Górnik - Legia 0-3: Pełna kontrola

W drugim wiosennym meczu Legia odniosła drugie kolejne zwycięstwo, informując grupę pościgową, że detronizacja aktualnego mistrza Polski nie będzie zadaniem łatwym. Górnik Zabrze musiał uznać wyższość naszej drużyny, przegrywając na własnym boisku 0:3. Łupem bramkowym podzielili się Inaki Astiz i autor dwóch trafień, Miroslav Radović.

Spośród wszystkich obserwacji, które mogły zostać poczynione podczas sobotniego meczu, na czoło wysuwa się jedna - gospodarze nie byli w stanie stworzyć realnego zagrożenia pod bramką Legii. Jedyna, odosobniona faza gry, podczas której wydawało się, że Górnik może wreszcie na serio zaniepokoić Dusana Kuciaka miała miejsce wkrótce po fatalnym zderzeniu Łukasiewicza i Steinborsa. Najpierw kontrę zabrzan zakończył strzałem w światło bramki Łukasz Madej, a chwilę później legonistów postraszył Prejuce Nakoulma. To by było na tyle. Kilkuminutowy zryw na przestrzeni dziewięćdziesięciu minut - to bardzo niewiele.

Nie chcę przesądzać, czy za przebiegiem sobotniego meczu w większym stopniu stała dobra dyspozycja Legii, czy słabość Górnika, który zaczął wiosnę w katastrofalnym wręcz stylu, wiem jednak, że to co widziałem przy Roosevelta bardzo przyjemnie mnie zaskoczyło. Legia nie pozwoliła dojść gospodarzom do głosu.

Bez wątpienia duża w tym zasługa zawodników środka pola, którzy doskonale wywiązywali się ze swoich zadań w destrukcji. Błyszczał zwłaszcza Ivica Vrdoljak, który wybornie asekurował swoich kolegów, tak jak choćby w drugiej połowie, przy okazji pechowej pomyłki zaliczonej przez Dossę Juniora, który na skutek poślizgu stracił piłkę na rzecz Nakoulmy. Vrdoljak, zupełnie jakby był przygotowany na tak niespodziewany obrót zdarzeń, w jednej chwili dopadł szarżującego Burkińczyka i czysto wybił futbolówkę. Dynamiczny, zdecydowany, agresywny - taki był w Zabrzu Vrdoljak i takiego chciałoby się oglądać go jak najczęściej. Swoje defensywne role dobrze odegrali również tradycyjnie solidny Tomasz Jodłowiec oraz odpowiedzialnie prezentujący się na swojej flance Guilherme. Kilka razy drobny problem pojawił się na lewej stronie, zwłaszcza w pierwszej połowie, kiedy wydawało się, że Henrik Ojamaa (takie miał zalecenia?) schodził bardzo mocno do środka pola, zostawiając przestrzeń dla podłączającego się do ataków Macieja Mańki, ale 'Heniek' szybko naprawiał błędy w ustawieniu, poza tym miał za sobą dobrze dysponowanego Tomasza Brzyskiego.

W grze ofensywnej Legia wykazała się dużą efektywnością, najpierw zdobywając prowadzenie po stałym fragmencie gry, a następnie wyprowadzając dwa ciosy w końcowej fazie meczu. Górnik został wypunktowany w modelowy sposób.

Z efektywnością nie zawsze szła w parze uroda rozgrywanych akcji, chociaż asysta Raphaela Augusto przy bramce Miro Radovicia na 2:0 dostarczyła z pewnością odpowiednich wrażeń estetycznych. Warto zwrócić uwagę, że pierwszą i trzecią bramkę zdobyliśmy dzięki 'asystom' autorstwa piłkarzy Górnika, a więcej zamieszania w szeregach gospodarzy czyniliśmy indywidualnymi szarżami Ojamy (dlaczego Pandża nie zobaczył drugiej żółtej kartki?) oraz szybkimi atakami po odbiorach w środku pola niż płynnymi akcjami, podczas których legioniści imponowaliby kombinacyjnymi wymianami podań. Nie można wykluczyć, że tak właśnie ma grać Legia trenera Henninga Berga - długą piłką, szybko przenosząc ciężar gry na połowę przeciwnika, unikając ryzykownego rozgrywania futbolówki od obrony przez środek pola.

Być może takim pomysłem na grę Legii należy tłumaczyć kolejną odsłonę 'problemu' Helio Pinto. O ile jesienią panowało przekonanie, że Portugalczyk potrzebuje czasu na przystosowanie się do realiów polskiej ligi, że z czasem jego rola w drużynie będzie się zwiększać (co zresztą w pewnym stopniu znalazło potwierdzenie w wydarzeniach rundy jesiennej), o tyle obecnie trudno mieć większe złudzenia co do tego, że Helio Pinto po prostu przegrywa rywalizację o pierwszą jedenastkę Legii. Nie jest w stanie tak uzupełniać napastnika jak Miro Radović, nie dysponuje takim odbiorem i umiejętnościami gry w destrukcji jak Vrdoljak, Jodłowiec, czy nawet Daniel Łukasik.

Jednak obie powyższe tezy, zarówno ta dotycząca przestawienia Legii na prostotę w prowadzeniu gry ofensywnej, jak i zakładająca systemowy kłopot ze znalezieniem miejsca na boisku dla Helio Pinto, wymagają jeszcze potwierdzenia, zwłaszcza w meczach, w których Legii przyjdzie grać głównie atakiem pozycyjnym.

Orlando Sa w debiucie nie zachwycił, ale należy to przyjąć bez negatywnych emocji. Portugalczyk jeszcze przy stanie 0:0 pokazał się w polu karnym, znajdując sobie pozycję do strzału i świetnie uderzając tuż obok słupka, kilka minut wcześniej wcześniej niezbyt dobrze rozprowadził szybki atak Legii, podając na prawe skrzydło do Rado, zamiast na lewe, do wbiegającego w pole karne Jodłowca, natomiast podczas całego pobytu na boisku głównie szukał sobie pozycji na środku pola karnego, nie otrzymując jednak dobrych piłek ze skrzydeł. Spokojna głowa, będzie lepsze zgranie, będzie lepsze zrozumienie, będzie Sa strzelający bramki.

Dwa mecze, sześć punktów, cztery bramki zdobyte, zero straconych. Cóż - lepiej wiosny rozpocząć się nie dało. Oby tak dalej.