Ruch - Legia 2-1: Spodziewana niespodzianka

Ten moment musiał kiedyś nadejść. Legia poniosła pierwszą porażkę w bieżącym sezonie. Pokonał nas Ruch Chorzów, który spisywał się niezbyt dobrze w trzech poprzednich kolejkach Ekstraklasy, jednak z Legią zagrał nadspodziewanie solidnie i szczęśliwie. Jedyną bramkę dla naszego zespołu zdobył Marek Saganowski.

Omawiając w zeszłym tygodniu mecz Legii z Podbeskidziem, pisałem o ogromnej przewadze Legii nad znakomitą większością ligowej stawki, o przewadze biorącej się po części z naszej klasy i demonstrowanego w grze luzu, a po części z faktu, że przeciwnicy w zasadzie nie stawiają nam oporu, składając broń po pierwszym, drugim przyjętym ciosie. Zastanawiałem się, co będzie, kiedy wreszcie spotkamy się z zespołem, któremu mecz się ułoży, który wykorzysta stwarzane okazje strzeleckie, spekulując, że być może takim zespołem będzie Ruch Chorzów. Wykrakałem!

Oczywiście prędzej czy później taki mecz musiał się zdarzyć. Ot, proza futbolowego życia, błędy w obronie z naszej strony, zaskakujący gol Łukasza Surmy (szok podobnego kalibru przeżyłem poprzednio chyba w derbowym meczu z Polonią 7:2, kiedy Surma fachowo wpakował piłkę w samo okienko bramki Polonii), brak skuteczności, bicie głową w mur, końcowy gwizdek sędziego. W wymiarze nazwijmy to edukacyjnym taki prztyczek w nos z pewnością przyda się i nam, i trenerowi Urbanowi, i piłkarzom. Polskim Bayernem, jak było to widać na załączonym obrazku, jeszcze nie jesteśmy.

Mimo zrozumienia uwarunkowań, które doprowadziły do porażki, nieuniknionego rozprężenia po wyeliminowaniu Molde, rotacji, którą w większości zdaje się jednak popieramy, przysługującego każdemu przeciwnikowi prawa do rozegrania dobrego meczu, wczorajszy mecz był widowiskiem dość frustrującym. Nie było widać (a przynajmniej ja nie widziałem) przewagi Legii nad Ruchem, tej bezwzględnej dominacji naszej drużyny, do której przyzwyczailiśmy się w zeszłym sezonie. To był od początku do końca w miarę wyrównany mecz, w którym praktycznie przez cały czas tańczyliśmy tak, jak nam piłkarze Jacka Zielińskiego zagrali. Wszystko na boisku było niepokojąco przewidywalne i toczyło się wedle z góry założonego planu. Niestety, nie był to nasz plan.

Nie ma co prawda większego sensu brnąć w indywidualne cenzurki, szukać winnych, nawalił cały zespół, chciałem zatrzymać się jednak przy trzech nazwiskach. Po pierwsze Mateusz Cichocki. Być może wystawienie go wczoraj w Chorzowie kosztowało nas utratę przynajmniej jednej bramki, ale jeżeli ma być z niego prawdziwy piłkarz, to takie ryzyko należało kiedyś podjąć. Na Cichockiego uważnie patrzyłem w meczu z Podbeskidziem, widać było w nim wielką asekurację, bojaźń wręcz, grał tak, żeby tylko niczego nie zepsuć. Teoretycznie mecze takie jak z Widzewem czy Podbeskidziem stwarzają wręcz cieplarniane warunki dla zawodnika wchodzącego do drużyny, własny stadion, życzliwa publiczność, słaby przeciwnik, jednak moim zdaniem Cichocki dobrze do drużyny nie wszedł. Paradoksalnie, być może nastąpi to natomiast dzięki meczowi w Chorzowie, gdzie Cichy przeszedł prawdziwy chrzest bojowy, rzeczywisty debiut w Legii. Mam nadzieję, że ten mecz pozwoli mu uwierzyć, że jest częścią zespołu oraz zrozumieć, że on również musi wziąć odpowiedzialność za grę, że w Legii nie ma miejsca na strach i wahanie, że nie zawsze da się schować za bardziej doświadczonym kolegą.

Po drugie Helio Pinto. Wracając do rozważań zapoczątkowanych przez iocosusa w tym artykule, muszę po raz wtóry stwierdzić, że rozumiem pewien koncepcyjny dylemat związany z tym zawodnikiem. Pinto z jednej strony nie wygląda na zawodnika, który jest w stanie dać Legii odpowiednio dużo na pozycji AMC, z drugiej strony wystawienie go w roli jednego z dwóch środkowych pomocników może być równie ryzykowne co zeszłoroczne przymiarki do Radovicia na tej pozycji. Mimo wszystko na coś zdecydować się trzeba, im szybciej, tym lepiej. Gdyby zależało to ode mnie, zdecydowanie wolałbym Pinto jako 'pivota'. Nie można odmówić mu wysokich umiejętności technicznych, zmysłu do gry kombinacyjnej, dobrego podania, to wszystko Pinto pokazał w zeszłym tygodniu z Podbeskidziem, grając zresztą jako AMC, zasadniczym problemem jest jednak dojście do piłki, gdy przeciwnik stosuje ścisłe krycie, odnalezienie się w tłoku pod polem karnym, uwolnienie się od obrońcy czy defensywnego pomocnika, jednym słowem wszystko to, co widzieliśmy wczoraj i co czeka nas zapewne jeszcze wielokrotnie w tym sezonie. Pinto nie jest typem indywidualisty, sam przysłowiowego prochu nie wymyśli, to nie Rado, który weźmie dwóch obrońców na plecy i dośrodkuje albo strzeli. Sądzę, że w warunkach polskiej ligi, większy pożytek mielibyśmy z tego zawodnika w środku pomocy, tam dałby nam więcej wariantów prowadzenia gry ofensywnej, za napastnikiem natomiast powinien grać ktoś inny.

Wreszcie Kuba Kosecki, który klasycznie nam się zablokował. Chce się odblokować tak bardzo, że przeszkadza to jemu samemu i całej drużynie. Proponowałbym ciut więcej luzu, czasem można odnieść wrażenie, że Kuba jest zdania, że w każdej akcji powinien kiwać obrońcę i wpadać w pole karne albo oddawać strzał, co niestety nie jest założeniem słusznym.

Szkoda, że w Polskę poszedł przekaz, że Legia jest jednak do 'ugryzienia', szkoda punktów straconych w Chorzowie. Za dwa tygodnie grać będziemy u siebie z zupełnie odmienioną przez Michała Probierza Lechią Gdańsk, między dwoma meczami ze Steauą. Może być... różnie.