli bez planu "B" w sytuacji kryzysowej. 
Trójkolorowych absolutnie mi nie żal, wręcz bardzo się cieszę że "pragmatyzm" Deschampsa okazał się wydmuszką z silnym rywalem, przewyższającym Francuzów w futbolowych arkanach, a przecież wydawało się że Didier tak ustawił i nastawił swój zespół żeby nie ogrywać Polski lub Austrii ale właśnie żeby znaleźć sposób na takie zespoły jak Hiszpania. Po pierwszym golu obawiałem się że mecz się doskonale ułożył dla Mbappe i Dembele oraz trzymających tyły ich "niosących fortepian" kolegów. Na szczęście kunszt hiszpańskich solistów okazał się wystarczający, żeby "drużyna tragarzy" nie podszywała się pod miano wirtuozów. 

Miały być trzy równorzędne jedenastki Trójkolorowych tymczasem kreatywnych pomocników w połowie jakości Platiniego lub Zidane'a raczej nie widać, czy to znaczy, że w personaliach od stanu obfitości trzeba przejść do niedoborów i deficytów, czy też jest to kwestia trenera, który zafiksował się na "zadaniowcach-tragarzach" lekceważąc potrzebę wykreowania w jedenastce ofensywnych pomocników? Przekonamy się po odejściu Deschamsa oby jak najszybszym! Tego Francuzom życzę!

Jeszcze jedna refleksja, jeżeli traktować Mbappe jako piłkarza lubiącego rozpędzić się gdzieś z boku boiska i z tego sektora wejść dynamicznie w pole karne szukając możliwości oddania strzału, to na podstawie wczorajszego półfinału można stwierdzić, że mamy renesans "skrzydłowych" Mbappe z Dembele po stronie Francuzów oraz Yamal i Williams u Hiszpanów, tylko że tych drugich dużo wydajniej wspomagają w ofensywie Olmo, Ruiz, Morata. Rodri przy tym bez uszczerbku dla defensywy. Niech Deschamps i Francuzi się uczą i niech wyciągają wnioski. 

"Didier Deschamps pozostanie na stanowisku trenera piłkarskiej reprezentacji Francji - ogłosił prezes tamtejszej federacji Philippe Diallo."
Ostatnia nadzieja że Macron dorzuci Deschampowi i kadrze Trójkolorowych za awans do półfinału jakąś superpremie z publicznej kasy.  

Gawin o Mbappie: " ta jego pozycja to fałszywy skrzydłowy, który schodzi do środka i gra tak naprawdę jako napastnik." - zgoda, dlatego brałem "skrzydłowych" w cudzysłów, bo z starą, klasyczną interpretacją tej pozycji to się "trochę" rozmija.  Z tym jest powiązana też funkcja, że często "lewonożny" gra po prawej i odwrotnie, a wszystko żeby właśnie po zejściu do środka kropnąć na bramkę tą "lepszą" nogą. 

No i paradoks, ofensywni Hiszpanie grają z "defensywnym środkowym napastnikiem" i to im nader dobrze wychodzi. Natomiast w moim postrzeganiu chyba zaprzestali tęsknić za kimś takim jak Busquets i asekurują dwiema 'ósemkami". 

W odniesieniu do nas to "nowoczesnego skrzydłowego" mamy po lewej w osobie Zalewskiego, na dwie "ósemki" również już graliśmy z Zielińskim i Moderem, w rolę Olmo może się wcielać Kacper Urbański lub Sebek Szymański, no i tylko z Lewego nie zrobimy "defensywnego napastnika". 

@ Iocosus:

Francuzi na Euro zagrali tak jak Iga Swiątek na Wimbledonie czyli bez planu "B" w sytuacji kryzysowej.

Ta opinia wydaje mi się krzywdząca dla Igi Obserwując poczynania reprezentacji Francji na tych ME nie zauważyłem, aby tam był w ogóle jakikolwiek plan, nawet A na sytuację komfortową. Ot, po prostu, siła rozpędu: z czterech ostatnich imprez mistrzowskich trzy kończyliśmy w finale. Raz nawet ten finał wygraliśmy, raz przegraliśmy po karnych. Jesteśmy bandą wymiataczy, mamy niesamowite indywidualności, więc na kij nam jakiś tam plan? Samo się wygra.

A-c10 o Francuzach: „Jesteśmy bandą wymiataczy, mamy niesamowite indywidualności, więc na kij nam jakiś tam plan?” – tak zacząłem się zastanawiać, gdyby pozbawic Francuzów Mbappe i Dembele to czy aby pozostałych „wymiataczy” nie mają na tym samym poziomie, co choćby Holendrzy? Oranje dysponują zrównoważoną drużyną, na wysokim poziomie, ale bez indywidualistów, bez gwiazd choćby na poziomie Robbena lub van Persiego. Z nimi „przeciętni” pomarańczowi dotarli do finału Mundialu w 2010 roku. Mhm, grając przy tym do bólu pragmatycznie. Sprzeniewierzyli się sobie, jak Brazylijczycy w 1994, ale osiągnęli wymierny sukces na miarę konstelacji swoich gwiazd, wyjątkowych i wybitnych piłkarzy z lat ’70 lub tych z 1988 roku. Później błyszczeli jeszcze Kluivert, Bergkamp, Edgar Davids, tylko że chyba więcej się kłócili niż dbali o sukces i stąd może ten „pragmatyzm” z „przeciętniakami” na Mundialu w RPA..
Wydawało się że u Holendrów gwiazdy rodzą się na kamieniu, jedna za drugą, ale ... do czasu. Dziś może tylko Virgil van Dijk ma status gwiazdy porównywalny z Jappem Stamem, Ronaldem Koemanem lub Ruudem Krolem ale wśród ofensywnych grajków w zestawieniu do poprzedników posucha. Może i dlatego półfinał Euro to dla Oranje optimum, nie grają tak „pragmatycznie” jak w 2010 roku i za to im chwała i moja sympatia, ale takich gwiazd robiących futbolowe spektakle jak onegdaj też nie mają.
Francuzi niech się ogarną, bo za kilka lat mogą się znaleźć w pozycji Holendrów i będą tylko wspominać czasy Mbappe, Zidana, Platiniego. Moim zdaniem Deschamps marnotrawi potencjał, a rok 2018 jawi się wyjątkiem od reguły.

Gawin: „sympatyzuję z Anglikami Jasne, przez większość turnieju grali kaszanę, ale wczoraj to ustawienie wprowadzone przeciw Szwajcarom kliknęło już na całego i drużyna jest ewidentnie na fali wznoszącej.” – moim zdaniem Anglicy wygrali dzięki swoim większym indywidualnościom, które pociągnęły zespół w pierwszej połowie, no i niezaprzeczalnie „głębia składu” też zrobiła różnicę. Natomiast czy 45 minut dobrej gry jest wystarczającym zadośćuczynieniem za poprzednie grzechy tego nie jestem pewien, ale też przestało mi się odbijać czkawką, że awansowali do finału.
Jeden pozytyw u Angoli jest taki, że ta cała kasiora zainwestowana w szkolenie, przeprogramowanie ich systemów szkoleniowych, dzięki temu otrzymanie armii uzdolnionych futbolowo dzieciaków, to wszystko powinno zaowocować czymś wymiernym, jak nie teraz, bo będę kibicował Hiszpanom, to za cztery lata na Euro’28 rozgrywanych na Wyspach.
Czy Southgate jest trenerem, który może stworzyć zespół zarazem efektywnie skuteczny i efektownie grający tego nie wiem, mam wątpliwości, gdyby w niedzielę ograli Hiszpanów obawiam się że Southgate zyskałby argument, żeby „pragmatyzm” dominował u Angoli przez następne lata. Trochę jak z Deschampem po 2018 roku, a ten „pragmatyzm” to po prawdzie brak odwagi i minimalizm. Bez ryzyka nie ma szampana, dlatego oby w niedzielę wypili go Hiszpanie.

@ Francja

W przypadku tej reprezentacji problemem nie jest brak talentów tylko zabetonowana hierarchia w kadrze. Wzmiankowany wyżej Barcola czy Zaïre-Emery to już dziś są fantastyczni piłkarze, a przecież mają odpowiednio 21 i 18 lat, no ale u Deschampsa pewny plac w Niemczech miał sympatyczny 33-letni Kanté ściągnięty z emerytury zarobkowej w Arabii.

Przy czym nie do końca zgadzam się z a-c10, że to jest brak planu, czy może ciut inaczej - tak rozumiany brak planu to też jest jakiś plan Przecież wszystko co robią Francuzi jest od lat nadzwyczaj spójne i powtarzalne, a trener Deschamps szalenie przypomina piłkarza Deschampsa. Tylko że tym razem zwyczajnie przeliczył się w swoich rachubach, Mbappé nie wrócił do rytmu po złamaniu nosa, Griezmann okazał się nie być już tak mobilny jak kiedyś, spalił się na tym turnieju Thuram, który miał uzupełnić ofensywny tercet, a Hernández rozgrywał kapitalne mistrzostwa... aż do półfinału, który akurat kompletnie mu nie wyszedł. Dwa lata temu żołnierze Deschampsa wygrali mu ćwierćfinał z Anglią, taki mecz na styku, którego wcale wygrać nie musieli, zaufał im raz jeszcze i przegrali wspólnie.

Jeżeli Deschamps faktycznie dotrwa do MŚ za dwa lata to przynajmniej jest pewne, że będzie musiał poddać liftingowi drugą linię zespołu, ale czy wpłynie to jakoś radykalnie na styl gry Francuzów, wątpię.

@ Anglia

Nie zgadzam się Iocosusie, że w pierwszej połowie przeciw Holandii zagrały indywidualności, całościowo zespół prezentował się zupełnie inaczej niż w poprzednich meczach, grał wyżej, z inną energią, oczywiście dopiero wtedy widać ile potrafi np. Foden, ale indywidualności ratowały im skórę swoim błyskiem właśnie w tych wcześniejszych meczach fazy pucharowej. Przeciw Holandii to była drużyna odmieniona jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

Oczywiście jest takie wrażenie, że taktycznie Southgate ciągnie ten zespół w kierunku, do którego jego piłkarze nie są przyzwyczajeni, bo ich gra na co dzień to duże tempo, duża intensywność i duże ryzyko (zapewne właśnie ten ostatni element nie pasuje mu do futbolu reprezentacyjnego), natomiast po pierwsze ten zespół jest bardzo mocno po jego stronie, a po drugie mimo wszystko trudno mu zarzucać taki personalny konserwatyzm, jakim kieruje się Deschamps. Pierwszy przykład z brzegu to odstrzelony Grealish, ale też pozycja jaką wywalczył sobie Guéhi, szybki awans w hierarchii Mainoo albo Palmera, czy w ogóle fakt, że Anglia przywiozła do Niemiec trzecią najmłodszą kadrę wśród wszystkich 24 uczestników.

@ Gawin, Iocosus:

re: sędziowanie

Gdzieś się musieliśmy, Gawinie, nie zrozumieć, bo jak na moje, z przedstawionej wyżej wizji wynika czarno na białym, że odpowiedzialność powinna wrócić do arbitra boiskowego. Przy czym, kurczę, czytam np. ten wywiad i po raz enty przypominam sobie, że my tu pitu-pitu o rzeczach, które dzieją się na trzecim, czy tam czwartym piętrze sędziowania, tymczasem na parterze, czy nawet w piwnicy od dekad wciąż ten sam bajzel. Daniele Orsato nie poprowadzi na zakończenie swej kariery finału ME, bo podpadł Aleksandrowi Čeferinowi. Kurrr… że co!? Przecież to jest mentalna piaskownica. O jakiej odpowiedzialności my tu w ogóle mówimy, jeśli sędziowie w trosce o własną karierę powinni najwyraźniej przede wszystkim dbać o to, by nie urazić kogoś zbyt wysoko postawionego?

A skoro już przy tym na „o” jesteśmy: "Masz zamknąć mordę, żadnego gadania z mediami", czyli de facto żadnych tłumaczeń dla kibiców. Kibic ma nie wiedzieć. Kibic – czyli ten, dla którego cały ten biznes przecież się kręci – ma się zadowalać tym, że sędzia zagwizdał. Albo nie. Albo że technik narysował jakąś kretyńską animację. Albo nie. Tak, to naprawdę jest CHORE.

Chore jest również to, o czym już wspominałeś, czyli niejasność i zagmatwanie przepisów. Przy czym tutaj akurat coraz mocniej utwierdzam się w przekonaniu, że wszystkie te fafnaste kręgi wtajemniczenia, które niby trzeba osiągnąć, by zrozumieć zasady odgwizdywania zagrań ręką, to ściema. Tak naprawdę wszystko ogranicza się do sędziowskiego widzimisię. Albo arbiter gwizdnie, albo nie. Dlaczego? Nie interere, bo kociej mordy dostaniesz. No spójrzcie raz jeszcze na wiadomą sytuację z Cucurellą. Rafał Rostkowski twierdzi, że to było nie do odgwizdania. Mario van der Ende, że wręcz przeciwnie, karny jak byk i krzywda Niemców. Mamy zatem dwóch sędziów (byłych, bo byłych, ale jednak). Nie żadnych tam rozemocjonowanych kibiców, przekomarzających się nad barowym stolikiem, bądź na sieciowym forum, tylko profesjonalistów, którzy w dodatku mogli sobie rzecz na spokojnie obejrzeć z różnych ujęć i nie musieli wygłaszać swej opinii pod presją iksdziesięciu tysięcy ludzi na trybunach oraz milionów przed ekranami. I co? Jeden w lewo, drugi w prawo. Równie dobrze można by rzucić monetą.

Zresztą, chaos nie ogranicza się tylko do zagrań ręką. Weźmy sobie choćby brzemienne w skutkach starcie Kane’a z Dumfriesem. Na chłopski rozum to tam żadnego faulu nie było. Anglik oddał strzał. Taki, jaki chciał (yo! ). Dopiero potem kopnął w nogę Holendra (a nie odwrotnie!). OK, w koszykówce od jakiegoś czasu obowiązuje przepis nakazujący udostępnienie rywalowi bezpiecznej przestrzeni do lądowania po oddaniu rzutu. W futbolu jednak, z tego co mi wiadomo, niczego takiego nie ma. O co zatem chodzi? Że Kane’a zabolało…? No przykro mi, serio, ale w sumie sam sobie winien.

Podsumowując ten wątek: nadal strasznie mnie wkurzają idiotyczne zabawy dużych chłopców programami graficznymi. Tym bardziej, że powinni się zajmować czymś zupełnie innym, nieporównywalnie poważniejszym.

re: Francja

Z jednej strony, Iocosusie, z pocałowaniem w rąsię wziąłbym do reprezentacji Polski tego powszechnie wykpiwanego i wyszydzanego Adriena Rabiota. I Tchouameniego. I Camavingę. A gdyby się okazało, że miejsce na szpicy Biało-Czerwonych po wszechstronnie wykształconym kapitanie przejąć może Marcus Thuram, to z całym szacunkiem i sympatią dla Milika, Piątka, Buksy, Świderskiego i kogo tam, byłbym znacznie spokojniejszy, niż obecnie.

Z drugiej, tu nawet nie chodzi o realną klasę piłkarską graczy Les Bleus. Bardziej o osiąście („osiądnięcie”…? Shit, jak to się odmienia?) na laurach. To my, Francja, trzykrotni w ostatnich latach finaliści wielkich imprez. Plan nam niepotrzebny, damy radę, po prostu wygramy. Oczywiście, Gawin ma trochę racji, że bezplan to też plan. I że Deschamps-piłkarz odcisnął spore piętno na Deschampsie-trenerze. Wciąż jednak uważam, że (zwłaszcza ofensywnym) poczynaniom Niebieskich na tym turnieju nie przyświecał żaden sprecyzowany zamysł.

re: Anglia

W przeciwieństwie do Gawina, ja tam nic do (męskiej) piłkarskiej reprezentacji Anglii nie mam. Nawet szacunku. Przez długie lata jedną z najradośniejszych chwil podczas każdych mistrzostw była ta, w której można było zanucić na znaną melodię England’s going home! i pomachać na pożegnanie tej zgrai przereklamowanych, zdemotywowanych pseudogwiazdorków, co to jak zawsze przyjechali po złoto i jak zawsze wracają z guzem. Jakiś czas temu to się jednak zaczęło zmieniać. Znaczy, no wiadomo, bez przesady. To nadal jest Anglia, goście, którzy nieudolnie leczą sobie postkolonialne kompleksy kopaniem piłeczki. Niemniej, muszę przyznać, że czuję jakąś tam dozę sympatii oraz… kinda… sorta, no niech będzie, podziwu wobec Garetha Southgate’a. Kurczę, przecież to jest taka hybryda Brzęczka i Probierza. Jego sukcesy jako trenera klubowego były, żeby to delikatnie ująć, nieoszałamiające. Selekcjonerem został, bo tak wyszło. Ot, po prostu: nagle wyniknęła konieczność wywalenia gościa ze znacznie większym nazwiskiem i błyskawicznego znalezienia kogoś w zamian, a on akurat był pod ręką. Bohater z przypadku. Ale jednak bohater. I to jaki. Bez względu na wynik jutrzejszego finału (mam nadzieję na jakieś gładkie 4:0 dla Hiszpanów), to już jest najlepszy selekcjoner w historii FA.

Co ciekawe, Southgate najlepszy jest wtedy, gdy nie usiłuje wymyślić futbolu na nowo i udowadniać, że jego nazwisko to powinno się jednym tchem z Michelsem, Herrerą, Łobanowskim, kim tam jeszcze. Jak próbował kombinować z asymetrią, zawężaniem lewej flanki, dublowaniem pozycji przez Bellinghama i Fodena, to wychodziły z tego flaki z olejem. Gdy tylko jednak wrócił do prostszych pomysłów taktycznych, ograł Koemana jak chciał.

A skoro jest to rozmowa o polskim Euro, a po odpadnięciu naszej ekipy o tym, co z tych ME moglibyśmy sobie zaimplementować, to proponowałbym pamiętać, że niekoniecznie trzeba się gapić na firmament. Czasem najlepsze rozwiązania personalne znajdziemy tuż pod nosem.

re: poziom turnieju + ofensywa vs. defensywa + prognozy na przyszłość

Kurczę, Gawin, nie chce mi się grzebać w poszukiwaniu konkretnych cytatów, pamiętam jednakowoż, że półtora roku temu kontrowałeś mój dyzgust postawą Biało-Czerwonych stwierdzeniem – per se ze wszech miar przecież prawdziwym – że ludzie tę kadrę oglądają. Że cieszą się jej sukcesami, żywo je komentują. Teraz wspominasz Il Mondiale’90. Pamiętam tamten turniej jako pierwszy świadomie przeze mnie obejrzany. Sergio Goycochea i Thomas N’Kono sprawili, że przez następnych kilka lat chciałem zostać bramkarzem. Pamiętam swój szok, bo choć przecież Polacy nie grali, tamte mistrzostwa oglądała z uwagą nawet moja śp. mamcia, której codzienny stosunek do futbolu lawirował między lekceważeniem a pogardą. Dla jej pokolenia, dla naszego pokolenia było to – i jest – zupełnie naturalne. MŚ/ME w piłce nożnej daleko wykraczają poza sport, jest to wydarzenie ogólnokulturowe, w którym po prostu wypada choć trochę się zanurzyć. Kończące się jutro Euro ogląda z uwagą moja (na szczęście nie śp.) teściowa, która na co dzień kopaniną może nie pogardza, ale nie ma o niej kompletnie żadnego pojęcia. AfterEffect przy spalonych jej nie wadzi, bo ona nie wie co to spalony, a jakbyś jej zaczął opowiadać o, dajmy na to, odwróconych wahadłowych, poczułaby się jak na tureckim kazaniu. Ale ogląda i cieszy się, jak ktoś ładnie gra. I nawet wysyła mi smsy, że ci Hiszpanie to muszą dać radę*, bo ona na Angoli i ich nudziarstwo patrzeć nie może

I babci A., i – tym bardziej? – nam zostało to wdrukowane. Zresztą, powiedz sam, co mogłeś innego robić jako czternastolatek? Jaki miałeś wachlarz rozrywek? Zakładam optymistycznie, że z uganianiem się za laskami, a zwłaszcza łojeniem browców i kopceniem gibonsów pod blokiem jeszcze nie zdążyłeś był wystartować No to co, lokalna biblioteka? Dwa kanały w telewizji? Wypożyczalnia VHS (były już? Nie pamiętam…)? Jakiś koncert od czasu do czasu? Nooo… nie było tego jakieś multum.

Patrzę dziś na swoje córki, obie już starsze, niż czternastoletnie. Pierwsza (ur. 2004) od szkraba jest kibolką, a jeśli nie rzuca już bananami w fanów przeciwnych drużyn, to tylko dlatego, że to nieekologiczne i bananów jej szkoda. Jednak druga (ur. 2008) toczy z nas (znaczy ze swego ojca, matki, siostry, dziadków, wujków i całej reszty) permanentną bekę. Sama pochłania basket i (rzadziej, chętniej live) rugby. Ba, czasem nawet obejrzy – ale to raczej z koleżankami – ten śmieszny grupowy tenis bez rakiet. Jak to się nazywało…? Jakoś tak podobnie do części oka chyba (wybacz, Iocosusie ). Kopanina…!? Geez, przecież tam się nic nie dzieje. Snują się jak zombiaki po tym boisku przez dwie godziny i ani jedni, ani drudzy nie osiągają celu gry. Łamagi jakieś. To wy se przy tym śpijcie, a ja odpalę jakiś serial na fliksie. Albo Tik-Toka. Albo cokolwiek.

Dla pokolenia Lu to jest dość typowe. Znaczy nie miłość do koszykówki Raczej przyzwyczajenie do szerokiego wachlarza. Futbol to często dla tych ludzi nie religia, nie coś ważniejszego od życia i śmierci, nie pasja, tylko jedna z opcji. Możesz na nią postawić, możesz nie i nie będzie obciachu. Nie będzie ostracyzmu, bo nie wiesz kto to Baggio, a Roberto Carlos kojarzy ci się z wenezuelską telenowelą.

I tak, jasne. MŚ’26 napiszą własną historię. Po raz pierwszy będzie to historia zbyt długa, by ktokolwiek był ją w stanie przyswoić od dechy do dechy. W końcu liczba meczów spuchnie z i tak gargantuicznych (w mordę, zaczynam gdakać jak Stec…) 64 do 104. Stu. Kurwa. Czterech. No nie, tego nawet najwięksi psychole nie dadzą rady zmęczyć. Co jeśli spora część tych spotkań będzie nudna? Co jeśli – a wygląda to całkiem prawdopodobnie – skopiowanie/zdublowanie formatu z „biorącymi” trzecimi miejscami spowoduje wysyp ustawek a la Rumunia-Słowacja? Czy „alfy” będą to oglądać, czy raczej pstrykną Netfliksa, Tik-Toka, albo cokolwiek innego, byleby uciec od tego nudziarstwa?

Jak na moje, futbol zdecydowanie zbyt mocno przyzwyczaił się do tego, że ludzie oglądają go niejako z definicji. Że aby przyciągnąć uch uwagę, wystarczy mu być. No bo faktycznie, przez długie dekady tak się właśnie rzeczy miały. Ale to się kończy. W znacznie szybszym tempie, niż reprezentacja Francji rozgrywa piłkę. Albo mecze na ogniskujących publiczną uwagę turniejach rangi mistrzowskiej zaczną być bardziej atrakcyjne, albo będzie problem.

* @ Pietras: tu nie ma czego tłumaczyć, ¡vamos, España!!!

A-c10: " z pocałowaniem w rąsię wziąłbym do reprezentacji Polski tego powszechnie wykpiwanego i wyszydzanego Adriena Rabiota. I Tchouameniego. ... " - mhm, mogę się dziś wyzłośliwiać odnośnie smakoszy żab i ślimaków i ich nadwornego "kucharza" obecnie, ale już "jutro" mogą Oni właśnie się stać naszymi rywalami w grupie eliminacyjnej do WM2026 i raczej mało który z nas stwierdzi, że w tej konfrontacji będziemy mieli jakieś duże szanse!? Osobiście stwierdzę, że pozostaje nam rywalizacja o baraże, oczywiście z zaznaczeniem że z Trójkolorowymi trzeba się bić odważnie i do końca, że skoro zremisowaliśmy z nimi na Euro, to czemu takiego wyniku nie powtórzyć na wyjeździe, a na Narodowym trzeba skopać im tyłki, tylko kto takie stwierdzenie weźmie na poważnie, a kto potraktuje jako pobożne życzenie marzyciela futbolowego!? ( Chciałbym żeby "marzycielami" okazali się selekcjoner i Ci na których postawi, ale do tego potrzeba odwagi ryzykanta a nie asekuranckiego kunktatora, Na dziś nie wiem, kim okaże się Probierz!?) 

Wracając do "marnotrawionego potencjału" który przypisuję "Żabojadom" to po prawdzie jest to wszak dylemat? Albo Francuzi są personalnie supermocni tak jak to się im przypisuje, ale wówczas mój zarzut o zaprzepaszczanie możliwości przez Deschampsa się urealnia, albo są mocni, ale nie do tego stopnia, żeby bezwzględnie rządzić i dzielić w futbolu, a w takim razie asekuracyjna, wyrachowana taktyka w imię dewizy, że cel uświęca środki, ma rację bytu w starciach z innymi ekipami!? 

Tego drugiego nie kupuję, mnie irytuje, że Francuzi na Euro'24 przypominali grupkę futbolowych tragarzy dla których nadrzędnym celem było dostarczenie piłeczki soliście Mbappe z nadzieją, że On załatwi resztę. No może jeszcze ego Dembele przeciwko takiemu stawianiu sprawy się buntowało, 

No ale skupiam się już tylko na piłeczce, tym razem tej małej na londyńskiej trawie, cholera w niedzielne popołudnie a następnie wieczór staje się jakimś hiszpanofilem.

Wygrała piłka

Całkowicie zasłużona wygrana Hiszpanii, tak biorąc pod uwagę cały turniej, jak i przebieg wczorajszego meczu.

Postawa Hiszpanów to jednak pewnego rodzaju zaskoczenie. Oczywiście to jeden z tych zespołów, które zawsze mogą zameldować się na podium wielkiej imprezy, ale rzecz w tym, że Hiszpanie jakością gry zespołowej przerastali o głowę całą konkurencję, oni grali w zupełnie innej lidze, w dodatku perfekcyjnie wytrzymali trudy turnieju, grając na wysokiej intensywności od pierwszego do ostatniego meczu.

Przedwczesny finał to jednak był ich ćwierćfinał przeciw Niemcom, jedyny mecz, w którym przeciwnik mógł dobrać im się do skóry, chociaż po części było to spowodowane błędami trenera Hiszpanów, których później już nie powtórzył. Żałuję, że nie doszło do meczu Hiszpania - Austria, ale drabinka mocno to utrudniła.

Anglicy nie trafili z formą. Można chwalić Southgate'a za różne kwestie, za powtarzalność, za wprowadzanie młodzieży, za atmosferę, ale z formą jednak nie trafili. Przy czym np. Bellingham i Kane męczyli się przez całą wiosnę, nie udało ich się odbudować na kadrze. Southgate musiał mieć tego świadomość, ale prawdopodobnie uznał, że obaj są zbyt ważnymi postaciami, by ich pominąć. Myślę, że te jego wypowiedzi o jednym dniu odpoczynku więcej Hiszpanów to też była asekuracja spowodowana tym, że widział, że w jego drużynie są deficyty niektórych parametrów fizycznych, przecież to nie był tylko problem finału. Przyszłość Southgate'a nie jest tak klarowna jak np. Deschampsa, kontrakt wygasa mu w grudniu, ale on sam nie sprawia wrażenia człowieka w stu procentach przekonanego, że chce dalej wykonywać tę pracę.

"Gareth Southgate nie będzie dłużej selekcjonerem piłkarskiej reprezentacji Anglii. O swojej decyzji poinformował dwa dni po przegranym 1:2 z Hiszpanią finale Euro 2024. (...)
Na 25 wielkich turniejów po 1966 roku wygraliśmy siedem meczów w fazach pucharowych. Southgate wygrał dziewięć takich meczów. Zatem w ciągu ośmiu lat wygrał więcej niż przez poprzednie 50 lat - zauważył dyrektor generalny angielskiej federacji Mark Bullingham." źródło: eurosport
"Graham Potter jest faworytem do zastąpienia Garetha Southgate'a, (...) Miejsce dotychczasowego trenera według plotek może zająć także Mauricio Pochettino, który ma spore doświadczenie w Wielkiej Brytanii, ponieważ pracował już kilka lat w Chelsea i Tottenhamie. W dodatku Eddie Howe oraz Pep Guardiola, któremu w czerwcu 2025 r. kończy się kontrakt z Manchesterem City, również wymieniani są jako potencjalni nowi trenerzy reprezentacji Anglii." źródło: onet.pl

Cieszę się, szacun dla Southgate'a ale nie wierzę że w taktyce dumnych synów Albionu okrzyknięty najlepszym zawodnikiem Premier League Foden musi kryć indywidualnie środkowego pomocnika rywala, nawet jeżeli ten nazywa się Rodri. To strusia taktyka a nie dumna! 

Już myślałem że jestem wyjątkowo uprzedzony, ale na całe szczęście i Tomek Ćwiąkała na swoim vlogiu i Michał Zachodny w meczykach.pl wydają się jeszcze bardziej sceptyczni wobec Southgate'a ode mnie! 
Trudno mi uwierzyć żeby Guardiola skusił się na reprezentację, ale gdyby On został selekcjonerem to mecze Hiszpania - Anglia stałyby się ekscytującymi, zapierającymi dech w piersiach widowiskami. 

Guardiola o tiki-tace w książce "Herr Guardiola", autor -  Marti Perarnau:
"Nienawidzę tiki-taki i tak będzie już zawsze. Nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Tiki-taka to gówno, wymyślony zwrot. Oznacza podawanie piłki tylko po to, aby ją podawać, bez żadnego celu czy agresji. Nic. Nie pozwolę swoim piłkarzom na pogłębienie się w tym gównie."

No widzisz Iocosusie, jak człowiek dojrzeje , pomyśli to powie to co ja stary zgred mówiłem od zawsze . Na takie granie nie da się patrzeć więcej niż dwa góra trzy razy.

@ a-c10

re: challenge

Właśnie, zastanawia mnie dlaczego takie rozwiązanie nie jest w ogóle testowane. Co prawda piłka jest, jak piszesz, sportem niskowynikowym, co oznacza, że prawdopodobnie wszystkie bramki i tak byłyby sprawdzane, a w każdym sztabie musieliby pojawić się ludzie oglądający mecz specjalnie pod kątem zaistnienia wszelkich zdarzeń, które ew. dałoby się zakwestionować, ale i tak ilość ingerencji w mecz raczej uległaby zdecydowanemu zmniejszeniu, zwłaszcza przy wprowadzeniu limitów.

re: Szczęsny

A właśnie że on popisał się dość trafną niestety obserwacją, że w piłce progres dokonuje się wszędzie, tylko że czołówka ucieka szybciej niż my gonimy.

W świat poszedł ten cytat o Euro, ale to tylko egzemplifikacja. Może niepotrzebnie tam mówił Szczęsny o cudzie czy farcie Grecji z 2004 roku, tamto greckie zwycięstwo nie było przecież mniej zasłużone czy bardziej przypadkowe niż np. Portugalii z 2016 roku, ale rzeczywiście, bardziej musimy liczyć na kombinację setki różnych sprzyjających zdarzeń i warunków niż na dyskontowanie naszego potencjału, co zresztą nie jest tylko polskim problemem. Warunki do ataku z drugiego szeregu są coraz cięższe, bo "protekcjonistyczne szalbierstwa samozwańczej śmietanki" praktykowane na szczeblu klubowym mają też pośrednie skutki dla futbolu reprezentacyjnego.

No dobrze, ale co jest sukcesem? Wygranie Euro, kropka? Sam pisałeś a-c10 przed mistrzostwami, że mamy celować w "trzy dobre mecze", zważywszy na ten fakt, spodziewałbym się raczej, że Ty i Szczęsny nadajecie na tych samych falach

Oczywiście w nadmiernie realistycznym podejściu tkwi pewne niebezpieczeństwo, mam na myśli jakieś, hm, gaszenie entuzjazmu w nowych reprezentantach, utrudnianie pracy trenerowi, coś na zasadzie, e, młody, co ty się tak spinasz, przecież my tu po drugim meczu będziemy już powoli rozjeżdżać się na urlopy, ale jednak trudno kreślić takie scenariusze bez nadinterpretacji słów Szczęsnego, prawdopodobnie dla niego krzywdzącej.